Alle inzendingen over vlokjes

Sterren in de nacht Stralen helder licht Schitteren in kracht Scherpen het inzicht Toveren in pracht Tekenen het verhaal Tedervol gebracht Tastbaar duizendmaal Ergens klinken klokjes En muzikaal gezang En daarna sneeuwen vlokjes Eeuwen winters lang Ritmisch spelen koren Reiken je de hand Reizend langs vele oren Raken harten, in…

Met ijsbloemen nog op de ramen was 't koud, toen de vlokjes er kwamen. Elkander omarmen kon beiden verwarmen. Al dansende smolten ze samen. Ze hadden het niet durven hopen: ze dansten zo nat, dat ze dropen, waarna 't op de maat van een gloeiende plaat met een sisser nog af is gelopen.…

Donkere luchten Zachte rozen Waar menig gans zal vluchten Ruimte zoekend om het leven te verpozen De onzichtbare strijd Het zorgvuldig bewegen Waar zonlicht bevrijdt Verantwoord begeven Voorjaar en sneeuwklokjes Een krokus boven de grond Zonnestralen en soms wat vlokjes Het tegenwicht wat men telkens vond Stap voor stap Met eindeloos…

woorden vallen langzaam in de ochtend het is november een maand om niemand te vergeten ik zie haar in de open buik van het verleden we fietsen de dag tegemoet langs weiden die dauw dragen leven en ademen het licht zonder aarzelen het sneeuwt vlinders En vlokjes Langs twintig lente Seizoenen ook dit jaar ga ik stil voorbij…

ik zag je kijken naar de sneeuw ze vlokte wit en traag je blik zong zon in de kristallen ze leken langzamer te vallen uitgelaten volgden we hun vlucht uit lucht die lichter werd we dwarrelden mee in een zacht deinen en lieten vlokjes op de hand verdwijnen de wereld die verscheen ontnam de kleur haar eigenschap versmolt…

Ik zag je slenteren langs het asfalt dat trachtte je te spiegelen in fijne vlokjes sneeuw, doch je handen waren diep verscholen in een dadeloos gebaar het leek alsof de vrucht van tijd onrijp jouw ziel vertolkte in de oude jas die jij dacht te hebben afgedaan, doch de rafels trokken diepe sporen en knoopten het kruispunt aan…

de wereld wordt weer zacht met witte vlokjes ingepakt het zwart dat onbedekt zijn kaalheid toonde het land was afgeroomd door zomerslange dagen die in de herfst hun vruchten mochten dragen in sneeuw verdwijnt het onderscheid de stappen op het nieuw tapijt verdragen kort hun werkelijkheid de sporen zijn gewist, nee witvernist in lagen…

ik heb de ochtend zien schemeren tot in de diepste tinten rood verglijdend in oplichten stierven zij een zonnige dood de vlokjes die het langste bleven dreven voor de zonnewind als lieve roze schaapjes wolkten zij in wit de kudde in verloren kleur in contrasterende onderkanten waar grijs en zwart de eerste regens droegen die met…

ze is twee, bijna drie voor haar geen pretlichtjes dansend op een vensterbank geen troetelbeer die mijmerend naast haar schommelt geen vlokjes tellen in de lucht de sneeuw die kraakt wat heeft ze daar nu aan ze is het kwetsbare kind op de dool in een land van horen zeggen haar blik is ijzig koud angst cirkelt knarsetandend om haar heen…

Vergeefs hunkert een kind naar vlokjes. Crocussen krieken al aan de voet van mijn stengels. In Maartse buien stuif ik en ontvang gretig mijn eigen wolkjes, blozend van verwachting. Ik voel langzaam mijn vruchten zwellen bij zon en zomernachten tot het vallen van mijn laatste noten in november.…

Vergeefs hunkert een kind naar vlokjes. Crocussen krieken al aan de voet van mijn stengels. In Maartse buien stuif ik en ontvang gretig mijn eigen wolkjes, blozend van verwachting. Ik voel langzaam mijn vruchten zwellen bij zon en zomernacht tot het vallen van mijn laatste noten in november.…

haat vlogen de jaren als bladeren door de wind waarin hij zich realiseerde dat de schaduwzijde de relatie met familie verduisterde in een donker geschilderde nacht Waar vergiffenis de weg naar het licht verschalkte tot een blokkade waarin hoop vervlogen was als een molecuul deeltje stof waarin emotionele tranen vervormd waren als kristallen vlokjes…

Zo zacht valt nu de sneeuw en doet de vlokjes landen in ‘t water dat hen opvangt op de grond; ‘t Is stil terwijl de vogels zwijgen en krokussen verschijnen hier in ‘t rond.…

de boulevard, net aangelegd de horizon, onzichtbaar kil een wereld drijft voorbij beladen met containers een stil gebed, geen averij maar winst voor ondernemers ze varen uit, in stalen huid met vracht, vakantiemensen op volle snelheid ligt de schuit een droom met al hun wensen we staan aan zee en bouwen luchtkastelen in kleine vlokjes…

Een pantoffel naast een afgebroken tak, breekbare vlokjes die de winter inluiden. Een kat die gezwind een schutting over stak, in de verte een zwaluw richting het Zuiden.…

de stenen zullen rollen in een hemels bed van zompig mos zachte vlokjes zullen dansen in haar hart haar adem gestold in de taal van de liefde haar lippen bereid trek draden uit haar huid en luid de klok waaronder ze zich schuilhoudt bij de poort bel haar eens in lieflijk zwijgen fluister je haar naam pluk gouden bloemen van de sterren…

Tv knipt zichzelf aan vlokjes; je handen omarmen je uitgeperste schemerogen alsof je vergeten bent te zien wat er werkelijk scheelt.…

Plotseling voel ik je sterke vleugels trillen in de holte van mijn geopende handen, ik huiver en ril, terwijl als koele vlokjes sneeuw je stuifmeel neerdwarrelt op mijn gebarsten huid…

Enkele vlokjes, dwarrelend, aarzelend schijnbaar bang de grond te raken dansen in de ijle januarilucht als een wilde vlindervlucht tussen takken, over daken voor het nog onbekende beducht.…

'k Hoor stemmen als kristallen klokjes, in 't ruim gestrooid als wolken-vlokjes, bij scherts en blij-zang ongetoomd; waar vol-geteugd de boezems zwellen, in 't levend blauw der ether-wellen - door wijde ramen ingestroomd.…

De hemel is een zacht geademd blauw, Waarover men wat witte wolkjes blies, Die drijven aan tot eilandjes in zee, Tot vlokjes schuim, of brede schotsen ijs, Waarop de beren van het Noorden rijden.…

De hemel is zacht geademd blauw, Waarover men wat witte wolkjes blies, Die drijven aan tot eilandjes in zee, Tot vlokjes schuim, of brede schotsen ijs, Waarop de beren van het Noorden rijden.…

Onaangeroerd het roerei en de champignons Ogen die vol angst in niet vermoede verten staren waar een palm van een hand neerdaalt op tafel die de polka danst met rode oren en een wit voetje haalt bij de stilzwijgendheid niet a la carte gepresenteerd Alle tafels delen mee in de stilte die geen geluid verdragen kan Onhoorbaar dwerrelen vlokjes…

Ik kwam tot u met vlokjes in de nacht uw slaap werd niet verstoord bij 't weven. In één nacht tijd het kleed zo wijds gespreid en al uw beelden nieuwe vorm gegeven. Stilaan gewend aan dit bestaan maar smeltend uit uw tuin gegaan. Naar poldersloot en groot kanaal herboren om in vrijheid heen te gaan.…

Sneeuw dwarrelt in duizenden vlokjes Het is zo eenzaam in mij oneindig stil Miljoenen tranen bevriezen mijn ogen Leegte als nooit tevoren zo pijnlijk kil Mijn gedachten die maar blijven malen Oprechtheid het enige wat ik kon geven Nu gedoemd in een web vol onwaarheden Een wereld waar ik zelfs niet in kan leven Mijn geweten net zo zuiver…

'k Hoor stemmen als kristallen klokjes, in 't ruim gestrooid als wolken-vlokjes, bij scherts en blij-zang ongetoomd; waar vol-geteugd de boezems zwellen, in 't levend blauw der ether-wellen - door wijde ramen ingestroomd.…

opnieuw en zonder ommekeer Uw daag'lijks Kruis ..en verder trekken zij het oude leven zeulend naar een nieuw seizoen de hoeder en de danser de melkmeid met haar verse lief de schaarse maagd ontwerpt zich een kostuum gewaagder dan in eerder jaren berekent sluw haar kansen in een later carnaval prille meiskes in doorschijnend mauve onschuld vlokjes…

warme adem naar lippen bewegen als herinneringen losgelaten haren langs wolken niet door gespikkelde vlinders of de wind bezochte wegen een huis de struik in een berm bevroren regenwater verdwijnt aarde onder een witte in lichtstralen verpakte glinsterende oppervlakte tekenen diezelfde wolken van weer wat nevel voorbij de koude morgen springen vlokjes…