Alle inzendingen over wie is van hout

In zelfloutering van dik hout planken zagend splinters in het rond…

fraai bouwde hout zijn blokken tegen de oplopende buitenmuur de kleuren al gespleten voordat de stammen zijn vergeten nog ongeringd klinken de jonge basten met nog slanke onvolgroeide kwasten alleen de droge grond ver achteraan draagt weerbaar hout dat muziek in alle koren laat horen…

vertrouwd in vele handen rood op licht blank hout het achteloze spel van engelen in de dop verandert echter snel in strijk en zet vlamt explosief geweld de potentie is geveld het blanke hout brandt dansend fel de zwarte engel naar de hel…

Hout in ’t vuur, uw vrije, rode vaan geplant, dapper sta en niet gevloden, hoog uw hand.…

duistere schimmen in koud hout kraken kraaien de heldere nacht…

het dauwt over mijn gesprokkeld hout het bos is kaal de ziel rouwt het zijn vaal…

Spreken is ZILVER Zwijgen is GOUD Blijven zwijgen is Brandbaar HOUT…

de bijl kapt het hout zakken vullen zich met graan voor de winter komt…

geur van nog vers hout hier lig je nu uitgeteld na zo'n dertig jaar…

een stok raakt de grond tikkende tijdbom van hout nachtschade woekert…

bast is gebarsten, het hout is gaan rotten het leven is er opnieuw in gaan ravotten omdat het is ook dit jaar bij zagen is gebleven Ik heb al vele bundels hout begraven die ik tot papier had willen schaven maar tot nog toe aan pulp heb geschreven…

Het enige wat nog herinnert is dat kleine houten kruis wat er bij dat hoopje aarde staat achter het schuurtje bij dat oude huis.…

Het hout is hard de klink verroest mijn haar verward in mij kookt het woest De sleutel verdwenen ik kan duwen wat ik wil mijn ogen wenen in mij is het stil Krakende scharnieren en dubbele glazen ik zeg gedag tegen mieren niets kan me meer verbazen Een nieuw geschilderd kozijn walmen verse verfgeur alleen op een groot plein ik sta…

een vaal houten buffet twee laden vol met geschriften een geladen tafereel de appel ligt daar niets vermoedend verzonken in het hout hij ligt daar maar op de gewogen tafel in stilte de geschriften spreken niet ze houden hun gewicht verborgen in de leegte van de kamer de appel weet zich alleen in geladen stilte die de leegte verzacht…

Houten paardje Verstoft op zolder Eens zo populair Nu vergeten Niet voor de houtwormen Die genieten van het feestje…

de wind zucht de wieken bewegen het hout slijt, en de tijd draait er als altijd omheen.…

mooi die houten nerven van het blonde eikenhout hier is geboden: waken voor lange streken en grote gebaren maar vooral: vergeet de schaduw niet die het wonder doet loskomen van het blonde hout…

er gingen heel wat jaarringen aan vooraf als cirkelgangen in de tijd wat er groeide was het hout van jonge loot tot middelbaar en oud...…

Hout zoals alleen hout Maar kan zijn - gegroeid Uit licht, uit sap, natuur die Altijd nog het laatste woord heeft, Gebogen tot prachtige gebinten Die vloeiend aan elkaar bevestigd zijn Zonder dat er ook maar een enkele spijker Aan te pas kwam - dat getrouw de wacht Houdt over 's lands democratie En oogluikend beschutting geeft Aan…

Een houten been zo gevoelloos? Een biljarttafel zo sjoelloos? En waarom zijn varkens zo koeloos? Waarom is het leven zo kansloos? Een lelijk eendje zo sjansloos? Een houten hark zo dansloos? Een zoogdier bij voorbaat al gansloos? Waarom is het leven zo zinloos? Een creditcard doorgaans pinloos? Waarom zijn zeehonden vinloos?…

van een van de dieren in dit ondoordringbaar woud maar zich in de grond verankert tot in grondgeworteld hout…

zeilen rennen vol langs touwen gehesen ontluikend op de wind vleugels van ganzen die opstijgen eenmaal de haven verlaten verdwijnt het land met klaagzang van meeuwen die boven het wijde zog zweven na het vertrek niet rijker noch wijzer de harten gebonden in de lijven van schepen van hout en mannen van ijzer het dek rijst op een golf de houten…

Waar mensen niet spreken spreekt hout en steen Over deze regels de zinnen van onder de schors Hier woonden werkelijk vele monniken, Kartuizers. Afgaande op houten splinters onder mijn hersenschors. Pot ik ze op met de vingers van mijn geopende handen…

gebarsten lagen van loodzwaar verven gescheurde nerven van oud hout dat soms hoorbaar kreunt van heimwee naar woud dat ook in stormen dreunt als één van hen gebroken ter aarde komt en zucht…

Ik loop over de markt blijf staan bij de viskraam en kijk naar de handen van de visvrouw rauw als de schubben van de vis die ze opensnijdt hoe ze de hele binnenboel verwijderd wegsmijt van de roodgekleurde houten tafel er is veel gezegd gesproken over visvrouwen…

Mijn tenen staken over de rand Van een vervallen houten brug Regen druppels vielen uit de hemel En verdwenen in de rivier onder mijn voeten Naakt had ik twee uur geleden Het huis verlaten Om hier op verschimmeld hout naar een boos kolkende rivier te kunnen kijken Maar ik ben niet voor niets gekomen Ik sluit mijn ogen en spring Zonder…

vandaag sterft de dood met volle overgave op hout, niet uit het lood de mens kan zijn dorst weer laven…

aan een boswachter uit wijk aan zee vroeg ze past u op hout? hij zei nee het is niet wat u dacht want als boswachter wacht ik met smart op de nieuwe premier…

en gespijkerd de tekening gebeitst of nog mooier in glans gevernist en zoals het hout is gebleven doorweven met nerven die elkaar grijpen zo was ik bij jou om afscheid te nemen…

Houten pop neemt u plaats op het lege bureau in de kamer mag u best een tijdje staan. Ik kan u buigen in alle standen, commentaar geven zult u niet. Houten model: anatomisch correct Uw kennis blijft toch zeer beperkt, van inwendige zaken geen verstand. Waar mijn hart zich nu bevindt, zal ik van u niet kunnen leren.…