Van Gogh je groette me nog
we Franckendaelde park
groette oog in oog
jij met je hond
en ik de fiets
vannacht karde ik nog daar
je weet wel waar
zwaar over dat zelfde rode pad
langs de gedwongen bocht
die mij sterk liet voelen
dat jij er nog steeds ligt
onder waxine bloemenzee
waarop veel emoties dreven
en de indruk wekte
dat jijzelf niet bent gezwicht
teneergeslagen en verstoord ben ik
samen met jouw woord
onze vrije meningsuiting
is vermoord
ik loof je lef
en plak geen pleisters op mijn mond
maar schreeuw een halt toe
tegen de vergroving
ik groet je stil in stil
met onuitgesproken brokken
in mijn keel
tel weer tot tien zodat ik nu
alleen nog nuanceer
Geplaatst in de categorie: actualiteit