Alle inzendingen over vlieden

Och, hoe schoon vlieden de beken door hei - en weidevelden heen waar speenkruid, duizendblad en klaver boterbloem, margriet, papaver aan ranke oevers dicht bijeen het welig moskarpet doorbreken zie hoge zwaluwen elegant over de windkraag balanceren torenvalken nauwgezet prooi bespreken in gebed en vlinders dartel koketteren boven het zongedroogde…

Nog eenmaal wil ik gaan door open weiden tot waar de zee van ‘t onbewogen licht de val ontvangt in wiegelend evenwicht en vlied en vloeit naar ‘t golven der getijden. Nog eenmaal waar de landelijke wegen elkander kruisen in het lage veld, de holle wilg over het water helt en ruine pluimen in de wind bewegen.…

't Daget over dorp en land, heel het oosten laait en brandt, de bedauwde weiden domen, wolkskens hangen in de bomen, wolkskens vlieden langs de vliet, ieder bladje een dauwdrop giet.…

Over 't water wandelt weer een geest: En ik zie de golven westwaarts vlieden, Als voor 't oog des temmers 't wilde beest.…

Vluchtig vlieden ongekooide gedachten mee vanuit een zee. Flarden om te zeven, over leven prevelden zij een en ander. De dag is helaas niet om te kopen om de nabije toekomst anders te dopen. Leg de minuten maar op het hoofdkussen. Het liefst leg ook ik alles in de kelder weg uit het zicht in weckflessen met elastiek.…

Geen klacht om 't vlieden van de snelle jaren Noch zelfs om 't naderen van de zwarte dood. Zo min als, stralend goud door gouden blaêren, De zon treurt, daar zij zinkt in 't gloeiend rood.…

jij boezemt vertrouwen in ver bij de reizende zon sprenkelt een verfrissend bad vliegend gaat het met jou mee lijk jij in het blauwe hemels ver weg te zweven voor even als vogels in de lucht zelf die vrijmoedig zwaluwen in kolossale vluchten vol nieuwsgierigheid tegemoet vlieden zij heen en terug met wijd uitgestrekte vleugels zeker…

IJle nevels vatten verdwaald morgenrood, groeien tot wazige purperpaleizen, vlieden dan snel voor vroege vogelzang. Stemmen fluiten vloeiend, soms met hoge stoot, noden de zoekers naar fijne bladspijzen, te slapen onder varens, een dag lang.…

Laat bloedige helden de lauwer ontstaan; De glans van de zetel der vorsten vergaan; En vlieden de schatten, daar 't alles om zwoegt: Wat heeft hij te zorgen, die 't Kleine niet genoegt!…

Geen klacht om 't vlieden van de snelle jaren, Noch zelfs om 't naadren van de zwarte dood. Zó min als, stralend goud door gouden blaêren, De zon treurt, daar zij zinkt in 't gloeiend rood.…

aanwezigheid onontbeerlijk is verbonden met het aanwezig zijn in volle aandacht tersluiks nu ik dit geschrevene aan de hand van al mijn ervaringen, verplaats ik me in het slachtoffer dat ik mezelf toe - eigen niets is me vreemd, zelfs wanneer ik me realiseer dat ik dikwijls verkeer in de droomwereld van meditatie waar gedachten vlieden…

smeltkroes elkander eert met een wederzijds respect zonder strijd maar met erkende mededogen lief, ons altaar wacht - waar we onze gebeden met een waarlijk kracht naar Hem doen zenden; maar ware het niet dat die grote G vele van ons onder Zijn bewind hebben geleden ik laat mijn woorden rusten in uw gehoor, doet wat u dunkt doch laat mij vlieden…

- Thans, moe van lusteloos genieten, laat ik uw vliede' onachtzaam vlieten en wíl niet meer gelukkig zijn. Ik voel u naarstig in mij branden, maar gij wordt koorts in mijne handen, en uw genuchten worden pijn. Ik moet naar andre lustigheden: de kalme lichten van mijn heden vermoeiden mijn verijlde blik.…

Hoe vlieden, hoe jagen De rollende dagen In wisslende vlagen Van zoetheên en plagen, Van smart en genot? Van smarte Voor ’t harte bij ’t wereldse lot! Van zwoegen Bij ’t ploegen, Door de uitkomst bespot! — Maar blijdschap in ’t streven Naar 't hogere leven, Verenigd met God!…

Hoe vlieden, hoe jagen De rollende dagen In wisslende vlagen Van zoetheên en plagen, Van smart en genot? Van smarte Voor ’t harte bij ’t wereldse lot! Van zwoegen Bij ’t ploegen, Door de uitkomst bespot! — Maar blijdschap in ’t streven Naar 't hogere leven, Verenigd met God!…

Vandaar ook dat hij de landerijen Sorgh-Vliet genoemd heeft, een gebied waarin hij zijn `zorgen kon laten vlieden`. Park Sorghvliet aan de Scheveningseweg in Den Haag is een oase van rust, midden in een drukke stad.…

Wij banderheren, in getale veel, Vlieden het vaderland, ons aards priëel, Meest al om weldoen, buiten enig schuld. Laat ons de Here bidden om geduld, En meer ons zonden dan Gods straffe haten; Des Heren goedheid zal ons niet verlaten. Om `t lijf te houden men rijkdom begeeft Met alle daar ons herte zeer aan kleeft.…

Zoals voor hen die, Zoekend de eeuwigheid, Te trots zijn om wat te sterven moet aanhoren, Leek ons heel vreemd het vlieden van de tijd, Als ons toeruischte van zo eindloos wijd Het lied des bejaards uit den grijze toren. . En de avond daalde weemoedsvol en zacht.…

jarig mensenkind Toch,… heldvoelend en hart overvol want… stoer als viking, sterk als beer Haar gouden haren roodbemutst met wol Haar blauwe ogen als glinsters, telkens weer Half schuilend achter mijn sterke rug behandschoende hand in die van mij ‘’ik breng jou naar je veste terug’’ kuiltjes-roodwangig knikt zij blij haar Kersen-adem vlied…

En dag op dag die 'k vroeger vlieden zag in dorre eentonigheid, wordt tot een schaterlach: zonnebundels van geluk.…

M’n fiets dat is het kettingruisen; Dat is het vlieden van de rode huizen Om mij heen; dat is de landweg, gans verlaten In z’n witte maagdgewaden. Dat is het horizonnen-deinen En ’t jonge zonneschijnen, De bomen, die verdwijnen Achter mij, de grachten die verkwijnen.…

Want ach, wat nevel Van Dwaling vlied’ – De Zon der Kennis, Zij schijnt hier niet. Mysterie – ’t leven! Mysterie – ’t lot! Die schepping predikt Geen liefdrijk God. Natuur – wat deert haar Uw vreugde, uw leed? Ze is zielloos lieflijk En reedloos wreed! En Hij die allen Is vóórgegaan?…

Voor nood en rampspoed vlieden wij; Word eenmaal machtig, groot en vrij; Vaarwel, schoon Vaderland!'…

Schijnt dees nacht ook eens zo lang voor wie bang eigen droefnis uit moet wenen, wie met liefde 't hart volgiet, ach, hij ziet de uren vlieden om zich henen; en hij houdt de zaligheid, die de tijd uit zijn handen zoekt te ontstelen, dichter aan zijn borst geprangd, en verlangt zelfs aan de uren te bevelen!…

Zó vlieden de uren, éen voor éen... met lief en leed, gelach, geween, in 't eeuwig duister! o Reik me uw lippen... Toef geen stond... Ik zoen uw ogen, wangen, mond... Maar wilt gij spreken, - fluister, fluister! In avonddauw en sterrenschijn, uit voller kele, zit nog een enkel, arm vogellijn zoet, zoet te kwelen.…

hoe vlieden onze dagen, Hoe spoedt zich ieder uur met onze luister heen! Hoe flauwe vreugd, hoe bittre plagen, Hoe min vermaak, hoe veel geween! O dierbaar perk van drie tot zeven jaren, Als ieder voorwerp 't oog bekoort, het harte streelt: Och, of ze zonder einde waren, Als alles lacht, als alles speelt!…

weder, Die mijn steun, mijn leven was en vreugd; Hem, wiens liefde steeds zo trouw en teder Voor mij waakte sinds mijne eerste jeugd; Die zo gaarne 's levens moeite en zorgen Torste, indien dit mij verlichten mocht, En steeds rustloos, van de vroege morgen Tot de avond, mijn genoegen zocht; Die me als knaapje 't kwaad reeds leerde vlieden…