Alle inzendingen over wegen

gerijmd of ongerijmd het hele landschap speelt een omstuimig spel met de windewind slagregens laten je voortdurend zuchten het blauw is grijs langs landwegen knotwilgen zwiepen en zwaaien buigen door onder hun last een wilde jacht is begonnen in ie wie waai weg avonturen die voorwaarts gaan het getij brult huiv’rend op zware takken…

Hemel van bladeren bres geslagen in het groen, weefgetouw van tijd. Mensensporen dekt een dikke laag ervaringen vervagen nimmer. Vlinders begraven hun beelden in het herfstlicht, mist als berusting. De dood getemd, wordt ontdaan van zijn verschrikking in een jaarlijks verdrag. "De dichter heeft slechts één voorbeeld: de natuur…

Ik ga mijn dichtersplicht hier weer verzaken: een klusje in de verte roept. Ik ga een maand of drie naar Nicaragua en wil me daar voor straatjeugd nuttig maken. Ze zijn zo arm. Het is zo goed te geven vanuit ons goed verzorgde rijke leven.…

Ik ga slapen sluit m’n ogen dan kom je na een paar seconden m’n dromen in gevlogen daar waar ik jou weer tegenkom hoor ik mijn naam ik draai me om…

kortom om uit de toon te vallen, of om op je strepen te blijven staan zet je best een stap buiten de vooraf gebaande paadjes, doe en leef je een keertje anders dan doodgewoon zo timmer je tenminste altijd tegendraads en soms meer creatief aan de weg!…

Zullen we nu meteen weggaan met de wolken op onze hielen alle vallende sterren verslaan met het licht in onze zielen Gewoon alles achterlaten alle intenties op nul zetten urenlang tegen de zon praten niet op de tijd letten Nergens de weg vragen maar op ons gevoel reizen het oneindige constant uitdagen liefde zal ons de weg wijzen…

Zoekend door lanen waar gewortelde schaduwen mij nastaren door half maanverlicht duister of paden waar geulen gaan vind ik noch mijzelf noch anderen die doelen vinden of kennen de weg waar we veilig zijn houden de onzekerheden vast waar wij zo dikwijls elkaar naar toe leiden om uiteindelijk te vinden het smalle pad dat naar huis leidt…

Of loopt de weg doorheen de grot van onze ziel, waarin Gij waakt, mijn God? Dan valt de schone hoop in scherven, want dan begint de weg van her... Dan was het nooit zo na, mijn God, maar ach, ook nooit zo ver!…

Liefde en vriendschap is verdraagzaamheid het leven is meer dan het verleden het geeft kracht in diepduistere dagen genegenheid en verbondenheid in troost mijn blokkering opgeheven eindeloze beelden van herinneringen verloren gelopen op de weg naar jouw liefde maar ik heb het gevonden mijn bestemming was de weg naar jouw…

Wie verre reizen doet, kan veel verhalen Dus ga je het heelal in voor een klus Dan plas je eerst nog even op de bus Zo’n urineritueel voorkomt vaak falen En dan scherp zijn met je oog op het verschiet Want aftellen, dat doen de Russen niet…

Terwijl verkeer onverstoorbaar raast staan ze er stil in wind en regen her en der, met een bloempje ernaast; de kruisen langs Vlaanderens wegen.…

De Nieuwe Kerk werd even angstig stil, Omdat het de aanwezigen verraste, Dat zij die ene feestdag niet verkaste, Maar vasthield aan de dertigste april. Ik vind, hoewel het nog wel bij zal trekken, Die ‘Koningsdag’ veel minder lekker bekken.…

Mijn hart is zo Als 'n piano, Die luid klinkt en toch zacht Haar klanken strooit over de mensen, Die langs de vensters van het salet Voorbij gaan, in trage tred. De piano, zij klinkt alleen Voor de mens die haar bespeelt, Voor die over haar zijn vingers heen En weer laat lopen, haar bestreelt. Zij wil enkel inniger doen worden Het salet…

alsof het leven eeuwig is steeds onderweg en groeien liefde vindt een onsterfelijke weg de dood lijkt een verre horizon een beperking van ons zicht de wereld is rond en de maan vertoont achter de wolken licht…

Heer, wilt U mij de juiste weg wijzen? Ik ben verdwaald op mijn levenspad Omdat ik U steeds maar weer vergat Bij al mijn gewone dagelijkse reizen. Heer, ik ben de weg kwijtgeraakt De weg die ik moet bewandelen Om naar Uw wil te mogen handelen Ik heb mijn plicht voor U verzaakt.…

(voor mijn broer) Steeds verder ben je weg gedreven, En nog even dan ben je uit ’t zicht. Verdwenen in de mist van de tijd. Je koos de dood boven het leven, Hopeloos op zoek naar evenwicht. En nu, nu ben ik je voorgoed kwijt.…

De zon twijfelt of hij wel zal komen De maan blijft vannacht weg Alles lijkt zo ver weg, niets dichterbij Is het echt voorbij?…

Zo ik geef, zo ik leg, zo ik offer mijn gave zo zal liefde haar weg vinden in mijn leven, op aarde, naar het leven van anderen toe. Alles hangt met elkaar samen maar juist dat wát in het hart klopt en leeft geeft onvoorwaardelijk zonder denken. Alles zal zich bevinden in mijn beleven.…

Ze waren van de Zwartekousenkerk. Als iets naar blijheid rook was ’t al verboden, qua vreugde leefden ze zwaar in merode; het motto in ’t gezin was: ~Bid en werk~. Maar Lodewijk de één na jongste zoon (ze hadden er totaal een stuk of negen, een grote kinderschaar was ’s Heren zegen) had moeite met dit muffe leefpatroon. Na achttien jaar…

Je houdt stil, hurkt en ziet dat zonder bestek of zichtbaar plan een stroom vormen van verbazing bouwt je vraagt om traagheid om te ontdekken welk spel het water speelt een draaikolk als antwoord lang zoek je naar de hand van de meester die uit druppels beelden houwt je voegt tranen toe ongebruikt vloeien ze derwaarts dan keer je de maalstroom…

hoe konden zij niet zien dat de wereld aan hun voeten lag welke angst strooide er zand in de ogen van hen beiden dat de maatschappij te intens was te groot leek om te overkomen waar woorden stokken, en tranen het verdriet niet stelpen kunnen blijft het gemis voor altijd voelbaar…

Op blote voeten Loop ik door De separeer, Kamer met betonnen Bed en zwaar Rubberen matras, Wc-pot waar ik Niets aan vernielen kan, Zelfs mezelf niet - Nog nooit heb ik Me zo geïsoleerd Gevoeld, mens in Een betonnen kooi Opgejaagd door Zijn eigen wanen - Ik moet iets bedenken Om deze hel te overleven, En in mijn gepijnigde…

Zacht zingend op weg Zacht zingend ging ik op weg, al lichter wiekte het lied naar het verhaal van een veilige haven. Nog neurie ik in het huis van vroeger voor hem, die in koele lakens zijn lichaam naar mij uitschuift, het bloesemt blanke tederheid.…

Onmacht pijn geïsoleerd stoer zijn Wereld draait door sta er niet bij stil door ziekten overmand voor alles een pil Gevoelens geen toekomst geen weg terug heden is de vondst Zelf oplossen zelf blijven gaan zelf in paniek zelf weer opstaan Blijven lachen toon positiviteit hoe moeilijk ook je moet het nare gevoel toch kwijt…

Een man die spiernaakt van de glijbaan glijdt En daarvan klaarkomt? Zo'n obsessie is me Volkomen onbekend als fetisjisme Er zijn veel ondersoorten geiligheid Zeer gangbaar als komkommernieuwtje heden Het is welhaast onopgemerkt vergleden…

Heer, wilt U mij de juiste weg wijzen? Ik ben verdwaald op mijn levenspad Omdat ik U steeds maar weer vergat Bij al mijn gewone dagelijkse reizen. Heer, ik ben de weg kwijtgeraakt De weg die ik moet bewandelen Om naar Uw wil te mogen handelen Ik heb mijn plicht voor U verzaakt.…

Haar vertrouwde geur deint langzaam weg uit het huis. Hun huis. Er mag geen vleugje aroma ontsnappen. Niemand of niks mag dit heiligdom nog betreden en bezoedelen. Hij stopt met timmeren. Hij gaat naar boven, trekt de kleerkast open en valt in een diepe slaap tussen haar kleren.…

De reiger wijkt weg met een trage vleugelslag – de zon gaat onder.…

ergens langs de weg kwam ik je toevallig tegen door onvoorziene pech op onverharde wegen reed je me eerst voorbij om daarna terug te keren je opende het raampje en je zei ga jij vanavond met me mee samen reden we naar zee de radio die speelde zacht gezellige muziek voor ons twee ik voelde me echt op mijn gemak we liepen samen op het…

Paarden ver weg, met dit vergezicht heb ik et moeten doen. Ik heb niet geweten dat ik onder hen graasde en was. Nu ik weer paard ben, af en toe, zoals nu, is mijn lijf zwaar en gelukkig geworden van al dat gras. Het is vreemd om te zijn wie je bent, een paard ver weg in de wei. Zij heeft me gevraagd hoe het onder de mensen was.…