Alle inzendingen over weder

Parmenides ontkende de beweging: Diogenes, om hem te wederleggen, Sprak niet één woord, maar rees van zijne zetel, En wandelde slechts voor hem heen en weder. Doch filosoof Diogenes, op zijn beurt, Verviel in dwaling tot het andere uiterst', En loochende de rust: wat groter dwaling!…

Begraaf me in de herfst, mijn lief, en laat me dan ook gaan; dan kom ik, op mijn laatste ademtocht, met de vogels in de lente weder.…

; geloof jij dat we weder worden opgeheven? Geloof is een mysterie. Het laat zich niet leiden. Geloof is de basis dat ons eens zal bevrijden. Geloof is hoop en de liefde bijeen. De rotsvaste overtuiging als gebeiteld in steen.…

jouw stem kon mij strelen in jouw ogen zag ik zuiver wie ik was wat nu van die spiegel rest is glas in scherven op de grond als ik die laat liggen draait mijn wereld nooit meer rond dus rapen maar en lijmen tot een kleurig mozaïek waarin de stukjes weder schijnen barstens vol geluk verdriet al hetgeen ons samenbond ik kus ze als kuste…

verzorging Waar slechts het geldelijk belang regeert Hoort men geen ethisch roeping van het geleerde En wordt de eed van Hippocrates genegeerd Door smart overmand draagt de vader Het in wit gebundeld liefelijk dode kind Wat ik telkens weer met afschuw aanschouw Daar waar de gestuurde dood de onschuld vindt En gebukt oogsten zij weder…

met zorg gekoesterd zijn zij opgegroeid tot in de volle wei blij en zorgeloos tot zij later weer in borders zijn geplaatst geselecteerd op groei totdat hun bloei volwassen is geworden een tuin met generaties die voorspelbaar waren tot achter de geraniums daar krioelt het van jong goed zij groeien tegen wind en weder ook al worden…

Dus weet als binnenkomer, leg je hoofd gerust neder voor je het weet keer je weer anders weder.…

Sluit nu maar je ogen en droom maar zacht, tot de ochtend weder is gekomen.…

Je naam wordt nooit vergeten hij blijft geschreven in mijn hart en wordt met alles nog verweven wat in de toekomst wordt verwacht In de liefde die je mij hebt gegeven en die mijn gemoed steeds verblijdt blijven al jouw herinneringen leven en ’ k koester ze als kostbaar bewijs eens gaan wij elkaar weder vinden in de glans van d’ Eeuwige…

Na de regen straalde de avond En breidde zijn blauwe armen wijduit En hief het lachend gelaat van de aarde Door de dunne nevel van tranen Voor hare fonklende wimpers Weder blozend omhoog; Laat mij zo lachen hemel, En hef mijn ziel tot uw borst, En laat de dampen van mijn leed En van mijn kleinheid en van mijn duffe gedachten En van mijn…

oogst die draagbaar was zon die zomerwarmte gaf en het gewas tot vruchten bracht in sneeuw en ijs zijn wij verhard zonder ontplooien nu is er kans om te ontdooien je lentent al in sprankelend verschijnen dooit winter reeds waar sneeuw en ijs verdwijnen jouw kussen zijn mijn zon laat lange nachten wachten tot de nieuwe herfst weder…

Naakte bomen kleden zich weder aan. Winterslaap is nu gedaan lente kan weer dromen. Zomer in de lucht terrasjes schuimend blond. Zwaluwen in vlucht een blauw wit achtergrond. Een dek bladeren en regen waaronder zomer sterft aan geen mens of dier gelegen het is gewoon de herfst.…

gisteren en laaf aan de herinnering die we samen deelden, al had de kleur voor ons ieder een andere vorm iets ongrijpbaars, doch visueel vermogend dagvaardde mij om de gelogen tijden te verlaten en het schip met anker en al te omzeilen dat ons verdronk in de zee die we samen schreiden maar mijn spijt spiedde in oorden waar ik je nooit weder…

Dan zinkt op nieuw de vriend aan 't hart zijns vriends ter neder, Dan vindt de moeder haar geroofde zuigling weder!…

Vindt de rust de boezem weder begint de lente dan zo teder. Ziet haar in de blauwe ogen streelt haar zijde zachte wind. Spint de borst, de liefde in haar web geweven Ontspringt de roos, die ik van haar heb gekregen. Ruik zeer breed verspreidt het bos, de zee, het strand, ik houd haar hand.…

De blaadren vallen neder, De grijsaard zucht vermoeid; 'k Vrees, dat er nimmer weder Voor hem een bloempje bloeit!…

Zij glimlachte, maar sprak niet van het land Waarin zij diep verloren was geweest, Want zij bevond zich weder hopende.…

Zaterdag zondag maandag trage week en weke dagen Een stilleven een landschap een portret De wenkbrauwen van een vrouw Die zich sluiten als ik nader Het landschap waarin blonde kalveren waden Waar het weder van erbarmen In het Pruisisch blauw der weiden ligt gebrand Toen heb ik nog een stilleven geschilderd Met onherkenbare wenkbrauwen…

Wie nu alleen is, zal het langer blijven, zal nachtbraken, lezen, lange brieven schrijven en zal heen en weder rusteloos dwalen, in de straten, wanneer de bladeren jagen.…

De witte grassen bewegen en komen heen en weder door wind en dauw, de takken wiegen hun stille dromen op donkere armen in sluiers van rouw, het sleepkleed der treurende essenbomen raakt bloeiende grassen in avonddauw.…

Lastman Rubens Titiaan Tintoretto lieten Lazarus door Jezus' wonder kwik herrijzen in het aangezicht van Martha en Maria Magdalena fris van de lever op en top klaar voor de sport voor na het evangelie die kwast van ene Van Rijn liet echter de man weder opstaan in kadavergroen licht niet eens bovennatuurlijk maar uit zichzelf dames…

Laatst ging ik in de hof, daar schreef ik op een linde, Ik sneed in een pompoen de naam van mijn beminde; Het schrift was eerstmaal teer*, men zag daar anders niet Als dat het groen gewas beschreidde mijn verdriet: Maar als* ik naderhand hier weder kwam getreden, Toen stond ’t uitgepuild* al wat ik had gesneden; Dies* riep ik…

Halverwege de weg voel ik mij instorten zijt Gij daar nog ziet Gij mijn wank' len en horten terugkeren kan ik niet verder gaan maakt me bang waarom duurt die lijdenstocht zo schrikwekkend lang de weg lijkt onbetrouwbaar mijn tred zo onzeker wolkenmassa' s omhullen mij zie ik verder het licht weder?…

Een eenzame Kerst En zo versleet de oud-zeeman de kerstdagen met zich zelve steeds weer af te vragen wanneer zal ik haar eens weder zien Soms als hij in zijn huis loopt te sloffen barst hij uit in een niet aflatend gegrien.…

Halverwege de weg voel ik mij instorten zijt Gij daar nog ziet Gij mijn wank' len en horten terugkeren kan ik niet verder gaan maakt me bang waarom duurt die lijdenstocht zo schrikwekkend lang de weg lijkt onbetrouwbaar mijn tred zo onzeker wolkenmassa' s omhullen mij zie ik verder het licht weder?…

Roept iemand zo'n verliefde kwant, gewis die wijkt hem van de hand, en schoon hem iemand henen zendt, hij is straks weder daar omtrent. In 't korte, 't is een vreemde pijn in Venus' hof verdoold te zijn.…

Zo klinkt mijn lied wederom gedempt, Gelijk een zachte zang van rouw En weder is de glimlach flauw, Terwijl het bloed thans schijnt gestremd. Helaas, helaas, moet ik U derven, Zijt Gij een beeld, een hersenschim En moet ik eenzaam verder zwerven?…

Niet weder te ervaren ook bloemen verwelken, gaan weer bloeien als ogentroost kindje op moedersschoot of vetplant op de juiste momenten geuren.…

Heb ik getroost waar ik kon Meegeleefd in gure weders en zon. Wie echt niets had, toch wat gegeven. Zonder korst brood kan niemand leven. Huilende kleutertjes gesust Demente bejaarden oprecht gekust. Geduld is niet mijn sterkste kant 'k Doe hard mijn best, zet me eventjes stil aan de kant.…

Het wordt donker, kil, het weder heeft zijn gril. Onweersbui, stromende regen komt moeder aarde tegen. Bliksemschichten, vuurwerk, donderslagen zo sterk. De aarde trilt, de mens rilt. Flitsend licht, spookachtig zicht. Oorverdovend gekletter, regenval, gespetter. Daarna…een blauwe lucht. Een weergave van rust, warmte geblust.…