Alle inzendingen over zwijgen

het werd laat en jij draaide steeds sneller het verraad, dwars door de cirkel van papiersnippers bedekte het sterven van ontvelde bomen met woorden, gewurgd door het zwijgen, losgemaakt van onschuld toen ik nog zocht naar de zomer tussen het gekwetter van vogels en de warme ramen van een voorbije dag veroordeel me maar…

Wit geboren Beschreven naar luisteren Stil gemaakt Prikkels tokkelen op zijn ziel Gedachten smeulen in elke cel Zwijgen in de groep De schrijver bij hoge emoties Complimenten voor intense empathie Zoektocht naar de rust van het oog in zijn tornado Zijn gekozen weg wordt afgeremd door de rationele denker…

De zee geeft me woorden ontneemt me het woord Woorden als eb het zwijgen als vloed Wat er toe doet? het gesprokene? het verzwegene? de adem van de zee? Woorden als pijnpunten, als grimlachen,glimlachen, omarmingen, kussen en wat dies meer zij Wat is wrang? wat maakt blij?…

Als was ik gezond en vol kracht zo schrijf ik toch en zwijg niet: vol kracht komen woorden uit mijn mond.…

Naakt op een trap Van boven naar beneden Geconcentreerd kijkend Standvastig Trede na trede Lijven bloot en Elkaar kussend (mond-op-mond) Met handen die Zwijgen Tongen die met Recht aanbeden Gracieus en Tevreden. Moe. Voldaan Hun lijven één lichaam Orgasme Héérlijk. Met reden…

Want door maar stil te zwijgen... Bezit ik hópen goud!…

Zij omarmt haar pijn achter muren van zwijgen voelt haar vraag veel te klein woorden kunnen breken waar zoveel verdween slechts stilte kan spreken door het grauwe heen de wind draagt haar tranen - hij ziet ze niet graag- zout waait naar zee waar het licht valt, vandaag...…

Zoals je praat, met je tanden in mijn mond en je oren om mijn tong, zal geen pen ooit praten Zoals je zwijgt, met je bloed in mijn rug door je ogen in mijn hals, zal geen poëzie ooit zwijgen --------------------------------------- uit: 'Een standbeeld opwinden', 1952.…

hij zou begrijpen dat door je vingers glipt wat je handen niet vast kunnen houden wanneer alles om je heen lijkt te zwijgen hij zou je toefluisteren dat het een wordt met de wolken dat lied - dat van verlangen zingt en bladeren van bomen schudt ik ben daar ook - zou hij je zeggen zo beroerd door de adem van de wind roept alles jouw…

Ik ken een allee met oude bomen eiken bijna honderd jaar te schoon om niet op zondagochtend er door te rijden met koets of ook te paard de tand des tjd heeft ook hier zijn sporen nagelaten de eksters zwijgen de eekhoorntjes leveren geen commentaar Vivaldi had er best zijn jaargetijden kunnen schrijven het zou de eiken veel deugd hebben…

Mijn hele leven lang moest Ik Boven mezelf uitstijgen Om überhaupt verder te gaan Tijd wordt het nu om te zwijgen En onder mezelf door te gaan --------------------------------------------------- Inspiratie: 5-mans formatie ROTSBODEM uit Groningen bij hun debuut op het Podium Nienoord in Leek t.g.v. het FlinkePink popfestival op Tweede…

Helaas is weer de stelling onderbouwd Dat spreken zilver is en zwijgen goud.…

" wie kijkt niet graag naar binnen; deze ronding, de meest intense kleur voor eenheid waarop het leven in meer dan fragmenten steunt " het zwijgen verbreedt ons gesprek jij legt je hand erover we worden branding en vullen de schelpen met echo 't geruis zingt mee als rood vuur…

zwijgen is zoveel moeilijker dan praten onze tollende hoofden houden de overtreffende trappen (wat zijn ze met veel!) koortsachtig in toom verbeten lippen verstrakt tot dunne strepen niet wijkende nagels boren zich in onze handpalmen het zwijgzame verleden ingepakt in koffers met uitgesproken bagage op de granieten vloer…

Loop niet weg nu blijf staan en hoor de stilte in mijn woorden die ik neervlij op de deining van jouw adem even gaat gevoel aan klank voorbij zoals de schoonheid van een vlinder aan zijn vleugelslagen zwijg met mij de zilte pijn van leegte die geen ander ziet achter een glimlach vlinders huilen niet…

er is zoveel dat we niet horen zelfs niet als we het oor te luisteren leggen als sneeuwvlokken in het water vallen horen de dolfijnen een hoog geluid white noise onhoorbaar voor mensen-oren zoveel dat we niet horen zelfs niet als we denken dat we tussen de regels door zwijgen…

Het oratorische zwijgen is opgebold tot een zegedronken opluistering met een saffraanrode horizon als bikinilijn.…

Geef dit gevoel een stoel Vraag het aan tafel Laat het spreken of zwijgen Of geef het pen en papier Kijk samen door het raam Naar de mezen en het zwartkopje En heb je de specht al gezien? Heb je gezien hoe gedreven? Laat het bestaan Laat het blijven Tot het uit eigen beweging In volkomen vrede Weg zal gaan…

Wat deed ons wederom ontwaken, liet naar stilte neigen, zal ook de adventtijd ons doorlopend weer doen zwijgen.…

Als een vogel die wil vliegen zit ik in een kooi te zwijgen in de stilte, aan weemoedigheid ten prooi. Als een monnik zit ik eenzaam in m’n cel, alleen een monnik doucht niet met verpleegsters; en ik wel.…

de sluimering die lijkt te ontwaken in een figuurlijke windstilte van bevroren tijd een weten dat verborgen gaat achter zwijgen het verlangen naar een onbetreden landschap vrij van belastend gewicht niets is onbeschreven, alles ongeheeld en vervlochten met geheugenweefsel vroeg in de ochtend, een naderend moment als kind stel je soms…

Uit geluid van taalgebruik is in een onbestemd verleden uit liefde voor Moeder Aarde de behoefte om te zwijgen ontstaan in de stilte die daarna is blijven hangen deed de mens zijn kleren uit uit liefde voor Moeder Aarde en ging voortaan naakt door het leven onder het helderblauwe hemelfront allemaal tegelijk in blote kont.…

wis loze mitsen en maren van het voorhoofd veranker je in een stilte van porselein hoor het zwijgen van de hemel laat het glas staan je vulde het met vergetelheid hoor met gesloten ogen de morsetekens van de taal tast naar het licht dat op dat in je ligt lichtjaren zal het duren voordat de duisternis de weg vragen zal…

Ik zou willen zeggen wat kan ik doen, hoe droevig zijn hanenpoten waar over kan ik beter zwijgen, wat voert naar een onverwachtse apotheose. Ik blijf haiku, traan onzichtbaar.…

Of is hij iedereen die vermoord in een droom een nachtmerrie kreeg omdat de beulen hun haat niet zouden laten zwijgen voordat hij voorgoed verdwenen was ?…

En probeerde me zo tot zwijgen te brengen. Ik sloeg mijn armen om hem heen, Drukte mijn warme lichaam tegen het zijne aan. ‘Ik hou van je’ fluisterde ik met mijn lippen, Tegen de zijne gedrukt. Misschien voelde hij wat anders Maar dat deed er niet toe Zolang ik nu en vandaag maar had. ’Je bent mooi’ zei hij.…

Zij zwijgen dat ik verder moet. Ik kus zijn halsslagader: Barbara, klopt zij, Barbara. (zijn mond geurt nog naar tandpasta) Aan het werk dus, aan het werk! De slagen der stomheid zien te verslaan door kakelend op mijn handen te staan. -------------------------------- uit: 'Aan het werk', 1981.…

kijkend, stiekem gelovend tot ik slapend zwijg.…

ik droomde dat ik wakker werd op deze nieuwe morgen en door mijn raam heel in de vert’ zag ik de zon verborgen verschijnen in het ochtendlicht over een witte aarde ze scheen op mijn ontwaakt gezicht dat kalm naar buiten staarde ik hoorde bomen sprekend stil mij vragen om te zwijgen want dit moment en deze dag zal ik maar één keer krijgen…

Ik hou van ... het hart kan beter zwijgen…