Alle inzendingen over verduistert

soms als de nacht fluistert in ’t duister aarzelt worstelt met het licht de zon verduistert staan maan en sterren stil en wachten tot het woord de ruimte klieft in echo’s duizendvoudig verder verder oude verhalen ontwakend dreunend van ver en van toen en van heel dichtbij nu in dit ene tijdloze moment horen de eb en vloed de dag…

wordt opgelost in bezorgdheid vol met weifel de ruimte die de vrijheid meebrengt om te proeven van onzekerheid wordt beperkt door opgelegde grenzen waarin het ideaal verdrinkt in te veel perfectie nagejaagd tot in absurd in de schemer gloort nog grijs waarin afdrukken van waan zinloze sporen vormen van littekens vol twijfel waar zwart verduistert…

hij veegt zijn ziel af met de muis van haar hand die ze vergeten is op zijn hart en weet zich verzekerd van een nieuwe volle dag niet alles werd vandaag geproefd noch beproefd, er is nog meer te ledigen, hij voorvoelt leven en dood, bloedrood als wijn en maaltijd, vrede in materie hij bidt tot de God van zijn hysterie niet elke wolk verduistert…

oplaaiend vurig verlangen in steelse smeulende blikken hete dromen en dan kille spot een duist’re geest vol verterende zwarte haat voor de uitverkorene de nachthemel kleurt vaalrood trage rook torent hemelhoog verduistert de stille maan het vuur van haat is geblust opbloeiend geluk is verteerd door vlammen van hete jaloezie in maanloze…

(nu nacht verduistert en de maan haar plaats weer kent zoemt een slaaplied zorgeloos mijn lakens warm) aan elke arm verschuift een hand wat licht bewegen in de tegenvorm van nu kruist een zachte zuidenwind; haar zwaluwkind vliegt laag mijn dromen binnen waar een meizoen zachtjes bloeit groet immer nog haar glimlach, bovenaards…

De kapitein wenkt de luitenant Ze maken zich op voor de mars Ze breken uit de stijve lijst van die tijd Het doek wervelt rond één moment De rode schutter vult het musket met kruit Na het schot blaast hij het schoon De tamboer staat klaar voor de roffel Ze praten zo druk dat ze de schilder vergeten die hen vangt achter vernis dat verduistert…

Halve sikkel, helder, avondvolle maan schemering neemt ruimte, ademt donker lucht zonnelicht verduistert nu haar laatste zucht in de huizen gaan elektrisch lichtjes aan zie de bomenrand, het einde van het bos boeren stoppen met hun werk, ze zijn bevrijd want de oogst is binnen, alles net op tijd ook het laatste rood verdwijnt, de nacht breekt…

Glanzend geluk taant in verweerbare schijn kleine perikelen ondermijnen het broze geluk de stilte klaagt in onhoorbaar denken, angst verduistert het licht in oprechtheid van woorden… Bekoring opgedroogd als doornige rozenstruiken verwelkt door onopneembaar vallend vocht het fundament aangetast door zilte tranen slechts zoutkristallen…

Wanneer je mijn dag verduistert en mijn nacht laat schitteren dan zie ik je in mijn sterrenhemel de ster die duurzaam kan glinsteren. Het is jouw stralende glimlach geïllustreerd op een donkere doek ik zeg dit graag als bewondering ik kom alleen ‘s nachts op bezoek.…

Het hart verduistert. Het geluid van zijn ritme ontluistert. Het in het lichaam gevangen houdt wankelmoedig voortstuwend en tot breken toe instabiel. Een stil verdriet van geluidloze snikjes en bittere glimlachjes. Om die irritaties, die levensloop spaties, waarin wat men niet mag zien ook niet lijkt te deren onder de zon.…

Als de maan zacht door de bomen schijnt de wind z’n stem in takken fluistert ‘t schemerlicht de dag verduistert besluipt mij ‘n gevoel dat niet verdwijnt Mijn bloed stroomt razend door de ad’ren het hart snelt vol verwachting voort het rustig leventje is verstoord als ik de vijf december zie nad’ren Zou de goede Sint mij willen bedenken…

Teveel te doen en schrijven voor brood verduistert de geest. En zelfs de kleuren van oktober, het befaamde palet, het beschilderde lover, heb ik, al spijt me dat nauwelijks, gemist.…

eerst ongeremd als licht dan verduistert als een eclips waarin de beide lichamen hun schaduw in een nieuwe omloop hervatten.…

waar ogen niet zien, het verstand verduistert ken je het land, waar de liefde loos is?…

Lucht, die verduistert tot nacht, Een tikkende klok op de schouw: Het gebeurde, vergeefs overdacht, Verbittert, wat komt, met berouw. Een hoefslag, een ijdel gerucht, Is voorbij. En voorbij is het lied. Het wezen der dingen is vlucht. Het wezen der ziel is verdriet. ---------------------------------------- uit: HART VAN BRABANT (1936)…

waar zwijgers takken hakken en bladeren worden ontmand als filosofische krijgers de geur van bloed overpeinst de straat, met het denken losgerukt van stem en stil gebaar, de wind zuigt aan de valreep waar benen zich lossen van het openbaar gewoel want alles lijkt de dood te doen herrijzen als de slagschaduw van de overspelige zon de tijd verduistert…

Die zijn uitvlucht zoekt uit de massa die verduistert. Die zo graag ontsnapt aan wat hem vast hield aan het vijfde rad van het wiel.…

doorweekt de raaf strijkt neer plukt aan zijn zwarte veren wijl haar ogen zoeken glinsteren de zijne met een geheimzinnige mysterieuze glimlach in een vleugje van de wind dan zinkt zij ter aarde ontvangen in de moederschoot de wolf huilt wijl haar ziel uilt naar de raaf de wind zucht zingt zijn eindeloze lied der verlorenen de maan verduistert…

de wond waar ik Omheen dans Een afgrond waar mijn hand de hemel niet plukken kan Waar dorre bloemen mijn vermoeide aangezicht ontsieren en de echo van lieflijke klanken wegsterft Ik vind ogentroost klimmend tegen blinde muren in vale herinneringen aan een zacht bemoste bedding waar ik mij te ruste leg als de zon zich verduistert…

De taal een Atlas, die verklarend fluisterend per ademtocht de werkelijkheid verduistert die hij nochtans ten einde toe moet dragen.…

alles strandt wat we vinden hebben aanrollende golven een eigen naam, benoemde entiteit als ziel van de oceaan, vloeibare empathie stroomt uit het lichaam, dichterbij dan weer ver vandaan waardering ongetroost doorbloedt de aders met geleefde tranen, uit processen die te laat geoogst prikkeling in zenuwbanen als het zwarte licht ons verduistert…

Die paar lippen verlaten in de nacht; het licht verduistert in zijn laatste kracht. Oh, waarom heb ik niets gezien? Is spijt een hartstocht die nimmer meer zal zien.…

Regen legt een vlies over de gevels Weekt de knollen van een sierplant Verduistert de vergeten krant Wekt nieuwe tinten, andere klemtonen Zoals klei van korrel en kleur verschilt De schubben van een reptiel dat in lover vlucht De schil van een rottende vrucht Regen neemt het niet zo nauw Haalt de ziel uit dingen Regen drenkt het drogend…

Als de maan de zon verduistert heel de natuur naar het lichtspel luistert het licht op aarde uit lijkt te gaan moet de mens wel stil blijven staan Als de maanschaduw over de aarde jaagt en met zijn schemer het licht verjaagt de mens omhoog naar de hemel kijkt dan wordt zijn ervaring verrijkt Daar zijn de sterren die hij eerst niet zag de…

Het lijden dat uw Zoon straks wacht verduistert licht tot donk're nacht. Uit het oratorium Mater Dolorosa, bij gelegenheid van de 350ste verjaardag van de oprichting van de Broederschap van O.-L.-Vrouw van VII weeën in Peer, 1997.…

waar ik kijk naar de kisten die veel te vaak en zo frequent door steegjes en straten gaan verduistert ons een grote wolk alle dagen zoals de nachten zijn die wij het liefst verjagen willen met het zaad van vierend leven waar de ruimte van de afstand zich met zwarte sluiers behangt voor processies van een afscheid zouden wij liefst met…

Wanneer wielen blijven draaien in het rad van de te leven tijd zullen spaken blijven steken in geblazen lucht, ik raak je kwijt is er toch een dag gewonnen ademen uren even rust wordt er een mooi web gesponnen en het weten weer gesust elke naald als een spuitje hoop verduistert de nacht blind vertrouwen dat ooit door wijze wijzers sloop…

Als ik in jouw donkere ogen kijk, dan zie ik mezelf ik verdwaal zo ver, maar ik hoef niet meer terug Daar waar ik dan ben Daar hoor ik thuis Als jij naar mij lacht Dan lachen jouw ogen mee Jij bent de zon, ik ben de maan Je verduistert me als je wilt Met jouw ogen waar ik in verdwaal Dat ene momentje als jij naar mij kijkt Dan...…

Het schaduwrijk verduistert de zon. Een zonnegod zendt vergeefs zijn zonnestralen, waar Hades zijn duistere verdichtsel reeds eerder begon. Tussen hemel en hel voltrekt zich het eeuwigdurend tegenspel. Het tegenspel tussen het goed en het kwaad, dat een sereniteit van de muzen overstemt en luistert naar Wodans dictaat.…

'Jongeling', dus sprak een Wijsgeer, 'Jongeling, gij moet de hemel, In de stille nacht beschouwen, Wen geen wolkje hem verduistert; Dan moet gij die grote lichten, Die ontelbre grote lichten, Om hun assen om zien rollen!…