Alle inzendingen, jaar 2010, week 29

de wind waait door je haar je bent verrast alsof je je hoed kwijtraakt, afgestaan aan de wind, je bedankt haar voor deze koele onderbreking, en loopt daarna weer verder in de traagmakende zon, bezweet en langs de hoge bomen richting de boerderij, naar boer Jansen, kijken of daar wat te doen is. Koeien kijken je verbaasd aan en schapen…

TRANEN OP HET VENSTER Tranen druppen op het vensterglas het weer heeft alweer zo’n verdriet Het mist zoals ik het levenskompas mijn tranen, die vloeien echter niet Kleine beekjes vormen zich aldaar ach wat huilt ‘t weer toch vreselijk Net als ik, heeft het weer het zwaar mijn pijn is nochtans..ongeneeslijk Grote druppels roffelen…

De sterke gelovigen van vierduizend jaren terug kenden geen geschriften der godgeleerdheid of vrome geschiedenis maar aanvaardden met ruime geest het bestaan van 't Opperwezen en Diens heerschappij aangezien zij zich niet de kern der Schepping voelden maar hun nietigheid als mens beseften een kleine vonk die vluchtig door het heelal zweeft…

Je norm staat lijfelijk geschreven in ons maagdelijke hoofdstuk in al wat wij samen beleven verdwijnt elke sociale druk je hebt de prijs moeten betalen voor het verdringen van verdriet het is de schoot voor de banalen waarmee je zelfrespect verried het kijken in elkanders ogen is van waarachtigheid ontbloot wij koesteren slechts mededogen…

het zij voor altijd vastgesteld niemand is te vertrouwen nillens willens zal iemand ergens ooit iemand anders bedriegen beliegen diep gedacht afstandelijk ook laten we wel wezen maar je zal toch maar een keer de klos of lul geweest zijn…

Ik zoek me gek en breek telkens mijn hart aan mooie worden en beloftens Mijn verwachtingen stellen mij teleur en dat doet pijn Ik merk dat ik iemand zoek Met wie ik mijn lief en leed kan delen zo dat ik me niet kan vervelen Mijn gevoel is meer dan een vriendschap omdat de teleurstelling mijn hart steeds weer afbrokkelt. Het gevoel dat ik…

ze zit in de hoek gevangen tussen 't vocht en wit van levenloze muren waarop haar ogen ogen -als open vensters haar innerlijke leegte reflecteert en toch als je goed kijkt doorheen alle lagen van pijn schijnt er een lichtje - een herinnering van onmetelijke liefde diep geraakt kijk ik haar aan ze glimlacht, schijnt mijn gedachten te…

Het diepe ademen in zovele nachten, wat naakt en ontspannen in haar droom de mijne onderzoekt, te lezen in een zucht wat liefkoost het avontuur van ziel, en zaligheid, genezen van rug tot aan het voeteneinde en terug, voel me ik bevoorrecht, angstwekkend kwetsbaar, wonderbaarlijk, tegelijk dan wel zonder bijkomend gevaar te worden…

Ik ging op kamp om rust te vinden. Ik vond er weer mezelf en nieuwe vrienden. De dagen daar zal ik nooit vergeten. Ze zorgden voor het begin van mijn nieuwe leven. Voor het kamp had ik een nieuwe start genomen. Het kamp was enkel afleiding, om even te bekomen. Maar rusten kon ik niet, jij was daar. Jij liet me voelen, ik ben nu eindelijk klaar…

Een ring met 1000 steentjes. Een ring met 1000 betekenissen. Een ring die ons verbonden houd. Een ring voor de eeuwigheid. Een ring die nooit slijt. Een ring die voor altijd blijft. Het is de ring die ik van je kreeg toen je je liefde aan mij verklaarde.…

schenk mij het vertrouwde mijn leven, mijn lief je weet, ik ben zo’n dromer als een stille voorjaarsvlinder altijd fladderend op weg zoekend naar een zomer naar het vergeet-mij-nietje de verscholen dapperheid tegen de wortels van het rietland och, laat mij vleugelnachtjes wangenzachtjes slapen tegen de schoonheid van je hand…

gehuld in zijn donk,re grijze jas hangt hij stil dreigend in de lucht schuift over zomers hemelsblauw maakt witte wolken grijzig grauw samen met zijn vriend, de wind komt hij er aan, met natte vlagen spoelt alles helder schoon wat hij op zijn weg maar vindt spattend en spetterend roffelt hij op de daken stroomt over wegen en land naar…

Geloven in hoop en liefde. Of mischien toch de wanhoop? de goot! Het sterven van een roos geen kleur herkennen in je ogen. Van het waar en wanneer natuurlijk doet het zeer au zeggen. Geloven in een teken via luchtgolven geschreven? Niemand is hier achter gebleven het lijkt wel een spookstad zo nu en dan durf jij nog te dromen…

ik zoek in de bibliotheek van mijn gedachten loop er met stapels boeken rond ik ken ze allemaal maar tot herlezen kom ik niet veel te veel stof daaronder dingen die zichzelf bewaken…

zweef graag even weg naar ergens nergens mooier ver van aards gedoe…

toen je vroeg blijf je voor altijd bij me in de eerste minuten van onze ontmoeting kon ik niets over mijn lippen krijgen in mijn naïviteit zocht ik naar een echt antwoord op een vraag die niets betekende later begreep ik dat ik volmondig JA had kunnen zeggen omdat jouw ‘altijd’ dat moment verwoordde en ik al die tijd daar was…

Vlinder, jij die fladdert zo vrolijk op de golven van de zomerwind. Zo broos en breekbaar je vleugels gespreid, met de allermooiste kleuren. Vlinder, jij zo dansend in je korte levensdagen, brengt tederheid in mij naar boven.…

Dacht ik, ik heb alles wel gehad nou nee dus, er is nog veel meer je zou het niet geloven maar ik voel me heel erg fit de tand des tijds is wel aan het knagen maar ik kan nog alles zonder vragen rijd mijn auto van hot naar haar ben altijd bezig en maak van alles klaar beperkingen zijn voor mij niet weggelegd ik loop nog flink en heel kaarsrecht…

Voorbij is onze liefdes tijd het was mooi maar het is passé voorbij de tijd van wanen na vreugde komen tranen de storm is uitgeraasd een laatste druppel een schittering onze liefde is nu herinnering…

vanuit de hoogte waakt de dame over haar zinderende stad op het kruispunt van eeuwenoude wegen knorrige obers mopperen boven pastis en kruiken koel water in hun onverstaanbaar patois bedelaars, straatdiefjes, straatmadeliefjes rollen met hun donkere oogjes vingervlug je zakken leeg weemoed klinkt door de hese "paloma…

Echte schoonheid zit van binnen wordt althans alom beweerd. Toch is een mooi smoeltje om te beminnen om den drommel niet verkeerd.…

een hand in de golven de arm gebogen vingers gespreid een wenk zonder lichaam en ogen schuim tart het zicht diffuus is het licht onvoorspelbaar er zijn geen passanten die mijn angst kunnen delen ik spring wil die hand vingers gespreid duik tot mijn longen gaan barsten adem zee maar haar ben ik kwijt…

De kinderen zijn toegewezen geheel buiten mijn invloedssfeer ik heb het vonnis net gelezen de levenszin is nergens meer geplet onder het zwartste spansel bleekt de blauwe lucht bedreigend begrijp dat ik mijzelf verkwansel nu mijn thuisfront is onteigend nog eenmaal klim ik naar mijn zolder op zoek naar laatste kerstening mijn kop loopt…

het pad bevat, links en rechts, opgeschoten fluitekruid overwoekerend hebben beschutte plekken het zicht onttrokken, geen prachtschubwortel meer te zien een verloren ooghoek schittert takkenstralend nerveus een bosblauwtje ja, kleine vlinder ik heb je gezien de zon doorbrak het bos, bekende kleur en ik vervolg mijn pad…

Verdeeldheid tussen mensen Tussen lief en leed Decennia lang Hoop en wanhoop Kennen elkaar als geen ander Hand in hand Gaan zij gezamenlijk door het leven Wij zijn van de aarde Waar alles samenkomt en een geheel vormt De maatschappij is verscheurd Laat de kracht van de aarde Van het samenzijn Terugkomen in het leven Laat mensen…

met zijn kraaloogjes die zo groot zijn als knopen en zo stralen als de zon waarin de lichaamstaal zonder enig woord wil zeggen dat hij geleefd heeft en waarin de natuur zijn pure schoonheid laat voelen met de warmte om ons heen. waarin de vrije vogels die vliegen laten zien dat dit het eindstation is van het leven, maar ook na…

droevig schuilende dromen vervlogen met de wind in het hunkerende zand gebrand op verse sporen wacht het pad de leegte lang ogen die hier ruimte zien zijn dichterbij de marathon en vinden stil hun glans mijn voeten voelen warm tijd om vlam te vatten…

De hitte kruipt over het enge pad Het alpine dorp ligt in ruïne Hier hebben mannen, vrouwen liefgehad Maar konden er de kost niet meer verdienen De wilde tijm kan je van ver al ruiken De hop hoept schril en onverstoord Geen leven meer achter vervallen luiken De krekels hebben hier het laatste woord De bron, die leven gaf, is opgedroogd…

In mijn prille wonderjaren zat ik naast hem op de bok. De teugels in zijn ruwe knuisten spanden zich een beetje op als we plots het oogstland kruisten en hij 't paard tot stilstaan trok. Hij sloeg een grote handdoek open en we aten op gemaaide gras. Bij een boterham met siroop vertelde hij dan steeds verhalen, als het heimwee hem besloop…

mijn ziel is bijna al een leven lang zacht droevig gestemd de kleur van vele dagen schijnt herfstachtig getint ben deels geremd, onderkoeld ben ik zo vroeg uitgebloeid en is het enkel voor mij bedoeld wil dan vluchten ver van het heden of in de schaduw van het verleden het lijkt wel of mijn aard is gezonken in diepe…