Alle inzendingen over verpand

Een kennismaking via internet of krant Een zoen en dan afscheid in de regen Geef mij de wulpse, woeste wegen Waarlangs ik mijn hart aan jou heb verpand Mijn hele ziel en zaligheid in brand Het groot geluk, ik heb jou gekregen Alles is veel, voor wie niet veel verwacht Het leven houdt zijn wonderen verborgen Tot het opeens mijn hart doorkliefde…

woestijn van zonde waar zand als waarheid langs je vingers glijdt hebzucht van de wind blaast slijk der aarde droog in verduisteren van licht de oase van rechtschapenheid zit dicht alsof de duivel er mee speelt in helse spiegeling van lucht wordt het lieve lijf gelaafd terwijl de ziel voor eeuwig wordt geschaakt heb mijn boetekleed verpand…

Toch voelde ik me als Fries er wel thuis nu kan ik er alleen nog maar aan denken, maar ik heb mijn hart verpand aan het grachtenpand van Anne Frank want dat maakte toch de meeste indruk. Nu schrijf ik met een mevrouw uit Amsterdam en zij kan heel mooi dichten en daarom schrijf ik nu dit gedicht voor haar.…

Zij heeft zichzelve aan de vloer verpand om deze voor de voeten te versieren van dichters, predikanten, kruidenieren, want er is onderscheid van rang en stand. God zal haar eenmaal op Zijn bodem vinden, gaande de gouden straten naar Zijn troon, al slaande met haar stoffer op het blik.…

doel in ’t ongewisse Blijf ik vechten tegen verstand Waart mijn hart doelloos rond Stikkend als in droog dor zand Zal ik het ooit nog eens vinden Waar ik hopeloos naar zoek Of blijf ik doelloos bladeren In een inhoudsloos boek Tijd zal moeten aantonen Of het hart wint van verstand Mijn dapper hart zegt van wel Al is ’t aan verdriet verpand…

Het is godsgeklaagd in onderwijsland, haal ik met de hakken over de sloot mijn VWO-examen, word ik uitgeloot voor waar ik heel m'n hart aan had verpand.…

De knoestige ziel van gebogen ruggen in lange halen is aan de bodem verpand waar zonderlingen zonder gids zouden verdwalen.…

ze draagt een kistje in haar tere handen dat een aandenken aan haar man bevat de winter had hem dit jaar beet gehad haar woning zou ze spoedig verpanden het open terrein droeg nog hun stappen en maakte zich op wat werd uitgestrooid ze voelde zich ellendig en berooid het alleen zijn was nog niet te behappen wat goed en leuk was ging helaas…

nog kwamen zij binnengeslopen uit blauwwitte lucht met kilometers zicht jij was meer van de contrasten alleen op het strand zonder andere gasten met koel gefluister van golven in koude huiver geen intens genieten van levensenergie wel actie en reactie in het overweldigende spel dat zand laat stranden wij hebben onze ziel verpand…

Mijn land De Dapperheid De Edelmoedigheid Mijn land is mijn hart Mijn weg Mijn huis Mijn leven is daar aan verbonden Ik draag En waag mijn leven Voor iets dat mij alles heeft gegeven Voor iets waar ik van houdt Mijn land Waar ik mijn hart aan heb verpand Is dat er nog Wagen wij nog Worden wij uitgedaagd Vechten wij Voor dat waarvoor…

Dat vonkje vuur geef ik nooit uit handen daaraan kon ik toen en kan ik nu mijn hart verpanden. Steeds opnieuw zal dat vonkje er weer zijn wat de dagen gelukkig weerhoudt van zielenpijn.…

Aan u, aan u blijft steeds mijn trouw verpand; Mijn Nederland, vaarwel! Ik wijd aan u, aan u mijn hart en hand, Mijn Nederland, vaarwel! En zelfs in Java's wondertuin Vergeet ik nooit mijn Hollands duin. Lief Vaderland, lief Vaderland, vaarwel! Vaarwel! Vaarwel, vaarwel!…

Mijn laatste denken moet nog zijn doorschenen Door 't liefste waar het zich aan had verpand. Want ik berust erin. 'k Heb in mijn streven Naar iedere andre liefde om niet gehaakt - Door deze alleen is dit rampzalig leven Tot onuitsprekelijk geluk gemaakt.…

Mijn vaderland, mijn vaderland, U blijft mijn hart verpand! Wat maal ik om de grote stad? Ik ben ze moe, ik ben ze zat! Mijn needrig huis, mijn lief gezin; Daar leef ik en daar zweef ik in. Mijn eigen haard, mijn eigen haard, Gij zijt mij alles waard! Wat stoft men mij van geld of eer? Ik heb veel beter, ’k heb veel meer!…

Maar 'k heb mijn onbevangenheid verpand- diep in mij laait de vlam van het verlangen: een vuur dat niet in kinderen ontbrandt. ------------------------------------- Uit: 'Verzamelde gedichten', 2006.…

ware glans van zon, sterren en maan De vertolking van ‘t hoogste gehalte Ach, dat mijn vers als jouw schoonheid mag zijn Dat het de straling heeft van jouw gezicht Gekleed in gewaad van doorzichtig satijn Pas dan, mijn muze, is het een waar gedicht Kom dan zitten aan mijn zij en leidt mijn hand Mijn muze, aan jouw zijn heb ik mijn brein verpand…

Er is in mij een resoneren van geluiden van gesprekken van beelden mantra's en gebeden een weerklank van gevoel op bepaalde plekken Ik weet niet altijd wat ze met me doen of deden veel ruis en gruis is er misschien ook een bezinksel en soms zomaar uit het niets is er een blinksel als een ster, een diamant en ben ik ineens daaraan verpand…

Veldzang en arbeidstoon vatten elkaars hand; hun woord mag de diepe boomwortels raken: "De grootste vreugde, die we mogen smaken is hoe ons wezen aan thuisgrond blijft verpand." In de geribbelde bladerkruin zuchten zachte stemmen vol lokkende dwaalgeest: "Meezweven naar einders? Standplaats ontvluchten?"…

Zie, hoe ik mijn monde naar de uwe hief, Voel, hoe mijn lippen verlangend branden… O, ik wil alles zijn u ten gerief… Ik wil uw levensbanen bloem-omranden… O, lievling, wienik lijf en ziel verpandde, Mijn lievling, ik heb u zo lief… zo lief..…

Losjes wiegend, met een keel vol toverkracht, staat de zangeres voor een geboeide zaal, geeft schone wijzen in de geliefde taal van Frankrijk: soms heftig, dan vloeiend zacht. De stem bezit ongedwongen, milde macht, beheerst haar sierlijk lichaam helemaal: handen, gouden lokken brengen hun verhaal, dansen vrijuit op maat en toon van eendracht…

deze beurs Beloven ze de eeuwige glimlach Kant en klaar als geschenk verpakt Een gekruld lint Een motief van vergulde stippen Je hebt alleen wat grof geld nodig Knisperend in de handpalm Of een kredietkaart die soepel Langs het rode oog glijdt Ik had mijn rekening geplunderd Een aandeel met woekerwinst verkocht Mijn loft met laminaat verpand…

die pluk je niet die mag je dan staan laten Wellicht kun je mij dit nauwelijks geloven maar ja daar kan ik weinig aan veranderen Al die jaren zijn voor ons wel omgevlogen wij zijn niet de enigen, zeker ook anderen Mijn lief deze schat die draag ik op handen vanaf de dag dat ik haar destijds ontmoette Heb ik dadelijk aan haar mijn hart verpand…

Geuren van hars en bezweet geld vrijen hier met elkaar, willen zich verpanden aan onstuimig leven zonder banden. Laat die kooplustige toekomst betijen. Avondzefier streelt de kleine kegelbomen: verweerde, geschaduwde torenspitsen wiegen onder sidderend glijdend licht.…

Rondom wijdheid van het vlakke polderland en aan de horizon, bos gehuld in nevelig blauw over velden nog parelend van dauw aan dit decor heb ik mijn hart verpand. Hier stroomt mijn bloed vol inspiratie hier hoor ik roep van de natuur geen andere omgeving biedt mij compensatie hier hoor ik thuis, heel mijn levensduur.…

Rondom wijdheid van het vlakke polderland en aan de horizon bos gehuld in nevelig blauw over velden nog parelend van dauw aan dit decor heb ik mijn hart verpand. Hier stroomt mijn bloed vol inspiratie hier hoor ik roep van de natuur geen andere omgeving biedt mij compensatie hier hoor ik thuis, heel mijn levensduur.…

Dan voelt de dag als een soort schimmenhand aan wie je met verstand je niet aan verpand. Vaak voelt de dag als een jas die niet zit als gegoten als het weer met hetzelfde sop wordt overgoten.…

gaven maar ook haar gekke dagen die menigeen soms plagen de stilte van de nacht het onweer dat ons nog wacht de behaaglijk warmte van de zomer de verkwikkende winterse koude de pracht en praal die je voor ons bouwde je gaf het zoet en zuur was het huis van moeder natuur je gaf een vinger we namen de hele hand waarmee we je ziel hebben verpand…

de liefdesdaad gaan verrichten Ik draag jou door gans het liefdesland in deze nacht, zo boordevol romantiek Nu die liefde bij ons tweeën is gestrand lijken onze lichamen zelfs van elastiek Ik kan de ogen ternauwernood sluiten en ‘t licht laten we niet langer branden Enkel bij jou kan ik al mijn liefde uiten aan jou wil ik mijn hart zó verpanden…

Liefde er is om je hart aan te verpanden. Gedichten er zijn om te zeggen waar je van droomt. De natuur er is om je er over te verbazen. Wat ik ontvang uit zijn hand is, uitgelatenheid! En dat… moet gevierd worden!…

gij zijt mij nochtans onverdeeld verpand: ik heb uw bloed de donkre kus gegeven van hen, die boven dood en leven ontstegen zijn. ik ben hun afgezant. ik beid uw komst. wij zullen eens de zwarten wijn van dood en donker uit één beker drinken, wij zullen stromend in elkaar verzinken en eeuwig zijn. vaarwel. ik keer niet weer.…