Alle inzendingen, jaar 2009, week 50

Er is wat sneeuw gevallen; De lanen schitteren. Doch koud zijn boom en steen, Mijn dorre hart meteen, Daar korte vreugde schallen Die lang verbitteren. Ik voel de winter wegen Spijts al 't geflonker, En zie in liefs gelaat, Dat mij tot spiegel staat, Mijn hoop op lentezegen Nog immer donker. Steeds moet de dag gedogen, Bij…

Ik houd van de muziek van Bach en Händel Al wordt die nooit gedraaid door de dj’s, Maar die zitten gelukkig, naar ik lees, Nu achter glas en achter slot en grendel. Vandaar het ernstige verzoek van mij: Laat die muziekbarbaren nooit meer vrij!…

Ijstransparantie van sculpturen glas deed alsof het glas niet gebroken was, een treurig lied vol jeugdherinnering, zoals een ijsculptuur romantisch zeggen wil, met grote lichtblauwe onschuldbloemen. Een kindsheid, kind zijn is soms niet echt, schaakblind aanleverd, diep ongerecht. Herinneringen aan en uit de kindertijd, het grote herenhuis…

onder de majesteitelijke rust van stille sterrenconstellaties snelt men naar de nacht’lijke haven begerig naar nog verdere oorden felwit neonlicht verdrijft daar elke flonkering lichtjaren ver dreunend verdwijnen zilveren vogels naar de blauwe nacht achter de kim boordevol verlangen naar ’t onbestemde nooit ver genoeg in de rusteloze geest…

Bij het ouder worden denkt men vaak aan het verleden We praten heel graag over die goede oude tijd Die tijd van saamhorigheid en tevredenheid Niet te vergelijken met de moderne tijd van het heden. Wij denken dat het vroeger allemaal beter was Meer blijdschap, geluk en meer gezelligheid Meer zorg voor elkaar en verantwoordelijkheid Niet zoveel…

hongerig lekkend vuur op het verlaten strand aanrollende golven stuivende wind stralend de maan hoog aan een donkere hemel de kosmos groet me…

ik schrijf je in koude letters omdat het buiten en ook mijn hart. Kom je nog langs. Ik heb zo'n spijt. Wij horen bij elkaar. En zo. dus samen naar de ijsbaan toe met muts en sjaal en dan na het schaatsen warme chocola en dan gearmd naar huis. Vogels schrijven onze namen ondertussen in de bevroren ijs- blauwe lucht. en wij ademen wolkjeslucht…

Ze leefde van gestolen uurtjes plukte de kussen van zijn mond hun tijd was nog niet afgesloten 't verhaal was nog niet afgerond Ze praatten tussen het kussen door pijnlijk waren soms de herinneringen maar ook over de allermooiste momenten en nog veel meer van die dingen Ze zweefde weer op roze wolken en vergat de wereld om haar heen de…

Even over morgen Overmorgen Zullen al je zorgen over morgen Morgen over zijn.…

Ondanks crisis, is het weer gelukt, de boom die staat, met lichtjes in z’n ziel die van het plafond een hemel maakt, poedersneeuw wat onder schoenen kraakt, bitterkoekjes in alles zoet gemaakt om met blijdschap onrecht uit te bannen. Bij het aansnijden van het gouden kalf vloeit bloed, door de scherven van de glazen stal en…

Opvallende kunst ontstaat meestal als er buiten de lijntjes wordt gekleurd.…

Ruud Linssen , een Roermondse journalist wil met zijn eigen bloed een boek gaan schrijven Hij dacht beslist: een goed boek moet beklijven en stelt nu al zijn hoop op een alchemist Maar zet zo’n vraag bij de drukker geen kwaad bloed die met een infuus zijn drukpers vullen moet…

Kleine witte vlokjes dalen uit de hemel neer zo mooi, klein en teer. Ze brengen uit een sprookjeswereld, licht en vrede mee. De aarde wordt bedekt met een wit tapijt, mooi is de wintertijd.…

Versieren... wil ik je bloemen steken in je haar Versieren wil ik je met ketting,ring en parelsnoer Maar jij geeft geen ene moer om opschik of versiering Je wilt eigenlijk maar...een ding: bemind te worden.…

Een bisschop in het Ierse Limerick Is door paus Benedictus toch ontslagen Omdat zijn priesters blote kindjes zagen En seksueel misbruikten voor de kick. Hij heeft om de verveling te verdrijven Nu tijd om leuke limericks te schrijven.…

Was het maar anders dan normaal, zat ik maar niet vast voor niks, maar ik kon niet kiezen ik moest vast voor mijn eigen bestwil. ik wil liever vrij zijn en blij zijn niet hier zitten met kerst en oud en nieuw. nog 5 maanden te gaan was er maar een ander bestaan. kon ik alles maar overdoen en was het maar net als toen toen ik nog klein…

De wereld is obligaat aan het andere de ontheffing geschiedt in een een koppotigheid en aan de maatstaf meet het de onsterfelijkheid af het omgekeerde pralen met ooievaarsbenen grijpend in de hazelaar de knieholtes lengend richting het vertakken het vraagt wat belichting van boven af genomen vanuit de onderloop wordt een foto…

en dat het eenzaam wordt voorbij die laatste waterplas wanneer enkel de spraak van het zand weerklinkt in het lege huis ik wil weg uit mezelf, daar en dan wil de diepte of in verleden dagen de onthoofding van de dood wanneer ik het geraamte bedek zo ontzettend treurig stil met woorden die jij niet horen kan, niet voorbij…

en dat het eenzaam wordt voorbij die laatste waterplas wanneer enkel de spraak van het zand weerklinkt in het lege huis ik wil weg uit mezelf, daar en dan wil de diepte of in verleden dagen de onthoofding van de dood wanneer ik het geraamte bedek zo ontzettend treurig stil met woorden die jij niet horen kan, niet voorbij…

ik zit met willie op een koude betonnen vloer gapend naar vier dikke muren zonder vensters of deuren de muren hebben verdacht veel weg van dreigende sekslustige heren de enige voorwerpen aanwezig zijn grote hopen apenkeutels bananenschillen en een verschoten boomtak (van deze is een versleten autoband afhankelijk) - het is kerstmis…

wonderlijk hoe soms de woorden de wonden in ons hart bereiken, langs de rafelige randen strijken en die in ons traanvocht wassen. Hoe hun dichterlijke zinsverbanden naadloos om de boezem passen. Gelouterd trekt de wonde dicht. Hoe we zo in hun begrip geborgen weer slapend wachten op de morgen. Een nieuwe dag, een ander licht.…

ach, hortensia je verdorde kopje, het steekt nog fier omhoog doch, de tooi van sneeuw jou toebedacht als sier gleed tot aan je middel omlaag…

verstoken van slaap nuttig ik rauwe wortelen en kransjes van chocola lieve baby’s en madeliefjes help mij verder op weg naar het volgende kerstfeest ik kan niet geloven dat er nooit vrede komt…

duiven pikken het eten van de kippen de andere vogels eten het konijnenbrood zelfs het roodborstje is present de tuin is zo wonderlijk leidt een leven op zich de sneeuw valt zacht maar wild het is geen tijd om te schrijven in de tuin maar onder een afdakje doe ik het toch geef maar toe dit is toch even iets anders dan dat wolkenvrachtvervoer…

een wintermorgen in december fragiel als een dun laagje ijs... zó ken ik het met kleine oogjes over een drempel die met de jaren hoger reikt 'hartverwarmend de mens' broos als toast plukt hij de dag met lange tanden…

Vlokken, vlokken, overal dwarrelen zachtjes neer dikker, dikker wordt de vacht en langzaam verzacht 't straatrumoer geruisloos wordt het verkeer donker zakt op de witte wereld het avondrood gloort en de sneeuw valt voort.…

Vanuit het naargeestige Noorden hoor ik tromgeroffel als een gestaald leger geboren op het slachtveld, de terugtocht naar aardbeienvla en suikerkoek. Land van rust, waar de duivel zijn slaapplaats heeft, waar God aan mijn geweten knaakt als een verslaafde rioolrat, er sluipen panters in regenjassen door het Veluws groen, niemand ziet de bloedende…

Schatten van woorden verzamelde jij toen ik jouw bijbel opensloeg vielen allerlei knipsels er uit de bijbel was niet groot genoeg voor jou het deed me goed ik dacht nou lang niet zo gek je had het wel bewaard op een goede plek…

Als er iets gebeurt met het weer Hebben we het hier niet meer Alles stagneert en alles staat stil Omdat het gewoon niet anders wil Als het regent dat het giet Doen de paraplus het niet Staan de plassen torenhoog Houdt de mens het echt niet droog Als het warm is, puft iedereen De warmte kan echt nergens heen Airco’s en ook ventilatoren…

Telepathie. Tegelijkertijd aan elkaar denken en dan gaat de telefoon.…