Alle inzendingen over wond

Toch niet getreurd, de woorden niet gevonden, maar er blijft zin en zoeken altijd voort en er is balsem voor de diepste wonden. Al wordt mijn lied ook niet zo graag gehoord, misschien reikt het toch verder dan mijn zonden en heeft het ook nog wel jouw hart bekoord?…

Ik til je op laat nagels hoeken bijna roekeloos raken venijn snijdt geen wonden maar soms, heel soms verrijkt het zoals nu wanneer lachende ogen plooitjes ontdekken toch scheur en verscheur ik rond middernacht die dode uren langzaam, héél langzaam tot de allerlaatste snipper al dwarrelend verdwijnt strakke lijnen willen nog even…

Tot in de morgen verleiden wij elkaar in schijn,pleisters op de wonden gehecht door alle pijn, in die scheiding voelen we ons geborgen, in de smeltkroes van een fris gecomponeerde oceaan krijgt die schijn slechts een andere naam.…

verloren dragen de bomen hun takken, deze dagen die bloeden als wonden en de wind waait hartstochtelijk over alles heen: de straten huizen pleinen en door de bomen dus, ze staan verwilderd wezenloos in de vruchteloze kou, blauw- bekkend, bibberend als bange dieren, al kun je het niet bewijzen, daarom is poëzie ook: om te laten…

zomertoeristen Bepakt met zwemaccesoires zonneschermen, picknickmanden en huilende kinderen jagen ze het ruisende zeegezang naar de achtergrond Des avonds hangt de geur van aangekoekt frituurvet baby- en hondeplas als een oorlogslucht boven het verachtte zandlichaam De zee ontfermt zich over haar spoelt haar vloed vol zout in de open wonden…

vergleden dat zij de wens van vader niet zagen in groei te weten van jonge jaren waar met het klimmen de knikkers telden als toegangsgelden voor boomhuthelden in zwarte handen bekroond met blaren het fikkie stoken alras vergeten zal vuur de barsten in ‘t hout betasten van boom en vader die beiden weten dat tijd niet likt aan belegen wonden…

Ik heb mijn basten afgepeld, verwondde vel over mijn benen, hoe kwetsbaar ongekorven hout in de jaarringen geteld door botte bijl en beitel geschonden, onbewerkte in ruwe staat, wat terugslaat naar onbedekte schenen, verwijst naar oude wonden.…

Dit vocht geneest ons van alle kwalen, kostbaarder dan nardusmirre, geestelijk goud, het zal de oude wonden niet openhalen en de grootste toverdokters zijn ermee vertrouwd.…

Achter zwarte klei die open scheurt zwermen meeuwen gulzig krijsend op zoek naar leven uit de grond uit alle zeven hoeken van de liefde zoek ik naar een teken van leven achter de façade van een open wond probeer het teder, boos en stoer onbeholpen, vleiend en begrijpend maar alleen humor ontsteekt de lont als een lach tenslotte openbreekt…

al had zij het zelf niet te breed toch wou ze met haar hart van goud diep geslagen wonden zacht helen. mijn moeder was iemand uit de duizend. zij was als een klokhen dag en nacht bezorgd niet alleen voor haar eigen kroost haar optimisme en goedheid haalden veel moedelozen terug over de brug. mijn moeder was iemand uit de duizend.…

Voor M. 1961-2010 Als het leven geruisloos loslaat in verborgen leed en geslagen wonden niet meer helen zingt de raaf zijn nachtelijk zwart in verdoofde schelpen overbrugt de te zwakke adem de kloof naar gemiste liefde tevergeefs wanneer het kind van de rekening de belofte overneemt de hoop op grazige weiden voor heilige…

tussen duintoppen verdwijnt een hoofd duikt elders weer op vertwijfeld op zoek naar wat niet deert sporen vormen paden uitgesleten in het zand na iedere nieuwe storm onherkenbaar toegedekt maar als het lot niet valt te keren vluchten een redding lijkt maken rode druppels telkens nieuwe sporen in het zachte zand tot tijd de wonden…

Vooral mensen die me in de steek laten, kunnen heel diepe wonden slaan. Het is niet zozeer de verlatingsangst, maar juist het verlaten worden op zich dat me de strop omdoet. Als ze daarna ook nog eens toenadering gaan zoeken, raakt mijn zeef compleet verstopt. Dat noemt men ook wel borderline.…

Door en door word ik ook door mooie kunst, goede kunst geraakt, plotseling wakker gekust en in mijn wonden wordt wat zout gewreven... prachtig is elk geslaagd gedicht, is elk licht, elk schilderij, standbeeld, schrijfwerk, film dat mijn ziel doet oplichten. O al dat moois om me heen dat me wakker schudt!…

De dagen slijten de jaren Duizenden schoenen het toneel Alles echter gecorrigeerd Nooit was het teveel Tijd heelt veel wonden niet alle Medici de meest van alle Daar zij dus voorhanden hebben Liefde voor hun vak 't Verdriet in dagen van de week Onuitgesproken geheimen Bigg'lende geharde tranen Stuit'rend tot de kern Gepelde…

Ik was het verloren Had het opgeborgen zonder sleutel Deze ben ik kwijtgespeeld in de wonde van toen. Ik heb gezocht naar het wonder die heling kon brengen geluk kon schenken zo heb ik die sleutel weergevonden. Ergens diep in mij zo ergens tussen mijn hart en ziel zweefde hij ergens rond tot ik hem vond.…

Het sleetse lijf gekrompen met de tijd Op jacht naar iets dat nimmer werd gevonden Het hunk’ren naar ontbinding maar gebonden Voortdurend vluchtend voor de eeuwigheid Gekozen lasten ankerden met spijt In stramme schouders dichtgegroeid met zonden Geboeide handen waar in oude wonden De onmacht schreeuwend werd tentoongespreid Het zwakke…

Zijn slinger slingert heen en weer, hij is erg opgewonden, dus slingert hij maar lekker door, de tijd heel alle wonden. Toch heeft hij een scenario voor alle aardse mensen. Dat is voor elk een laatste tik, al zou men anders wensen.…

En duurt de lente maar één dag uit het vooroordeel van velen, ontbloot het imago van het individu die mijn wonden kunnen helen.…

In donderend geweld is verzet gebroken mijn huid gescheurd en wonden open ledematen met lood verzwaard de adem afgesneden rotsen geteisterd door beukende golven stranden gespoeld tot stinkend drab duinen geëffend, vervallen, bescherming verloren velden bruin verbrand door de droogte wouden in vuurzee opgegaan dieren door dorst gestorven…

Jij sloeg bruggen over de Amstel en sleep parels van pleinen Slenterend door grauwe straten voel ik onvoorwaardelijk geluk Elke klinker kennende zal ik toch gaarne in jou verdwalen Trekt aan mij als een magneet en heelt al mijn wonden Zoveel moeten zoeken maar immer gevonden Liefde kwam en liefde ging jouw warme jas telkens gevoeld…

zoals je vaak ziet Iemand die dierbaar is, te verliezen hoe dan ook een wisselend gevoel gevoelens die je niet kunt beheersen iets wat gebeurt met een doel Je gaat op zoek naar onbeantwoorde vragen je gaat iemand missen tot en met je bent er helemaal niet bij je lijkt wel op een zijspoor gezet Tijd is nodig voor berusting tijd zal de wonden…

Door één blik met haar ogen injecteert zij haar gif een dodelijke wond die mijn geest manipuleert de slangenbeet als verzorgend gif voor mijn hart. iedere ademhaling is een opscheppende ervaring wanneer de juiste stofwisseling die het zicht zuivert dat ik alleen deel als het chemische proces is gestart.…

schoonheid is niet aan te raken ik ervaar dat met mijn ziel, een kwetsbaar baken, die roert, beroert en ontroert maar altijd is, ook tijdens gemis immers dan is het vaak zoeken naar troost of zalven van een wond dan schenkt een kleur of roept een beeld dat neigt naar liefde, naar het gebroken nabij waar de nacht de dag besteelt het lijkt…

De tijd verstrijkt Langzaam stopt het bloeden van je hart Diepe wonden veranderen in littekens, de herinneringen voeden je ziel Langzaam vind je de weg terug en vormen de scherven je nieuwe leven.…

Waarbij iedere zoutkorrel in zijn wonden loutert. Hem verder wegvoert van ieder denkbeeldig gevaar. Een gevaar dat berust op een leven met vele vragen. levend wijze antwoorden zoekt. Dat in versteende verhoging al vele eeuwen in gebeden tot de Allemachtige wordt uitgedragen.…

Verloren in de duisternis, likken ze hun wonden. Angst voor de verdoemenis, met een tong die gespleten en vergiftigd is. Vergiftigd door hun hunkering, hun hunkering naar vergiffenis, die ze tot nu toe niet gegeven is. Ze zoeken het in hoeken, ze zoeken het in gaten. Schreeuwend en vloekend, kunnen ze het zoeken niet laten.…

de wind jaagt woorden aan die de gebaren ondersteunen ik voel de lijven gaan in het incasseren van de dreunen ogen delen slagen uit als blikken niet trotseren de pijn zal voor diegene zijn die zich als eerste laat bezeren het is geen spel meer als de wonden open rijten die in een lang proces gesloten zijn ernst brengt nu herinnering…

Paulus en Silas hadden het verlangen, ondanks zorgen en pijnlijke wonden in de kerker hun Heer te verkonden, wekten de nacht op met blijde gezangen. Trots tegenslagen, wanhoop en gevaar de Hemelvader aanroepen en loven is heldhaftig, maar onnoemelijk zwaar.…

Etter komt uit de lijven gelopen: de wereld is wonde, waan is haar zin.…