Alle inzendingen, jaar 2009, week 41

zijn ogen tasten kneden vormen nemen waar fotografisch wordt haar beeld opeens haarscherp zichtbaar in een flits…

Ooit was jij de eerste, tweejarige schoonheid oogverblindend scherm, bestaande uit kleine bloemen. Waar kom je te wonen? Duizendschoon, jij was even mooi, als bekende snijbloemen, jij bleef jarenlang. Zomerboeket, randbeplanting in de rotstuin trouw in mijn tuin... en je deelde. Toen ik voor je koos, heb ik een stukje van mijn…

Hij leek een zeer succesvolle bankier, alleen ging dat ten koste van de klanten. Zo steeg hij met zijn VVD-trawanten niet uit boven een soort van kruidenier. De bank viel om, dat krijg je er nou van, want zulk gedrag is echt te laken, man!…

Der bomen kruinen buigen, Ontbladerd van hun groen. Nu gaat de winter komen En alles treuren doen. Het graan is in de schuren, Het geurig hooi in 't droog, En de appels op de zolder, Op hopen - o zo hoog! Wat hebt gij van de zomer Vergaard en opgedaan? - Gedachten zonder einde, vervlogen en vergaan. Wat staat ons nog te wachten Dan…

Leuke tijden, leuke gesprekken. Dagen, weken, zelfs maanden lang. Voor mij leek je de ware. Je was in mijn ogen de beste, de liefste, de knapste, alles! Maar tijdens die leuke tijd, Die leuke tijd met jou, Begon je te twijfelen. Jij vond me te jong, Jezelf te oud. Dat was is voor jou het probleem, Maar ik dacht Wat is het precieze…

Tussen de bruine opgejaagde bomen die in rijen hun schoenen staan te strikken draagt mijn hart zich voort op een fantasie waarin ik het spel ben en mijn dode makkers de knikkers niemand hoeft te winnen, ofschoon het verliezen de noodzaak verkiest boven het geduld de fluit die de ketel doet bezinnen en stotterend alsof het moeite heeft…

wind spreekt wartaal wanneer bomen klappen laten vallen in de hoek waar hangletters lusteloos hun klaaglied stallen in het laatste boek aan de achterkant van ruggespraak waar het gelijk een rede houdt over waan in de zin die taal ontworteld en berooid achterlaat tot zelfs de houtduif niet meer tortelt…

wind spreekt wartaal wanneer bomen klappen laten vallen in de hoek waar hangletters lusteloos hun klaaglied stallen in het laatste boek aan de achterkant van ruggespraak waar het gelijk een rede houdt over waan in de zin die taal ontworteld en berooid achterlaat tot zelfs de houtduif niet meer tortelt…

Voortgestuwde wolken Nooit een windstille dag Scheren over de kale vlakte Naar denkbeeldige hoogte Om te eindigen in een tranendal Keer op keer Vraag me niet waarom Het stellen is de oorzaak De waaghalzen lijden Zoekend naar windstilte Eenzaam onder tegenwind Alleen zijn leidt Naar de windstilte Daar waar het zaaien Gedaan moet…

Aan de stadsrand rolt de snelweg zich lang en breed uit. Een wals wentelt traag over de platheid van het asfalt. Rijen blinkend blik markeren de druk van de tijd. Blikken van oneindigheid aarden in de overlast, onwetend of de snelheid de tijd wel volgen kan. Is dat dan de strijd, de strijd van deze tijd? In het trage spoor domineren blikvangers…

Zal de dag de dagen tellen voordat ik de ogen sluit? verbruit ontij de tijd, het zal weer morgen zijn, als de zon over bange harten klimt, schalt werelds toorn uit het stof van ontheemden, verwaait in de machteloze tonen van het dagelijkse brood, vervalt tot luide smarten, in een laatste snik gegraveerd, resteert in gewijde aarde alleen…

Met één been in de toekomst De ander in het verleden De laatste pagina’s van het boek Verdwijnen met het heden De laatste bladzijde slaat om Met het boek is het gedaan Het afsluiten van het verleden Het is tijd om verder te gaan Het boek klapt dicht, een traan op je wang, herinneringen dringen zich aan je op maar dat duurt niet heel lang…

mijn werkelijkheid het topje van een ijsberg onder de zeespiegel het leeuwendeel barstensvol verrassingen zich kenbaar makend als immer opborrelende luchtbellen…

of het de zee zal zijn de zachte duinen de woeste wind die zich zo voelen laat of toch de liefde op het laatst zal ik pas weten als jij er bent in mij geïnspireerd door Julius en Kerima Ellouise…

de Belgische begroting is gegoten met een beetje geld van hier en daar wat bijdragen van hem en van haar heeft de raad eendrachtig besloten dat zij verder moeten besparen tijdens de volgende magere jaren…

alle gedachten die ik uit de winter verzameld heb alle slachtoffers uit het reliëf van de nacht bange stappen en mistranden het knielen voor de duisternis in mij ze verdwijnen wanneer de horizon duinen dichterbij brengt nog dichter dan een witte oever aan de dood ontleend de wind, een vogel, het schuimen van verzen…

bijna onopgemerkt sluipt herfst in mijn gedichten tussen gevallen bladeren zoek ik pasklare woorden om mijn gevoelens te vertolken met in mijn neus de geur van vergankelijkheid vang ik melancholie in tegenlicht…

Vandaag zou je verjaardag zijn een kaartje sturen hoefde niet feliciteren evenmin. Vandaag zou je jarig zijn, een feest is er niet, jij evenmin wat rest is een stil verdriet. Ik mis je zo…

We zijn scheep gegaan kant en wal gekeerd De riemen in de dollen het drijven beproefd Wat wisten wij van varen? Vaart hebben we gemaakt eerder met de stroom mee dan tegen Wind is opgestoken wakkerde aan wind uit uiteenlopende richtingen Het voerde ons naar zee de golfslag kalm dan golven,huizenhoog Van averij…

verwekt werd ik door mijn vader verwekt werd ik door mijn vader mijn moeder droeg mij moedervlekken herinneren mij aan mijn menselijkheid: onverwachte plekjes van kwetsbaar zijn ik geef ze door aan mijn kinderen zo ben ik hier in tijdelijkheid bewust van mijn leven en sterven…

telkens als de dood zijn aanwezigheid laat voelen schaaft hij aan leven steelt een lach zal een deel van mij bekoelen ik herinner de weelde bewust geklemd in gedachten totdat zij als zand door de vingers glippen zij hebben nagelaten de pijn te verzachten * ik maak de dood tot mijn lief om eindeloos te beminnen zullen dan…

Oh prediker tot wie de vissen spraken om wie de broden liepen u bent de heerser over zon en zee. Voor u, slechts voor u, gaat de zon op. Zo bent u niets, gelijk u alles bent. Lucht én leegte. Was uw aangelijnd, en uw halsband vol nare spijkers, dan nog droeg u het lijden vol trots en gratie. Ongetwijfeld ook de vlag van uw land…

Lichte krullen bloeide lente rond mijn mond zomer warmde mij een glimlach klein, maar toch waait de herfst in blije bui mij kleuren stil, wat winter brengen zal ik heb zoveel gekregen al of kan het nog?…

Onopgemerkt regen dagen zich aaneen een blik op de kalender kondigde me jouw verjaardag aan herfstmeisje oktoberkind hartsvriendin slingers en guirlandes sieren vandaag de hemel al lijken wolken grauw ze hebben zilveren randjes Margaretha, Maccie weet je dat mijn dagen pas goed beginnen na elke morgen een berichtje van jou van penvriendin…

dansen al die muggen boven die meezwaaiende rietkragen alleen voor mij?…

mag ik nog dromen over komen en gaan naast je staan als jij dat nodig hebt de tijd voor even stilgezet met je spreken zonder woorden en geluid mijn hand zacht op je huid je ongezien warm in de ogen kijken jou mijn liefde laten blijken mag ik dromend bij je zijn de echte afstand doet me steeds meer pijn…

Op het kruispunt van de Lemniscaat is elke weg dezelfde Iets voor twaalf Tellen elf schaapjes tien dromen Over één werkelijkheid Een datum verspringt Hedens zullen kruisen Een momentum wiegt Om twaalf uur droom ik Negen schaapjes op het droge Verdrink ik zelf de tiende keer? De kerkklok vertoont zich weer Cirkels en een klik…

Alles in deze ene laatste brief, alles wat jij zei of open naar mij schreef.. Alles waar ik jouw herinnering in vinden kon, zijn heftigste momenten van het leven zelf. De diepe pijn in eindeloos handhaven beleven. Die dag eindigde jouw heftige treurromance het succesverhaal, je liefdesstreven nu even. Heb nooit aarzelend de eerste grote stappen…

Ze hebben een Miss Dakloos uitverkozen De jury prees haar innerlijke schoonheid De vraag blijft waartoe zulk bizar vertoon leidt Het voelt als Idols voor de uitzichtlozen Wat goed bedoeld is, dient krediet te krijgen Maar hoe kan zo'n event aan camp ontstijgen?…

Kriebelend van binnen Blijf maar kijken Glimlachend Kijk weg: schaamte drang blijft komen Weg is ze Spijt? Nee Deed wat ik doen moest Lachend de toekomst tegemoet Met of zonder Haar…