Alle inzendingen over vracht

Volwassen vrouw in volle kracht rustiger wandelend, vertragend dragen de schaduwen van voorbije tijd in vracht... Oud en mijmerend, de tred verstild in opgedane wijsheden de sluier van levensmysterie opgetild... Tevree herinnering oprakelend vertellend aan luisterend kleinkind.…

flikkerende sterren zie ik als ik mijn ogen sluit wriemelende vlekken dansen alle kanten uit priemende pijnen pesten mijn kloppende kop stenen stapelen stevig zich daarbovenop zoveel zware vrachten til ik met mij mee van alles om mij heen zie ik er minstens twee een wankelend evenwicht dwingt tot stoppen mijn mankerende maag kan niets verkroppen…

Dezelfde taal, het stoppelveld herinneringen, de bodemloze vracht van wat je meedraagt op je tocht, de beelden die doorheen je dromen zingen en die vervormd toch weer rechtop gaan staan.…

Ho, ho, ho, weerklonk ‘t door kerstnacht terwijl alle sneeuwvlokken nederdaalden Vervoerde de Kerstman zijn kerst vracht ho..want zijn kont zat vol dennennaalden Vrolijk en gelukkig kerstfeest, klonk het terwijl de Kerstman de rendieren stuurde Maar achter deze dierenkonten stonk het nu de ene na de andere scheten afvuurde Kerstman beval…

Dezelfde taal, het stoppelveld herinneringen, de bodemloze vracht van wat je meedraagt op je tocht, de beelden die doorheen je dromen zingen en die vervormd toch weer rechtop gaan staan.…

Ach neen; zij 't wiegje nog zo zacht, 't Moet toch langs wilde baren, Gelijk een scheepje met zijn vracht, Bij mist en nacht, De levensstroom bevaren.…

zondvloed van verbeten tranen Het radeloos gebaar De kramp die zich binnenin vertakt Dan komt er een verenigde stroom op gang Een menigte die het goed meent En graait naar geld, tenten, dekens Voor een ver, vreemd oosten Het kan nog net door de beugel Na schuimwijn, kreeft en kaaskroketten Nog voor ze de bavarois serveren Suist er al een vracht…

In het leven wordt niets je zomaar gegeven je zult moeten verdienen naar je kracht Pijn, verdriet en uitzichtloosheid allemaal puur extra vracht Alles zul je moeten kunnen dragen Het is je immers niet zomaar gegeven Het is aan jezelf hoe je dat doet Alle baggage zul je moeten afwegen En met al die fundamenten dus zul je iets moeten bouwen…

Bedolven knopje, brozer draagster, Vracht van onbevroed vermenigvuldigen, Voed jij de vrucht nog in de waan als was Je zwanger en je eigen weefsel kind, Verlost pas in het kraambed van de aarde.…

Zie ginds komt het lekkers met vrachten weer aan en alle smekbekken staan kwijlend vooraan: hoe luid kan ik smakken, oh Sint geef me meer ik krijg nooit genoeg van wat ik zo begeer De Sint staat te grijnzen en deelt kwistig rond, de hebbers die graaien het zelfs van de grond.…

Wat een pech, een hele vracht. Lang voor gespaard, hard voor gewerkt en intussen ongemerkt al heel wat waard. Cactussen poepend, muntstukken zoekend, als was het ezeltje dekje. Een tasertje strekt je, een muilpaard verwek je, een zwoegend paard schuimbek je. Politie ingeschakeld. Auto weg getakeld, verkeerd geparkeerd.…

Dat wense ik u, van harte en ziele toegenegen, daarbij een volle vracht van zoete kinderzegen. En, als gij, oud en stram eens zijt, van lang te leven, dan zij, voor eeuwig, u Gods zaligheid gegeven! Gods zaligheid zij u, met al uw kinders mede; en - in een enkel woord is ‘t al gezeid - : Gods vrede.…

Als de wind Zo gezwind, Jaag ik voort met mijn vracht, En ik sla op haar schreien en kermen geen acht, Wat genot!…

Een boot naar waterstand geladen en stroomopwaarts vaart maakt weinig haast, de vracht ligt veilig in de ruimen het roer en koers al jaren in vertrouwde handen.…

Plots valt de vracht der vederen zacht, zacht naar achteren bijénen, en als in rouw gaat nu de pauw stil op zijn schubbige tenen, naar 't grote hok met haan en klok, zijn parmantige woning, en 't is alsof de ganse hof treurt om een dode koning.…

Mijn hand, der spâ verzwaard, heeft 't winter-zwijn gekeeld; de toeë stal geurt zoel en zerp van zwoele vachten; geschuurd de lome last der laatste zomer-vrachten, rust thans mijn naarstig hoofd ter moede vinger-eelt.…

waar is je kussen, hoe laten ze anders los - De ochtend wekt ons met geluid van vracht wagens door de straat, de muren trillen en we kijken naar buiten, het raam hangt scheef, in de verte zien we de bergen, maar op de manier van de vlieg. ----------------------------------------------------------- uit: onderdeel van een reeks die te lezen…

'k Verwijt hem - want ik draag alom 'n vracht illusies mede - dat hij, ad usum populi, meer pathos zoekt dan rede.…

zijn piek een schier perfecte Griek maar dan komt de tragiek: zwak, misselijk en ziek wie denkt en leest die voedt zijn geest en temt de lusten van zijn beest wie scheppen ziet als feest en geen dilemma's vreest is er nog niet geweest als 't lijf is uitgeracet de lichaamspracht warm, verend, zacht wordt aan het eind een last, een vracht…

Dan glijdt de vracht van dat onrustige van mij af. Dan voelt de blinde weer zijn staf. Dat is de kus die moeder gaf aan 't kindekijn. Maar vergeet ik het even, dan heeft mijn staf mij begeven. Wáár, wáár is hij gevallen?…

Zacht is het, de winter moet nog komen de kerstboom gaat gebukt onder vrachten van onechte sneeuw, van onder die deken wordt alles met elkaar vergeleken, we blikken terug naar het nu of naar het verleden straks vieren we de kortste dag en keert het licht in onze ogen terug.…

't Lag 'ne man te slapen, 't hoofd op zijne vracht, t'midden van een kerkhof binst 'nen zomernacht; door de donkere tronken 't lijzig windje zong, en op de oude kerke d'heldere mane schong. Twaalve sloeg de klokke, 't ronkte en 't zong in 't rond, en . . . . een aardig dingen sprong van uit de grond.…

Weg moffelpracht de banden zacht de waarde krap oud-ijzer-vracht waar zelfs de lorrenbaas om lacht slechts rouw wordt er betracht gebroken is zijn kracht ’t is afgelopen, eeuwig nacht. Dan fluistert er bij beide wielen de laatste lucht uit de ventielen . . . Pfffffft…

Er is iets in dit leven dat ontroert wanneer de regen druppelt, elk blad na blad door haar zwaarte naar beneden buigt en ontdaan van haar vracht weer naar d' hemel nijgt , d'aarde plots stopt met zingen en de stilte de lucht in zwijgt .…

Stroom- opwaarts retour Europa in, voor een nieuwe vracht geladen terug. Han- delen en opnieuw zaken doen >>> >>> >>> Vele eeuwen reeds wordt er geva- ren op deze rivier, de Waal, die óns best op afstand houdt en scheidt Soms is er contact, verbinding tus- sen jullie en ons.…

Kijk, bij de driesprong heeft ooit eens een kasteel gestaan een sfeer van ridders zweeft hier in de laan Zie ik daar heus een ruiter te voet bij de slotgracht Als ik beproefd word door te zware vracht, bid ik, ver weg van stad, verkeer en kroeg Draag mijn leven, U Die de dood ....... versloeg.…

doortimmerd en elk weldoordacht Gedicht dat nergens lijdt aan schemaschade Verstevigt mijn c.v. van dichtersdaden Al blijft de inhoud altijd wel mijn fort Maar mijn balladen bleven vorm, façade Daar alles nogal gauw gekunsteld wordt De tekst verliest gewoon aan zeggingskracht Of ik van goede wil ben of van kwade De versvorm voelt als een te zware vracht…

Het hek van Slot Bommelstein staat wijd open, waar twee vertrouwde vrienden doorheen gaan, de vroeg roepende schitterzon verstaan om zich aan hun lezers te verkopen. Zie heer Ollie kaarsrecht luchtig lopen, met wandelstok zwaaien, op de grond slaan. Een licht handtasje trekt blij denken aan, doet op een verlichte reis hopen. Achter hem zeult…

Het meisje schikt de kleine vracht, Op broertjes rug getast, En bindt nog met haar kleine kracht De losse takjes vast. Zij zoekt de dennenappels op, En knoopt die in haar schort; Hij breekt daartoe een tak van 't hout, Waar ze aan gebonden wordt; Maar drukt haar op de lange tocht Ook nog de luttle vracht, Geen nood!…

Holt het over schat en pracht, Het verplet ze door zijn vracht En vermaalt ze, waar zij blinken; Schokt het tegen tronen aan, Zij verbrijzelen, daar zij staan, En verstuiven en verzinken, Met de heersers en hun waan.…