Alle inzendingen, jaar 2009, week 9

Ik dacht ik reken even uit in 't klad Wat Ad het vorig jaar heeft mogen vangen Terwijl wij op de nullijn blijven hangen; Totaal zo'n 5 miljoen, heel grof geschat Da's meer dan 180 keer modaal Maar volgens KPN volstrekt normaal ! ------ AMSTERDAM - Topman Ad Scheepbouwer van KPN heeft vorig jaar, naast zijn basissalaris…

opgedweept in golven bruisend meebewegen intens verzwolgen in eenheid kozen in het witte schuim niet in ‘t zand bijten alleen het duiken en verfrissend boven zee komen opkijken naar ’t goede. verder vooruitzicht in zichzelf brengt hen als kinderen in de hoogste hemel tot buiten de aarde.…

Ik hoorde de echo van jouw stem tijdens de droeve regennacht die met mijn zwijgen angstig leek en ik vroeg zonder werkelijk te praten of je uit de stilte wou verdwijnen met de linkerdaad van droomvrijheid maar dat deed alleen jouw stem jouw lichaam kende te veel verdriet in tussenwegen naar het ademland waar op een kruispuntplein…

Ineens zo afgesloten, teruggeplooid op jezelf, wat wordt je wereld klein. Niets boeit je echt, er is alleen die verdomde pijn. Je ademt niet ruim, je voelt hoe moeilijk de lucht er kan zijn.…

op het scherpst van de taal sneuvelen woorden als bij een schipbreuk de dichter als drenkeling klampt zich vast aan lettergrepen in luttele zinnen vangt hij een versje voor eigen gebruik hij spreekt het zachtjes uit en het blijkt nog goed voor een glimlach…

Steeds opnieuw bracht de vloed de golven omhoog tot ze de zandkastelen bereikten van de kinderen, die joelden toen het water ze uit hun kuilen spoelde en over hun slotgracht sloeg. De ogen nat, de haren droog, verruilden ze het tij te vroeg, voor wat eerst op een zandpaleis leek en afgedreven was in een afnemende jeugd, gedacht…

Snaren pakken gevoel beet dat niet valt te verwoorden zo gevoelig komt het over en raakt het diep van binnen. Emoties geven tranen zonder reden van verdriet waar ook vreugde achterblijft maar spanning wegneemt. Leven met begrenzingen weloverwogen keuzes in ritme liedjes zonder zang alle deuren mogen open. Voel weer dat…

Ik ken je niet, ik droom je maar als ooit de nacht over deze stad zwijgt zal je horen hoe ik me voor jou verlaat. Hoe ik uit mijn twijfels glijd, mijn handen rood tot ridders sla twee onbevlekte paarden vouw en je zo, dwars door alle straten heen naar m’n bed toe streel. Mijn droom is een hoop stil jij - de ochtend vrees ik als een speld…

Dat Andries Knevel Genesis heeft afgezworen Maakte de leiding der EO al aardig kwaad Maar hun Imago wordt pas werkelijk geschaad Nu Arie Linda toont hoe of ie werd geboren Geschorst en foei, intussen gaan wij ons vergapen Aan hoe de lieve Heer die Boomsma heeft geschapen. -------- HILVERSUM - De EO heeft zijn boegbeeld…

schrijven, dat is wat ik wil misschien wel over heksen of toverkollen, aardknollen en trollen, over bezemstelen vliegende schotels en kopjes zonder oor blauw gras en groene jongens inktappels in een mand blauwe tanden van de wolf die kwijlend mekkerende geiten bestempelt tot avondmaal zeven kippen en een kokhalzende haan…

met de kim in mijn gedachten denk ik aan een verhaal in horizontaal…

Lieve, lieve jij morgen ben je jarig we weten allemaal dat het je laatste verjaardag hier op aarde zal zijn de artsen spreken over enkele dagen misschien weken die wetenschap die doet afschuwelijk veel pijn je blijft opgewekt bent niet opstandig zegt, als het zo is dan heb ik een mooi leven gehad je was altijd al een tevreden mens…

vannacht ging je linkerhand over mijn rug, masserend soms met de palm soms met nagels licht krassend in het schouder- blad dan weer kriebelend net boven mijn billen om daarna langs de lendenen omhoog te glijden het gaat niet zo heel goed met ons maar vannacht toen je op je rug lag één been opgetrokken met je volle linkerborst onder mijn…

Bloedmooi van buiten van binnen zo rot als een mispel dat het zeer doet aan je ogen. Wanneer ze van binnen zo mooi is, als de buitenkant laat zien komt het ooit nog goed met haar misschien.…

De kilte van deze desolate nacht weerspiegelt zich in je woorden. Hoewel ze al enige tijd geleden opgelost werden in je zee van wartaal snijdt hun echo nog diep. Ik kijk machteloos toe hoe je verwikkeld in angst geblinddoekt bent voor alle pracht die je wil verroeren, betoveren en, als je het even toelaat, je zal verlammen, om je zo naar…

de kalender was al vele jaren niet afgestoft vergeling sloeg toe, niet alleen op het behang op het raam tikte de tijd, een te lange tak die had weten te ontsnappen probeerde het steeds opnieuw uiteindelijk opende ze de ramen waardoor de zon haar ten dans vroeg stilletjes kroop de prille lente naar binnen…

Elke morgen hoor ik hen weer met hun hoge stemmetjes, hun klaterende lach; ze maken mijn ziel weer jong - halen me uit de sporen vanzelfsprekendheid en tille me op tot hun hoogte: dicht bij de aarde kijkend naar omhoog.…

Je zoeken wordt weer angst voor overdwars gestruikel als je aan kleed- lokalen denkt op zondag, opnieuw een weg moet gaan langs ondergoed, de geur van natte overwinningsdromen met buiten altijd meiden aan de lijn - Zo raak je ergens nooit genezen, staat als verrevelder dwaas en eeuwig buiten spel.…

Ik wil weer naar mijn meer waar de eenden en de kluten paren in de stilte-eeuwen gaan de meeuwen futen zwanenscharen waar de wind het water klotst waar het riet groeit naar verschiet van kleuren de wind het water en het riet meer wil ik niet…

Mijn dromen zijn als water glijden door mijn leven heen, later, alsmaar later. Tijd trekt draden door mijn gezicht De douche spoelt met het water mijn dromen door het afvoerputje tekenend voor mijn bestaan, voorbije gedachten voorbij de dromen alleen maar de nacht koude nacht, steenkoude botten, water in mijn ogen glijden over…

Als ik me nu al ga beklagen in een levenslang gedicht, zie ik, dat de onvermijdelijk kim, zich al bij de uitgang heeft gepost, een wachter, die het koud laat, wanneer ik mijn post verlaat, en van het talmen wordt verlost, staat in onbaatzuchtigheid voor ieder klaar, zijn taak is niet te kunnen kiezen, en voor hem slechts een bijkomstigheid…

Terwijl de boot langzaam verder vaart blijft de drenkeling navelstarend achter geheel omringd door bovendrijvende gedachten zwemt hij richtingloos rond klemt zich dan vast aan zijn levenstaak lijkt niet te beseffen dat ook dit een gril is van weer voorbijgaande aard dat er nog genoeg tijd over is om niet zomaar weg te kwijnen in…

gulzig zoekende mond bevochtigt lippen kruipt dichterbij met schokjes inhaleert ze het leven en voelt warmte naar binnen stromen…

Het wit dat aan je lippen zit lijkt het blad dat je leven vormt onbekommert en in schaduwzijde met of zonder water en licht. Gevogeld opwaarts keer ik met vleugels stijf vanuit een onmogelijke hoek mijn snavel op je dan rode lippen.…

Door de vale lens van ratio rimpelt een levende reflectie het bewustzijn van een landschap in adagio door het oog van de vulkaan keert materie zich naar buiten er is geen regen die vertroebelt of overspoelt slechts de ruimte is omarmd door de ogen van weerspiegeling de zin van het doorgronden wordt overstemd door zuiver stilte essentie…

ongrijpbaar, onbegrijpelijk het ene moment is groen of rood en daarna gaat alles op zwart verkeerd gegokt, bewust ingezet op de dood heerlijk eten, kruiden spatten uiteen, papillen weten meteen, dit is hemels opgegraven begint het rottingsproces, een ei van duizend jaar de dodenakker wacht en wenkt zacht naar de nacht, het zaad…

Hij is met zijn negentig jaar, vaak moe maar zijn hoofd is nog helder, klaar, hij weet, er wordt met ongeduld gewacht, en naar zijn geld gesmacht. Ze blijven hem dan ook trouw bezoeken, neven, nichten, ze komen uit alle hoeken, en brengen een sigaartje voor hem mee, en hij… hij zegt, pakt maar een kopje thee. En bij het afscheid nemen,…

zou ik je wel bij naam willen noemen of schreeuwen over de kade waar ijzeren schoenen van houten karren kletteren in een oceaan van lawaai ik vaar de haven uit onder een opgeheven brug handen als geklonken aan het draaituig waarvan het hart niet klopt omdat de richting door vuisten wordt gekozen mijn rug schermt…

Eerbaarheid ligt in iedere schaamte die zichzelf de koning voelt, de wanhoop van een stijve, voor de spiegel of voor een vrouw, bij het verlaten van de woning, voor dag en dauw, een bekroning in het pochen van een pauw, een kort verblijf, dat ondervindt men aan den lijve. Een vrouw liggend in het warme zand, wandelt over zachte heuvel…

nog even en hij is voorgoed verrekt de uitgeblazen geldballon die al chronisch ging verslappen wij namen veel te gretig happen met voorspoed opgeklopte lucht vergaten dat het rijke vet reeds tienmaal weggezogen was verdwaasde keizers dragen niets dan een kaart met plasticwaarde alsof je daarvan gouddraad spint geen cent gespaard noch…