Alle inzendingen, jaar 2010, week 35

Gekruiste blikken omfloersen de daad Weigeren, weifelen, wachten terstond Geduld als schone zaak of ironische smaad Versmeltend gedacht wat je niet zei of vond "Beheerst beleid versus wettische macht" Gedane gedachten nemen geen wederkeer Verleidende zon, wat je wist, deed of dacht Gesloopte gebouwen lokken opbouw meer en meer Vervlochte…

'Vertel eens van de oorlog opa! U zat toch in ’t verzet?' 'Ik vocht bij de Grebbelinie, Afsluitdijk en staakte 't volgend jaar in februari en eigenhandig maakte ik illegale krantjes en radio Oranje hoorde ik in bed Persoonlijk heb ik menigeen van d’ondergang gered door naar Engeland te varen in een boot die kraakte van ellende, toen de Majesteit…

Stel je nou eens voor, dat de zon niet meer opkomt, stel je nou eens voor dat de sterren naar beneden vallen, stel je nou eens voor dat de hond in een poes verandert, stel je nou eens voor, dat ie ineens aan het mauwen slaat… stel je nou eens voor dat het gras rood was, stel je nou eens voor dat de aarde wit was, stel je nou eens…

DE PEDOFIEL EN HET MEISJE Handenwrijvend, haar lippen strak stond ze tot ze zijn stappen vernam Evenals steeds voelde ze zich zwak al vòòr hij aan haar lichaam kwam Ze was nog jong, juist vijftien jaar en verder een nogal eenzaam kind Online ontmoetten hij en zij elkaar de pedofiel en ‘t meisje tegenwind Zijn woorden klonken zo…

Spervuur van vijandigheid de spiegel omgedraaid voortgegaan, alleen met pijn, zonder obligo zal het verdwijnen? Wordt het geen obstructie om ooit nog eens te kunnen houden van een mens, een man een lief, een eerlijkheid, een heerlijkheid? Ik werd gepaaid, onterecht, gevangen in de netten van het geniep, het verdriet je ziet…

Wolken kennen het antwoord niet op vragen die zij elke nacht tussen de sterren ziet vertaald...in woorden omdat schrijven haar altijd ademen liet zij werpt haar netten uit, vangt verdronken zinnen verhalen van vroeger woorden die drijven op golven van verdriet laat los wat nog wil blijven in haar nachtelijk schrijven waar…

Speculaasgebak, de lekkernij zonder tijd, prijkt op kunstwerken der Goudeneeuwse schilders, belooft steeds weer iets _ voor straks! Een reis gaan maken, 's morgens vroeg vertrekken; op gras en daken glanzen zonnestrepen, wekken vrolijke vragen. De hoge oever is vol luchtig fluitenkruid: tere zuiverheid van fijn versnipperd wit geeft…

Ik kijk naar u. U hoort dit en probeert te ontdekken: wordt dit iets of niets, luister ik door of raak ik al verveeld. Het gaat over "U". Dus u bent er ineens helemaal bij. Wat zal Dreyfsandt zeggen, hoe kan hij weten waar ik (u) dus mee bezig ben. Ik zal het u zeggen, u hoort het aan en ik ga vertellen wat ik van u vind. Er gaat…

Daar ligt de wijde zee voor mij open.... Met de blauwe lucht daar boven. De golven rollen op het strand. En lopen zachtjes uit in 't zand. Het maakt een diepe indruk. Dit wondere natuurschoon. En voel een intens geluk! Ik draai me om en ga weer heen... En laat de zee en 't strand alleen.…

Een dikke, blonde paaldanseres. Paaldanste fenomenaal. Maar toen op een dag de paal afbrak. Stond ze behoorlijk voor paal.…

geboetseerd en voortgedreven door de noordenwind zeilde hij mijn raam voorbij te onrustig om te blijven verdween hij in het blauwe gat…

als ik kon zou ik je stem uit de vijver vissen bemint op zachte snaren vol van klanken in vrouwenoren aan een stille blauwe hemel wil ik je toezingen jouw naam geeft poëzie aan ‘t leven dat laat mij geloven langs de dreven van flora en fauna van het seizoenbeeld, van adem in een stille ruimte en aan het kind in mijn ziel zal ik zeggen…

niet vaak of zelden, zeg maar dagelijks doet het mij aan, alsof de dag er één is die de mens moet door zien te komen, en op het moment men maar even stil staat, barst het gevecht met de leegte los, met verwilderde ogen vol wanhoop beschouwt men de wereld als vijandig, -de naakte kwetsbaarheid-, het gevoel alsof de aarde onder onze voeten verdwijnt…

Ten bate van hun economie maant de minster van tresorie : "Rook als een tempeest en zuip als een beest, zo breng je Moscou in euforie !"…

zorgen zijn voor morgen pardoes schept ze haar bord vol onzin bloemen zet ze bij het grofvuil plant bomen op z'n kop wrijft droogte uit haar ogen tuit ze haar perfecte lippen rood hangt haar jas aan de wilgen blootsvoets verdwijnt ze in de ochtendzon…

wanneer ik dood ga hoop ik dat er bloemen groeien in je hart ontsproten uit de zaadjes die ik door de jaren heen geplant heb en nu ontkiemen door het water van je tranen wanneer ik dood ga hoop ik dat er bloemen groeien in je hart en dat het bol staat door een explosie van geuren en kleuren die jouw herinnering aan mij verbeeldt wanneer…

In het dorstige land tasten daklozen in het duister, ze zijn de stralen van een getergde zon en goddeloze geloften al tijden moe, papieren regels rotten in het hout, een leger van houtwormen splijt de wereld open, dekt de aarde met hun maskers toe, in de vlijt van alle gestorvenen treft alleen de hoop geen verwijt, de nachten…

Over de duisternis. Tegen de avond, in veel gevallen, Is de duisternis vaak gevallen. Nu denk u wellicht, Die viel languit over het licht, Dat zelf ook weleens is uitgevallen. In dit licht stelde ik zelf vast, Dat men hierover nog in het duister tast.…

Rutte pardon rotte vis roept hij hakkelend terwijl ik er van baal en toe ben aan iets wilders dan stiekem gepraat achter die klink dus heb ik pech told you before zegt John en Emile roem er hem om zet de boel samen met Ivo op stelten!…

aan muren hangen bloed zweet en tranen ik wil ze weer wit de doeken waarop ik leven heb vormgegeven zijn nu te koop ze verhalen in lijnen en kleur mijn ziel en emoties met penseel en nieuwe pigmenten zal ik u op maagdelijk wit mijn toekomst vertellen…

het lied der stilte zingt schone melodieën ingetogen mooi…

daar waar wolken drijven over land waar gewassen groeien en vruchten bloeien daar leg ik mij neer ik wil niet meer…

Ze had de zee meer lief dan het leven, alleen begreep de zee niet waarom haar liefde zo ver ging. 'Hier ben ik niet voor gemaakt!', dacht de zee vol schuldcomplexen, maar kon haar niet tegenhouden, terwijl ze alsmaar dieper wegzonk, terwijl het leven uit haar wegvloeide en er nooit meer een nieuw gedicht geschreven werd. De zee heeft haar…

Waarom moet ik blijven kijken naar die ansichtkaart - een roeiboot hij ligt op de rimpelende spiegel van een avondhemel verankerd met een dunne lijn aan iets in de diepte het is een foto maar je ziet hoe de boot schommelt en rukt aan zijn anker zo moet het altijd te zien zijn geweest een boot wachtend op zijn roeier er is gedacht…

Wie voor driekwarthonderd Watt ooit werd geboren Wordt nooit meer 100 sinds 1 dag of 2 De EU-wetten zeggen keihard nee En al het laaiend licht gaat thans verloren In anderhalf jaar zijn ze klaar met snoeien En lees je bij een ledlamp over gloeien…

Een geest van populisme waart rond dansend op Gods graf Hij stelt dat hij de waarheid vond toen hij zijn mening de ruimte gaf Zie de rouwende menigte dwalen een dodenakker als labyrint En zij die hun waarheid stalen openbaren nu hun schrikbewind Een geest van populisme heeft zijn masker afgedaan; een in onbehagen gewortelde vrees En zo…

hij dacht niet aan oeverloos water toen hij de zee zag verder dan dat dreef de chaos, het wrakhout druipend van taan en olie af en aan spraken vissen met open mond over volle netten zilte kaken, koraal en dronken land een windvlaag strijkt door zijn haar Caramba! Isabella even is daar het weten van dat, wat hij ooit heeft liefgehad…

Mijn geest waart rond langs vreemde kamers, passeer de mensen die ik kende, hun verleden getekend op onverlichte muren, daar hangt nu een leeg raamwerk,waarin een favoriete droom werd ingelijst, sta ik op dezelfde vloer, alsof ik hem zelf heb opgeborgen in een kist, die men in de grond liet zakken, dat moment draaide knopen in…

Ik ken je goed langer dan vandaag Voel je aan en zie je graag Ik ken je goed herken jou in mij Je stille verdriet de warmte voor mij Ik ken je goed jouw humor is oké De klank van je stem Je wel en wee Ik ken je goed lief en trouw Je hart is zo puur Ik hou van jou…

Jaren geleden ontdekte ik haar, verdoken tussen spinnenwebben. Als kind was ik bang spoken waren daar verdoken De zolder was donker en kil met een lamp die niet branden wou. Ik lag ’s nachts wakker wat zou die doos bevatten? Als tiener was ik nieuwsgierig maar … de zolder was niet mijn terrein. Alleen was daar een klein gat waar je de…