Alle inzendingen over halte

Daar is de Mariakapel, daar loopt het spoor, daar is de halte daar is de buurttram reeds. Met het instijgen verdwijnen zij voorgoed uit het oog van de vader, de broers en zussen, onwennig en gelaten op een rij voor hun Kempense boerderij. Mijn vader schreit.…

we komen daar terecht waar wij elkander dachten te zien in de jas waarin we samen passen in de kas waar onze bloemen onenigheid verzoenen op de uitkijkpost waar jij je schoten loste om aandacht die kreeg je onverwacht met koos en kus die zwoele nacht sta op en pak je vrijheid verdwaal in je droom pak de juiste halte…

halt, deze dromerij erkent geen daad waar in alle redelijkheid de mens wordt gebalsemd tot in zijn oorspronkelijke staat ach, de getrouwen die de hemelen als schepselen bereiken loven hun eigen fantasieën zoals de kribbe het aan de drie wijzen had voorgesteld…

'vergeet uw bagage niet' maar ik reis licht als een zwerver zonder bagage van het fysieke soort ik kijk naar de achterkant van huizen waar mensen die je niet kent ongeveer jouw leven leiden met andere variabelen in parallelle uren en dagen zij weten precies bij welke halte uit te stappen het midden van nergens is voor hen vertrouwde…

De wezenlijkste bijzaak van het leven, maar als het leven op de penning is wordt bijzaak hoofdzaak en wordt sport vernis, dan lach je ’t leven toe/uit*, de vuist geheven Je bent soms grimmig of verongelijkt, op zoek naar zin of hoop of mindfullness, houd halt en luister naar mijn wijze les: het glas is vol als je naar Esther kijkt en…

ukrzalinytsia onaantastbaar hoe dan ook het spoor gevend aan tanks munitie en soldaten die zij haalt of verder brengt waar de vijand heeft toegeslagen heerst nu vernietiging en dood maar ukrzalinytsia blijft geduldig mens en bestemming verbinden zelfs hen die de trein alleen halen door de trein ervóór te missen want ukrzalinytsia kent geen halt…

wanneer ik me verontschuldig en tranen mij plachten te ontwrichten van hetgeen van wat ik doe, zijn mijn woorden de halte dewelke ik aandoe en spreek met zachte stem : tranen zijn de waarheid van de ziel en ik voer mijn bescheiden betoog alsof er geen eb en vloed bestaat, slechts een komen en gaan van alle lot - ervaringen die ik als…

Onder mijn voeten krimpen honderd jaar: Niets dan een halte in een wandeling Van pool naar pool, via de evenaar, En weer terug, een eendere handeling. Ik kijk opzij, ik zie mijn trouwe hond. Er zit geen wollen vacht meer om zijn romp en Een beslagen tong hangt uit zijn mond. Zijn oog is dof. Maar hij is niet gekrompen.…

Ik zoek mijn weg, hou halt, en luister tot ik weer gewoon word aan het duister. ---------------------------------------------------------------- Edna St.Vincent Millay (1892-1950) vertaald door Herman de Coninck…

Heel voorzichtig krijt wegvegen in de wervelende stofjesregen silhouetten, gedaanten uit vervlogen tijden herkenning, voorouders familieband geeft rust droombeeld en realiteit glijbaan van leven naar leven abrupt een halt een veel te nauwe kraag snoert mijn adamsappel af het musket is zwaar heel zwaar al schietend, de dood tikt op mijn…

Dromend dat ik bij de snelweg stond reisde ik naar bestemming onbekend Oud verdriet, misschien zonder grond stierf simpel in dit prachtig continent Opzij van mij hield een voertuig halt de bestuurder bood zijn diensten aan Daarna gleden we over ’t zwart asfalt tot aan de grens van ‘t aardse bestaan Vriendelijk informeerde de chauffeur of…

Maar dit was een zwijgende ommegang, omwenteling na omwenteling tot ze in de wolken halt hielden. Een katheder werd uitgeklapt en de dienaar der dienaren Gods nam pontificaal plaats. Hij zwaaide plechtig heen en weder met twee gekruiste klaviersleutels en prevelde Latijn. Ik knikte en zei: Jeronimo, we gaan een tanka dichten.…

gedwongen bocht die mij sterk liet voelen dat jij er nog steeds ligt onder waxine bloemenzee waarop veel emoties dreven en de indruk wekte dat jijzelf niet bent gezwicht teneergeslagen en verstoord ben ik samen met jouw woord onze vrije meningsuiting is vermoord ik loof je lef en plak geen pleisters op mijn mond maar schreeuw een halt…

Bestelbon, kwast, schrift... halt, gerinkel van de telefoon; absentie-briefjes halen. Bij de vogels is de voertaal Frans en af en toe een fraai gedicht, dat geeft het leven glans. En de afwas, die ramp-slomp, moet ook nog schoon. In het bonte magazijn ontvlamt mijn liefde voor Monet. Bij ieder kind wel is bekend mijn passie voor ballet.…

Maar op 't nivo van 't water zelf, zittend op 't basalt, voeten in 't nat, om aan de kou te wennen, even... halt, dan, me erin te laten glijden, laten omringen door meegaandheid, zachtheid, beweging, 't klotsen, kabbelen, als een spel, een babbelen van golven...…

De hele dag worden we doorgezaagd Over alle mogelijke ambachten Die naar ons lonken op het moment Dat ons werkzame leven zal beginnen - Tegen half vijf zit de lange dag erop En stap ik aan boord van de Gado-bus Die speciaal voor deze gelegenheid Is ingehuurd door school Terwijl we langs het Stadskanaal rijden Houdt de bus even halt…

antwoord op code rood Zandplaten, onder de waterlijn verborgen loeren als duivels op mijn troosteloze boot Komt er dan nog ooit een nieuwe morgen, vrees ik en verschuil mij achter code rood Mijn vaartuig moet zo aanstonds stranden over de zee grond schuift reeds het pijllood De zee en ik zijn deze nacht aartsvijanden; ik wacht bij de laatste halte…

De kleuren vloeien krachtig Mijn adem trilt Ik wil een halt toeroepen aan de dromen Ik zie hemelen van pijn Zwijgende luchten, angstige vleugels Kom terug, kom terug Laat me niet verdrinken Steek je hand uit Kom terug, kom terug Laat me niet alleen…

Na een poosje maak ik gedesillusioneerd uiteindelijk maar weer rechtsomkeert om na een paar passen en na een paar tellen het vrolijk geluid weer aan te horen zwellen Grinnikend houd ik halt, luister zonder te storen omdat ook onzichtbaar gekwaak enorm kan bekoren.…

droomtocht over vertrouwde velden ver boven nietigheden verheven in de palm van trotse luchthelden naar iets nooit eerder begeven ik voel de ijle koelte op mijn huid de gespreide vleugels houden halt het zweet breekt plotseling uit nu de atmosfeer als een deken valt ik ben in de broeiende kern beland in het woud van intense geschiedenis…

Plots komt het peloton tot een halt. Daar staan ze stil, strak opgesteld in rijen. Om ons allen heen klinkt het vuurgevecht, het knalt. Alle staalhelmen recht vooruit gericht. De blik van hen allen is star en vast. Het geloof in hun natie en leider geeft ons een duidelijk bericht. Hun rood met zwarte vlag wappert trots aan de mast.…

sterker is dan jij of afdalen in een waterval, meegenomen worden op een reis waar je peddels plots breken met een daverende knal, maakt angstig, je raakt van de wijs de horizon lijkt versmald gedachten raken vaak het spoor bijster het is alsof je enkel valt, je hoort niet meer het gezang van een lijster de stilte roept enkel: “halt…

Ons kom lustig die berg opgedraf met die krag van die ossewa Onder ons verrys die vlaktes van het eeu oue Suid-Afrika Ons roep halt en stap uit en vergaap ons vanop die klipmuur aan die mooi kaleidoskoop kleure soos 'n koning oor sy landgoed tuur Met Lottebie waarvan ek hou drink ek lekker soet vonkelwyn ons voel baie geseënd dat…

Want de houtkap moet een halt en de ijskap smelt te snel. Daarom vraag ik U heer, mag ik boven komen of moet ik naar de hel? Omdat mijn enige vervoermiddel nu een kartonnen doos is? Echt het is een schande het is daar beneden goed mis. Maar toch Heer, mag ik binnen komen, ondanks mijn verpakking?…

En elke halte weer twee levensgrote, neonrode vrouwenlippen die vertellen wat er aan het leven schort. Het einde van de regenboog! Ambrosia, verlicht en wel, wijst ons de weg.…

dat ene Amor pijltjes richtte en ze dan afschoot, richting onze plek Nadat de dag in donker was gegleden had Amortje ons in het oog gehouden Één bankje in ’t donker park beneden leek voor ons tweetjes voorbehouden Toen de maan heel kortstondig lichtte tussen het grauw en groen wolkendek Scheen ‘t alsof haar hart mij berichtte daar maar halt…

golven Moeraswater schittert blij met het licht van de zon Kreten van futen gekras van waterhoenen het zoeven van zwiepende zwaluwvleugels lossen op in het geruis van zwaaiende populieren Wij waren daar wielend de haren platgeslagen het voorhoofd vochtig strak trappend om ergens te komen waar zomerzon de huid niet meer prikt Halt…

Zó rukken zij voort - 't is de zee, die hen trekt - Maar ginds, waar het gras hun gevallenen dekt, Is 't, of hun een 'halt!' wordt geboden, En houden zij rust bij de doden. 'Kom, sla de trommel en steek de trompet!…

Wachtend bij de verlaten halte en ik ben naar buiten gerend. Ik rende op je af en kuste je hartstochtelijk op je mond. En jij zei mij na afloop dat je al zag dat ik daar stond. En je mij ook al had herkend van je droom eerder die nacht. En dat je deze ontmoeting ook nooit had verwacht......…

energiecellen worden geladen kilometers blijken peulenschillen die brandstofverbruik minimaliseren de vederlichte stap kenmerkt de levensgang personifieert vriendelijkheid contacten blijken productief boodschappen doen een fluitje van een cent harde rugwind toelaatbaar blos op beide wangen vertedert buschauffeur die tien meter voor de halte…