Alle inzendingen over voorbij

Morgen ligt vandaag in het verleden En kan je vandaag vergeten Morgen is vandaag gisteren En hoef je niks meer van die dag te weten Vandaag is niet wat het hoort te zijn Teveel problemen, teveel pijn Denk maar aan de dag van morgen Nieuwe dag, minder zorgen Nieuwe kansen op een mooie dag Ongeacht de storm en regen Als het maar mooi weer…

De kinderen langs de vloedlijn, springen en joelen als ware het een heus festijn Pret in hun ogen, onschuld op hun gezichtjes Onwetend dat het hun Zwanedans zou zijn Achter hen flikkeren duizenden lichtjes Reflecterend zonnelicht in het serene water ligt wachtend om hun verhitte lijfjes af te koelen Tot één golf uitwist hun toekomst en hun later…

Had ik maar meer genoten Van eerdere dagen van de week Had ik maar meer gedaan Zodat vandaag iets minder leek Een mooie dag met veel zon Is nu helaas voorbij Nu moet ik weer naar school Ben nu dus niet meer vrij Vandaag denk ik aan morgen En morgen denk ik terug Aan de dagen zonder zorgen Die zijn helaas achter de rug…

Verloren tussen woorden dwaal ik als zilverwezen door het diepe donker van de nacht op zoek naar dromen in de hersenspinsels van jouw gevoel reis ik oneindig streel ik de verloren stemmen van gedachten met liefde in mijn hart voorbij de tijd van klokslag twaalf zal ik wachten op een teken van bestaan…

Oud zeer vergeten Het voorjaar fietst door mijn hoofd Nieuwe vrolijkheid.…

voorbij de Romaanse poort uit ongelijke stenen gemetseld heeft een muze die mij bekoort zich op mijn schoot genesteld ik ruik haar geurenpalet dat mij doet zweven door ongekende sferen mij doordringt met scheppende beelden ook al blijft haar tastbare nabijheid onverlet het aardse wil ik niet onteren ik zie in de glans van haar blikken…

De smaak van gekauwd hout flarden katoen en leeggezogen haren het schraapt ons af holt ons uit tot lijken van dichtbedrukte lucht. Zelfs de zee heeft zich bij ons lot neergelegd. Uitgetolde zon vermoordt dromen van stormen en heroïsche gevechten, we sterven in mineur ongehoord. Alles verzindert tot waaiers zout ontspringt in onze…

ik vraag me af waar onze weg is anders gegaan op zoek naar wat ooit zo eenvoudig mooi was de smaak al lang vervreemd nooit opgevend alle krachten voorbij elk moeilijk woord is er een te veel ik wil je niet kwetsen machteloos weent het van binnen gewoon, wil je beminnen…

stemmen drijven voorbij deinend over de rand van ons land wat nu met koude voeten staat in afwachting dat het anders moet politiek in verbrokkeling in aanblazing van nieuwe verlichting wie zal met wie gaan peddelen zal er nog cohesie zijn in lenigheid de kamers zijn opgemaakt maar wie met wie in het torentje poses…

Voorbij de tijd te gaan en te leren leven echt.…

De uitverkoop is weer voorbij, maar niet die van mijn al te nijvere gedachten; ze komen en ze gaan, ze staan niet in 't gelid maar drentelen en dralen, of buitelen dooreen. Waar moet dat met dat denken heen?…

twee oudjes soezen achter glas stilte in sluimer over hoe het was geen gleeën in de vitrages of vlekken op het tapijt geen verleden te dragen zonder spijt ze slurpen koffie, roeren thee luisteren radio en kijken teevee lachen en hebben verdriet om wat is geweest en wat niet de oudjes zijn weg de begonia staat droog op de vensterbank…

Ze willen een nieuw volkslied gaan lanceren Met zangers tot aan Fransje Bauer toe Wordt dat weer heftig hyperig gedoe Maar wat voor status gaat dit genereren? Als sterren die al jaren zijn vergaan Maar die nog altijd aan de hemel staan…

je draagt de ochtend voor je uit en ik de avond naar de ongetelde dagen van het dakloze landschap wanneer ik me stiller dan stil omdraai naar de dode hond van jaren met woorden die nergens in zee keren of zich op de achtergrond bewegen als wandelaars in richtlode wind het licht sterft en het strand stamelt ontij leg…

‘En blij dat ze zijn hier in Drenthe,’ zo meldde een correspondente, ‘Echt iedere gast is dolenthousiast. Ze breken ze af hoor, de tenten…’…

gisteren heeft een beminnelijk mens de wereld veel te vroeg verlaten vandaag veeg ik de eerste bladeren wat trager bij elkaar in ‘t besef dat het leven breekbaar is haar geheimen diep versluierd houdt aan alle seizoenen onderhevig blijft waarin vogels naar verre oorden trekken, het kleurend blad verwaait stilaan verweert waarom…

uit nachten van verwassen seizoenen veranderden kleuren in fraaie tinten met zon in de ogen brandende zanden erdoorheen heb ik gedroomd zelfs in de schaduw waarop ik mij verdwaald voelde zonder aanwijsbare reden oh, dan weet ik schrap wat niet past bij me glijden uren voorbij wat het verlangen ook voedt…

mij terecht hebben gewezen of het stiller hier kon zijn en ach- ik hield er toen mijn mond want zij begrepen eens te meer hoe loos haar naam hier soms kon wezen en dus boog ik mij tot hen in wie in medestanders vond De lieden van het goede leven die door liederen gedreven zo de hemel open schreeuwden dat ook Hij het soms verstond om dan voorbij…

Onopgemerkt regen dagen zich aaneen een blik op de kalender kondigde me jouw verjaardag aan herfstmeisje oktoberkind hartsvriendin slingers en guirlandes sieren vandaag de hemel al lijken wolken grauw ze hebben zilveren randjes Margaretha, Maccie weet je dat mijn dagen pas goed beginnen na elke morgen een berichtje van jou van penvriendin…

terug stond voor jouw venster stil maar je wachtte er niet meer op mij je huis behoorde een ander nu rest een foto op het tafeltje toont jou nooit verder dan je warme glimlach maar toch is er dat knagende gemis en die andere stem aan de telefoon als ik weer eens in verstrooidheid jouw nummer intoets Willemientje Er gaat geen dag voorbij…

In het noorden een stille tocht de rook trekt als nevel voorbij de zon breekt door en kan best samengaan met hoogwaardige magische natuur en alles wordt weer licht.…

wind tussen bladeren bracht het hoefgetrappel en het knarsen van houten wielen dichterbij en ik wist, in mijn kinderlijke onschuld, de winter was gevlucht rook verdween, langgerekte schoorstenen werden werkeloos kinderen dwaalden af zoals bruine sloten langs spoorwegrails die het eerste walsende lentelicht ontvingen aan hun nog natte…

alleen en wist niet beter dan dat het ooit voorbij zou gaan nu, zoveel jaren later brandt nog steeds de pijn van het verlaten zijn de loden lucht draagt maan noch ster alleen het donker fluistert dat het nooit voorbij zal gaan…

nu niet U hebt levenslang spreekt hij, ik kom enkel voorbij In de stilte van ‘t laatst moment stromen tranen weg uit dit vallei Ik heb zojuist mijn God herkend Hij kwam langs, alleen voor mij…

En alle angst voorbij……

Kun je misschien zeggen waar je oude fiets nu ligt en zou je hem aan me willen schenken? Dan haal ik hem op zet ik 'm op zijn kop in mijn tuin, vlak voor mijn raam. Zo zal ik dan altijd aan je denken.…

Alles lijkt reeds eerder gedacht, gevoeld, gezien, gedaan, volbracht, gehoord, ontdekt, ervaren, besproken, betwijfeld, ontworpen, verpakt, ontloken, verdedigd, gevallen, gerijmd, geschreven, vergeten, opgerakeld, bevochten, verzwegen Concentreer me nu maar op het niets beschouw dat als het begin van iets letters springen op slappe koorden…

verrijzen laat mij nog even blijven rol de steen niet voor het graf witte doeken zijn gebracht maar kan geen afdruk maken van het leven dat ik ooit zal laten ben met de optocht mee geweest zonder kruis en doornenkroon het laatste oordeel was geen feest de zorg is puur voor als het donkert en de mensen gaan vertrekken weer vlamt het hout voorbij…

soms in een stille overdenking geraakt er een ontroering in mijn hart och, in talloze herinneringen kom je nog zo vaak voorbij…

jaar duurt hooguit een jaar of vier eh..drie Je oude kop wordt spoedig zichtbaar langzaam verdwijnt je levensenergie Van je vijftigste tot je zestigste jaar is niet meer dan een maandje of tien Schapen op ‘t droge, fijn voor elkaar doch in de verte kun je 't eind al zien Van je zestig tot je zeventigste jaar vliegt als een ware sneltrein voorbij…