Alle inzendingen over zelfbeklag

Mijn huis is onbewoonbaar verklaard In zelfbeklag sla ik de ogen neer. Ik blijf achter temidden van een kale vlakte Van gemiste afspraken en bittere beloften. Mijn stad is ontvolkt. Mijn stad brandt. Ikzelf heb mij uit het landschap teruggetrokken In een zweem van angst en vogelgezang.…

Ik zag het al voor mij, wij tezamen voor de eeuwigheid Helaas, het mocht niet zijn, Ik vul mijn dagen nu met zelfbeklag, Maar ik verzacht de pijn, Met de herinnering aan die mooie winterdag…

bedwelmt mij Laat me geen rust Oh mocht ik stranden op jouw strand Mijn vormen drukken in jouw zand Mijn warmte voelen in jouw hand Verdrinken in je peilloos blauwe ogen Ontstijgen aan het heden jouw knisperend pad betreden Het is mij niet gegeven De feiten van het leven onthouden mij jouw zoete razernij Ik wentel mij in zelfbeklag…

Spelen met gevoelens is geestelijk oorlogvoeren als de balans wordt opgemaakt zijn er alleen verliezers wijs naar de aarde aanschouw de hemel besef de oneindigheid aanvaard het licht ook midden in de nacht samen met mijn schaduw ga ik nu toch weer op pad we raken maar niet uitgesproken er is één en al zelfbeklag mijn wijsheid is begrensd…

daar lig je dan het gedruppel meet zich naar leven en sterven uit een geelachtige stenen muur -waarachter gelijke kamers zich opmaken- ontwaken vogels die onverstoorbaar vliegen door zelfbeklag heen vloeistof zoekt een weg, schept stromen en gedachten en plant giftige vergeet-mij-nietjes langs de vlinder rond mijn hals het verschoonde…

Zoals ik je daar zie op de bedauwde aarde je ogen dansend op de grens van vaag vertakte bomen zie ik een flauwe lach Zoals ik je daar zie kent eenzaamheid zijn waarde verwrongen vingers van een mens een trieste vuist vol dromen gevuld met zelfbeklag Zoals ik je daar zie de knieen opgetrokken vanuit het zachte groen verschijnt een ander…

Hoe verloopt een strijd door zelfverwijt, door geaardheid - op voorhand - al verloren, rivieren stromen over van zelfbeklag, wat kleine mensen scheidt, verwaaien kleine stapjes in een marmeren gang en wordt de brug weer opgehaald, eeuwenlang om de liefde te missen tot op de laatste levensdag.…

Ik ga gekleed in overjassen van berouw en zelfbeklag met afgestikt verleden. Op de catwalk is het oorlog. Links en rechts duwt men elkaar een helse zee van flitslicht in, stukken harder dan wij waren en met minder reden.…

Krachteloos en pijnlijk bewust Verwerk ik mijn geestelijk bankroet doorwrocht door een onzalige zielenrust Hoe heb ik dit zo laten ontsporen Ik wierp mijzelf in het zwaard Alles lijkt oneindig verloren Niets blijft mij bespaard Mijn lichaam dweilt door de uren Sleept mij van dag naar dag Hoeveel kan ik nog verduren Of is alles slechts zelfbeklag…

Stap voor stap verloor ik de gewaden van het leven zelf totdat ik, wegzonk in het gevoel van het naakte waden en in de poel van zelfbeklag verdronk. Koude wens om het einde der dingen, een schijngevoel van vredig slapen. Mijn gebroken lied niet meer te zingen, zelfs smekend om dit alles te verlaten.…

'k probeer het handig te ontwijken de grimassen rond mijn bitt're mond maar de pijn die lekt uit ied're wond doet mij uiteindelijk bezwijken ik die de marathon kon lopen zit nu gekluisterd aan mijn stoel met slechts nog één onnozel doel mijn zelfbeklag ontlopen net nu de lente mij haar hand wil reiken en vogels lokken mij alom net nu…

Tussen lippen van de eeuwigheid, smart gestort in rijpe morgenstond, uit mond en schone luit vloot zelfbeklag, gedoopt in Orpheus smart, tot de veerman immer als terugkerend zelfverwijt, smeekt in bittere klacht, slechts éénmaal z’n hand over hart te strijken, het meest beminde uit de onderwereld terug te halen, blijft geloven in dit ultieme…

ach mijn man heeft griep en ligt op bed voel de moed in mijn schoenen zinken heb alvast mijn zusterkapje opgezet ren heen en weer met eten en drinken steunen puffen en maar klagen hoor aan hoe koortsig hij is en ziek alsof zijn laatste uur is geslagen de kamer gevuld met dramatiek ik word zo moe van al dat zelfbeklag wil hem slaan maar…

hem maar genezen wat zou dat een opluchting wezen niet in angst te hoeven leven voor zijn kuren en grillen niet te hoeven rillen als het niet zo gaat als hij dat wil Mensen met een eigen identiteit hem niet hoeven te vrezen omdat hij dan plotseling tot een psychopatische leugenaar wordt die mensen weet te manipuleren met tranen en met zelfbeklag…

Wees sterker dan de trekkracht van de tijd: het jaar loopt af, laat niet de zonnewende je zelfbeklag versterken tot ellende en stop op tijd je cyclische verwijt dat je het niet ziet zitten, 't is te zwaar; je weet precies hoe 't oude lied gaat klinken straks spoelt je zelfrespect door rook en drinken weer naar het zelfgemaakte spook: oudjaar…

ik lig wezenloos moe als een uitgespreide deken op het bed van depressie alle gedachten spuugzat het laken in zweet gedrenkt van lui geworden plannen en gekheid op een stokje elk gevoel hopeloos mat kussen volgestort van tranen gezwollen leed en zelfbeklag kringen die naar drank ruiken doorgerookte Javaanse Jongens het matras biedt…

In anderenverwijt of in zelfbeklag? Geniet toch van uw terminale dagen! 'Dien het wijf dat moeder heet!' Omhels de vent waarmee u strijdt. Begraaf uw bijl! Bevrijd dat kind! Alsof u binnenkort al wordt begraven! Leef met wimpel en met vlag. Leef als een vrije vogel. Pluk de dag.…

Bezongen op de lippen van de eeuwigheid, zovele dichters beschreven een oneindige smart, ontvloot zelfbeklag, uitgestort in reine licht van ochtenddauw, weebeklag uit mond en luit,oprechte noot uit Orpheus hart, smeekt de veerman zich eenmaal te hullen in de mantel van barmhartigheid, z’n veer over de Stix en mededogen te strijken…

Ik ben de kleine frontsoldaat, beween m'n dood in zelfbeklag. M'n graf versmaadt het vals gelach. Regeren blijft de laffe haat. Ik ben de kleine frontsoldaat : gekist. Ik droomde met geduld. De schuldigen, vermomd vol onschuld : ze doken weg terug in staat ! Ik ben gedood, niet voor de staat.…

hoofd Ik maak me druk om alles, een dagelijkse strijd Ik voel me zo verdoofd Het is verspilling van mijn tijd Ik eet omdat mijn lichaam energie verbruikt Voor nutteloos getob Ik voel me als een roos die maar niet ontluikt Het is oorlog in mijn kop Ik heb een hekel aan teveel aandacht Richting mijn persoon Toch leef ik in voortdurend zelfbeklag…

het is de nacht die al voor de avond het licht heeft besmeurd en in zwijgen is vermomd als ik plots, uit de verte een stem hoor roepen "kom op, Julius, geen zelfbeklag, blijven praten. ik mis de bevrijdende opening".…

Zelfbeklag en bij de pakken gaan zitten, het helpt geen zier Geduldig blijven en tijdig een brokje verdiend vertier. Relativeren en je zegeningen tellen, dat werkt pas helend Even inleven in veel ergere toestanden, nooit verhelpend.…

levenslied deze gewillige betermaker ontbreekt node de magie die getijen kan doen omslaan met brekers in de branding zware stormen temt alvorens al het lichte weer ten onder gaat kon ik een baken bouwen dan was er nog een sein en misschien de keuze het roer bijtijds te keren naar een ander perspectief dan haat en nijd naast zelfbeklag…

stilte weergalmt de echo van muur tot muur En in regen ondergaat de stad ’t duister gelaten Lopend in het donker mis ik sterren en maan Kijk slechts somber naar ’t glimmende wegdek In zwarte etalages kijk ik slechts mijzelf aan Verder is er geen mens geen hond die ik ontdek Zo loop ik hier diep in mijn kraag en weer en wind Zwelgend in zelfbeklag…

Niet langer zonnend, in haar lach, maande hij zich, in zelfbeklag. Zij zag 't niet. Zij was bij Freek. Zo stierf een droom en werd een pa met pijn wat sadder en wat wiser. Een gouden hart was maar van ijzer. Een fee bleek doodgewoon een Ka. De bruiloft kwam hij ook nog door. Het etentje met Freeks verwanten.…

van mens en dier vond in Den Haag zijn habitat de zon streek alle plooien glad van Duinoord tot aan Laakkwartier de tuinman (hij uit Ispahaan) passeerde mij met gulle lach vergeten was die zwarte dag toen, spoorslags, hij te paard moest gaan toen ik, met zeis, mijn slag wou slaan bevroor mijn hand (een hard gelag) uit deernis door zijn zelfbeklag…

Maar voor ik verzink in stilte en zelfbeklag, ‘k weet het leven heeft mij ook rijk beloond, meer nog dan verdriet kwam ‘t met een lach, ’t is met vriendschap en liefde bekroond.…

onzekerheid zich aaneen in het collectieve zwijgen, brengt stilte onder twijgen die zich nederig buigen in het lover, zilveren nerven die de werkelijkheid kleuren waarin de wereld zich herkent, synthese als een levende bewijs dat het weefsel slechts materie is, een handvol gedachten maskeert de wereld waarin we dwalen, trots voor zelfbeklag…

Ze vinden mij slordig, chaotisch dat ik niets afmaak, dingen laat liggen dat ik steeds aan iets nieuws begin ook met praten van de hak op de tak wel vermakelijk, leuk aan tafel maar niet als basisgelijke, te gek werd zelfs vaak prutser genoemd wel een leuke visie, maar geen vorm om over inhoud nog maar te zwijgen maar ze, ‘hullie’ hebben…

Hoe langer ik in de put bleef hoe moeilijker het werd om eruit te komen want mijn eigenwaarde was nu volledig afhankelijk van het in de put zitten, het Zelfmedelijden en Zelfbeklag. Als ik eruit zou komen, zou ik ten gronde gaan.…