Alle inzendingen over zwijgen

verbijsterd kijk ik met ogen vol ongeloof naar de journaalbeelden uit Ossetisch Beslan waar vertwijfeld dolende mensen dood en verderf verwerken met rood als hoofdkleur onze mensenwereld blijkt een stevige aardkorst met uiterst zwakke plekken in de beschavingslaag eruptie van mensonterend leed en beschaamd zwijgen…

Ik hou van ... het hart kan beter zwijgen…

Zij zwijgen dat ik verder moet. Ik kus zijn halsslagader: Barbara, klopt zij, Barbara. (zijn mond geurt nog naar tandpasta) Aan het werk dus, aan het werk! De slagen der stomheid zien te verslaan door kakelend op mijn handen te staan. -------------------------------- uit: 'Aan het werk', 1981.…

kijkend, stiekem gelovend tot ik slapend zwijg.…

ik droomde dat ik wakker werd op deze nieuwe morgen en door mijn raam heel in de vert’ zag ik de zon verborgen verschijnen in het ochtendlicht over een witte aarde ze scheen op mijn ontwaakt gezicht dat kalm naar buiten staarde ik hoorde bomen sprekend stil mij vragen om te zwijgen want dit moment en deze dag zal ik maar één keer krijgen…

Heel helder stromend water en overal 't gesnater van zoveel dat daar leeft; De zwanen drijven statig en zijn misschien nalatig maar wat dat ook maar geeft; De eenden roepen dromend, wie weet van waar hier komend, vertellen niet hun lied; Er is een zee van zwijgen, van rusten en van krijgen, wees stil, kijk en geniet!…

Het spreken van je lippen Raakt aan het zwijgen van je ogen. De lippen die vloeien Steunen de ogen die verdrogen. Neem je je blinddoek weg, Hoor dan je mond die zegt: `bleef ik zojuist wegens lippendienst aan de ogen in gebreke ... nu mag ik weer voor mijzelve spreken.’…

Tijdens het avondmaal verviel je in een starend zwijgen waaruit je plotseling ontwaken kon om in vrolijk lachen uit te barsten. Toen je op een middag zei dat je dacht je verstand verloren te hebben, viel je hopeloos neer in een fauteuil met verwarring in je handen.…

Wil ik mij als de maan naar het leven rennen, het heelal opschudden Een klaproos, toeschouwer in de wind pluisjes in ogen die het water willen veranderen, de zon aanhoren Sterren stelen in de nacht bloemen in mijn hoofd ze zwijgen en tellen mijn gedachten Zoveel te kiezen en de ruimte om te dromen als niets anders wil ik zee zijn,…

vanzelfsprekend de kleine, korte woorden ik zong maar, waartoe dient geluk het zwijgen stemt de morgen nooit de droge wind vandaag bomen worden toch weer groen zelfs met heimwee op de hielen ik riep je nog maar dagen vallen, jaren ook in blind geloof het is zwart, vuistgroot waarom zou ik nog meer vertellen…

soms staan woorden zomaar op worden tonen omlaag gedreven weerloos ondergaand door ruwe klanken de onmacht is oud en niemand kan horen hoe het zwijgen verstijft zich ophangt in waterdunne schaduwen uitgestoten en niet langer aanwezig stroom ik over slaande rotsen wanneer mijn hart de schaamte grijs houdt…

Zoals jaarringen zwijgen in een boom totdat zij, door de bijl bevrijd, rond gaan zingen in ontwortelde tijd. ------------------------------- uit: 'Vreemde wil', 1994.…

In mijn doodgezwegen zwijgen. ------------------------------------ uit: 'De lengte van dagen', 1991.…

ga maar fluistert mijn innerlijke stem had je niet meer moeten roepen je bent door de verstreken tijd gekropen aldoor een mengeling ademend van afstoten en hopen mijn handen raken nog even aan jouw huid de ziel ervaart met tegenzin een afwezig geluid ga maar zwijgen mijn lippen * ik heb niet geleerd een…

er gaat zwaar geschut over onbeslagen tongen onverteerde afkeerbrokken bokken in venijnig zuur van jaren slikken en indikkend zwijgen onder hoge druk bereid rijst rasgeprikkeld rauw verweer bewasemd borrelt bitterheid misbarend op uit onderbuiken afschrikwekkend is verbetenheid van verre af te ruiken…

het lijkt niet eens moeilijk vliegen met stramme vleugels schateren met de wind mee pluizen volgen op hun vliegroute een vink uit een pimpelmees een arend naast een valk of het gekraai van wat wel een kraai moet zijn herkennen maar giftige kruiden uit heilzame vertrouwen versus wantrouwen zwijgen als goud en het sprekend zilver dat is…

zelf ben ik niet helemaal zuiver op de graat drink te veel ik ben niet eerlijk en laat vrienden in de steek ik zwijg en laat mijn moeder alleen zelf laat ik verstek ik vloek en met een grote bek laat ik mijn liefste achter in tranen om te vrijen met een vreemdeling zelf ben ik eenzaam in mijn bestaan vol schaduwen op het behang zelf…

de zee schrijft rimpels in het zand de wind speelt ritselend met een krant witte zeilen schitteren gekleurd zonlicht de zee zucht en klotst haar geur vervliegt in de wind meegenomen door eeuwige meeuwen schelpen zwijgen nog steeds honden lopen achter hun fluitende bazen hier ben ik altijd thuis…

In jouw brieven zwijgen dromen taal der liefde, bij het raam in de keuken planten nieuwe buren, tulpenbollen, het huis hiernaast wordt ontruimd de straat ligt vol met gevallen herfstblad ik doe nog een poging jou terug te schrijven maar als de stilte blijft dromen zal ik verse tulpen kopen.…

. ----------------------------------------------------- Nederlandse auteurs op bezoek bij de Chinese boekenbeurs zwijgen over de censuur en het lot van hun vervolgde collega's.…

dagen trekken aan mij voorbij moeizaam tikken alle raden ze trekken diepe groeven het huidige moment Jouw lach in mijn gezichtsveld toont nu slechts dofheid geen zicht op het wagenpark zo alleen onderweg Ik zwijg de dagen voorbij wat spreekt is mijn gezicht lichaamstaal duikt in een ongewisse duisternis…

Hoeveel schepen zal ik tellen Hoeveel dagen zal ik slijten Hoeveel strepen zal ik zetten Hoeveel stenen zal ik voelen Hoeveel bergen zal ik zien Hoeveel nachten zal ik slapen Hoeveel maskers zal ik dragen Hoeveel landkaarten zal ik lezen Hoeveel woorden zal ik vinden Hoeveel witregels zal ik zwijgen om te vinden?…

Uit jouw stilte wil ik naar de lente lopen doorbreek het zwijgen met geluid van puur geluk op het strand is de horizon weer zuiver en toereikend als een maagdelijke bladzijde in gedachten zonder poëzie nabij een dichter die wil schrijven uit jouw stilte in de luwte blijven zonder stemgeluid en zonder echo alleen de grijze tinten van…

het duurde niet zo lang en ik weet niet meer precies wat er toen allemaal gebeurde maar ik draag geen wrok jij hebt geen schuld het was een samenzang je zonnige dagen heb ik gekust het duistere gevoeld in al je lust je zwijgen had een reden we zien elkaar nog elke week dat doet me pijn in elke streek de hardheid van het heden…

Plots ziet hij stilte even bewegen zonder emotie in een denkwereld niet ver van hier danst een schim ritmisch in leegte hij telt zijn woorden naast de prijs reeds betaald wanneer hij alleen is staart hij naar letters op grote papieren vol liefde en vriendschap als uitkomst van zwijgen tekent hij de nieuwe stilte.…

er dwarrelt sneeuw op winterschone bomen naakt wacht de vroege lente onder een vernuftig sprei innig pluizig omarmt het wit het onbeschutte een gloed van liefde twinkelt koddig op vogelveertjes rondborstige klanken treffen de stilte hoop wikkelt zich om uitlopende twijgen smetteloos alles zo wonderbaar nu niets dan zwijgen…

Voor wie zal zwijgen als het graf, behoudt hen in hoofd en hart, om daar te floreren waar het nimmer verdwijnt.…

een zomer maar dan voldragen een rivier, ergens tussen aantekeningen warme oevers, strekkende tot verjaardag zo ligt het heden naast een fles zij aan zij, ontkurkt en dronken ontworsteld aan volgorde begriploos zonder beweging, besluiteloos een enkel woord dat zwijgen verdrijft in het water hervindt zich een spiegeling onlosmakelijk…

Een nieuwe zomer gooit haar weidse deuren open je ademt lieve woorden op lichte sluimerwolken dansend ritme van de uren zomers licht ontluikend naar het troostlandschap droomloos zwijgen een nieuwe gedachte sluit de gordijnen verschijnt een avond in stilte hoor het geluid van jouw hart.…

dwalend door het bos van mijn gedachten zie ik ogen open door de bomen licht hoor ik oren open in een luisterend wachten woorden komen fluisterend op zicht voel ik aan een tak vol bladeren van ontluikend groen zinnen groeien tot een nieuw gedicht zwijgen is zilver schrijven is goud…