Alle inzendingen over bespeuren

De geuren die hier dwalen proberen te ontsnappen aan bespeuring. Het zicht is enkel een verbeelding, wat de ogen niet kunnen verwerken worden vertaald naar tranen. Kleuren lijken hier te verwaarlozen, wat enkel grauwheid achterlaat. Donkere wolken behoeden het mooie zonlicht van verwonding.…

De wereld is verrot, Steeds minder liefde te bespeuren. Haat aan zij die anders zijn, het lijkt een dagelijks gebeuren. Verschillen zijn juist mooi. We kunnen veel van elkaar leren. Maar het begin lijkt al zo moeilijk, elkaar weer respecteren. Iedereen is anders, Zowel van binnen als van buiten.…

Die flarden zijn zelfs menselijk, alsof in tijden nu vervlogen Bespeur in zekere zin, de onrust in jouw hoofd; de drang neigt naar emotie, waar jij van bent beroofd...…

Zonsondergangen met mooie kleuren, paddestoelen zijn weer te bespeuren. Vogels op weg naar het zuiden maken krijsende geluiden. Ochtenden grijs en kil, weer een uur tijdsverschil. De zomer is gegaan, met de lange avonden is het gedaan. De herfst is gekomen als immigrant, die zich tot aan de winter vestigt in ons land.…

Hun vraatzucht heeft mij de adem benomen, de luchtwortels bijna leeggezogen, bespeur ik in vlagen van koortsige koude, het omen.…

Vlinders maken je leven blij In een graanveld, frank en vrij Tussen korenbloemen en kamille Het levensritme mag er verstillen Kwik-me-die hoor je tussen granen Kwartels die zich er in zangkunst bekwamen Blauwe korenbloemen door hommels bezet Het akkerveld geeft z’n levenspret Weet dit leven goed te keuren Waar je bonte akkerflora kunt bespeuren…

was de liefde ver te bespeuren, en mijn wereldje o zo klein... Voelde heel even, ze ziet me tóch niet zitten.. er is niets, wat ons samen bindt, heb heel even in je hart zitten spitten... om te ervaren, wat je écht van me vindt... Wist heel even, toen ik je blik interpreteerde... dat ik me dingen in ging beelden...…

ingetogen dorpsleven zingende herboren arbeidslust danst blozend door het ruime bergmeer vergezelt het vaartuig der Zwitserse weermacht dat ronddraait gelijk een watertor dapper snort _ hort en puft aan al zijn kanten scherpe ogen heeft die turen naar beweeg'lijke rotsen onder de golven vage gletsjers boven de wolken vijandige geest bespeuren…

Duizenden miljoenen onbewust van seizoenen hangen ze in de ruimte als snoeren edelsteen zonder zwaartekracht, allemaal ver vaneen De wondere kleuren die wij bespeuren zijn als een oneindige caleidoscoop en onmetelijk ver weg van onze telescoop Met wazige blikken vol fantasie aanschouwen wij dit mysterie Door te kijken raak je verloren…

Man en vrouw bespeuren ook tere vragen naar kleine waar, reeds lange tijd verwekt: allerlei ouds mag Huiskamer behagen.…

In de beslotenheid van adem is het leven als een heraut die spot met eenzaamheid zijn hoongelach tekent een frons op het eindeloze voorhoofd dat de horizon voorstelt een god is nimmer te bespeuren de enige aanwijzing is een plek die overal en ergens is waar men nooit op zoek naar gaat daar waar men denkt te vinden wordt op ongeloof…

de paden een zee van varens als in een woud geniet ik van de grijsgroene tot roestbruine kleuren in één nacht van regen en wind kan veel gebeuren als de dagen zonder licht worden, kort en koud wandelend door het bos ruik ik de wierookgeuren de krachtige balsems van den, beuk en eikenhout ’t is hier heilig stil en geen wandelaar te bespeuren…

Het leven, in zondagspak gehesen, nog onbestemd van alle doelen vrij past door zijn eigen mijmerij als gegoten bij mijn wezen want in de loop van heel de dag wil niets bijzonders meer gebeuren - en in die leegte kan 'k bespeuren dat er iets moois verborgen lag.…

De wereld schijnt ons weggewist: als vreemde, vlakke schijven bespeuren we in de ijle mist dat landgedeelten drijven, waarover hier en daar een vlag van zonneschijn in lange lichtbanen zinkt. - De zomerdag zien we om ons uitgehangen.…

Zo worstel ik door de mensenmassa heen, verlies al wat vaker de blik op de einder en zie soms in de spiegel een vermoeide mond, matte ogen, en gedachten bespeur ik, die van bittere oude koffiedrinkende mensen, en ik slorp de einder met steeds meer moeite, met slik- en vooruitkijk problemen, maar steviger en stroever als een ouder wordende…

dus ik alsmaar in de verte turen, maar nergens een trein te bespeuren. mijn gemoedstoestand was aan 't verzuren en mijn mond luidop aan het zeuren... de nachttrein mag nu stilaan komen. het chromen staal met zijn wagons. de nachttrein heeft mijn droom ontnomen. ik sta bevroren op een leeg perron.…

vreemdelingen op haar rug blies de klanken van de door ons bespeelde klankschalen over kwelder en Wad zij, zij die de dood heeft geaccepteerd leeft haar laatste momenten voor vandaag aan mijn zij, spelen met de muziek en de klanken de wereld laten overgaan en wellicht de hemel alvast voor haar een beetje openen ze lacht, er is geen angst te bespeuren…

Niet door berekening, maar op de tastzin van 't gevoel bespeuren wij wat ons daar te wachten staat. Engelen reizen met ons mee, wegwijzers van de geest; ze fluisteren ons hun zachtheid en hun dromen in. Wie als een engel de ogen van de ander leest, is slechts op liefde uit, nooit op zelfzucht of gewin.…

Ach, de schoonste uit mijn gaard, Meer dan de and’ren saam mij waard, Mag ik niet bespeuren. Even als voorverleden jaar Straalt de hemel blauw en klaar, Door geen wolk betogen. Ach, die hemel zie ‘k niet meer, Die mij tegenloech weleer Uit twee minlijke ogen.…

Ongelukkig ben ik er niet onder toch verre van opgewekt aan mijn gezicht is niets te zien mijn handdruk blijft ferm krampachtigheid is niet te bespeuren liefde kan ik nog steeds uitstralen hoop blijft voor mij een gegeven vertrouwen is op mijn lijf geschreven en steeds maar weer is er iets wat me treft het overkomt me gewoon misschien…

oppervlakkig gezien lijkt dat als bescherming nog niet zo gek maar met kracht heeft het niets te maken diepe gekwetstheid en bange vragen hokken samen onder vliesdun dek en gluren door gleeën in dit laken of ze zich wellicht toch buiten gaan wagen toch denken ze er niet aan in hun te zeer gekrenkte bestaan zich in openbaarheid te vertonen bespeuren…

wachtend op wat voor ravage zij zullen aantreffen zijn Wit Helmen onderweg naar daar waar de laatste bom terecht gekomen is ze bestieren de straten, opzoek naar leven onder smeulende resten van een ziekenhuis waarin kinderen lagen, in de hoop leven te kunnen bespeuren, gaan zij onvermoeibaar door met zoeken tranen zijn allang opgedroogd…

genomen zoals het zich heeft voltrokken aarde water vuur en lucht de elementen van het leven, ik zie dat de aarde plaats heeft gemaakt voor water en dat het vuur weldra zal verschijnen, ze weet het en we converseren in een taal die weinigen begrijpen ze beleefd het samen mediteren als een groet naar de voorbereidende dood ik bespeur…

ik je broze grijze haren, en hoop dat je mijn bijzijn toch iets kunt ontwaren Ik kus je voorhoofd en gesloten ogen die de laatste dagen niet meer hebben bewogen En terwijl ik zacht je armen en handen masseer met jouw lievelingscrème, besef ik des te meer dat na vele maanden van zware strijd jij terecht verlangt naar rust voor altijd Toch bespeur…

' Even bespeur ik een glimlach in het reeds vervagende spiegelbeeld.…

Bespeur de angst in hun wimpers, wees blij voor onze wereld, sterf dan voldaan. Elke seconde van twijfel is er één van hoop.…

Moeizaam op zoek naar de liefde voor het leven diepbedroefd verdwaal ik in mijn eigen geest misschien wel op zoek naar mijn kinderlijke ziel een zee vol herinneringen en vele frustraties hobbelige duistere wegen,oneindige velden grimmige gezichten en wazige gestalten kruisen mijn pad geen horizon te bespeuren, geen sprankeltje hoop die mijn…

Ze waren een voorbeeldig stel Geen kreukje te bespeuren Ze wisten precies hoe het hoort Nee, niets kon hen gebeuren Des zondags altijd naar de kerk Vooraan de eerste banken Hij nette broek, zij stijve rok Geen vlekje of wanklanken Het huis was altijd spik en span Daar at men van de vloeren Er kwam ook alleen chic bezoek Nee…

Tot ‘s nachts heb ik trouw op jou gewacht Traag tikte de wekker de asbak halfvol in witte mist weerkaatst het vage licht op blanke lakens en ik denk dat ik een ezel ben Een uil alleen, de vleugels over de borst gevouwen wacht blind en huilt, voor het muisje schuilend dat met de kaas al lang is weggevlucht Nergens nu nog te bespeuren en gauw…

Laat mij mezelf inspireren door een kleur van hemel- gewelf hetwelk wordt gedragen door vleugels van liefde en licht waar tevens geen enkel wolk in dichtheid en uitgestrektheid valt te bespeuren Een ongeziene aantrekkingskracht, mijn adoratie begint te klimmen naar ongekende hoogte.…