Alle inzendingen over verbrijzeld

tot bot ontleedt hij de weg van voorhoofd naar achterhoofd en terug snuift achter de ogen overblijfsels van beelden en voor de nacht onderdak vindt tussen de kiezen waar ik je naam maal, je woorden en smaak van je lichaam als kinderlijke angst in het donker een zwerfgedachte even duivels als heilig ik ben alleen uitgeput likt hij zijn verbrijzelde…

wit doorschijnend, klinkt helder fijn verbrijzeld je bittere lach ... poreus...en smakeloos van klei de voornaamste ziel, ik voel wat ik wil zo onaantastbaar vervaardigt, de exclusieve waardigheid gebleven, gebrand en toch verheven..…

ik zie je naam in steen gebeiteld jouw handschrift is het niet de dood heeft ook je lijf verbrijzeld een lege huls en wat verdriet waar is je bestaan gebleven geen tekens op de muur geschreven hoe vind ik je in deze tijd een hoofd vol vage beelden een lach die om je lippen speelde alleen de bloedlijn praat nog door wat heeft je…

Onder het stof het portret van de gesneuvelde zoon Ze drukt haar lippen op het verbrijzelde glas. De dochter die van angst stierf toen ze in oorlogstijd een tweeling baarde. Een moeder weent vermoeide oorlogstranen. Haar witte handen, haar bittere mond Als ik wil gaan, grijpt zij mijn handen vast.…

Je spreekt, schreeuwt als alles in je hapert, verbrijzeld laat jij de wanhoop achter. Pijnlijk nodig laat jij van je horen; Mens, ik heb je lief, voorbij muren en grenzen.. Hoe onmachtig, ik blijf maar aan je denken.…

zeker, het glazen lichaam is aan het oog onttrokken, verbrijzeld op enig moment maar waar de geijkte eeuwenlang door bewegende polsen in de schoonheid lijkt verheven is hem nu tussen willekeurige overlevenden een voorlaatste rustplaats toegekend…

De lerares kneedt al de starrevlokjes Met poeier uit verbrijzeld grijze brokjes Tot grote ballen, stapelt ze in de schaal Doet over 't gele doosje haal bij haal En houdt dan aan de sneeuw de ontstoken stokjes.- Als gele rozen in de zon aan 't bloeien, Staan in een omzien dan de witte ballen….…

De storm die is gaan luwen heeft mijn schip verbrijzeld Zwaar gewond lig ik gegijzeld op wrakhout in de open zee In de lucht volgen gedwee twee zwarte zeezwaluwen Jij bent niet meer of bent ver weg, van mij heen gedreven Met jou de helft van mijn leven Waarom nam de wind mij niet Nu sterven, is lichter dan verdriet Ik heb jou te lang gekend…

Lang rolt, een bol van klank, de knal van 't schot, Bonzend van wand tot wand, 't gebergte rond: Het dier, door 't vals onzichtbare gewond, Kruipt, om de rand, in scheef verlichte grot; En pijnlijk trekt hij met verbrijzeld bot, Hinkend, een smal rood streepje over de grond; Diep, ver van 't bos, waar hij zijn voedsel vond, Daar gaat hij…

het definitief uitgemaakt voor deze onzin laat ik me niet lenen ze haalde het bloed van achter m'n nagels en verwachtte niet dat ik zo zou reageren ik begon over die ander die ik niet kan vergeten ineens begon haar hart te propageren ik denk nog steeds aan haar zij die de ruzies in mijn relatie onbewust een graadje hoger liet oplopen verbrijzelde…

in mijn hart Straks staat ze weer voor me Dit is mijn dag Daar gaat de telefoon Demarrerende hartslag Eindelijk hoor ik weer haar stem Na drie lange weken verliefdheid Sinds ik haar voor het laatst zag Ze spreekt tegenovergestelde woorden Het droombeeld raakt verstoord Mijn nog prille prachtwereld stort in Hart afgebrand, navigatie verbrijzeld…

Je ribben werden verbrijzeld, vergruisd.…

( voor Frida Kahlo) Tram en bus zaten op één wisselspoor Op een draagbaar van het Rode Kruis In rekverband gewikkeld Voeren ze haar weg, nietige luis Ze hoort de echo van een vals koor Gekluisterd aan een hemelbed met spiegel Wordt ze getuige van haar kramp De gebroken lendewervel De rechtervoet verbrijzeld Het gipskorset dat haar omknelt…

zand en strand daar vang jij ze misschien wel op waar schelpen ooit mijn voeten kusten de dag geluidloos overging in de nacht ik verdriet verloor en niet kon berusten in wat mij de duisternis ooit bracht zonsopgang bracht plots nieuw licht verwonderd keek ik om mij heen nevelig zag ik getekend jouw gezicht opende mijn hart en verbrijzelde…

( voor Simon Vinkenoog ) Hij wist zoveel, die drukke man, ik vraag me toch wel af of hij het zelf bevatten kon, maar toch, hij viel maar door, dat woeste water, bedolven raakte ik, bedolven, een lawine van invallen, uitvallen en muizevallen, gevuld met vette kaas, voor wie maar happen wilde, de ijzeren klem verbrijzelde je nek, maar goed…

We vernamen dat steden werden geplunderd, tegenstanders gevangen gezet, gegijzeld, gemarteld, soms levend in brand gestoken, door ratelende tanks verbrijzeld. Nu schreeuwt er iets diep in het woud, de kreet van een of ander wild beest? Een bijl wordt in een boom geslagen.…

Vernield werd ik tot stof en zand en weggevoerd uit 't hoge land mijn ik verbrijzeld en de handen, faam ontnomen dit alles aan de zee gevoerd, als einde. Eens was ik Kolos met ontzag nu lig ik, als zand en strand als waker voor het lage land mijn zand, het groeide uit tot duinen.…

Het getij verbrijzelde niet die allervroegste jaren de dood liet ondanks grimmigheid ons vaak gapen ontroert ook ongemoeid slapen. Ons weten niet vergeefs op aarde te zijn fluisterde ook die dag hoop als serafijn. Elke zee kent ook een strand, 't ware gevoel van verwant.…

snipers zijn te horen zonder dat een mens zijn leven waagt tijdens beschietingen als bijna-dood-ervaring van onverwacht en plots Onvergeeflijk, dit zondigen tegen de tien geboden, waarvan het einde nog niet is geschreven, al is het dikwijls uitgesproken Geprikkeld als ik ben kijk ik vandaag naar een eindeloze puinhoop van neergestorte muren en verbrijzelde…

Sinds mijn hart het leven heeft gekregen Heeft het veel mee gemaakt in zijn leven Het heeft liefde gehad, liefde gegeven, mensen verloren, pijn geleden Ik heb mijn hart gegeven en gebroken terug gekregen Het is uitgeknepen, tot poeder verbrijzeld, kapot geknepen Mijn hart heeft geleefd is gestorven, kapot gegaan en weer opgestaan Als een feniks…

Toen ik terug was in San Francisco en de wilde kleuren van een vrouw me inpakten en een liefdesoproep van een donkere vogel veroorzaakte om daarna door daglicht te worden verbrijzeld toen mijn handen omhoog reikten en een tak van mijn gezicht wegtrokken.…

Ik wel en schroef hem in loos gat We kijken uit op water en een boom, dan moeder en een zoon die snoek vangen, meten, haak uithalen, fotograferen, terug in water doen Een collega afvalophaalster begroeten we Dan, zoals vaak of ik even in haar scoot wil, zodat zij wat lopen kan, weer weiger ik, zoals vaak Bij een plek waar whiskyfles verbrijzeld…

Verbrijzeld waren al z'n knoken. De stoeprand had z'n val gebroken. Pas dáárna kwam-ie in de goot. Zo viel-ie uit de huw'lijksboot.…