Alle inzendingen over uitzicht OR reis

En buiten wachten uitzichten die niet wijken willen.…

Waarheen ik ook loop, altijd komt er een eind aan mijn reis aan de kust van een zee waarin het land uitmondt met uitzicht over oneindig vruchtwater dat leven geeft ieders bloed doet vloeien en jouw zaad draagt door geulen, over bergen en dalen naar het hiernamaals, het vult mijn cellen, mijn borsten rond van vreugde lest mijn dagelijkse…

Nu de mensheid gaat vergrijzen Is er nog meer vraag naar ruimtereizen. Om te weten hoe het zit Aan het einde van de rit Als we definitief afreizen. In de ruimte Heeft u nog de ruimte.…

Daar lig je dan, de deksel sluit voorgoed zien zullen we je niet meer. In de wagen volgen we de stoet voor de allerlaatste keer. In de zaal kijkt iedereen naar je foto een kiek waar je minzaam op stond Toen was alles nog heel normaal was je tevens nog kerngezond De laatste rit die we samen maken jij liggend en wij rechtop daarvan is echt…

Ben je vluchteling of ben je gelukzoeker dat is de vraag Hamlet dacht aan zelfmoord alleen daarom was het 'to be or not to be' als je aan mij vraagt of ik gelukzoeker ben dan zeg ik ja als je aan mij vraagt of ik wil zijn of niet zijn zeg ik wil er zijn 'er' is een plaats die tegen de dood is grammatica van het…

Neem ik Elim ooit als soulmate op m'n reis mee door het leven als m'n scheepsmaat in de storm langs wilde cataracten hoge rotsen en in luwte van windstilte op de zeeën?…

N or; ...... E r ... K linkt een . E is; men vraagt N iet geld maar recht.…

vier lange poten gelijk op stelten en 'n nog langere nek kennen doet hij ze allemaal maatjes voor het leven zo leek 't, want nu is hij geveld door zijn laatste wens over duidelijk nog een keer die langnekken groeten en 'n kus toe ~ goede reis Mario ~…

une cratte de bière Entre le pays d'or et mont vent où Ça va?…

het einde van liefde begint met angst voor verlies verloren zijn de mooie dromen verloren de herinnering verloren zin gewonnen zijn ware beelden gewonnen is visie gewonnen zijn ben niet verloren ben niet gewonnen gewoon de twee verbinden zoals een refrein verliezen en winnen totaal zinloos liefde wint niet wedijver wel…

Eén kwestie staat voor mij centraal vandaag: ‘To buy or not to buy?’, dát is de vraag!…

Waarom die domme vragen Valentijn Ík hoef die keeper toch niet af te bellen Je stelt alleen maar vragen om te rellen Ik geef geen antwoord meer aan zo´n chagrijn Dead or the Gladiolus in Qatar Ook sunder Cillessen come we best far…

waar de ziel in jou lacht schitterende oogjes activeert daar is het geluk van eerste orde echt wel aangemeerd Zolang het gelaat nog helemaal geen rimpels trekt Is de diepzee onbevaren de zee van tijd ligt voor je, uitgestrekt Ervaren, niet alleen voor anker flaneren langs de kust maar op reis voor jouw avonturen maken je zelf bewust…

ze zeggen dat het mooi is daar omringd door een immense zee van liefde daar weerzien met hen die op jou hebben gewacht al daar terugkijkend op jullie mooie leven vanaf daar het voor altijd waken over jouw geliefde Pia vanaf daar stuur af en toe een seintje, dat je voor altijd dichtbij bent, voor haar…

Ik neem lijn 19 denk ik of toch maar de metro het is een enkele reis strippenkaarten bestaan alleen in mijn geheugen het park aan de rechterzijde loopt met mij mee langs het water en de bloesembomen die nieuw leven rosegetint zo maar laten vallen zelfs de honden in het gras lachen naar sterretjes in het grijsgroene, uitzicht vervaagt…

Wil je mijn uitzicht zijn vannacht? De horizon is anders dan verwacht Omhels me en fluister zacht Het is de maan die naar je lacht. Voelde ik een droom ontstaan Wist je dat er lichtgevende golven bestaan? Het zijn de algen van de zee Ze geven je kleine diamantjes mee.…

ik hoorde de wind door de tochtspleten fluiten hoe motregen miezerde tegen de ruiten en heel in de verte sirenes paniek ik zag grijze meeuwen vlak boven de daken de kat van de buren mijn zak openmaken ik rook de frituur van de Smiths-chipsfabriek en voelde terwijl ik zo wat stond te dromen het bladloze zwiepen van winterse bomen…

Pasen biedt uitzicht: een luisterrijke zon boven maagdelijk water, een boek van een meisje dat haar ouderlijk huis ontvlucht, vul je persoonlijke exodus maar in...…

Prille populieren omlijnen de wijde polder gelijkmatig gegroepeerd liggen oeroude boerderijen schilderachtig stil in het rustieke landschap Kale boomtoppen wiegen in de wilde westenwind zilvermeeuwen tegen een meervoudiggrijze wolkenlucht enkele eendenparen kiezen voor een vrije vlucht aandachtig geniet ik een stukje stilte…

Meer was er niet dan het uitzicht en elkaar Hoog boven onze hoofden zong de leeuwerik zijn lied. Nog zingt hij daar. Het uitzicht, de liefde waarin we geloofden, zijn nog even waar.…

loop je mee naar het einde van de dag, samen kunnen we een stukje optrekken van het gordijn dat ons omgeeft het witte laken dat het daglicht smoort en 's avonds kunnen we als herders waken de kudde wolken als zwarte schapen die opgestegen zijn vanaf de grond achter het hek en liggen en waken en liggen en dromen en kijken naar de maan die traag…

in het slaapvertrek staan rode rozen zij staat voor de spiegel het weten dat zij daar is terwijl de kleur hier schijnt decoreert de ruimte in een buitengewoon uitzicht…

dit gedichtje omdraaien en schudden als een portemonnee de woorden als euro's eruit hopen dat het goedkomt ik op m'n pootjes en ook nog genieten van dit uitzicht. ja, graag.-…

verloren dragen de bomen hun takken, deze dagen die bloeden als wonden en de wind waait hartstochtelijk over alles heen: de straten huizen pleinen en door de bomen dus, ze staan verwilderd wezenloos in de vruchteloze kou, blauw- bekkend, bibberend als bange dieren, al kun je het niet bewijzen, daarom is poëzie ook: om te laten…

Adem, elke ochtend heftig in mijn oor als ik je bekoor je toebehoor daar doe ik het voor zie al uit naar morgen.…

als woorden ogen krijgen,geven die dolers soms opnieuw uitzicht.…

De dood huilt om je heen bij dag en nacht, het leven lacht je toe in het geschreven Woord, de Heer is opgestaan!…

kiezelstranden omzomen mijn water in de woestijn gesloten in ogen gevouwen, zuchtend naar een mond vloeibaar naar weiden of een verworpen stad bevangen aan uiterste randen van trillende lucht op een morgen ontwaakt nog beschonken van donker de volgende dag na vandaag met daarboven eeuwig hemel het zicht ontnomen, in kluwen tot stof vergaan…

Mijn wereld eindigt bij de populier die staat te wuiven waar de weg begint, tegen een stukje lichtblauw vloeipapier... Dit alles doet mij denken aan het kind dat uren op een stadsveranda stond en uitkeek over haveloze tuinen, terwijl zijn blik geen ander rustpunt vond dan 't schamel rijtje rafelige kruinen van zes verwaaide bomen middenin…

Laaghangende zon straalt vurig oogverblindend maar stagneert proces.…