Alle inzendingen

Ik doe nu de dingen waar jij nog altijd in leeft — de zachte gesprekken die nooit uit de lucht vielen. Ik voer ze uit, zoals men bloemen plukt uit een veld waar niemand meer komt. Wij dachten het leven als een droom, een traag verschuivend licht op muren van verwachting. En nu ga ik, zonder jouw stem in de wind, maar met jouw stilte in…

de oude en moegestreden huid dat vuil over de dekens kruipt wijst af tot voorbij de laatste snik wanneer de wilskracht ’t vertikt laat de wrangheid van ’t chagrijn neerdalen als ’n snotterig venijn want niet weten verschoont ’t verstand de vrucht verdroogd, ’t vel verbrand ’n nacht losgeslagen in de tijd de zon verbaast wat zij benijdt als…

Ik heb voor Tata Steel geen centje achting Van stikstof, CO2 tot kwik en lood Hun uitstoot is al jaren veel te groot Een smerig staaltje van milieuverkrachting Maar deze lozing zal ik niet verwensen De uitstoot van zo'n 1600 mensen De mensen die hun baan nu gaan verliezen Die hebben juist geluk, is mijn idee Ze werken niet meer aan vervuiling…

De kinderen speelden op 't schelpenpad, En deden een vond in 't zand; Naar huis vloog de vinder, de kleinen schat In de opgestoken hand. Een waardeloos zilveren kruisje was 't, Beschadigd door weer en tijd; Drie lettertjes schenen er wel gekrast In 't plaatje aan de achterzijd'. De moeder…

‘Als donkere wolken onheilspellend zijn, hoe mag een mensenleven heten dan?’ Hij kan blijven hangen aan de wieken, hij zou kunnen drogen in de wind, mag hij schreeuwend sterven in een vergezicht van later of voorlopig hopen dat de liefde weer verblindt; hij kan leren vliegen in z’n dromen, hij zou kunnen landen op de maan, mag hij…

Morgen gaan we meer Dan vader begraven Morgen geven wij Onze nachtmerries mee Mee in de kist Die wordt verbrand Ik hoop dat ik dat Duidelijk zie Hoe het geheel Door de vlammen Wordt ontsloten En wij de vrijheid over Onze dwangmatigheden Bekomen Toch was hij een goede pa Op dat ene knopje na Wie daar op drukte…

We zijn stil stiller dan stil de stilste stilte ik voel een kuchie een hoesie, een proesie maar mijn geest is zoveel sterker dan mijn lichaam ik blijf dus stil en slaak geen geluid zodat ik stil blijf en voor allen de stilte bewaar en het snikkie, het natte snikkie, dat slik ik in!…

Het ei is zo gaaf dat ik alleen al door zijn naam te noemen de indruk heb teveel te zeggen. Zo stil is het dat beter dan door deze woorden je je er eentje op een lege bladzij voor zou kunnen stellen. Maar daar het daarvoor ongetwijfeld al te laat is of nog te vroeg, volgt hier nog een laatste beeld: zie deze kriebels zoals een roofvogel…

in de schemering enkel nog het iele knip- knip van een snoeimes en van verre de zachte zang van een merel…

’t kan ook zweven zijn als ’t leven zelf geen plek geven wil langs ’n rivier of bos bij de stad op de oeverloze vlakte over de gestelde grenzen van de erven zal ’t toch zwerven worden…

Ik sprak jouw naam – in stilte – zoals wind een blad kan zijn – geen echo – geen bevestiging – alleen het zachte – Zijn – Je vorm – hing in de kamer – zoals licht in ochtenddauw – je afwezigheid – zo tastbaar – alsof ik je nog aanschouw – We zien elkaar – in schimmen – en liefde – als een fluistering – zaait in mijn hart - Ik hou van…

Je voorhoofd moeder voelde koud Toch heb ik het een kus gegeven Je schonk drie kinderen het leven Werd tweeënnegentig jaar oud Kleurrijke bloemen op je kist We waren allen aangeslagen Ik hoorde ademen bij vlagen Terwijl ik heus wel beter wist Het leek alsof je zo maar weer -Je wilde nog niet weg van aarde Je voelde je geen hoogbejaarde…

Moed Hier is de aarde op zijn naaktst zandhuid vol poriën en puisten waarop scherven zonlicht glinsteren tussen gestolde golven. Over de dijk geklommen stilstaan aan de rand van je verlangen naar doorwaadbare nieuwe wegen. Bang voor de monsters uit de diepte die met hun slurpgeluiden aan heel je wezen trekken. Je haast je terug…

herhaaldelijk staat de man op loopt naar de tuin en rookt ’s avonds ziet de man niks van de planten van bloemen beestjes toch legt hij zijn hoofd op ’t gras op zijn knieën gezeten de hond komt kijken [’t zou ’n figuur kunnen zijn in ’n schets van Van Straaten of wellicht Kamagurka zonder zonderlinge lange jas dan] dan gaat…

Laat ze maar lullen Dat is zoals ik het voel Ze zullen altijd wel blijven praten Wat moeten ze anders Dat is wat ik bedoel Je krijgt er niet veel voor terug Maar het gebeurt altijd achter de rug Een verhaal heeft altijd twee kanten Maar de meeste mensen deugen van geen kanten Alles wat gebeurt is is echt Waarom is het leven dan zo…

Hoe dáns de lente, schaamteloos, terwijl jouw handen— kleine handen—verstild in gebaar van eeuwig geven. Wat is eeuwigheid? Een bloem die wij plukken om haar sterven. Jouw lentelucht stinkt naar onze angst, naar aarde die zich sluit. Geen afscheid. Een aanklacht: waarom droeg je zoveel licht in deze wereld van stenen? Jouw open…

Wie ben ik, als de wind mij niet meer noemt, als ’t werk verstilt en ’t oog mij niet meer mint? Een bloemeke, dat geuren kan alleen in ’t donker, waar geen mens haar naam herkent. De zin? Hij drupt als dauw op ’t morgenblad, geschonken door een hand die ik niet zie. De tijd bepaalt waar ’t zaadje vallen zal – ik buig, en voel wat hij mij fluistrend…

Je zonder ego aan anderen spiegelen: een zacht spiegelbeeld.…

ik ontdekte pas jouw zachtheid toen mijn afstand door het raken jou opwond in het zachte tasten naar jouw gevoelige zenuweinden in de wil je totaal over te geven zonder nog een eigen stukje prive dat jij in jouw lach hebt verstopt in je uiterst gevoelige mond met adem die soms onzichtbaar ruikt naar zoute drop daar is ervaren…

I dan hadden wij handen geschonken in gebroken glazen uit de romantiek als flakkerende kaarsen dropen wij stollend af in hoogpolig tafeltapijt dan waren wij voeten gezonken in gestoken lussen voor de esthetiek als uitstekende rotsen hingen wij dreigend boven onverdraagbare wildernis II ik schud mijn veren niet tot een…

Waar land geleidelijk in water overgaat en je in zompige poelen het ontstaan van leven waant waar tussen de groen- en grijstinten van het wilgenhout de modder glinstert als de avond valt kun je onverwacht een rimpeling in het water zien en mits onbeweeglijk, een dier aanschouwen die in alles rust uitstraalt.…

Ik maak van al de mensjes, die ik liefde, Beeldjes, die 'k ópzet in mijn hersenkas, - Bleek en beweegloos, als gebootst uit was, Staan ze, - stil doden-huisje van mijn Liefde; En slag op slag, die dit mijn hart doorkliefde Is daar gegriffeld, aan de wand, in kras Bij kras van letters, die geen sterfling las Dan ik, - vreemd doden-boekje…

De spreidingswet ging zeker van de baan De PVV zou hierin triomferen Dat Schoof de kwestie niet wou agenderen Trok Marjolein zich hoogstpersoonlijk aan Maar kijk, er is nu een besluit genomen Er gaat eerst een contourennota komen…

Op zich is het begrijpelijk, om niet te zeggen werkelijk waarachtig imitatierijk alsook navolgenswaardig! Velen zouden aan uw act een voorbeeld kunnen nemen, ook ik ben er tedienaangaand inmiddels veel vergeten Er ruischt een overvloed aan doffe vlekken zwarte inkt mijn oeuvre zit vol smetten van twee- of derde garnituur die vader…

Leef je leven Denk niet aan morgen Leef vandaag Een leven zonder zorgen Ooit komt er een dag Dat het leven naar je lacht Vechten voor geluk En niemand maakt dat stuk Leef vandaag…

Wacht nog even met lezen totdat het gedicht zich openbaart, waar rivieren met nieuwe geheimen in oneindige stadse vrijheid stromen voor wat gelukzaligheid en naakt plezier lees rustig verder nu het gedicht zich ontdoet van woorden, er komt een naakte energie uit de echo van de nachtdienst in sobere nuchterheid koester je een werelds…

de ochtend wreekt zich met ijselijk vogelgetetter ’t licht doorbreekt de nasleep van de nacht waar aan ’t oppervlak de stilte heerste de woorden waren uit de lucht sommigen veilig geland in af te sluiten kooien de meesten gestrand in onnavolgbare ophopingen van ogenschijnlijk nietszeggende deeltjes die samenklonterden de dag knikt als…

jouw woorden blijven hangen als bladzijdes zonder wezenlijk inzicht de weldaad van ’t ritselen van de leegte in de wind in deze verdiende stilte laat alles vallen in ‘t niks…

Hoe ze nog wisten ook toen plooide de tijd naar voorjaar maar hij ging zij was gebleven en ook nu weer die verre geur van seringen en van een vroege mei toen hij zei je grijze ogen ze staan nog precies zoals in mijn aprilse herinnering en even tochtte het van verleden.…

Eerste boodschap aan de elite we zijn tenslotte allemaal vreemden stille getuigen van zwijgend water in een verleden van vergeten tijden niet veel maskers te verbergen om in het alleen zijn te ontpoppen frêle vlinder die ooit rups was ook geen daden van roem of faam alleen met een onbekende naam gevleugeld onderweg naar de zon ver verwijderd…