Alle inzendingen

Je slentert langs me heen, alsof de tijd even met je mee wandelt. Mijn benen wijken zachtjes — naar de leegte waar jij net nog was. Je kijkt naar me, en mijn ziel, o mijn ziel, wil verdwalen in al die lege plekken waar jij ooit even bleef staan. Je zegt iets. En ik hoor de klank maar mijn stem blijft hangen in stilte, alsof mijn longen…

Diep zomerblauw over de heuvels van het Hageland. De koepelsterren schitteren In het zonlicht. Weemoedige herinneringen drijven boven. Met moeder in de basiliek, gezoem van weesgegroeten, de mysterieuze put, het snoepgoed en de molentjes. Besef van verlies voorgoed. Verdriet en toch troost voor het beeld.…

in de kamer wees hij waar de tafel stond hoe de kinderen hier hun eerste stappen zetten, dagelijks geluk van rust en geborgenheid: thuis rustte nu in muren overwoekerd door wingerd, wilde hop lager de varens, oude mossen, witte lelies de trap hing moederziel alleen; boven was gezonken in de hel van geweld en haat een rode kastanje had…

Er hangt een spiegel in de hal van mijn hart. Daar zie ik mezelf vervormd, met ogen vol storm. Hij fluistert, als een minnaar: “Laat mij zingen. Geef je adem aan de dood, liefde, kus mij zoals je ooit God kuste.” **…

Ziehier de zoom van het woud, met de tempelzuilen en de kronen van stilgeborenen voorbestemd tot de koningsjurk, wier lichaamloze geest nu boven de toppen zweeft en jankend huilt om het onrecht, de zonde van de moeder en de afwezigheid van tamboer- en pijperkorpsen bij het binnenrijden van de poort. Eén was er, in wie de stam hurkte: hij namelijk…

Aurora Borealis aureool waar is haar gouden zonnegloed gebleven de glans, die heerlijkheid die haar omstraalt werd zij primair door satans macht gedreven Aurora Lucifera hyperbool Zij noemde hem haar favoriet, idool door supermaan bezeten, idolaat van liefdes schijnbewegingen, door kwaad geobsedeerd en manisch-depressief op drift…

Misschien wil niemand het lezen mijn gedichten die ik met liefde schrijf aangeboden aan het Opperwezen gebeden en dank voor ziel en lijf. Mijn dank dat ik vanmorgen mocht ontwaken dat ik het licht van de zon weer zag de schone schepping en alle volmaakte zaken in het licht van weer een nieuwe dag. Eens zullen mijn dagen voorbij zijn gegaan…

In het prille ochtendgloren Wordt ’n nieuwe dag geboren, Die duurt tot d’avond valt, Tijd tussen dag en nacht smalt. Dit nu al miljarden jaren duurt, Door natuurwetten gestuurd, Tot de zon geheel is opgebrand, Deez aard in ’t duister belandt. Maar of de mens dit nog beleeft, Vrees van niet, wijl eer sneeft Door d’rücksichtloze oorlogsdrift…

Ik werk hard aan de afbouw van mijn volkstuin op te ruimen, af te voeren, klaar te maken voor verkoop niet alleen overdag, zoals vandaag, vanmiddag maar vooral ook in de nacht, in mijn dromen Dan komen mijn buren langs om mijn exit te evalueren en zelfs de dominee komt informeren en soms 2 vliegen in 1 klap de kandidaat koopster wil me ook…

In zacht ochtendlicht een bloem zonder vast begin luistert naar de grond Tussen gras dat buigt onder het gewicht van ochtend, staat het Rapunzelklokje, licht van kleur en zacht van aard, alsof het luistert naar iets dat wij niet horen — een fluisterlijn tussen wortel en wereld, onzichtbaar maar echt. Onder de aarde raken zijn wortels die…

Onder glanzende druppels ziet de vensterbank zwart van schimmels, stuifmeel en vliesjes eten ze, geplakt op een bed van honing- dauw uit de lindebomen Ik zit vast in verdriet niet wetend waarom ... Laat je lippen kleuren ... blijf niet langer treuren ... maar verlicht je dag ... met gewoon een lach zingt zijn warme stem in mijn verdriet…

ik zag hoe uren zich stapelden naar soorten en soms nog levend in doorgaande tijd stukjes die gecoupeerd waren lagen verspreid hun beelden waren de aansluiting totaal kwijt ook het archiveren heeft gefaald er was niets van de opnames in woord en beeld nog terug te vinden en juist dit experiment had met veel knappe…

Haast niemand in de tour gebruikt zijn remmen, Het risico van weer een valpartij Dat lijkt geaccepteerd: “het hoort erbij”, Niet één is met de meet in zicht te temmen. Waarom heeft God het sprinten niet verboden? Voor de teevee sterf ik hier duizend doden.…

Als knaap placht ik in 't schemeruur Aanvang der zomernachten, Voor 't raam te zitten in getuur En onbeschrijflijk wachten. Een voetstap klonk; dat ogenblik Dook mijn bezinning onder, Diep in een vloed van zoete schrik Om 't zich vervullend wonder. Bij elk omhoog gevlogen woord, Lachend op straat gesproken, Vond ik een hartewens verhoord…

Mijn adem gaat daar waar zijn handen gaan en komt tot staan in vastgeklonken ogen. Daarna is heel mijn evenbeeld bewogen en raakt me, ook al raakt hij me niet aan. Ik heb mijn lichaam dikwijls afgedaan als bron van overmoed en onvermogen die ik haast onverschillig op liet drogen. Maar nu wil ik het water weer verstaan. Zo lig ik als een…

Er zingt een meisje over briefpapier. De lijnen vaag, de stem een uitroepteken. Ze treedt al op, nu menige paar weken; de straat komt tot leven van haar plezier. Haar voetjes dansen langs de witte zwanen, die in het prille uur hun intrede doen. Ze kust het buiten wakker met een zoen, en boven haar ontwaken zacht de manen. Haar adem componeert…

Breda ´s bakkerij en theehuis van Haaren wil de rust en schappelijke stemming, naast druk gewinkel en stadsbeleving, met genietend zitten in zich bewaren. Lekkernij en geurige drank baren bezonnen stilte bij klankenmengeling: vele woorden, die aangename streling van spijs over betaling verklaren. De kroonluchter zendt vorstelijk zijn licht…

Het is stil in huis, Alleen de klok tikt de tijd voorbij, Nooit meer die stem van die zij, Het huis maakte m’n thuis. Ook haar geur ontbreekt, Verder ademt alles haar zijn, Van meubels tot en met ’t gordijn, Het zijn én niet-zijn zo steekt. Haar foto’s brengen haar hier, even, Geeft ’n fiin gevoel, Lijkt ze weer eventjes te leven.…

We scheurden ons misverstand in twee schurende verhalen ...... schilfers zure lucht hielden onze eigen helft net als Sint Maarten maar dan andersom ...... tussen ons: de versnipperaar we namen ons gelijk maar mee het was zoveel werk om het weg te doen ...... maximaal drie stuks tegelijk liever wapenden we ons onder de huid, de…

met een filosofische kijk in feite heeft de mens geen besef van tijd hij komt weerloos ter aarde weet nog van niets geen enkele indicatie over de lengte van zijn verblijf zoveel blijft verborgen in het schier onoplosbare raadsel dat wij leven noemen en het is juist de onwetendheid die de zo mens beperkt in zijn doen en laten..…

Vandaag hoor ik meer over hoe en het wat Over omega alfa en sigma Maar het blijkt vreemd genoeg een enigma Ook zij tasten in een zwart gat Ze willen de hoed en de rand En van de kous ook het naadje Ze zeggen we gaan tot het gaatje En sturen me dwars door het land Nu wordt het het almc Daar hebben ze meer expertise Op een deelgebied…

De wereld zingt Trumps lof en kennen zijn Gods Koninklijk gevoel straks logeren op het Zweedse hof na de ontvangst van de Nobelprijs voor de vrede wat heeft de wereld toch geluk, geboft met zulke zeer lankmoedige mannen wat is die Netanyahu toch tof om Hem voor te dragen als de man van/voor vrede ondertussen is Benjamin zelf synoniem…

jij sust alsof zij met liefde worden gekust de stekels van agressie zijn weer gladgestreken door kozende handen die veel van het onderhuidse weten toch zijn het jouw ogen die signalen registreren het uit de toon vallen van toch even stiekem proberen met een nietszeggend gebaar knalt en ploft chaos daar…

Als canvas lag de lijkwade voor mij uitgespreid als stukken klei onaangetast zoals haar lichaam ooit was Overal draait de horizon rondom haar ziel als de aarde om de zon ik zoog de lucht in rook de geuren Alwat ik weet heb ik haar geleerd alwat zij droeg heeft zij mij gegeven verbitterd voel ik mijn handen kwijnen onder wolken…

“Mijn goede vriend en trouwe bondgenoot, Ben blij met al je bommen en je muren, Hoe jij de wereld in de war blijft sturen, Mijn dank voor het veroorzaakt leed is groot! Moet ik het nog met redenen omkleden? Ik gun je de Nobelprijs voor de Vrede!”…

Geleerdheid grijnst van alle kanten Hier door een stemmig donker heen: Ach! met de eerwaarde folianten In perkament, als achtbre tanten, Ben ik, zo jong, niet graag alleen. Hu! ijzegrimmige kwatrijnen, Gij staart mij zo verschriklijk aan, Als waar’ hij erger dan profaan, Die aan uw saaie schuifgordijnen Zijn wufte handschoen durfde slaan.…

Spilzieke zomer: het grote dringen van mensen, beesten en browsers, van al wat zich voortplanten wil. Daarbuiten het best bewaarde geheim van de wereld: de eindeloosheid en wat daaromheen ijlt. Er zal nog het een en ander passeren, daar kan men donder op zeggen of vast een boek over schrijven, bladzijden vol over stranden waar personages zich…

tot ’t laatste beetje lucht zuchtte ik door en door ook al was ’t te laat; voor mijn vervagende ogen, ik stoorde mij aan de trilling van ’t licht, - rechte lijnen golfden om de kromme heen; mijn leden bleken geen maten meer, maar zij rilden mee met ‘t versagen der natuurwetten; de zwaartekracht had mijn hart verkozen, mijn longen zogen…

Ik kon er niet om heen toen het uit het niets verscheen ik greep het vast bevrijdde mij van rugzaklast moeizaam ging de klim op deze hersenschim en als ik naar beneden keek zag ik dat grond verdwenen leek het touw hing losjes naar beneden alsof het doelloos was afgesneden het slingerde van hier naar ginder de houvast werd almaar minder…

Vaag door dichte nevels ziet men nog silhouetten uit lang of kort verleden tijd die men in 't heden wil zetten aan duidelijkheid niet te wensen wars van nevel of duister maar volop in het licht transparant voor ieder in het zicht. Maar in hedendaags licht blijkt vorm van silhouetten vertekend door nevel en tijd. Waar blijft de tijd…