Alle inzendingen over verstijven

de regen berijdt het blad waaronder transparante vleugels geen houvast vinden konden, tot in de lente zal zwijgen, als een kale boom op een oude prent, die zijn oude wortels voelt verstijven. Dat elk seizoen zijn diepte plant, het gezicht naar de zon gericht om die in te lijven op een punt waar de horizon op het water rust.…

aan het hek, intiem verstrengeld, kwam over ons een eeuwig jong gevrij Half dronken van de passie, dij aan dij naakt in het malse gras, zacht, hoogomstengeld Het leek een dag waarop men zwemt of hengelt wij in extase, de remmingen voorbij, gehuld in wolken zwoele liefdesdromen Plots staat 'r een man, en uit zijn vingers bengelt een snel verstijvend…

Door onze zachte, licht-ontroerde lijven o Zusters, woedt die grote strijd nu fel: wij hunk'ren naar de toekomst, 't heerlijk spel aller krachten, die nu in ons verstijven. Wij horen Vrijheids zoete lokken wel, en reppen ons...…

soms gelukt het mij mijn zwijgen op te rekken dan wel anders uitgedrukt gedachten binnensmonds aan elkaar te rijgen om ze vervolgens in slaap te sussen en de ziel mij aanspoort let op, probeer ze niet te wekken laat ze rusten op een kussen maar de ogen sluiten en de lippen te doen verstijven leidt niet altijd tot waarachtige openbaring…

tot mijn schaamte en verlangen verlangen door dromen gedreven bedwelmend, de spanning gonst onze lichamen die bevend liefhebben druppels vormen op jouw huid parels, als dauw op blad fonkelend je ogen, ze schreeuwen passie vingertoppen glijden verkennen naakte huid maken kleiner wordende contouren van een passiebloem rillingen, verstijving…

Wandel door het bos Links een hert rechts een vos Beide cirkelen om mij heen De vos sluw en gemeen Moeilijk om goed in het zicht te blijven Af en toe zie je de vos verstijven Om je met zijn uitdagende blik te verleiden Het hert huppelt vrolijk door de heiden Te makkelijk om te grijpen Niets in mij dat het hert wil volgen Met de vos zou…

niets van wat je bent is nog het begin van wat je bent geweest, wel dezelfde ogen maar het licht is breekbaar zoals een ent in de vorst zeg me dat je me begrijpt, wil je de morgen nog ontmoeten of laat jij de nacht in jou verstijven, het opslaan voor de eeuwigheid waar stilte geen zonde is geef me dan voor we slapen gaan een laatste knuffel…

Zij zag het wiegje op de stroom, Gelijk een schuitje drijven; Dat zag zij in een nare droom, Het hart vol schroom, Zij voelt haar bloed verstijven! Waar of ze 't nu nog wedervindt, Haar zo op eens ontnomen? Een prooi aan 't water en de wind, Hoe kan het kind Aan zulk gevaar ontkomen?…

van de zon de nachten voor hem zijn en als hij naar het strand wilt méns, dan ga ie laat november aan eind van onze herfst dan is voor hem het zand niet heet ruikt hij koud vuur in de lucht een zweem kalmerende werking lucht zijn kop dan even goed vlak voor de witte poppen, de wortels en de bloemen op zijn raam de tijd voor hem verstijven…

De zee, het enige leven dat strekt Van begin tot einde -Terwijl alle andre, voor kort gewekt, Gedwee en weerloos verdwijnen- Geeft in eeuwige breking De grote, zachte verzekering Dat, wanneer allen versterven, verstijven, Zij bevallig zal blijven.…

De zee, het enige leven dat strekt Van begin tot einde - Terwijl alle andre, voor kort gewekt, Gedwee en weerloos verdwijnen - Geeft in eeuwige breking De grote, zachte verzekering Dat, wanneer allen versterven, verstijven, Zij bevallig zal blijven.…

Midzomernacht, de zwoelste nacht: geliefden liggen, ontkleed in maneschijn en rozengeur; ze dansen een minnedans, de levensdans Lichamen verlangen, naken, raken; monden zoenen, kussen halzen, oren; fluisteren ondeugend lieve stoute woordjes Handen kroelen, strelen, voelen; tongen likken plagend, tintelend verstijven tepels, zinderend kippenvel…

alle mannen hebben één vriend gemeen dat is klein maar dapper Zwelgje Prostaat zijn veel genoten talent is ook zijn valkuil want verstijven bij opwinding is zijn ding bij elke moment van romantiek of passie gaat Zwelgje steevast enthousiast uit zijn bol zwelt hij op als een luchtballon trots en fier bouwt hij een feesttent voor iedere man hier…

kan je dat niemand vragen immers zovelen zie ik nu pas in zichzelf turen zal het zijn voor even met pappenheimers omgeven of plant ik nieuwe stekken zeker ik ben bedreven in overleven maar is mijn aarde vruchtbaar genoeg zijn de wortels niet te moe wil ik nog het water uit mensen zeven mensen mensen wat mag je wensen de benen verstijven…

Zou ze aan het braadspit rijgen tot ze een zwart korstje krijgen, daarna hun verkoolde lijven in beton laten verstijven. Edoch, deze straffen zijn te mild, dit gebroed dient dun gevild, met kilo’s pekel in de wonden, voor eeuwig naar de hel gezonden.…

Verstijve de hand, die de hoveling speelt; Beleefde, vernedrende hand! Verdorre de hand, die verraderlijk streelt; 'k Voel liever een klauw of een tand! De handdruk, die louter een ‘gunstje’ verbeeldt Die wijs ik bepaald van de hand! Ik weiger uw handje zo keurig en teer, Mij angstig en huivrend geboôn!…

verkleurd een niet verleden oorlog de golven als mortieren denderen door mijn lijf schreeuwende meeuwen de paniek van verscheurde harten vluchtend door de onvoorstelbare verwoestende nacht ik struikel, een waterige geul dramatische herhaling van de herhaling zout is het water, mijn val slaat een afdruk in het wad opnieuw machteloos verstijvend…

Niet meer denken aan degenen Die me zo veel pijn deden Die me gewoon hebben laten gaan Die niet eens zijn komen kijken Die helemaal niets aan wilde reiken Door totaal afwezig te blijven Lieten ze mij compleet verstijven De kou de nacht.…

In Nederland wil ik niet blijven, Ik zou dichtgroeien en verstijven. Het gaat mij daar te kalm, te deftig, Men spreekt er langzaam, wordt nooit heftig, En danst nooit op het slappe koord. Wel worden weerlozen gekweld, Nooit wordt zo'n plompe boerenkop gesneld, En nooit, neen nooit gebeurt een mooie passiemoord.…

Verstijve de hand, die de hoveling speelt; Beleefde, vernedrende hand! Verdorre de hand, die verraderlijk streelt; ’k Voel liever een klauw of een tand! De handdruk, die louter een 'gunstje' verbeeldt, Die wijs ik bepaal van de hand! Ik weiger uw handje zo keurig en teer, Mij angstig en huiverend geboôn!…

Één ding was het moeilijkst het deed mijn ziel verstijven. Jij kon niet met papa mee. Hoeveel pijn dat deed je hebt geen idee. Je weet hoeveel papa altijd met je deed. Dewi uitlaten buiten spelen en spelletjes bij de vleet. Voor papa en jou is dat op gaan houden te bestaan. Niet meer spelen als ik dat wil met mijn kleine Daan.…

overal uit Ik draag uw wijsheid in mijn hart Beste larve dan ben je geen insect Maar een godvrezend wezen Dat hoop kent en niets anders zal verdragen Geen angst in het einde der dagen Ja Heer ik ken liefde voor alles dat leeft Maar de huidige mensheid vreest Het is zo kil en onderdrukt elke wil Laat mij larve blijven en niet tot mensheid verstijven…

Al zijn mijn vingers langzaam aan ‘t verstijven en voelt het resultaat niet als ~je-dat~ Ik heb er wel plezier in dit te schrijven; het bleek een sterke drang te zijn die ‘k had. 12e ruitje Het was een welbestede dag vandaag, want ik heb een rondelenraam geschapen.…

Het blijft een aaklig iets, te hijgen en verstijven. Het blijft een aaklig iets, naar 't eigen hart te luistren, te weten dat men dood is, als het stil blijft staan. Die spierknobbel met kleppen waardoor 't bloed moet spuiten, die rustloos vijftig, zestig jaar kan slaan, en soms opeens uiteenspat, als een vat in duigen.…