Netgedichten

netgedicht (nr. 79.980):

Vannacht

Vannacht was ik de warme aarde,
wat uit mij groeide reikte steil omhoog,
witte wortels doorkliefden het duister,
zogen zompige kleigrond droog.

Vannacht was ik de omarmende zee,
een verzwelgernde grijze oneindigheid,
die, wild door mijn lichaam stromend,
mij losweekte van ruimte en tijd.

Vannacht was ik de peilloze open hemel,
verborgen achter een grauwe wolkenlaag,
waaruit als papiersnippers vogels tuimelden,
door de hitte van een zinderende zon verjaagd.