Alle inzendingen over verstijven

Het laatste licht Handen vastgeketend aan de Mergelmuur Waar mijn eenzame schaduw Wandelt in de duistere grot Waarin mijn verkleumde Voeten verstijven En mijn verminkte ogen Zoeken naar De brandende toorts Van de laatste lichtstralen Misschien wacht ergens Wel mijn droomvrouw En baadt zij haar ranke Lichaam in het diepe Grotwater…

. ------------------------------------------------ ’t Idee alleen doet mij van schrik verstijven Ik wou dat ik het niet gelezen had Al doe ‘k het nooit op werkplek of in bad En zeker niet met onbekende wijven Ik zal nu elke plek eerst grondig gaan verkennen Zodat m’n jongeheer vast aan de sfeer kan wennen…

Jouw aanraking beklemt me, jouw kus doet me verstijven, jouw geur blijft hangen als van iemands parfum die in de gang blijft rondzweven, Maar dan in m'n hoofd. In mijn gedachten spookt hij rond, net als de herinnering van wisselende seizoenen en hun graspollen, dorre bladeren, knispering van de witte deken.…

De opwinding van het ontstoken vuurtje de passie van jouw oneindig galmen voelt als een ijzige atmosfeer zonder verstijving. Apathisch gedesoriënteerd in een cocon bemin ik jouw sierlijke melancholiek mijn sterfelijke gedachten ontspoort in gedicht.…

Mag ik even Mag ik gaan Overleven Overgeven Weer te denken Weer te staan Weer te wennen Te verkennen Hoe het moet Weet niet goed Wat het nu doet Hoe aan te pakken Niet weg te zakken Niet te slopen Recht te lopen Heel te blijven Niet te verstijven Het ontbreekt Nog wat aan moed Mag ik even Mag ik gaan Mag het licht Hier in dit…

ze staan in slordige rijen te verstijven met wortels die zuigen uit volle macht, om toch maar overeind te blijven tegen deze meedogenloze kracht. een gure noordenwind voert veldslag tegen alle takken van ranke bomen, die plooien zich ongezien in een zigzag noch bladeren of twijgjes die ontkomen.…

op een gedichtenberg ver van kerkhofwandelaars, beneden in het dal zou ik zuiverwitte haiku’s willen schrijven, wanneer de zon het hoogst staat en de zevende wind vogels meeneemt onder bomen, innig in het fluisteren er zouden geen ramen zijn om te vullen, geen kamers die zwijgen gevonden, meer en meer het verstijven van angst…

naarmate de toekomst meer in zicht komt word ik mij bewust van 't verdriet dat zij droeg nu kaarten minder worden geschud daar mijn vingers allengs verstijven besef ik dat zij er niet om vroeg; haar aard en prille haard dienden veelal in angst te verblijven ik voel haar pijn thans in mijn hart het is alsof ik het toelaat en luister…

nu komt de natuur tot rust lage zon verlengt schaduwen avondnevels verdoven dagen dempen het goud van afscheid bomen verliezen hun pracht kale takken buigen in de storm daar is hoopvol leven verborgen in de kille en donkere grond maanden van felle verstijving en sluipende dood trotserend kiemend in de levenswarmte van de klimmende lentezon…

Ik weet een kind dat van ze houdt, het streelt hun dadelijk verstijvende stofjassen, draagt ze tussen twee handen de kamer door. O! zachte pootjes hebben ze, mag ik ze niet houden in een kistje met onderaan glas?…

Je ziet de rode baksteen weer doorheen de takken van de bomen, het najaar, zo ineens gekomen verlangt de vroege zon niet meer maar weifelt tussen gaan en blijven gelijk de asters winddoorspeeld en reikend naar het licht, geheeld, tot nerf en kleurloosheid verstijven. De weemoed valt alweer te rapen als noten onder najaarslucht.…

Rouwen is de 'verlaatvorm', de 'verdrietvorm' van houwen: verwerkingsvormen Daar mag je lang in blijven hangen doodsbang zijn of je dak uitgaan van verdriet, angst en pijn of verstillen, verstijven verstoken, verstoten, verloren.....…

Duisternis verschijnt op mijn aarde door kieren sluipen streepjes avondstond, woorden die zich in de minne schaarde ging in vlucht van mond tot mond, voorbij te glijden als witte zwanen, ademloos verbeeldt in menig ziel, dor en doof, verstijven we in onze wanen in de onleesbaarheid van ons profiel, zijn de blinden zieners of ben ik een blinde…

ingestorte huizen Een mantel van groen nu geurend om je heen Maar op je netvlies 't beeld van de buurman, waar je nog mee sprak amper een uur daarvoor Door onbekenden uit 't puin weggedragen, zonder benen Doorweekt met bloed Rood zijn de daken hier Zo anders de lucht, vogelvlucht Doodsbeelden blijven, komen en gaan, doen je verstijven…

schoonheid is jou eigen en van je voeten schud het stof Vertik het om voor schut te staan Vertik het om te draaien je hoeft niets te verfraaien je ook niet op de borst te slaan het is al goed en goed genoeg de honger meer te worden doet prematuur verdorren de struik die anders vruchten droeg Vertik het aan de wal te staan Vertik het te verstijven…

gisteren verdrijven Zal ik wat in me omgaat op gaan schrijven Zal ik wat ertoe doet laten beklijven Zal ik me inhouden, bescheiden blijven Ik wil geen zout in open wonden wrijven Noch wat in het verschiet ligt overdrijven Ik kan geen leed van gisteren verdrijven Wat met geen enkele pen is te beschrijven Ik hoop dat er geen kind hoeft te verstijven…

aan het uwe verwarmen mag ik u voorzichtig uit het gras optillen en dat moment tot een puntje verkleinen om door regen en wind in mijn hart te stillen langzaam samen in ons geluk verdwijnen zonder gesproken woorden, een blik die ons beiden alles weet te verhalen en ik daal mijn mond tot uw lippen, lik een natte kus waarin we beiden verstijven…

Zelfs zoiets simpels als een lijstje met wat boodschappen zal tot een vers verstijven. 5 Pakken melk, 4 diepvries-bamischijven, een brood, 2 ons ontbijtspek, niet te vet, en u ontspoort, want vet rijmt op kroket en da’s nou net wat u niet op wou schrijven.…

Westerwolde je herkent het zand dat kruipt tussen je tenen spat omhoog tegen je benen wat vuil gaf maar opdroogt valt stoffig af het veen altijd koud en nat optrekkend vochtig om je heen zompig bruin wat bij Dollardklei weer anders is niet te doen die plakt met kilo's aan je schoen klonten blijven aan je vingers hangen laten niet los verstijven…

Je ziet de rode baksteen weer doorheen de takken van de bomen; Het najaar, zo ineens gekomen verlangt de vroege zon niet meer maar weifelt tussen gaan en blijven gelijk de asters winddoorspeeld en reikend naar het licht, geheeld, tot nerf en kleurloosheid verstijven. De weemoed valt alweer te rapen als noten onder najaarslucht.…

leg je de diepste sporen langs de korte lijn en blijf je hangen, urenlang maar de woorden komen niet vanuit je diepste wezen Het telt niet Al knip je duizend kaarten uit knisperend papier en leg je kilometers af in hoger sferen en declameert in de vreemdste talen de prachtigste gedichten Het telt niet De schitterendste verten verstijven…

de tijd gaat verder en jij blijkt niet mijn redder je principes verstijven je gevoel je druft niet open te staan voor wat ik nog voor je voel de tijd zal wonden helen niet dat het jou iets kan schelen vergeven is er niet bij blij zonder mij?…

raakt zij het spoor volledig bijster voelt zij zich een oude schrijfster -totaal verward- en in zijn latere gedichten toont hij zoveel gezichten -maakt haar bang- zij heeft hem met haar tranen geschreven sindsdien is hij stil gebleven -al weer zo lang- het was liefde tot het laatste schrijven zij voelt haar schrijfspieren verstijven…

Waarom hebben zij me niet laten gaan Naar het nachtgebied van mijn dagbestaan Door wallen van waanzin afgezet, In watten van duisternis ingebed, Overkoepeld met een stolp van kou, Waarin elk trillen bevriezen zou, Waarin glanzen tot grauw, Muziek tot stilte Verstijven zou?…

Ze vrezen niets, geen nood waarvan ze uit angst verstijven. Geduldig happen ze brood dat gestaag van honger bevrijdt. Ze peilen alles lichter dan lood een aard die ik haast benijd. Het fruiten van brokjes in het zo smeuïge water passeert de keel in slokjes gevolgd door olijk gesnater.…

er komen zwarte luchten bovendrijven het schaduwdonker grijpt verlicht de macht een schel geluid groeit aan tot volle kracht ik voel mijn lijf door doodsgevoel verstijven dan landt een vloot van onbestemde schijven met lampen die als ogen van smaragd een einde maken aan de prille nacht m’n pen kan angst en beven niet beschrijven een wezen…

Nu woest En kwaad En grimmig door de wolken. ’t Is of er woeste buien komen En moenen zich verbergen in de eik En zoogdieren bang verstijven Hoe bevreesd ik was En later ik vertel Nu is de moen gevangen. Ik vervolg mijn weg met spoed, (Als de hoge hemel ziet) . En de angst beweegt door de bossen…

een woord waarom gelachen wordt, het blauw wordt ijs, daarna grauw, niet in meer staat innerlijk te bloeien, in de kou wordt alles ontkend, de regen berijdt het blad waaronder de vlinder geen tehuis kon vinden en tot in de lente zal zwijgen, een kale boom op een oude prent, dat in elk seizoen van kleur verandert en z’n wortels voelt verstijven…

fluistert wenkt me dichterbij Ga staan, wordt een boom en dans Ik spreid mijn wortels in de grond en plots voelt alles los Blij roep ik naar de grijze in een volgend leven wil ik boom zijn waarom niet nu, je danst De ballerina danst ook mee ze kan niet meer toekijken Het geluid van een motorzaag verstoort het dansende geheel alle bomen verstijven…

het antwoord moest ik schuldig blijven en ik voelde mijn lichaam verstijven hoewel ik wist dat hij wel om mij gaf volgde op deze nalatigheid onverbiddelijk straf ik stotterde lichtelijk overstuur dat ik hoopte op het vagevuur geërgerd toornde hij: ‘Ken jij de feiten wel?…