Alle inzendingen, jaar 2010, week 19

Hoe de dagen aan mij ontkomen, telkens loopt een ander tegen het openstaande raam. Het kind in de keuken eet niet uit mijn hand, zelfs de blikken pannen heeft ze roerloos laten staan, zeldzaam telt ze haar uren op een houten raam, daarop is het echte leven pas begonnen, zij kan het niet helpen want ik ben het enige dagboek wat ze…

Ik lig hier te woelen Alleen weer in mijn bed Stoot je af want ik wil niet voelen De ziekte waartegen ik me verzet Ik ben ziek dat weet ik Maar wil niet dat jij het ook ziet Wil niet dat jij schrikt Ziek zijn bij jou, nee dat wil ik niet Dus heb ik besloten Je te laten gaan Zal ik jou afstoten Zodat jij mij niet achteruit ziet gaan…

ik herinner mij duizend en één woorden- ze vliegen in mijn oren en flitsen voor mijn ogen alsof de donkere nacht me meeneemt. ik val vanaf de hoogste toren die ik ken zo de diepte in en vang mijn eigen gedachten. soms zou ik willen zweven als een vogel dan zou ik mij vrijer dan vrij voelen- kan ik eindelijk beseffen hoe het is samen met…

Groot is mijn verlangen naar je grote wijdte, de kleur van kobalt groen en het fonkelen op ijsblauw water je speelse schuim, dat dartelt als een wit kanten kraagje kabbelend langs wachtende rotsen, die glimmend als pasgewassen robben jong luisteren naar jouw verhaal van waters uit verre zeeën. Groot is mijn verlangen naar je grote grijze…

De vermaarde beroemde rozen wensen niet te wijken, ondanks hun doornen niet rozenvariëteiten schitteren voorbehouden vol betekenis in het avondlicht der zon de koele frisse avondlucht, begon zwijgend als een bries met wereldallures, de vele kleine webben van spinnen te tonen de bijhorende kleine cirkeltjes een voor een krachtige…

De stad raakt straks de afvalbergen kwijt Een nieuwe CAO is afgesloten De boel wordt morgen keurig schoon gespoten En dat werd zoetjesaan de hoogste tijd Want bij Rouvoet en bij Pechtold moet u weten Hebben er ratten in de vuilniszak gezeten. ------ Voor een artikel in het nieuwe tijdschrift Binnenhof werden de vuilniszakkenvan…

ik had zo, meen ik willen inschepen onder een bladzijde door de letters van je gedicht hoe kan ik lieve woordjes vangen aan dagzijde van onderdak op het kustgebied in de schelp van je heupen om mijn vingers rond je haven te sluiten binnen gehoorafstand ik wilde wat roepen 'binnen onze taal' de zee klotst altijd voort in eindeloze deiningen…

Ik weet precies de plek nog waar ik liep te wandelen als kind en iets beleefde, dat een verukking in mij wakker riep waardoor ook ik, heel kort als and'ren leefde. Wij wandelden, een rijke vreemde oom, niet eens een bloedverwant, ging tussen beiden ik-vroeg een wees-hoord'aan zijn hand beschroomd, hoe rijk zijn kind het kinderleven leidde.…

gelokt door de geur nam zij het pad der rozen raakte pas verstrikt toen het pad steeds smaller werd wat resteerde was haar geur (tanka)…

Vakantie een moment van rust, de klok staat stil aan de kust is niets meer te zien, dan water en rotsen, geen stilte, want de branding vult de gaten in de vakantierust op en toch: is het vakantie, een periode van rust.…

Het leven, het water, ze kabbelen beiden vroeger of later stoppen ze met stromen van welke kant de stroming ook mag komen. Hoe anders ligt dit met de zee, die gaat af en op met getijden mee, trekt zich terug wanneer het vloeit en ebt, in een ademtocht weer recht. Hoe frappant gedraagt zich de oceaan, die ook alle kanten op kan gaan…

in het bos van de eenzamen ontwaak ik in een leven niet van mij voorbij schieten de beelden en ik denk aan haar haar gezicht dat ik verlies ik dwaal verloren tussen de bomen op zoek naar de stilte waar ooit de rivieren van verdriet niet meer stromen ik voel mijn tranen kolkend langs mijn wang en ik ben bang zo bang…

Er zijn dagen met zonnestralen de regen die tikt tegen onze ramen onweer, geeft jouw gevoel zo weer de liefde die het zo mooi kan vertalen ons leven, waren we nu maar even samen hand in hand lopend langs het meer! Het leven, waar jij ook mijn zonnetje was in vele dingen denk ik zo even aan jou het praten en ook je spontane gulle lach die…

Zij komt in de avond met de maan een gebogen lijn van licht het hartenbeest, de hartenvrouw In de morgen maakt zij zich los uit de armen van de slaap wijfelt tot ik haar wakker kus haar ogen glinsteren me tegemoet Op de vraag welke zij verkiest aarzelt zij even: de soorten schikken zich in haar hoofd, haar keuze valt…

Langs de knusse Burgemeester Wuiteweg waait koelte van dichte beukenkronen, die zich, statig als hechte groep, tonen, omgeven door een hoge, waakzame heg. Uit de bomen zakt reine adem weg op lager lover, verfraait de tonen van 't gevederde koor dat hier mag wonen, vol liefde zingend, of zwijgend _ aan de leg! Luchtig gras geeft alle zerken…

Een veulen geboren in de wei. Zijn moeder trots en liefdevol erbij. Het veulen staat daar nog trillend en wankelend op zijn lange benen. Stil en ontroerd, ga ik weer henen.…

zo licht het is de muren te breken van een stad in verval zo zwaar de stenen te kantelen waarachter de uitgeputte verte gemiste kansen kuilt ik strek mijn hand, grijp de stengel van een netel, hij prikkelt juist genoeg ik schep de grond over de rand zie mijn geweten, bloot en schraal spelt het verjaarde beloftes letter voor letter…

“Ik ben de weg, de waarheid en het leven” Zegt Jezus, onze Heer in Zijn woord Zijn stem zal overal worden gehoord Want Hij wil ons rust en vrede geven. “Ik ben de weg, kom maar tot mij Allen die vermoeid en belast zijn En gebukt gaan onder druk en pijn Ik maak U van lasten en zorgen vrij”. “Ik ben de waarheid”, geloof dat maar Jezus heeft…

Een bloem zo mooi en groot gele kleuren met een donker hart. Zij staan met hun armen in de wind omhelzen zo de warme zonnestralen. Naar de hemel zullen ze gaan groeien de goudgele bloemen van de zon. Ik mag naar de zonnebloem kijken tot ze jou in de hemel zullen bereiken.…

Een slechte bui drijft mijn bewuste binnen, schildert de wereld grauw, negatief gevoel omwolkt herinneringen, destabiliseert mijn leven, ik zoek afleiding en wandel de binnenstad in, de oude stad waar niets verandert trek ik aan als ‘n warme jas, ze is helende pleister op kwellende littekens; ik herdenk Kees P op de binnenplaats van het Burgerweeshuis…

De hele dag maar èèn gedachte ik wil er niet meer aan denken maar dat beeld raak ik niet kwijt het is een herhaling in zichzelf een dubbeltelling altijd naast elkaar in volle harmonie van vlees en bloed mooi in hun pracht hard en toch zacht worden met liefde omkleed gestreeld. geaaid baby in verrukking zuigt, trekt en smult groei…

Met aandacht, nieuwsgierigheid en verlangen vergapen we ons aan de onuitputtelijke bron van informatie die Internet ons iedere dag weer geeft en we alles proberen te ordenen tot een geheel met de overtuiging dat we weer van alles hebben beleefd? toch wordt het ons soms te veel en blijven we erin hangen Kunnen we nog wel zonder dit fenomeen…

ik voel ‘m hij staat er weer al kloppend aan m’ n deur mijn eindigheid…

waarom, mijn vriend ben ik in dromen de ochtend; het koor van licht dat waarheid met ruime vleugels draagt de boomvrucht omlijst door vreugde; het dauwgeritsel van het vroege uur waarin ik mijn handen vind om elk gebaar van liefde te beantwoorden en dat de dag sterker maakt met zachte binnenstem waarom, mijn vriend wil ik weten…

de nacht staat in donkere stippels te staren in het niets tot je lach mijn haren kust waardoor de zin plots door mijn lichaam tintelt zich laat opsmukken tot overspel met woorden het zachte ebben van liefdesvloed tot stilte watervallen van plezier gestort als regen in een woestijn in een buitenzinnige tijd…

Steeds heb ik in mij gemeanderd. Steeds ben ik in mijzelf veranderd.…

Ruben komt straks thuis, met heel veel mensen om hem heen. Ruben komt straks thuis, alleen.…

Gelukkig, ze deden allemaal weer mee, Om geld te lenen aan Griekenland, Want daar liep het al jaren uit de hand, En het dragen van water naar de zee Want wie de crisis niet afdoende bestrijd, Is doorlopend in crisis tijd !…

Ik fluister tegen de boom dat mijn hart een dansje maakt voor jou ik neurie in de wind het deuntje van je glans ik draag in mijn borst een kruidje van de dag dat ik je klaarlicht uit de verte komen zag ik herkende heel je gloed en schokte bij je blik die mijn bestaan verlichtte met de vlam van juist en vol nu fluister ik naar…

spreekt pijnlijke boekdelen die van vervlogen tijden waarin het slijpen van messen nog vlijmscherp voor de geest staat men niet schroomde ze te gebruiken…