Alle inzendingen, jaar 2015, week 32

soms ben je zelf de stille vriend die naar je luistert even het beste gezelschap dat je op enig moment verdient immers de ander is iemand die enkel fluistert en niet jouw verte ziet vreemde woorden doven ook al is je weerstand week ze raken niet je hart, hoop laat je in de steek het is vluchten in een heelal van verborgen zuchten…

Kus, geen ascetisch cement connectie tussen jou en mij, die duurt tot het scheiden der tijden Onze tijd die overging in slechts die van jou mijn tijd, die totaal dimensie-loos 'en route' bleef volgen in echelon dat mij geheel vreemd was logisch tot na onze eerste Waarom zette de tijd zich toen in omgekeerde volgorde voort; achterwaarts…

We zijn ontgrensd voor altijd meer en altijd verder – niets dat ons totaal en levenslang voldoet. Geen mens, geen ding kan ons ten diepste laven. Het zijn in ons doet steeds opnieuw de grenzen breken – vaag voelen wij de wekroep die niet enkel hier en nu gelenigd wordt. We kunnen niet bezitten wat ons trekt, de roos is roos, ook los van…

op voorhand van een nog onbetreden oord voel ik de schemer dalen die alles in koudvuur smoort weldra is het al weer herfst met kleuren die je zo bemint de winter die geen droogte kent, geen genade vindt ik snuif vertrouwde geur nu je hier nog even bent voordat je gaat naar een plek waar niemand je kent voor het onbeschreven…

Als wij als kind soldaatje gingen spelen, Dan hadden wij geen kogels en geen kruit. Wij waren blijkbaar onze tijd vooruit, Toen klonk al ‘pief paf poef’ uit kinderkelen. Ook kon men weten hoe het nu zou gaan, Want jong geleerd, is immers oud gedaan.…

Eerst dacht ik even dat hij een levend standbeeld was zo stil als hij daar stond op het pleintje voor de grote kerk de beruchte grote kerk met de zwarte kousen terwijl de zware klanken over het dorp galmden zoals ze voor vreugde en verdriet onaangedaan al eeuwenlang hun klinkende taak verrichten Dichterbij gekomen zag ik de intense…

ik dut in de tuin de kinderen spelen lief ... ijsklont in m'n nek!…

de wond wat schuin dwarsover heelt al goed, de restjes bloed zijn weggeveegd, de snede lijkt niet groter dan de breedte van mijn hand mijn verstand rangschikt naarstig wat mijn speurzin op zich neemt niets vreemds zo lijkt het, niets is blauw slechts deze vlugge ogen en dit bewustzijn ordent gauw hun waar gezicht dat is gewogen in de…

het zit vastgelijmd aan den hand ieder bushokje in de tram de trein en in de bus komt het verschijnsel voor, er valt niet meer mee te communiceren daar men door middel van dopjes aangeeft in-gesprek te zijn of hun oren gewoonweg vol proppen met te harde muziek mensen die hardop (lijken te) praten in zichzelf nee, het is geen schizofrenie…

Zuster, ach laat ook maar, gaat u uw gang maar weer, ik vraag geen aandacht meer, alle begrip. Als ik maar Wi-Fi heb, laptopverslavende, red ik me zelf wel al kost het een rib.…

Ik ruik het zout Van de zee, Zie het duingras Dat moeiteloos Meebuigt in de wind - En even, Heel even maar, Voel ik me weer Een veilig kind…

Zij had geen andere keus, “Dan maar rigoureus”. Toen ze moest kiezen uit twee kwaaien En de boel niet wilde verraaien, Ze was altijd zo consciëntieus. Je moet hem dus niet knijpen, Maar keihard ingrijpen..…

lieve pap als ik stil ben écht stil en luister héél goed luister hóór ik je hóór ik jouw stem – jouw lach jouw voetstap – jouw muziek jouw kuchen – jouw grapjes hóór ik de lieve woordjes die je sprak de ruzies die wij maakten jouw wijze raad jouw vermaningen en jouw troostende woorden hóór ik mijn man – mijn echtgenoot mijn vader – mijn…

Zingen Je eerste liedjes in de kleuterklas Over Moriaantje en groen is gras Zingen brengt blije gezichten Bij die kleine wichten Al neuriënd genieten op je fiets Zingen doe je niet voor niets Kerkelijke liederen in Latijn Het geluid kan nostalgisch zijn Meebrullen op een concert van Guus of Bluf Songteksten uit mijn hoofd, echt niet…

Vrede is voor mij een merel fluitend op het schuine dak en ergens ver een antwoord horen op een tak, een vlakke waterplas, plots rimpelig: een eendenechtpaar met kuikens achter zich, gemaaid gras ruiken aan een dijk het carillon dat speelt ergens tegelijk, een horizon te zien met huisjes, bos en kerk, of molen en de wieken aan het werk…

Soms verlangen we naar iemand in ons leven Iemand waar we alles mee kunnen delen... Soms verlangen we naar twee armen om ons heen Een knuffel van iemand die ons lief heeft Een wens in het leven Iemand om je leven mee te delen Niet voor even maar tot het einde van ons leven Je wederhelft je zielsverwant... Samen liggen op de bank met je armen…

Wanneer we veel verwachten, van mensen of van plannen, valt heel veel tegen. Deuren vallen in het slot. Hakken zinken in het zand. Ramen worden ruw gesloten. Wanneer we weinig verwachten, worden we zelden teleurgesteld. Een frisse storm steekt op. Hersenpannen worden geopend. Spinsels waaien uit onze kop.…

spruitjes glimmend van een vleugje olijfolie witlof heeft een zekere trots als je er gedachtenloos naar kijkt ergens zwom een vis tegen de stroom en die ligt nu op je bord met kappertjes de regens slaan het aardappelland beetje schillen of niet,met wat jus de asperges zwemmen in boter en niet te vergeten veel peper en zout 'mon…

Zoveel eenzame nachten dwalen we langs het zwarte water met onze gedachten aan een verdwenen geliefde nog zie ik je gaan in een droevige boot aarzelend met je roeispanen en net zo verdrietig als ik kijkend naar de rode vlag die langzaamaan gerafeld wegwaait in een duistere wind hoe moet ik nog geloven in een rozensprookje en wie betwijfelt…

Stille eeuwigheid een oude ziel in droomtooi zwijgend in een steen.…

je haar piekt weer zo eindeloos fotogeniek ogen spreken in het breken van licht dwalen door het vertalen van mijn blik woordloos lach je fluistert stil ja ik wil…

Nu steekt die Russische gemenerik, Uit vrees voor die gevaarlijke insecten, En als bewijs voor de totale gekte, De bloemen uit ons landje in de fik. Zou er wel íemand zijn die hem gelooft? Dat beestje zit gewoon in Poetins hoofd!…

Voor sporters wordt het Braziliaans Rio-ol Vol virussen, kadavers, dode vissen Een poel van enge ziektes, kan niet missen Maar neus dicht adem in, is het parool Want ook al is het water reuze vies Je zwemt en zeilt en roeit wél Olym pies…

een ogenblik verder geldt er geen weg meer terug slechts eenzaamheid wenkt voor beiden zij hier hij aan de overzijde enkel een schemering van wat is geweest blijft hen nabij…

Wat een kabaal daar in het water, twee gezinnen van elk 6 stuks, maken me gek met hun gesnater, echt mijn dagen gaan warempel stuk. Piepen, krijsen niet normaal, oorverdovend onverstaanbaar meervoudig kabaal, heb even overwogen ze wat valium te geven, maar ach ze vroegen ook niet om dit water leven. Toch een idee om iets anders te…

Mijn teksten zijn zwakker sinds ik wakker ben uit mijn comateuze slaap en er gaat nu geen dag voorbij of ik rol mijn pen in de palm van mijn hand als was ik een miskend talent hoe het ook zij dat gevoel laat mij wroegen en met woorden zwoegen en laat mij nimmer vrij.…

een boer heeft altijd wel wat te zeuren is 't niet over de melkprijs dan wel over de prijs voor 't vlees vervolgens overvalt bij de boer dan weer de vrees komt er nu wel of niet snel wat regen akkers staan gortdroog zon staat hoog aan de hemel op het boer zijn rust; kennelijk geen zegen.…

Spiegelbeeld vertel eens even, ben 'k heus zo oud als jij, is het waar, ben ik tachtig is mijn leven haast voorbij, ik ben al oud, maar toch niet zo oud als ik wil zijn, spiegelbeeld heel deze leeftijd vind ik helemaal niet fijn. Spiegelbeeld mijn eerste rimpels kwamen snel en onverwacht, was op al die rare gleuven echt totaal niet voor bedacht…

De reden, denk ik, dat M. Nostradamus de toekomst kristalhelder voor zich zag kan zijn vanwege 't vast herhaalgedrag van 't sprekend kuddedier: de Ignoramus De mens die door 't verleden wordt bezeten en steeds weer in dezelfde vallen trapt en dan met val en al weer verder stapt die hangt hij om zijn nek als een ereketen Wellicht is het niet…

op onverwachte tijd en plaats onzichtbaar voor het oog maar met een vaart nauwelijks te benoemen, raast en snoeit hij schoonheid plat, velt daarna oude bomen, vernielt het huis, herinnering, bekleedt alles met zijn lelijkheid om twijfel te voorkomen knaagt rustig voort, rooft dan de kracht knakt de wil: geen lieve moeder die hier helpen…