Alle inzendingen over lenig

als dichter heb je ook geen eeuwig leven vandaag of morgen eindig je beslist wat minder lenig in een eiken kist je allerlaatste letter is geschreven uitsluitend je sonnetten zijn gebleven en die zijn volgens zot en humorist als bakens in een stad vol gal en mist je naam dient aan een straat of laan te kleven dit brengt op Ockenburgh een…

verhaal over zorgen, vasthouden en strelen liefhebben en werken dromerige ogen kijken achter brillenglazen al zijn beide voeten wel stevig geaard vrouw moeder oma oma moeder vrouw ooit waren er alleen de wereld en de maan, en de geur van hem die haar omhelsde haar lippen proeven nog zijn kus nu schrijft haar pen dansen haar vingers lenig…

In deze nacht daalt het licht lenig uit een slanke maan Behulpzaam smelt zij op mijn lichaam in een golf van zeldzaamheid In dit donkere uur kleur ik opnieuw de woorden in, smeed ik hun gestalten archaïsch, eindeloos In verlatenheid opgenomen boort angst een illuster fluisteren van fragiele lichtdeeltjes in een te kleine ruimte…

Rotzooien met andermans PGB Daar hoef je niet voor te hebben Doorgeleerd - dat roof je gewoon - Regels zijn er voor gemaakt Om overtreden te worden En wie het laatst lacht Lacht het best - wat dacht Je van een verslavingskliniek Die wij als nono's even ritselen De stumpers die er komen geef je Een kop koffie en wat brood Ter leniging…

met een lange hals staan zij in poldergrond genageld met de vleugels lamgeslagen stil zwijgend de boodschap te getuigen van een op apegapen liggend land kortwiekt geketend waggelen zij in het moeras van winst en verlies dat hen langzaam verzwelgen zal als niet diepe zakken en rijk gevuld van het zwart gepekte verenkleed de zware last lenigen…

- of busreis lukt nog wel als ik oplet en meeverander, niet zit te lezen of slapen, anders krijg ik bij aankomst in één klap het overgeslagen leven te verduren Sneltreinen en vliegtuigen breken me op, dan raak ik meteen achter en helpt het niet om elke vijf minuten met tientallen tegelijk de kilometers af te tellen Mijn wortels zijn lenig…

billen, welgevormd, wiegen mee met de ophitsende muziek tussen alle pracht en praal ben je een opvallende schoonheid ga nu maar helemaal los na de maandenlange frustraties omdat je niet goed jezelf kon zijn je steeds weer naar de kast zocht laat nu maar zien wat je in huis hebt aan fraaie frivole dansbewegingen en interessante lenige…

Door inheemse stilte wentelt zich wilg aan de oevers bij het zoet water meer waar blanke nimfen spiraalvormig dansen in een cirkel van zilvergroen gras alsof verlegen verliefd zijn ook bij de oppervlakte hoort van een noeste onherbergzame woestenij te ruig en stoer om echt te strelen wilg kronkelt zich lenig in het rond, geknot of niet…

tijd had alle tijd in die jaren toen jij met bloemen in je haren woorden overbodig vond en hoe je met een glimlach en smokey eyes elke zoen als een nieuw liedje drie liedjes lang duren liet en wat waren wij uitverkoren en een heel klein beetje burgerlijk ongehoorzaam en we bezongen de liefde met onze lenige lijven met de zachte ‘g’ van…

Mijn liefde is als de zee die 't al omgeeft, Met machtig aangedein van sterke baren, Mijn liefde wil de wereld ommewaren, En troostend lenigen waar weedom leeft.…

. ---------------------------------- uit: 'De lenige liefde', 1969.…

zeiden zij en gingen door met biljart geen vrouw deed mee uit het AZC behalve de kleintjes De ogen van dat kindje met kroeshaar, die blij keken de donkere meisjes zij zouden vernederlandsen groeien tussen stugge stijve noorderlingen zouden ons versoepelen met hun tanige lenige lijfjes zoals zij die als elastiek vouwden het kleine…

geloof, religie of overtuiging maar de ‘yoganisten’ 'evangeliseren’, informeren, leren er wel lustig op los Met hun naakte zin- en zen overtuigende werkelijkheid ze slaan nog net niet, nog niet, net nog geen voet tussen de deur trekken nog net niet de kleren van je lijf maar wel peuren, leuren, zeuren in jouw intiemste zielenroerselen Zo lenig…

in de wachtkamer van het praktijkcentrum is het een komen en gaan van diverse mensen jong oud man vrouw zorgelijk kijkend opgewekt de verscheidenheid voldoet aan de wensen van de huisarts die afwisseling wil in lenigen van nood bestrijden van pijn en leedpreventie de dokter is geknipt voor ontstoken amandelen gepokt en gemazeld ten aanzien…

wij krentten druiven onder glas te veel de foute korrels eruit gewreven gekrabd geduwd trossen uitgedund in onze kas gevraagd vingers lang en fijn soepel lenig bovendien scherpe ogen om te zien sneller dan je snel kon zijn op trappen waren ze gezeten de tantes m’n moeder de dames van het dorp krentend ging ik voor ze heten de vrouwen…

goh, wat zou ik graag eens in uw schoenen staan en al die duizenden kinderen blij willen maken met een handgebaar en een vriendelijke knik en het geloof dat u rijdt over daken goh, wat zou ik graag zoveel knechten willen hebben pietermannen, allemaal zo lenig als een artiest die de cadeaus voor die kleintjes overal brengen en niet een die op…

laat de kevers maar kruipen hij richt zich liever op, schijnheilig met fatale vangarmen jager van de tropen bij vlagen kannibaal wiegend op lenige poten fopt en tergt hij de hagedis voelsprieten op een wendbare kop ogen meten de diepte van het veld tasten alles af wat dichtbij beweegt vaak roerloos in zijn schutkleur soms waggelt…

( voor Gabrielle Roth ) Diep is de dans, magisch de muziek die zij ons aanreikt, vrij en gracieus als de adelaar, krachtig en vrolijk als een dolfijn, snel en lenig als een panter. In haar ogen zie ik de vlammen van Moeder Aarde, de passies uit de eeuwigheid. Haar slanke, wilde benen bewegen vurig op de dansvloer van zand en gras.…

Verrukking om de contouren van jouw boezems, die zo schoon staan aan jouw lenig lijf, versiert met twee weelderige bloesems, zou het schelen als ik ze zachtjes wrijf? Sluipend raakte ik jou aan terwijl je liep, als een fijn-vernuftige schoonheidsgodin, schaduwloos en 't was alsof ik al sliep tegen de borsten van jou, mijn koningin.…

Zwalkend op het pad der weemoed spreekt de taal zijn stille tocht Een plaggenhut markeert verlatenheid wanneer koude mijn ogen blind traant De windhoos blaast een boomkruin kaal lenig dansend herfstig sjansend wat meteen de adem stokt En waar mijn geest de winter wacht waarin ik jou zo naarstig zoek met handen blauw gevroren draagt…

Maar ze gooit de wintermantel van zich af zij treedt uit de donkere dagen haar jurk breekt de ban der seizoenen haar meischater vult de ruimte warm als vuur straalt de oogstgloed in haar ogen een midzomernachtdans is haar lenig lijf.…

We hadden een transportbedrijf Fokten biggen in stallen En met mijn lenige lijf Deed ik aan voetballen Totdat ik een blessure ondervond En maandenlang niet meer kon spelen Meer pijn deed dat dan de feitelijke wond Want wat als de knie niet meer zou helen?…

ooit kwam hij uit het ei gekropen genesteld in een vermolmde stronk onder een dun bladerdak nu kruipt hij uit de winterslaap over een tak in de tropen in een woud dat dagelijks kaler wordt het broos skelet houdt hem lenig gladde schubben dekken zijn leren vel als vingernagels die elkaar overlappen er spant een vlies over ogen die zwijgen…

1k weet dat wind, wen hij de aromen woelt Uit bloem en voor der vochte zomerlanden En zo doorgeurd, 't ontblote voorhoofd koelt, Met minder leniging die klamheid kust, Dan nu mijn gloed van Uw omvangen voelt.…

Van alle gulden heuvelkammen kentelen lijnen, die lenig naar elkander wentelen te zamen vloeiend in het dal, als fijne ideeën, die heur draden mengelen, uit elke geesteshoogte, en samenstrengelen tot één harmonische gedachtenval.…

Jong en lenig stapte j' uit de auto Je zag er zo goed uit dat ik me oud We gingen meteen weg naar 't atelier, waar twee vriendinnen je bevroegen.…

Ik droomde mij in wolken-landen; het blindend blank der zonnewanden al zwevend in 't rein azuur, als lenig marmer reuze-krullend, de dalen schaduw-purper vullend, - en goud-gekopt de stapel-muur.…

En plechtig ruist, 'lijk 't orgel in een kerk, De wind door 't woud van sparren lenig sterk En sombre beuken, 't heideveld terzij. 'k Vlij me in een kuil en dek mijn leden moe Met geurend blad en ros ruig heikruid toe En luister, oor en hart aan heideschoot.…

rustig veren aan de hemel liggen arm aan arm en dij aan dij 't water fris en glad een zee met mui naakt kom ik er terug creme en zand verscrubben een tentje zet je op voor schaduw en beschut buig 'k me over jou naar langer en naar meer lopen we terug jij fietsend zonder schoenen en ver voorop, ik kijkend naar je rug hoe je soepel lenig…

het vieren van jouw jaren is als een goed glas wijn dat jong nog van jaren lenig ook en soepel smaakt het verlangen wakkerend bruist zij lente in het leven dat fruitig en verlokkend mensen min bekoren doet stevig zacht en romig ook als de tijd en het lief leert dat niet tot de rand gevuld altijd het glas kan zijn krachtig en vol…