Alle inzendingen over zonderlingen

Wij woonden ooit een wijle tegenover klokkengalm de torenspits benam het halve uitzicht de ganselijke dag van acht uur af de bronzen slagen tot de middernacht wijl zonderlinge dorpelingen sliepen De laatste klanken waren weggestorven rond het middernachtelijke uur hoorde je de verre hese roep de muizenjacht der nachtuil was begonnen…

Een zonderling aan boord, Laaiend schuimende golfen typeren zijn gestalte en geest. Het kompas geeft oostelijke richting aan, De koers is gezet, wij allen varen mee.…

De hele sector staat in rep en roer, Vervloekt die zonderling, dat buitenbeentje. ’t Is uitverkoop! Wees er als de kippen bij En koop je paasei voor een appel en ’n ei!…

Een desolate woning van de goden Heeft kostgangers doch geen wordt er ontboden Was 't de Verschrikkelijke Witte Sneeuwman Verdoolde zonderling in Tora Bora Of Zarathustra, zonder Tijd of Hora? Ik vrees dat het geen mens is maar een leeuw, man!…

ze hebben de brug verschoven van het heden naar het verleden bladeren zijn als vermist opgegeven die zo even nog daar waren kruisen zij allang het pad niet meer verdrinkt schoonheid gestaag in beek waarin zonderlingen zich schuil houden vallen vogels uit de lucht die eens pirouetten draaiden blaffen wolken de wind aan…

Men eet geen gedichten, dat doen de dwaze rijken en de zotte zonderlingen! De nieuwe revolutie begint in de maag en eindigt in de maag. De rest is toegift! Niet echt nodig! aardig, maar bijzaak!…

een fictief blaffertje veel mensen hebben een onzichtbare hond zei de vrouw in de lift die zag dat ik naar de riem keek zit de hond in de zak die je in je hand draagt vroeg ik haar nee hoor giechelde ze mijn hondje doggy staat braaf naast ons te wachten tot we beneden zijn…

sinds tijden kijk ik weer van dichtbij naar die zonderlinge maaksels: de schorshuid diep gegroefd ruwe gravure van droog-ritsen wirwar-stroompjes doorsnijden winden zich waarin kermesrood een rondhangen traag trekken van vuurwantsengewemel stamopwaarts voortschuift tastend voelhoorns volgend aldoor snijdende honger drijft hen van ver…

als je haar verliest dan doet dat pijn je voelt je helemaal anders zonder haar te zijn steeds meer zónder haar je kan dat niet goed aan je voelt je een zonderling zo'n zonder-haar bestaan je krijgt hier en daar advies of een verwijzende hand je gelooft niet wat ze zeggen je zoekt het in de krant je hebt haar verloren dat knaagt aan…

Verzwolgen door zelfmedelijden Niet denkend aan degene aan je zijde Altijd aan de tijd samen, het verleden Angst om het los te laten, terug naar het heden Liever een zonderling, een onbekende, niemand Want nu is alles beter dan iemand Angst om voort te leven zonder, Nog steeds hopend op een wonder…

dagen in het schenden van taboes als een spel dat niet kan gespeeld worden in een kamer vol met mensen ik neem aan dat ze mijn naam niet kennen nu deze rotzooi in het rond is gesmeten en ik in bed moet blijven vastgebonden met mijn ogen open o ja, ik zal me goed gedragen bij het ochtendgloren zonder bijbedoelingen, zonder emoties zonderling…

In reactie op Clovis' vers over de ingesleten sjablonen van doorsnee gedragspatronen der gemiddelde zeventigjarigen van wie ik hier graag het tegenovergestelde belicht ________________________________ Geluk zij met de zonderlinge door ervaring wijs geworden al dan niet afwijkend eigenwijs eigengereide alle zeven zeeën bevaren…

Hij schildert zichzelf als een vreemde een zonderling achter de spiegel met natte vleugels probeert hij te vliegen boven de rode rivier in stille heimwee tijdens de donkere nacht vliegt hij in de hemellucht er is geen voortijdig einde aan dit gevleugelde droombestaan oneindig blijft hij in zijn schildering vliegen onder druppels…

(de dorpsgek) je ziet ze frequent 'zonderlingen' die consequent in eigen wereld leven maar nergens zoveel als in Frankrijk je hebt er daar beslist wel eens één ontmoet in een dorpje in de Ardeche "au centre de village" waar hij een betoog houdt voor zichzelf bijvoorbeeld St.Jean le Centenier(7-6-'11)…

Een zonderlinge zwaluw zweeft verloren en oeverloos van achteren naar voren maar zelden zinkt hij neer op zilte vloed en raakt na zeven weken ondervoed Tot leedwezen van zwaluwen die zweven toogt zijn ziel al tussen dood en leven tot een aasgier als bij toverslag hem in z'n vlucht neemt, op zijn laatste dag.…

ik ben alleen zo zonderling alleen en al hoor ik liederen als stemmen om mij heen dan nog ben ik alleen gescheiden rapen wij de repen duister die ons nog verbinden en onze boeg die mee deinst op het tij zal de waarheid in de fonkel vinden er is geen heil in onze dronk wat hunkert naar het lot want zowaar ik voer en zonk is deze vers…

Te intensief dat hoorde je wel vaker van die wolf, dat beest en ook ik ben die eenzame mens geweest zo liep ik dagenlang van geest naar beest van feest naar geest met zonderlinge gedachten zo liep ik dagenlang van angst naar lol ging ik helemaal uit mijn bol totdat ik mijzelf vond in mijn hol zat er geen limiet aan mijn plezier…

het oogt strak, doch de lijnen zijn star en het grauw verandert de ijzige stilte in een mortuarium waar de doden opgestapeld blijven hangen in de kou van zekerheid het zwijgen van de wind krijt het landschap in een zonderlinge rust, de getijdenstroom doorbreekt de nuances slechts tijdelijk en laat een blatende horde achter op het culturele…

een zachte morgen breidt zich uit in windloos kransen leggen slechts de ochtendnevel huivert nog rond stille witte stammen, want de berken dragen stram de kou, verloren na de nacht van buiten af verdringt de tijd haar zonderlinge droom een vogel wacht, verlaat de nacht en zingt vanuit de hoogste boom…

deze dag is een vondeling een van de vele geboren als zonderling op de hoek zit een blinde man in de verte een auto aangereden? de hemel duikt ineen wegstervend blauw tot witte streep wolkenloos een merel zingt, hoewel de klokt springt zeven jaar voorbij de schemer overvalt overweldigend en ook in mindere mate…

Op deze aarde waar altijd wel ergens gevochten wordt en gemoord, gecrepeerd en honger geleden, zijn zonderlingen te vinden die soepgroente op het brood eten en anderen die zich moed indrinken om een muis dood te slaan.…

voor mijn illusie er kwamen dieren in voor en een fijne prinses soms gingen we op zaterdag naar de markt hier in de buurt lagen prachtige vissen op een tafel met vlaggetjes in hun ruggen beeldde ik mij ijzeren palen bomen bomen van ijzer als beton in de wind en alles wat ik vasthield liet ik weer los meegezogen in windvlagen van zonderlinge…

In het thuisland van de heimwee tijdens verregende al lang vergeten zomers bij het verdwijnen van mijn zonderlinge gedachten om van mijn innerlijke rust te genieten kijk ik naar zwaluwen in de lucht om mijn bewustzijn te verbazen zie ik ze vliegen ik zie ze vliegen zo dat de zon voorgoed voor God kan spelen strak in blauwe onmetelijke…

Borstels losjes opgetrokken, weelderig als ongeslagen touw een wereld vol met bezigheden lang verwijderd van gebleven, hij telt zijn zegeningen niet de eenzame momenten van buitengesloten zijn, van veranderingen die kwamen voor een zonderling dubbel met glazen, alléén hartstocht kent zijn geheimen die anderen hem nooit zullen vragen…

’t Schijnt dat de tijd hiernaar Iets zonderlings belooft dat levenswaardig waar’, En daar m’om wensen mocht nog heel lang op te blijven - Om ’s werelds end misschien, en grafschrift te beschrijven?…

…Soms…heel soms…vergeeft de overtuiging, want dan zou ’t fijn zijn met tegenwind Of was Samson toch een zonderling, als de tijger een leeuw bemind Handen gaan nog steeds door het haar, draait de borst bedachtzaam maar vlug En de waarde fluistert onovertrefbaar, bij de aanblik van een gestaafde rug De lijm van gisteren had het antwoord,…

sinds dagen verkleuren inkt uit fotolijsten wegsijpelt uitzicht zienderogen vervaagd wordt de wereld kleiner blijkt het bankje bij de plas verdwenen evenals de bomen aan de overkant waar vreemde mensen al pratend bloemen brengen betalen ze de koetsier met gelijke munt die hen op een dwaalspoor zette verwateren stille gedachten nu zonderlingen…

Je hebt diepte leren vragen in nachtelijk duisterdwalen na grijs vergeten dagen verscheen er weer een zonderling in de met mist omgeven spiegel toverde de maan een glimlach en in brieven, nooit geschreven bekende je het verlangen naar haar in het vermogen van vergeten dwaalden herinneringen terug naar haar hart bij de kust na omzwervingen…

Ik heb in je hart melodieën geschreven, zonder muziek maar wel met het licht dat ik in je ogen heb ontmoet de dagen aaneen lengen de jaren waarvan ik de tel ben kwijtgeraakt, ik heb zoveel zonderlingen ontmoet dat ik één van de melaatsen geworden ben ik kan niet kaatsen tussen de reiziger in mij en de zwijger die in mijn woorden zichzelf…

zij vertelde over de zwaarte van het huishouden over het 's nachts wakker schrikken van zonderlinge vragen sommige gevuld met dood; zelfgedachten bovenop het andere dat bedekt werd met het zwijgen zij vertelde over nachten vol regen en dat ze het niet erg zou vinden om uit te vloeien over tafel in een inktvlek ofzo, gelijkend op de nacht…