Alle inzendingen over velen

De nacht van Oud op Nieuw eist weer zijn tol, We hebben doorgefeest tot tegen zessen, Nu baan ik me een weg langs lege flessen En trap op een verdwaalde oliebol. Met tegenzin hervat ik al m’n taken, We zullen maar het beste ervan maken.…

Petra, loskomend van al dat lastig belemmerende, verwacht niet meer dat alle mussen, roodborsten en mezen dezelfde richting als deze adelaar kijken. Ze kruipen weg op de grond, onder bomen of in open veld angstig omhoog kijkend.. naar de roofvogel met scherpe, genadeloze klauwen die op zoek was wat te reiken, alvorens te verdwijnen met prooi…

Vele kilometers verwijderen onze lichamen Van een harmonie Onze harmonie, van kijken in je ogen Je hand strelend over mijn rug Lippen die vurig elkaar begroeten Dromend rij ik te snel Beelden van je gezicht weerkaatsen in mijn spiegel Je staat gebrand in mijn ogen Onze plaat op de radio Tranen van geluk Ik zie je morgen Tranen van verdriet…

de tochten van mijn vele levens…

Schrijven wil ik een gedicht waar ik mijn vingers van aflik indruk maken op jullie lezers me onderscheiden van alle meesters rijmen dichten alles zonder naam voor eer, glorie, alle faam ik kan gevoelens het best verwoorden daarin ben ik uniek de manier van schrijven, de techniek elke zin, elk woord, iedere letter vermoorden enkel, de droom…

Na vele jaren zijn ze elkaar nog steeds trouw, zó bewust van sleur…

Net nu, wanneer de werkelijkheid zich leek te ontbinden, als een traag dovende gloeilamp en ik het zoete duister zou omwinden, alle levensechte kleuren in het filmrolletje gevangen zetten, kwam daar het land van ooit terug. Daar, in dat landschap van wit licht, een oord van zeven eeuwen herinneren geleden, overkwam me het déja-vu dat er…

De lantarens spiegelen de ronde keien glanzend parelmoer de straten somber en verlaten de wieken van nachtmolens draaien op volle toeren in de denkovens wordt het vuur opgestookt ik zit achter mijn bureau zonder verwachting en geef mijn bloemen water…

Mijn handen trekken, mijn vingers branden nu ik mijn oude huid verlies, mij losscheur uit te strakke banden en jeuk krijg van ik-weet-niet-wat-precies. Ik wring en wrijf en lig te woelen, vlij mijn verlangen aan jouw zachte borst, kom weer open, golf van voelen en krijg verschrikkelijke dorst naar nieuwe woorden, vrije lijnen, verse vellen…

zelfs geen herfstblad voor de mond nam werd hij toegejuicht voor zijn nietsziende eerlijkheid zijn recht voor de raap voor de stoom uit zijn oren kreeg hij applaus en bis bis nogmaals maar elk eender deuntje gaat na een tijd vervelen tussen kilo’s scheldkanonnades stierf de dichter verbitterd en alleen niemand kon hem velen…

Ik was een kind, als velen met mij, en zal na dit leven voortleven in mijn nageslacht, wie, oh wie, had dit ooit gedacht?…

In het gelid staan ze verspreid Ik ben verrast, hun symboliek Is voluit spreken en public Met grote verantwoordelijkheid Ik maak me op en zal met vlijt Hen inspecteren, hoe een piek Op zondagmorgen, feeëriek Ik voel me een soort majesteit Ik zet mijn voet zacht op de brug De leuningen zijn te snel leeg Mijn erewacht is opgevlogen Toch…

zacht vallen vlokken haken in elkaar tot dromende gedachten die woorden verwachten uit de onuitspreekbare taal van stilte en rust maar vlaagjes wind verwaaien al de ijle tonen van kristal wit danst fel een eigen symfonie in bedekte klanken licht tot een schitterend winters vergezicht op een blanco vel…

van scheiding tussen blank en zwart Zeven of acht jaar later, werd ik langzaam maar zeker met mijn neus op de feiten gedrukt toen zwart-op-wit duidelijk werd dat rassenscheiding zich onge- breideld en ongehoord had voort gewoekerd op golven van onrecht Nooit te begrijpen dat zoveel mensen; mannen, vrouwen en kinderen het verdriet van velen…

vele gieters huilt ze vol waarmee nieuwe aarde besprenkeld wordt totdat uiteindelijk de immense grijsheid open knalt tezamen met haar kwasten beteugelt zij de broosheid…

zij hebben alles gewist ik ben gelift gebotoxd en restyled tot nieuwe vormen en gezicht pas later wist ik wat zij misten in tekening van alledag het leven van die jaren zichtbaar op mijn huid de lijnen kwamen samen spraken zich voortdurend uit in het strakgetrokken vel spreken alleen mijn ogen de waarheid nog wel…

Pas op voor beste wensen van Henk Krol Ook na je dood kan hij je nog bereiken De man gaat voor zijn kiezers over lijken Op jouw verjaardag is hem niets te dol Hij zou, als hij daarmee je stem kon vangen Zelfs bij je graf nog slingers op gaan hangen.…

Het blijft bij donkere vegen te dik aangebracht het lijkt op iets wat stiekem lacht het beseft terdege ik was het laatste van de rol: het gevreesde laatste vel…

Over vele jaren van nu is iedereen gechipt, gedeeltelijk robot, is niets een raadsel meer, wij bijna alwetend en krijg je updates over je gezondheid; of je te vet gegeten hebt of je bloeddruk gevaarlijk hoog. Foto's zijn te downloaden uit de beelden in je hoofd, en emoties zijn te lezen in een gemoedsrapport.…

voordat ze die gingen verdelen lag de boermarke van Veele rond de Oeleweg de Veelerweg. boerenerven laten het verleden niet sterven samen houden zij in ere de oude namen.…

Het leven heeft vele lagen Met weinig antwoorden en zoveel vragen Je kunt je natuurlijk blind staren en met elke nutteloze gedachte meevaren Maar ik besluit om verder te gaan En niet te lang stil te staan Bij elk moment Of ogenblik Elke traan Elke snik Ik ga verder, elke dag onbewust bewust met een gebroken, maar kloppend hart…

De vele jaren trekken mij krom en ik zak -- weg in mijn wortels.…

hoe mooi zeg gewoon hoe mooi ze groeien vanzelf ademen en leven dicht opeen en nieuw onder de donkere bomen de oudsten als gul gemorste melk of sneeuw sneeuw is er niet gevallen geen vlokken tussen de bomen dwaling van zonnevlekken maar plotselinge witheid wildheid van bloesems slaat uit in dit scherfje ongerept winterbos dat thuis en haven…

Vanochtend zat ik toch weer kant en klaar Om hier de burgemeester te ontvangen Die sprak, als hij mijn lintje om zou hangen: 'Uw tomeloze inzet ieder jaar' En: 'Versjes die we allemaal verslinden' ... Waarschijnlijk heeft hij het niet kunnen vinden.…

herdenk de doden herdenk oorlogsslachtoffers  herdenk ze steeds weer…

Nu kan ik rustig leven de doodspil is in huis!!!…

De paddenstoelenbommen maken een einde aan vele kabouterpaddenstoelen. Het maakt me verdrietig dat het lot der generaties na ons, blijkt te liggen bij idioten.…

Dat tijd illusie is. Dat al wat leeft beweegt, rondom dit ene, heilige moment. Dat al dat leven ritme kent. Dat gevoel ken ik al zo lang, zonder dat ik dat wist of weet. Dat mijn verzet is aangeleerd. Mijn behoefte aan beheersing. Mijn streven naar veiligheid. Dat verleden en toekomst, herinneringen en verlangens zijn, die ons tot egoslaven…

Wanneer ik stop met doen en in luister zitten ga. Hier, in dit heilig moment, waar gisteren vandaag bevrucht, en weer nieuwe morgens baart. Hier kan ik aandachtig zijn. Wanneer ik stop met doen en in volle luister zitten ga.…

Amsterdam, zondagmorgen "The day after" Het is stil in de straten van Amsterdam het is extra stil waar je maar loopt weinig toeristen wat kerkgangers een enkel baasje met een loslopende hond Tolerant Amsterdam rust uit een verdiende rust na een geslaagde 'Gay Canel Pride' Een stad om trots op te zijn een voorbeeld voor…