Alle inzendingen over zuchten

Zachte geur van bloemen De wilde wingerd komt dichterbij Dit verlangen kan ik niet benoemen Dit lege mijmeren in mei Liefde lijkt geen uitdaging meer Hoewel ze dat nog is Ik spiegel mezelf zoveel voor Uit angst voor eenzaam gemis Te chaotisch voor verbintenis Maar niet weer een vlucht In de prilheid reeds ergernis Weer maak ik van liefde…

Ooit hoop ik dat een Eva voor mij naakt, Venus uit een zucht van zilte golven Parelend in Botticelli's baren Mijn hart verterend, God mag mij bewaren, Mijn ziel verblind verloren en bedolven Als zij de slangelust in mij ontwaakt Vrouwe Fortuna engel-wraakgodin, Berooft zij mij, een Adam, van mijn zin…

Ik leef mijn leven met humor en pijn Ik zal als het kan er voor een ander zijn Ik droom in dromen Laat gedachten vrij Ik sterf in mijn dood Maar die “laatste zucht” die blijft alleen van mij!…

Een uitstralende kracht in de wijkende lucht eens alle rassen zal brengen tot een markante edelsteen; edelmoedig sprookje, een paddestoel en veranderende zucht, de hypothesehelft van een vloek verdwijnt daarin hoog heen.…

het dodemansfestijn verwacht de verzuchting van plengende tranen met rode anjerkus chrysanten witte wijn gelach in afscheidsroes het dodemansfestijn verhoopt de verheerlijking voor zij die vielen met bloemenzee festivals en kerkhofstille zuchten…

Voor minder zou je zuchten in deze hitte, maar ook dàt gaat voorbij; straks komt een malse regenbui en dans ik in de wei!…

wanneer ik sterf herinner jij je dan nog hoe zacht jouw handen zich over mijn vingers legden zo verwonderd keek je me aan, alsof je nog nooit in liefde had geslapen jouw mond werd geboren op de mijne en ieder woord bond zich aan onsterflijkheid je was nooit vreemd niet in verdriet, niet in pijn niet in nauwelijks verstaanbaar gefluister…

Dierbaar leven van mijn leven! ziel van mijn verlaten ziel! met wie rust en zelfbewustheid aan mijn dorrend hart ontviel! De Almacht riep u tot die hemel, naar wiens heil gij smachtend waart: rust volzalig; en (zo ’t zijn moet) blijve ik sterven op deze aard! Doch vanuit dat schittrend lustoord, zo de keurlingen van God nog met deernis mogen…

hoe uit zuchten puffen steunen geklieder leugens zo’n mooi wezen kan ontstaan…

Een emotionele waterval stortte ik over je uit gevoelsbagger op je sterfbed Jij gaf taal noch teken geen sein dat je mij hoorde onverstoorbaar doorstervend Reddeloos en radeloos moest ik je laten gaan het enige antwoord was je laatste zucht…

soms wandel ik in grijze luchten tesamen met de aarde geuren van zwoele rotting zonder kleuren dan breek ik stilte zonder zuchten mijn stappen dragen dan erbarmen zwaar aan de groene waterkant waar de bomen rusten aangeland mijn donkere schaduw zwart omarmen als fijne druppels regen zwermen spoelen zij soms mijn treurnis weg en sieren…

de hand op mijn sidderend ziellichaam, een letter uit behoedzaam denken gericht, als de pijlen die het hart doorboren, mijn geest voor liefde gezwicht woorden, omgang, leven alles in een zucht voor jou gelijk muziek; schone bevrijding van m'n vrezen er bestaat klank nu ik hou…

Met een hydraulische zucht wordt hun onbestaande afscheid voor de zoveelste keer de lucht in geblazen. Na zoveel trainspotting vervliegt zelfs mijn vrije tijd en neem ik spontaan weer deel aan het nachtleven in mijn verbeelding: speels keilen gaslampen gensters licht in voorbijkabbelende lucht tot ze uitgemergeld en verdoofd zijn.…

wangen rusten in mijn handen jij ze aan mij toevertrouwt dan laat je ze zonder woorden toch nog schuchter bevangen je huid roept met zachtheid kom, wil je mij dragend raken ik voel je dan zo tastbaar dichtbij om je adem te smaken en de tederheid in je ogen spreken zomaar als vanzelf zielsveel van nabij laat ons samen een hemelse zucht…

te zuchten Mijn nieuwe dagboek op mijn schoot De pagina's voor eeuwig wit Ik wou ze zo graag met mijn leven kleuren Maar voor mij staat er niks meer te gebeuren Alleen een laatste eeuwige zit…

doet zijn lid naar wens staan Hunkerend in het zweet kijkt zij naar haar minnaar Hij was te hard gespannen maar liet haar rustig begaan Zij laat haar gevoelens los en kruipt zwetend onder hem Haar hielen beuken op zijn billen zijn piepen gaat over in gillen Zij stijgt tot ongekende hoogte klauwt met haar nagels in zijn rug Onder een luide zucht…

Kijk hoe de vogels de bloemen kleden en de bijen de was in hun botten gieten. Lach dan nog eens naar die oude magiër die de lucht beslaat met goudgele vingers en de huizen wit pleistert in zijn gelaat, want straks is het weer zomer.…

hun zuchten ken ik zwetende hitsigheid een zachte vingering en zoekende zoenen langs nachtelijke lijven het zacht gemompel van poezelwoordjes of wild gehijg van hete passie ik ben een kussensloop…

kom bij me, liefste onder m’n warmende jas dan zullen we ons laven aan bedwelmende wijn op de heuvel gaan we praten praten.. tot vermoeiens toe tot ogen in elkaar verzinken, verstrengeld onze handen een zucht antwoordt de zucht monden vinden elkander traag donkert de nacht hierboven, en koeler wordt de lucht alleen nog wuivende varens…

In de zucht naar meer Ligt de horizon verder Dan adem bereikt…

laat een woord drijven op mijn vijver stil de dorst laat een woord zweven door de wolkenlucht als een zucht leg de klei aan mijn voeten ik zal het koesteren en vormen naar jou en mij schrijf een woord van vuur zodat we ons kunnen warmen in dichterlijke armen…

Kloë, zestien jaren oud, Sprak: ik zal de min ontvluchten: Want als men het wel beschouwt, Doen de minnaars niets dan zuchten. 't Is of elk zijn tijd besteedt In 't gevoelen van zijn leed. Waar ik slechts mijne ogen wend - Nergens vind ik twee gelieven Die niet zuchten. Wat ellend' Mag hun teedre boezems grieven?…

Ze zuchten daarbij met z'n tweeën. Een nieuwe wereld gaat er open. Er wordt geperst uit alle macht. Ze wordt nu ongeduldig, want ze wenst het einde van d'r dracht. Ze gilt het uit en vlak erna verschijnen puppies in de mand. Ze is hondsmoe en hij hondspa.…

Het Generalife fluistert mij woorden toe: kijk naar de blauwe lucht, voel mijn warmte, stap naar het opvlammende vuur, 2000 kilometer overbrugd in één diepe zucht.…

Wij hoorden 't laatste zuchtje glippen, Het sterven was voor hem geen strijd. ‘God dank,’ ontgleed het onze lippen, 'Die hem voor doodsmart heeft bevrijd.’ En vriendenhanden beurden teder Eerbiedig hem van Moeders schoot En brachten 't lijkje in de andre kamer; 't Was ijdle voorzorg, die ze ons sloot. Want wij, wij legden ons ter ruste…

Galmde je uiteindelijke zucht tegen mijn oor.…

Een hechte rij beuken blaast luchtig en zacht reine adem over vredige graven, wil de Burgemeester Wuiteweg laven, geeft gemoedelijk vloeiende levenskracht. De luchtstroom uit dicht lover houdt steeds wacht bij huiskamers en werkgrage zalen vol mengeling van allerlei talen, die geheime spraak of openheid betracht. Bedaagde huizen van rijk…

Neen, Hemel! niet om eer of staat, of aardse nietigheden, En wat voor heil en voorspoed geldt, bestormen u mijn beden. Neen, heb ik vaadrenerf en goed voor 't Vaderland geofferd, Ik vraag niet, wat die 't heeft verkocht in zijn trezoren koffert. Ik vraag niet, wat verraad of list de braafheid mocht ontstelen, Of duizend snoden…

Gefrustreerde zucht maar liefdevol aangeraakt aan een hart vol smart.…

Te liggen op je rug, of te zitten op je krent, Je bent er en zucht, voelt je in je element. Je luistert naar muziek en brand er graag een wierookje. Je bent er gekluisterd je eigen publiek. boven het dak bid op zijn gemak een buizerd en werpt een nooit verzakend wakend oogje, voordat hij naar beneden duikelt.…