Alle inzendingen over ziele-poort

En zie, in mijn huis zit een wisslaar aan, Midden in mijn mysteriën, als beidt Hij mijne komst: opent de poorten wijd, Strooit lovers, dat mijn voet moog' binnengaan! Wee mij! straks zal mijn levensmoede ziel, Droef als een vlam, die half omsluierd gloort, Rijzen naar waar àl bleke zielen zijn.…

opnieuw besluipt het wildebeest van onrust de poorten van mijn ziel en maakt zich in mijn botten breed jaagt grenzeloos verlangen voor de secondewijzer uit tikt de dagen voorbij laat je drijven - tikt ze ga maar mee op golven van passie en zee geef je over aan aarde en vuur op' t kompas van je hartstocht zolang als je adem je draagt…

'DE POORT GESLOTEN MAAR DE GLEUF BLIJFT OPENSTAAN' is een gemaakt gezegde van mij als bedenker Met de poort doel ik op seksuele geslachtsgemeenschap en met de gleuf de portemonnee Zeg maar de seksualiteit versus de liquiditeit Het komt natuurlijk ook voor bij mannenrelaties. De pulppublicaties staan er vol van.…

Vooruitgang: de storm die opstak aan de poorten -- van het paradijs.…

't Lichte zingen van de zee Draagt de ziel op zwingen mee Waar zij dichter Bij de poort Zachter spreekt en lichter Hoort.…

gekromd Hoort zij hoe daar de stilte gromt De poort der vrees zal nooit meer sluiten…

in deze stalling opent een pasje de poort dag fietsenmaker!…

Hekken en poorten de grensbewaking op scherp leve de vrijheid…

een verkleurend blad bomen sluiten hun poorten geruisloos vallend…

Wat is dat, Buiten - is Dat niet binnen De poorten van Het nu? - Of is dat vooral Daar, naast degene Die ik ben als ik Woedend ben…

verslaan Maar de poorten sloegen open en een stem riep mij naar binnen waarna ik nog hoorde zeggen dat mijn jas werd uitgedaan…

Door de poort van een nieuwe levensader gloeit een lichtende geest naar een kiemende horizon: voorbij de drempel van de Hades druppelt nirvana uit een zuiverder bron…

Wees vrijgevig, geef een 'like' om een 'like', pers het -- de drukke poort door.…

Neem niet de brede weg die iedereen gaat neem het smalle pad dat is speciaal voor jou en de smalle poort is de poort waar alleen jij doorheen kunt gaan. Jij vindt jouw weg zonder anderen achterna te lopen jij bent daarin uniek op jouw camino pad.…

Er verschijnen poorten poorten in het landschap De bomen op rij aan zoom en kant van landelijke wegen De wachters mogen het goud van hun straatje vegen wind snelle trawant De kruinen verliezen -spilziek- hun kleur blijven ontsierd achter op hun post Sneeuw zal hun kreunen smoren ijzig roepen ze wat herfst hen heeft…

Zwarte Piets hemel poort De knecht rol die wil Ik niet Slot vrij deur ge piep…

II Er is een poort - Twee kapen van koraal Zuilen omhoog: welvende bliksem spant Van top naar top zijn roodgetakte brand, Plots'ling koraal zelf, groeiend, straal na straal: Dat is de Lichtpoort Equatoriaal; Vlammende wonderboom aan elke kant En tovergroei van bliksem-slingerplant Strepen met rood het zeevlak, blauw als staal.…

zolang ik wacht bij de poort ik kan niet anders als wachten op jou te prooi aan wind en spot ween en wacht ik zolang mijn lief, zolang tot je verschijnt zal je verslagen zijn je tred nog statig zijn zal je mooie gelaat nog ongeschonden zijn zolang mijn lief, zolang wacht ik…

een open einde in stille ontroering en gewijde stilte nemen wij afscheid voor het ontwaken is er een zachte en zoete rust het laatste zingen is een poort die langzaam dichtgaat in de doodse stilte is het nieuwe leven…

staken, een enkel gebaar volstaat in de najaarsstilte Weerspiegelend in chroom en zwarte lak vegen wolken als oorlogsschepen over de velden waarop het gewas met eerbied buigt in de eerste Septemberwind Er draven paarden tegen het kale draad door wapperend lint en wentelende wielen in het grazen gestoord we rijden verder naar de laatste poort…

de zomer tweeduizend acht een koningin had me in haar macht de koningin van een koude decembernacht vroeg men genade aan een hogere macht donker blauw was een poort rijk te hoog naar de hemel de smeekbede werd beantwoord en vleugels gevormd nu is het wachten op september de twaalfde om exact te zijn zal het weer als voorheen zijn liefde…

seconden gaan te rap om de uren te vergaren, wat ons bindt is tijd, gesponnen op de brug van de oude, - en de nieuwe jaren, als we elkaar ontmoeten dan zwaaien we naar elkaar en misschien wel terug, al moeten we bekennen dat we elkaar nog steeds niet leren kennen, wat mensen scheidt, is gezaaid door angst om samen door één humane poort…

Is de poort open?…

De wankele poorten vallen met geraas naar de grond, als een dier dat door zijn poten zakt en zich gewonnen geeft, en in het stof bijt. Stof cirkelt de kale lucht in, het is gedaan.…

Vraag niet naar de naam van de dag als het grijze jaar de ogen sluit zie niet om naar de rijk gedekte tafels waarop geen ander voedsel dan verdriet vergeet het spreken met de stenen achter de ontwrichte poorten baad je in het wervelende wonder van de onbestaanbare kleurschikkingen laat je in laagjes water weven tot een spinsel op de…

Een: neen niet míj, Nog één gedachte, Een snelle droom, Over het zachte Van bloem en boom, Een laatst verlangen Naar akkerland, Hoe de appels hangen, Het najaar brandt; Dan het doorwaden, Het nieuwe pad, 't In Licht zich baden, De poort…

Ga de poort maar door Ik volg jou toch wel op de voet Verken ze maar de verlaten stegen De gaten en kieren in een vervallen huis Loop maar langzaam door de miezerregen, ook al was het daar voor jou niet pluis Kleine stappen Voel ze maar Het rafelig gordijn en de oude barsten in de vochtige ramen 'n verweerd kapot kozijn…

Ik zag aan 't einde van mijn pad een kleine, ronde poort, als blauw saffier, in goud gevat, en haastig, vol verlangen, trad ik door die gangen voort. Ik sprak: "Als bij mijn thuiskomst wijd de poorten openstaan, in welk een grote heerlijkheid zal ik dan binnengaan!..…

De smalle weg, die leidt naar de hemel poort Wie moedig doorloopt, zal eens het licht zien Daar waar de zang der engelen wordt gehoord En waar we elkaar weer zullen zien, misschien. Dat we allen de smalle weg mogen bewandelen De keuze van het smalle pad Dat we naar Gods wil mogen handelen Dan worden we niet moede noch mat.…

Je hoofd begint zowaar te glimmen, het lijkt of je instemmend naar me knikt, ach Homme Poort, je brengt me weer tot zinnen, je laat me schrijven over jou onder jouw blik.…