Alle inzendingen over verdrogen

een bonte stoet van woorden sleept zoveel woorden met zich mee sommige spelen in het duister blijf zitten waar je zit en verdrogen in zout andere borrelen aan het oppervlak meer of minder paraat voor een vurig Gallisch gevecht of voor iets anders vruchtbaars sommige slaan kletterend tegen de wand of schuren over de grond ze komen…

je handen vragen meer dan ik kan dragen je mompelt zacht een dank je wel maar je ogen kijken weg zien het land verdrogen de woestijn had niet gemogen nu het water tot de lippen komt ze dringen je hun wijsheid op met geld dat vies is van beschaving zetten zo je toekomst op de kop in hun ontwikkelingsverslaving ze maken je tot consument…

zoeken eerst bepaalde daarna kon ik mijn doelen zelf verhalen door die bezigheden ben ik verdwaald heb ik in het echte leven totaal gefaald tot ik jou begroette in terloops ontmoeten jij bent geen dromerij lach en ogen openen bloeiend lente je lijf geurt zomer in verleidelijkheid nog mag en kan ik oogsten terwijl dossiers hun herfst verdrogen…

Zacht ging hier de nacht voorbij in linten aan mijn zwakke ogen die het stamelende donker zochten in een vergezicht waar ik zocht - soms naar iets meer al wist ik dat ik zou verdrogen in dit schemerende zand waar ik mijn blik op had gericht Zacht ging hier de nacht voorbij net als de uren die vervlogen en ik opende mijn hand die - met een…

Wanneer de aarde langzaam zal verdrogen en grote bomen bij bosjes vallen, pas dan zal men bidden gelijk vazallen, er de hemel smeken om mededogen De donkere wolken zijn allang gezien, uiteen gedreven boven de schapen die lamlendig hun helling afschrapen en zich niet houden aan paragraaf tien van het wetboek -verboden te graven in dijken…

Hij komt binnen met zijn gevolg legt sober de problemen uit omstandig met deze patiënt nadrukkelijk wordt gewezen foto's in zijn hand de witte jassen kraken Bloed stroomt minimaal naar boven als gevolg van een kwetsuur de geboorte was wat prematuur Halsslagaders vervoeren weinig naar de hersenen, die verdrogen na verloop van…

chitineus verankerd evolutie genereert geen kneus bezet de eerste rang restanten geuren voor je neus je hebt geen andere keus keutel wat met woorden bestier je schimmenrijk reutel met scharlaken tong af en toe je zombies bij schreeuw schaduwen te dichten als het licht weer binnen valt je eigen poëzie wordt zo verknald met beelden die verdrogen…

chitineus verankerd evolutie genereert geen kneus bezet de eerste rang restanten geuren voor je neus je hebt geen andere keus keutel wat met woorden bestier je schimmenrijk reutel met scharlaken tong af en toe je zombies bij schreeuw schaduwen te dichten als het licht weer binnen valt, je eigen poezie wordt zo verknald met beelden die verdrogen…

Onder 't venster, waar het muurke Door de tijd gebarsten was, Stonden triestig te verdrogen, Uitgeblomde dahlia's. Een verneuteld vrouwke schikte 't Wit en rood geblokt gordijn; 't Was... alsof haar rimpels zegden: ''t Zal 'ne kwaaie winter zijn.…

niet dat het mij koud is, neen - mijn hart verwarm ik zo: je lied, mijn kind zingt in mij diep jouw lied, mijn kind … je gaat ik wonder mij of je bemerkt: de bloem die schommelt op haar steel kijkt zacht in ons wijl ook het lied opdroogt of het verdrogen kan?…

heb je alles gezien mijn blik gebroken gekeken met mijn ogen jouw prille groen de hellingen met puin mijn bloemen gaan verdrogen ik hak je trekken uit basalt en rond je hart in steen ik snoei je wortels en je aast het polderland waar jeugd verloederde in pesterij en jij de klappen kreeg niemand je bemoederde je eigen weg ben…

Onder 't venster, waar het muurke Door de tijd gebersten was, Stonden triestig te verdrogen, Uitgeblomde dahlia's. Een verneuteld vrouwke schikte 't Wit-en-rood geblokt gordijn; 't Was..., alsof heur rimpels zegden ‘'t Zal 'ne kwaaie Winter zijn’...…

heb je alles gezien mijn blik gebroken gekeken met mijn ogen jouw prille groen de hellingen met puin waar bloemen gaan verdrogen ik hak je trekken uit basalt en rond je hart in steen ik snoei je wortels en jij aast het polderland waar ooit jouw jeugd verloederde in pesterij en jij de klappen kreeg maar niemand je bemoederde…

Ga u daarna eens goed verdrogen, En — kom dan in mijn arm; Dan, voor den drommel, kus ik U nog eens ouderwets warm!"…

waar vroeger het klimaat zich rustig liet beschrijven in proces en statistiek lijkt de strijd op straat te worden beslecht vooral als bomen al in vroege herfst hun bladeren laten vallen beuken winden meteen in agressieve buien op de kale stammen breken jonge loten af laten de vroegste knoppen zonder enig mededogen verdrogen…

Hij murmelt, stamelt, kreunt en fluistert tegelijkertijd, graaft, graait en grabbelt naar de juiste woorden, die verpulveren tussen zijn magere ongeringde vingers en als afgevallen bladeren doelloos alle kanten opwaaien Het meer van woorden waaruit mijn vader put is aan het verdrogen en het water is troebel en donker.…

En daar begon de stroom te vloeien, Die 't licht voor ons verduisterd heeft, En die niet eerder zal verdrogen, Voordat de Dood ons hem hergeeft.…

De bontverklede stoet is door de tijd versleten Want het zal nooit meer worden zoals het gist’ren was Er werd met gein gegooid en grof met geld gesmeten Het schuim staat te verdrogen in een gebroken glas De hupse harmonie heeft fluit en trom geborgen De stoere schutterij schuwt eenderoer en kruit De brave burgerij tobt weer met aardse zorgen…

ik stapel soms dorre bloemen op mijn veld van gevoel was er eerst blinde hoop naar glanzende verwachting zoals bijen zoekend zoemen onbezonnen ruikend aan een honingzoete struikenknoop in de waarheid echter kwam allengs het starre beeld van de zure aanwezige verdroging in een verstilde waterloop woorden tellen al lang niet meer terwijl…

de mildheid van de regen is nog even weggebleven de pruim schudt zijn takken en kijkt meewarig de heg voorbij fluitekruid wuift wit terwijl riddersporen star onbewegelijk roestbruin met hun ijzige blik verdrogen boerenwormkruid gele teint bundelt zijn knopjes druk insekten werend verlangend naar de zon tegenover deze natuur huilen…

De stralen van uw ogen, Bestuurd door Venus' kind, Die doen mij vast verdrogen Als stokvis in de wind. ’k Heb van de nacht gekreten ruim twee paar emmers vol: ’k Heb schier de damp vergeten, Zo is mij ’t hoofd op hol: ’k Heb mijn gekrulde lokken Zo kaal geplakt om jou, Dat men uit al de vlokken Zes ballen maken zou.…

Stilliggend dient hij zijn dagen uit en doet niet anders dan verdrogen, terwijl er algen wuiven op zijn huid. Het ‘spiegeltje, spiegeltje’ van de zee dat hem vals als mooiste blijft bezingen maakt dat hij zijn tijd in eigenliefde slijt zonder naar een andere vin te willen dingen.…

wil geven we over aan de zwaartekracht ademen de frisse lucht, die overal is en puur worden gewassen door de prachtige natuur tijdsbegrip is al geen onderdeel meer wij aanvaarden alles zoals het tot ons komt geen planning, geen doel gesteld het is de pracht van de liefde, die nu telt de bron waar de rivier, jij, uit ontstond zal nooit verdrogen…

Ik min u met mijn hart, schoon lief, zo teer als met mijne ogen ge blijft mij dier totdat de zon de zeeën zal verdrogen. Totdat de rotsen smelten in de gloed der zonnestralen - beminnen zal ik u zolang als ik zal ademhalen. Vaarwel, zoet lief, mijn enig lief!…