Alle inzendingen

We weten niet hoe diep onze wortels gaan maar ze bieden kracht en houvast. Afscheid doet beseffen dat we de ander nooit volledig hebben begrepen of bemind. Maar er is leven, ook na de dood en morgen kleurt weer de horizon.…

Zoals de wind door hoge bomen waait, raast de tijd aan hen voorbij Er is niets zo baldadig doch curabel als de tand, de tand des tijds…

Slenteren over het rulle zandpad langs de opgedroogde bedding van wat ooit in andere tijden het bruisend blonde beekje was slingerend richting zandheuvels waar een enkele knoestige boom de stoere groeikunst der natuur door echte eenzaamheid verstaat laat in de zwoele zomeravond bij een ondergaande zon wandelen tot het donker is silhouet…

het is enkel de bezieling waarmee ik de taal tracht te tooien alleen het zien van de stomme die mij beweegt tot ongepolijste zang enkel de zon die elke dag nieuw is en ook weer oud die mijn pen schrijven laat alleen de lome lentebui het kruipen van de tijd de sintels van het vuur die mij voortstuwen naar lyriek het is…

Ik voel me af en toe de kop van jut nou af en toe heel vaak, helaas, pindakaas moet top op m'n tenen lopen m'n enthousiasme temmen en veelal ook m'n creativiteit heel vaak niet hun 'tijd' neen ik loop, wandel niet altijd in het gareel van hun samenleving hun wereld en hun verlichtend geloof kan mij veelal gestolen worden wijzen…

ik behoor tot de orde van de ouderdom de erkenning heeft lang op zich laten wachten en wel te verstaan door mijzelf. andere zagen het al lang doch het jeugdige blijft voortdurend in mijn gedachten. de voorbije jaren hielden mij in menig droom natuurlijk heb ik weet van de onderscheidende levenslagen doch de alom aanwezige ontkenning kent ook…

Op een dag nam ik het besluit 's een versje te gaan schrijven zo één die men dagelijks op straten fluit en die nooit als aria zal blijven. Zo'n liedje zuiver voor m'n eigen lol waarvan men zegt; “Dat schreef die halve gare.” eigenlijk is 't veel te dol en toch fluit iedereen 't, dat is 't rare. Zelfs hoorde ik vanmorgen uit de bomen de…

Liefde is nooit een muur van binnen bekleed met kussens en een uitzicht op prikkeldraad Liefde is nooit een muur om verzwegen wensen een zwakke plek, een geheime schaamte of een heilig moeten Liefde is zonder oplossingen over muren heen klimmen nooit losgeslagen dronken van geloof, hoop of dromen Liefde is niet argwanend wanhopig…

Vlinder in de zon zweeft langs geurige bloemen de middag verstilt Ik wandel door het open veld, waar het licht zich uitstrekt langs het levende gras dat mij herkent — mijn hart luistert naar wat bloeit en antwoordt in een taal zonder woorden. Onder het gefluister van bladeren vind ik een zachte kracht van rust. De wind vlecht zich door…

wat mijn welzijn betreft ben ik onnozel doe het verlangen van de tafel weg mijn stem vindt amper steun als ik iets zeg al jaren leef ik tussen schuld en wrevel dat mijn longen in een laag stof rouwen en alleen maar zingen na een sigaret, blijft voor mij een sober geschetst portret waar ik maar zelden iets naast kan bouwen toch rijd ik graag…

ik heb de schaduwen van duizenden mensen voorbij zien flitsen zonder hoofdletters of opvallend stukjes identiteit waar zelfs de kleuren mengen zonder enige personality heel af en toe flitst er iets markants voorbij in de lay-out van pijn liefde en verdriet een view met een opkomende zon wit rijpende vorst aan de grond…

vandaag is verboden te betreden want er zijn grenzen hoewel gras geen geheimen kent en het louter in herhaling ligt meestal traag maar niet minder voorspelbaar te verklaren als hellend vlak in toekomend besluit voor zover wij weten…

Toen Air Force One weer opsteeg van Schiphol Kon Rutte zich dan eindelijk ontspannen Hij was geslaagd in al zijn dure plannen Want Donald had waardering voor zijn rol Er is sindsdien, ik wil dit niet verzwijgen, In heel Den Haag geen stroop meer te verkrijgen…

Het zwembad in om daar mijn voeten nat te maken eruit om met die natte voeten de tegels naast het zwembad aan te raken kijken hoe de tegeltenen verdwijnen in de zon. Een foto die tevoorschijn komt maar dan andersom. In het bad uit het bad ik zong een lied dat ik op school geleerd had. 'Looft den heer want hij is goed' en…

O zomeravond, smachtend neergevlijd op 't gele veld, in 't Westen goudgetint... Teerkreunend ruisen van de avondwind, die langs de vlakte in zware weemoed glijdt... O melodie uit lang verleden tijd, waarvan ik zin noch woorden wedervind... O rust, o stilte, blauwige avonddoom! Doorzichtig ligt ge op verre velden neer... Zo schouwt mijn geest…

Mijn eenzaam hart weent stille, Niemand die ’t voelt noch ziet, Dwarrelt neer als blaadren van bomen, Onzichtbaar voor wie niet ziet. Weemoed over tijden uit ver verleden, Toen ik nog vol in ’t leven stond, Geen gedacht had aan herinneringen, Louter leefde in het hier en nu. Had ik toen geweten wat ik nu weet, Was voorbereid wat kome…

Men neme een paar liter tranentrekkers en een zakdoekje nog voor het bloeden hagelwitte voor achter het raam maar ik ga nu echt geen woorden noemen over dood en verderf, nee laat staan over uitzichtloosheid, die kompaan van stervende alleenzaamheid van stop contacten zonder stekkers over lijden gedoodverf ellende Dus engelbert, laat…

Ik kreeg verontrustende berichten ik vreesde een uit-huis-zettingsbevel want wat een zwijnenzooi zou het niet zijn in mijn huis, mijn thuis, mijn living, mijn privé effe dacht ik de 'kelere' wat heb ik gedaan ze namen het zo absoluut letterlijk op maar uiteindelijk is het figuurlijk bedoeld want wat is het een zwijnen-'kelere'-zooi in de…

Vermoeid zal deze god niet raken van rationele schoonheid en orde, de kunsten; causaal zijn de muzen uit een verleden, het nu, en de toekomst waar zinnen onbepaald zullen volgen. Het pad naar de bron is vaak begaan met het lot van de rappe hunkeraars; vertraagde voetstappen verraden de gang van eeuwige twijfelaars. Maar voor een god…

ik die zwarte matte ogen heb het altijd donker dreigt altijd ik ken maar al te goed de oeroude koele donkere vijver de steen zacht geworpen in het stille water de rimpeling maar bovenal het vreten van de tijd…

Op het dorre gras boort hij de bek in de grond. Is één worm genoeg?…

Wanneer de hoop zijn belofte nagekomen was was je niet gestorven in de armen van een vreemde terwijl ik aardappelen kocht. Dan was de telefoon niet blijven roepen onder in mijn rugzak. Maar ik kende hem die hoop met zijn beloftes die hij zelden nakomt. Ik wilde je nog even levend houden. Onder in mijn rugzak in de telefoon was…

Onze Heer Jezus verbleef op Aarde, sprak bemoedigend tot de enkeling, terwijl Hij door helende vertelling allerlei mensen om Zich heen vergaarde. Wie de Heiland bijstand vroeg, zelfs verklaarde radeloos te zijn, gaf geen uitlegging van eigen godsdienst of levensbeschouwing. Welke smekeling ook behield zijn waarde. Thans zetelt Gods Zoon…

Waar is uw boezem, die in mijn handen zuchtte ik mis ze in het straatbeeld en in mijn huis het grijs heerst, de zwarte pakken zwijgen de schommelstoelen blijven sober bekleed. Zal ik uw kunstwerken in pastel plaatsen, uw mond zwijgzaam en in serene rust, terwijl ik over de zachte kleuren een mistgordijn trek en het penseel zich in mijn hand…

Er waren fraaie melodieën instrumenten met bijzondere geluiden bij een smeulend kampvuur om de overwinning te vieren gaf je mij een boek vol kansen je danste als een honingbij zoeter dan de zoetste terwijl de zon brutaal onderging in het diepe huilen van de nacht bracht ik je terug naar de roeiboot en we dachten dat er vrede zou komen…

Een reislustig en avontuurlijk vijfkoppig gezin uit Meeren gaat de bestemming van hun zomervakantie concretiseren, er wordt met spanning naar Moeder gestaard, ze gooit 'n pijltje naar een grote wereldkaart ... Oké, ze zullen dus drie weken achter de ijskast kamperen !…

hoe de zomer deed alsof niets teloor ging alsof vergankelijkheid een stoffig onleesbaar boek zou zijn alsof hij niet zag dat de oceaan altijd hongert naar het belagen van de kusten hoe de herfst stormend het land veroverde zomer en mens overmande hoe wij als golven braken op het kiezelstrand hoe wij afgemat het fort bereikten…

Als vissen konden praten en bomen konden lopen als mensen zouden zwijgen dan hoor je vogels lachen Als Onze Vader die in de hemel zijt op aarde terug zou keren krijgt hij spijt van zijn schepping Iemand valt van zijn geloof een ander valt van zijn stoel de stad is blind en doof hoop raakt zoek in het gewoel Niets is wat het lijkt…

Zonlicht op water stilte draagt mijn zachte hart wortels diep in rust Ik wandel door het woud, waar het zonlicht teder danst op waterrimpels, raak alleen wat zich openstelt — mijn tere hart voelt stilte als een zachte stem die mij optilt nog vóór het woord. In de adem tussen de bomen vind ik rust, een stille kracht die mijn ziel omhult…

Het goud in de hemel verbleekt de vogels zijn stil om mij heen in ijle, etherische schemer houdt een stem mij, gekooide, gevangen onzichtbaar, maar wezenlijk tastbaar en sprekend van vurig verlangen In 't domein van mijn diepste impulsen daar worden de klanken gesmoord van woorden, herkenbare echo's zo vaak meer dan eens al gehoord maar…