Alle inzendingen over zompig

In een zwarte woeste wereld waar wolken blijvend samenwoekeren de bodem zompig kluiten blubbert wacht ik op dat herlicht moment waar tussen duistere dagen een spleet van zon zal vallen zo schrijden doet de wereld tot glimp van nieuw begin.…

De roos die ik had geplukt, rolde in een fabriekshal van de lopende band Toch smakte haar kus, en smaakte naar grind of grond Het gestroomlijnde lijf dat ik soms beklom, viel af als een bergpad vol steenslag Inmiddels rot mijn hart weg in 'n zompige wei naast de Hoogovens Wanneer water Wanneer zand Waar mengt men koude lijven…

Daaronder, nauwelijks zichtbaar de zompige grond, als roest achter spiegelglas. Laat rusten, roer niet, jaag niet op. Geef alles een eigen naam. Noem het niet 'Rode Zee'. Maar maak je gereed en eet haastig: de doortocht vangt aan. ------------------------------------------- uit: 'Gevleugeld/ontvleugeld', 1996.…

de regen striemt dikke opgehitste strepen water zoals de moesson in het regenwoud vandaag wil het niet echt licht worden de laatste bladeren verlaten levensloos de bomen gaan op hun rug liggen in de zompige ondergrond druppels kletteren onophoudend op onze ingepakte lichamen de takken en bladeren ritselen, kraken en knakken onder…

Denkend aan slechts jou zie ik wijsheid en liefde Tijd van toen, nog steeds tijd van nu Wij denken zonder tegenzin nooit te sterven Sleutel van de Poort ligt aan het eind van die enorme regenboog Palet van kleuren Zompige aarde zinkt zonder bederven 't licht van de zon Daarentegen ben, hoe je het ook wendt of keert, jij zeer scherp…

De mysterieuze aanblik van jouw maangezicht zie ik hier bij de rivier waar mijn ogen dwalen over ons zompige verleden mijn gitaar met gebroken snaren is onze laatste hoop hier in de delta met de voeten zwaar door de katoenpluk lippen gebarsten door de zon nu ben je nodig, meer dan ooit om op te staan tegen racisme het kleineren van anders…

De zwoele nazomerbries Zwanger van zompige geuren Voor ons is er geen treuren Over wat niet was Het prille herfsten Doet de bladeren kleuren Jichtige gewrichten zeuren Hoog staat het oude gras Loom strek je lijf en leden De ogen gesloten in stil genot Verbonden zijn wij, dicht bij God Tweezaamheid kleurt ons bestaan Eens…

het is mijn keuze niet waar in het donker scherp afgetekend de vleermuis vliegt waar spinrag hangt en zompige aarde vol groene varens mijn voetstap vangt een zuigend contact dat iedere pas moeizamer maakt naar het inktzwarte ven dat spiegelend laat zien wie ik ben stilte doet rimpelen in golfjes schrik van die plek word ik gek…

Vannacht was ik de warme aarde, wat uit mij groeide reikte steil omhoog, witte wortels doorkliefden het duister, zogen zompige kleigrond droog. Vannacht was ik de omarmende zee, een verzwelgernde grijze oneindigheid, die, wild door mijn lichaam stromend, mij losweekte van ruimte en tijd.…

zon weer warm bewonderen de knotwilgen hun jonge scheuten en zij hun snottebellen langs rijen groene sloten er welt water uit de oude holle lijven en schikken de plooien glad laten de dag zich tooien door het dak vertellen hun noden in veerkrachtige taaie loten die de moede lichamen trekken diep geworteld in lange tenen opgestaan uit zompige…

Terwijl ik loop door zompig gras, witte vlokken zich hechten aan mijn jas, bomen mij bladerloos bekijken, wind méér doet dan haren strijken, wangen kleuren met een rode gloed merk ik hoeveel goed dit doet.…

Een nieuwe moeheid maakt zich meester van mijn leeggevochten hart het eind van mijn latijn heb ik dan toch gevonden Gebarsten maar niet gebroken leg ik mijn hoofd neer kijk naar binnen met berusting naar buiten zonder te zien Achter gesloten luiken marcheren overledenen de dodenmars koude voeten laten zompige afdrukken achter op mijn…

Het bos nodigt uit Vogelzang haalt me binnen Ik geniet als de najaarszon warm tussen de bomen gluurt en kleuren van het herfstblad vurig op laat lichten Het is bijna of de lente wederom gaat beginnen Zo intens Honderden paddestoelen rijzen op uit mos en bomen En ik reis mee langs schat en zwam Een zompig stuk moeras met dam van…

zompig waren de hectaren zomers groen en winters kaal waar stads de mensen lonkend rij aan rij nu huizen staan ooit daar lag zijn kolonie waar in bronsgroen vederpak kruiend op de wind gericht hij zijn gedachten droogde kronend zilverig zijn manen kon hij genieten van zijn vangst die uit rijk toen het water nog zijn gehaakte snavel viste…

het najaar treedt vol lawaai in het heden opent haar deuren, de regen druilt bladeren verschrompelen, verkleuren het is uit met de zomer, de hemel huilt de zomer dwarrelt, is verleden vervalt in verlangen naar stilte, naar rust ten afscheid in een laatste schrede is zij het die de einder in goudgeel kust zompig blad, luid kreunende takken…

het najaar treedt vol lawaai in het heden opent haar deuren, de regen druilt bladeren verschrompelen, verkleuren het is uit met de zomer, de hemel huilt de zomer dwarrelt, is verleden vervalt in verlangen naar stilte, naar rust ten afscheid in een laatste schrede is zij het die de einder in goudgeel kust zompig blad, luid kreunende takken…

er zijn momenten dat de tijd zakt als zompige aarde en zachte handen krijgt de terugkeer in jezelf stokkend in het leven van het beeld kijken als naakt staal barrevoets brekend de klamme kille rompen het rillend paard huiverend trappelend in de bedauwde weide paardenbloem tooiend de lippen eindig vlees je vertraagt tot een…

Laten we gaan struinen in het veen onze weg zoeken tussen veengras en modder op verende turfpaden steun aan de wallekant en aan elkaar Laten we nat van de regen tot de enkels wegzakken in een zompig land bij een schraler wordende zon in de stilte van de namiddag met alle poriën open en je zintuigen op scherp niets anders ervaren dan…

Hoe lang mijn watermolen nog moet malen om van zompigheid nieuw land te creëren, weet alleen God, maar met zijn zonnestralen en wind op de wieken zal het tij keren, zal ik op vaste grond en zonder dralen bevrijd van nieuwe verbondenheid leren.…

alle voetstappen smoren terstond een bord verzoekt niet te betreden in het broekland van zompige grond met roestbruine aderen doorsneden pluizige pluimen deinen op de maat wuiven zinloze gedachten voorbij een lepelaar die op stelten staat wakend in vlagen van dagdromerij hier eindigt het land, is wat ik je zeg nu kan niemand nog ergens…

SNOT VOOR MIJN GELIEFDE Voor het te serieus wordt te diep, te snel, te koud moet je één ding van me weten ik kan niet tegen snot De kleur of smaak doet er niet toe groen, geel, rood, wit of blauw zoet, zout, zuur, zompig of hard Dus als je verkouden bent mijd mij dan als de pest Als je mij besmeurt tussen mijn borsten, breekt de duivel…

voel waar je bent in Westerwolde je herkent het zand dat kruipt tussen je tenen spat omhoog tegen je benen wat vuil gaf maar opdroogt valt stoffig af het veen altijd koud en nat optrekkend vochtig om je heen zompig bruin wat bij Dollardklei weer anders is niet te doen die plakt met kilo's aan je schoen klonten blijven aan je vingers…

Als je naar schaduw snakt drakenbloed wilt oogsten vaar dan naar Socotra Zie hoe de oceaanmist over de Socotraanse toppen jaagt hoe lange puntige bladeren zich aan neveldruppels laven Staar vastgenageld in het drakenbloed-bomen-bos naar de ontzagwekkende reuzen getooid met brede dichte kronen terwijl de klei zompig aan je schoenen…

Diep gezakt in borrelend bagger Verzwolgen in droesig drijfzand Drassige grond die anders wordt gekoesterd Als basis voor een hongerend liefdesleven Nu zijgt het vooruitzicht tot peilloze diepten Waar genegenheid is verbannen Naar onbereikbare vale vlakten En waar Cupido wordt verafgod als Satan Word ik eniger tijd uit deez' zompige grond…

snoeiwerk onzer boeren voor natuurbehoud van pruiken in februari op de wilgenbomen wordt nu door vrijwilligers overgenomen dat moet - anders worden ze te vroeg oud noem het vormwil waarin ze worden opgeleid met takken die na ter worteling aangeplant door ferme knotters zompig aan de waterkant twee meter hoog van hun kop worden bevrijd…

hier een laatste rustplaats in het niets in regen en wind een dodenkoerier inscripties op de zerken zijn naar zee gericht vanaf het land hoeft men de namen niet te weten alleen de oude zeeman die gelaafd uit zijn ballade stapt gaat er nog regelmatig heen rondom lopen Buiten-Hebridische schapen tussen de hoge zeggepollen op het zompige…

moeite waard maakt meteen al in kilte leek te smoren Met wat nog rest aan uitzicht groene thee bij de naaste buren die alles wat teer en gevoelig is steeds in orgaan en hersenkwab tot in het radeloze toe beroeren Terwijl Sysiphus gaat wringen doodmoe blikkend naar de straat witte drap die de mens aanvreet misselijk alleen achter laat zompig…

de stenen zullen rollen in een hemels bed van zompig mos zachte vlokjes zullen dansen in haar hart haar adem gestold in de taal van de liefde haar lippen bereid trek draden uit haar huid en luid de klok waaronder ze zich schuilhoudt bij de poort bel haar eens in lieflijk zwijgen fluister je haar naam pluk gouden bloemen van de sterren…

wellicht stapelt de aalscholver al haar vluchten in het moment, in haar blik verraadt ze niets al zijn haar vleugels gespreid en droogt ze de gedachten in de kruiende wind de omgeving zompig van het lied dat dit seizoen zo anders doet lijken ontbindt de aarde in lege velden, een hectare is slechts nog maar een woord zonder ruimte haar rui…

Het stijgt, zompige damp van ijle nevels zwieren als spookachtige slierten, fluisteren van her en van vergeten hoeveel schreden deinden over de holle weg waarop ik mijn stappen zet hoeveel karren spoorden hun gewicht voor mijn dromerige voeten kromgebogen bomen zegden gedag terwijl hun versteende wortels trilden onder het verloren gewicht…