Alle inzendingen, jaar 2009, week 27

het is daar dat ik mezelf verlies uit liefde voor de meeuwen en op hen wacht zoals de kerktoren die de eenzaamheid wegslingert op mijn mond en me terug bindt aan hallucinerende seconden het is daar dat ik stemmen hoor die schelpen ruw wegdrukken naar nevel uit nachten en naar lichamen waaruit schaduwen van water lopen…

Heel soms vind ik haar een oude zeur Kan ik niks met haar gedoe Heeft haar hoofd een rode kleur Schudt ze geagiteerd zo af en toe Soms kan ik niks met haar gevoel Inleven heeft totaal geen zin Ze blaast en bromt zonder doel En we gaan er niet meer tegenin Maar soms, dan heeft ze een goede dag Dan lacht ze is vrolijk en blij Vraagt of ik…

Maakte mijn komst jou blij? Heb je ooit gehouden van mij? Je hebt het nooit tegen mij gezegd, en nooit iets uitgelegd!    Jij hebt nooit je liefde voor mij getoond, Ik deed alles fout, werd nooit beloond. In jou ogen deed ik nooit iets goed, in alles ontnam jij me de moed!   Ik heb de banden verbroken tussen ons, en gaf je op mijn manier…

Ga maar lieve schoonzus geef je maar over aan Hem neem Zijn uitgestoken hand en luister naar Zijn lieve stem Hij heeft voor jou een plaats bereid in Zijn hemels paradijs neem Zijn hand en volg Hem maar op het einde van je reis Hij zal je verenigen met hem je verlossen van pijn en zorgen laat maar los wat hier nog rest er wacht je daar…

vaak houd ik mijn ogen gesloten om de nacht te ervaren wanneer hij aan mijn zijde slaapt om te voelen wat hij voelt zonder begrensde ruimte of, opnieuw, een andere dag mijn vingers aarzelen willen overhellen naar het ongeschonden zwart dichtbij de reis van vroegere dromen de verbinding met een volle zee en de vele onsterflijke…

Ik zal je wel geven wat je nog tegoed hebt in de tijd Ik zal je alles laten beleven waar je nog recht op hebt Ik neem je mee in onze onstuimige liefde Ik geef je die zeeën van tijd wel terug.…

eenden meeuwen en ganzen alsof ze een luidruchtig gesprek voeren... tevergeefs probeer ik er achter te komen waar ze het over hebben maar mijn zweeds laat vooralsnog veel te wensen over Lejo van Kuijeren…

Onrust in mijn hart tranen over mijn wang Klein kleiner kleinst god wat ben ik bang Onrust in mijn hoofd gedachten slaan op hol Kronkels kraken braken nachtelijke uren vol…. Onrust in mijn lijf Stress dat is al er is Dat radeloze gevoel als ik jou weer eens zo mis…

Uitstel wordt afstel om reden dat onze animo verandert Later is geen verlengd heden maar een andere wereld…

Kaal tot aan het naakt is deze nacht zonder stem en ik mag slechts hopen dat de sterren komen kruien gelang het getijde dat zonder voorwendsels gelegen is tot zeer diep en aan het hart zodat het spreken mijn taal zal wezen totdat de vroege schemer mij de weg zal wijzen vanwaar ik kwam tot aan het eind van mijn vaarwel ‘k wil niet…

telkens als mijn tranen vloeien vries ik ze in en vorm figuren van ijs zelfs de warmte van mijn adem tracht ik te verstenen om daarna alles te stapelen tot een standbeeld van bevroren water en koudgebakken zand met hamer en beitel plooi ik rimpels tot een gelaat van een doods bestaan aan het voeteinde kras ik nog wat…

Een heel gewone zaterdagmorgen met een beetje zon, wat koelte en met de hoop op beter weer. Zoals vandaag zijn er vele dagen maar nooit komt deze weer. In de kerk is een uitvaart nu, van een oude man. Zoals deze zijn er veel, maar nooit komt deze weer. Dikwijls hebben wij het veel te druk om daar bij stil te staan, maar zoals deze zaterdag…

Na de schrik en Begenadiging, Onder ’t snikken Van verzadiging, Na de feesten Van het vlees Keert de geest en Rijst de vrees: Deze extase Keert niet weer. ’t Licht doet dwaas en ’t Leven zeer.…

ik knoop een net van schimmeldraden neem de ezel mee, hij zal mijn lasten zonder lusten dragen. nauwelijks onderweg balkt hij ezelbrij te laat zie ik de grote steen, en jawel, zelfs een ezel stapt eroverheen mijn teen, mijn teen, zijn muil grinnikt dit dier is mij tot last ik vouw zijn lippen en plak ze vast met mokkende ezel loop ik verder…

ik ga alleen maar door omdat iemand mij nodig heeft…

Al was jouw vlekkerige dood mij het ongenoegen waard bij het vernemen van de handicap en stierf jij de wraak die onbezonnen de strepen aan de horizon bedonderde salvo’s uit klankgitaren priemden door het as waaruit jij kwam om tenslotte als een trotse bombardon te ontwaken uit jouw tijdelijke kleed onkundige tranen die als desperado’s…

Overstroom me dan, dijk me in, weerleg de steen, zodat angst niet meer door dijken gutst, ween van angst door het woud van verbeeldingen heen, waarmee de kennis troebel wordt en de ziel weer openscheurt en je temperament verkleurt, en je de jaloezieën sluit voor de inwendige dageraad, verlaat het eeuwig klagende pad van onrust…

Tot mijn opgestaan genoegen zag ik eenmaal nog genegen met mijn ogen er de Kaap mijn hartlam uit een erfenis en ik dacht terug aan affodil aan rookmis en die akkedis die appelkoos en kanniedood die wildebees -de wildernis Mijn Boesmanland werd Anderland mijn thuisland weer een overkant ik droom van tokkelossie dan als zon voorgoed verdwenen…

Gelaten in het wachten, van wie het stof wordt verstrooid, waarmee de aarde is vernist, in met levenshouding getooide mist, verfrist de aangeboden beelden, wind verscheurt de in zout vervilte zee, verbleekt of kleurt de zon en maan, naar gelang ze verder of dichter bij ons staan, een belichaming van troost, stuwt levenskracht van de diepste…

Hij maakte een pas op de plaats Niet voor 't eerst of voor 't laatst. Hij maakte een pas op de plaats dus zie je hem staan stap er dan ff naast. Dan staat ie niet zo alleen!…

Ze zaten zoekend om zich heen te kijken, verdwalend in hun avondrode mist langs eigen levensweg als bermtoerist. Maar zie: het Alzheimwee lijkt nu te wijken. De oudjes knappen zienderogen op na elk bezoekje aan de koffieshop.…

midden in de nacht begint het gezoem opeens zit ze rechtop wat is er, wat is er bromt slaperig haar man hij denkt aan een mug ze doet een lampje aan pakt pen en papier schrijft snel een zin…

Verzwakt je alertheid jaar na jaar ? Wordt je geheugen iets minder klaar ? Zet je onverpoosd bij een bakje troost en breng een toast op Max Havelaar.…

ik kan je niet bekijken je met niemand vergelijken maar hoor je stem in het ruisen van de branding in je tekst kom mee naar zee waar ik mezelf verliezen kan de verte afstand wordt en ik je namen schrijf met zand kus je lippen in het zout van samen drogen opgetogen in het waterspel de golven breken veel te snel we dromen zon en kleden…

ik kruip in je slapeloosheid uit de reserves van mijn adem vreet ik de dageraad door midden ogen die wachten op een diepe slaap in de zucht van slopen zijn we in het kansspel van de nacht beiden zijn we in onze wereld samen dromen teder in het schijnsel van de maan…

ik zweef en weef gedachten uit het grijs van as en in mijn hersenen verschijnen de verrassingen jij was er al toen ik je droomde kwam naar mij als schuchtere realiteit uit stof van jaren binnenvetten in vluchtig schoonschrift op papier een aangeschoten dier met bloed beschreven uit een vorig leven jouw liefde reisde al vooruit…

niet de afwezigheid maakt nog de leegte maar 't delen van herinneringen dat zo wreed ontbreekt niets liever was het mij dan dat je mij bevestigt simpel met woorden merken laat dat jij ook van mij hield…

ik vlaag met romantiek en stuw gedachten op die ik niet waar kan maken droom je erotiek zo dat jij in de knoop zal raken en ontwar je niet maak je nachten heet laat je in gedachten dwalen tot je niets meer weet ik voelde me weer slecht heel even was ik terug bij af en vond mezelf in gebed maar kan geen kwaad zien in je naakte…

al wat ik wil heeft een naam om het morgenlicht in te drinken spreken met jouw stem horen, zien en voelen waar mijn voet zich zet jij geeft kleur wat diep in mij leeft tikt de klok beminnend verder en liefde spreekt onze taal die me omvloeit naar het hart van jou…

laatste woorden scharrelen zich rond weggeworpen stof alles houdt zich stil in dit hartbrekend ogenblik wanneer ik mijn naaktheid in jouw zwarte handen afleg als een kleed van verlangen om een rivier te worden naar die oneindigheid waar vlinders de waarheid aan geliefden hangen leugens slechts een poëtische haarwrong…