Alle inzendingen over schoonheid

Te winter was zijn schoonheid als een beeltenis des levens; koud en ijdel, zo de schaduwe is. Geen schaduwbeeld en is hij nu, geen schijn, maar al dat schoon is, al dat levende, en dat liefgetal.…

dageraad als de rozen glinsterend ontwaken de zonnespin weeft ijverig 't zilveren rag middenin de met dauw bedekte schors geurt bloesemregen in de beschaduwde laan hellen de zomermiddag stralen langs de twijgen de kruinen af bloeit de pracht van beelden voor de schilder open met dichterlijk ontroeren dwalend door de gekleurde schoonheid…

De zon kwam uit het duister opdagen Haar prille stralen voelden soeverijn En luisterrijk klonk er een hemels refrein Van vogels die het licht weer zagen Immer zo dartel als hen wilde ik zijn En net zo gul als bloesemende bloemen Mij op niets dan schoonheid…

winter wonderland heerst,laat volop genieten, deze pure schoonheid van landschap in wintervorm wordt voor eeuwig op mijn netvlies gebrand!…

De vlier draagt mijn bruidsjurk lokt me dichterbij en tilt me terug in Zijn armen, vlijt me weer neer op het bed, vloeit uit over mijn schoonheid in de strandhut bij de waterval die ijskoud mijn handen striemde toen ik met Hem zijwaarts achter het geraas langs schuifelde over een richel van overgave waarvan het vuur onzichtbaar was…

Ineens was daar dat allochtone meisje, die pal voor mijn neus uitermate sierlijk een pirouette liet zien, waar ik achteraf gezien hard voor had moeten applaudisseren, maar ik was zo verbaasd door de plotselinge schoonheid en de artistieke gift van dat oerlieve meisje, dat ik nu pas de impact besef.…

nevel hindert het ochtendgloren er is geen sprake van klare taal of hoop op heldere gedachten de dag blijft hangen tussen oeroude stenen in geur van bladerrot en sfeer van schoonheid en verval bij het veen waar zij gevonden is rijzen angstige gedachten, stijgen vragen op: hoe kon het gebeuren, was ze alleen?…

Denkend aan haar aan haar edele gebaar Het gebaar waarin alles bestaat Alles dat leven de moeite waard maakt Alle gevaar laakt Alle codes kraakt Alle onrecht wraakt Het geluk voor altijd bewaakt Dat is zij in haar onvergankelijke schoonheid die daarmee deze simpele sterveling bevrijdt Naar de onvindbaar geachte bron leidt van existentiële…

wil als zij maar bloeien kunnen liefde is nieuwsgierigheid naar iemand willen kennen hoe vreemd of vertrouwd ook juist omdat zij ontdekken wil liefde is samen ruimte geven voor de vindtocht van elkaar in dat magische moment voorbij de verdedigende angst liefde is onvoorwaardelijk een geschenk dat vreugde vindt in de kwetsbare schoonheid…

hier mag ik blijven aan de Dombrug over de Zwarte Nete de kleine beek van oost naar west het zicht op weelderig grasland waar Canadese ganzen langzaam grazen en winnen van het trage vee om dit lieve laagland om de schoonheid en de troost om de hoge hemel blauw naast witte wolken om nooit vreemde handen aan dit kwetsbare om de angst…

Is het zonde dat er mensen om mij geven Waardering voor mijn zijn Niet langer angst en beven De schoonheid van mijn brein Is het erg te worden begrepen Terwijl de uitleg niet bestaat Geen vertrouwen in iemands strepen Omdat het nergens op slaat Er is niemand gevonden die boven mij staat Want ik houd niemand klein Iedereen is even belangrijk…

Ik bewaar mezelf voor de helderheid der dingen, de schoonheid van dansende zonnekrijgers aan de bron beleeft in het spiegelbeeld die opstaan uit de schaduwen vol met herinneringen, die in wisselende vorm zich verstaan in de camouflage van een kameleon.…

De simpele schoonheid dragen als druppeltjes uit een waterbron. Geven het jachtig leven een ander ritme aan. Tulpjes hier en daar, waar ze ook staan. Fluisteren in bloementaal 'de heerlijke zomer komt eraan'. Een bonte kleurenmengeling op een stralende lentedag zomaar ontstaan. Een bevestiging van al het moois aan bloemen.…

wassen van de geronnen noodzaak om uit de weg te ruimen wie op anderen neerkijkt achter dekmantels werkt niet voor rede vatbaar is of anders anders is Uit de hulzen van de kogels waarmee ze verdoofd zijn spint een automaat spoelen vol koperdraad voor het elektrische skelet van de wereld dat alles geleidt en feiten, wetenschap en schoonheid…

Nu elke dag ertoe doet tellen alleen ervaringen: nieuwe activiteiten volle teugen schoonheid en aandacht voor mij De rest ruim ik op Wat ik jaren heb bewaard gooi ik netjes weg in cadeaupapier of ik vouw er bloemen van die zullen verstoffen ter nagedachtenis aan mijn gezelschap onze ontmoetingen die niet kunnen wachten We geven…

Vertik het om te doen alsof Vertik het om te zwijgen jouw schoonheid is jou eigen en van je voeten schud het stof Vertik het om voor schut te staan Vertik het om te draaien je hoeft niets te verfraaien je ook niet op de borst te slaan het is al goed en goed genoeg de honger meer te worden doet prematuur verdorren de struik die anders…

ik splijt wat nog verbonden is volg aders van onstaan zoek wat niet ontgonnen is ik modelleer je naar mijn hand in strakke jonge vormen je gezicht oogt al markant je tepels spitsen vingers kunnen ze niet ronden borsten lichtjes aangezet zijn in mijn ogen goed bevonden ik heuvel venus plooi je door mijn kerven polijs haar schoonheid…

waar alleen de merel en het roodborstje gehuisd zijn, zoekend naar mijn brood kruimeltjes… In dit land van rijm en ijskristallen wanneer de avond valt spiegelen de gouden lichtjes aan de dennenbomen zich in het magische van een witte kersttuin een ijskoude schoonheid die mijn ziel beklijft!…

In de sereniteit van het overzicht Waar beelden jouw gemoedsrust geven Natuurlijk speelt het tegenwicht Waar ogen schoonheid beleven Hier speelt geen tijd En mag liefde voor de natuur met ogen spelen Wordt het andere beeld verspreid De aarde haar liefde zal delen Hier veranderen gedachten Wordt inkeer geboren Het harde mag verzachten…

In een heldere werkelijkheid aangeraakt door het aardse bestaan hebben we van zachte liefde genoten onder het licht van de lavendelmaan het was een geurig samen zijn een nacht met wijn overgoten een vrolijk dansen in de tuin lachen van genieten onverdroten om onze vrolijkheid en uitgelaten kreten liefde hebben we gedronken elkaar schoonheid…

sacrosancte drang dichter te zijn De onbenoembare dingen willen vangen in een dodelijke strik Zwarte merktekens krassen op muren van beton Een Medka getekend tussen de werelden De liefde blijven oefenen met potlood en een beetje gum Droeve woorden dopen in lampenzwarte tinten Met uitroeptekens medemenselijkheid onderstrepen Schoonheid…

vraagt ze terwijl ze naast hem ligt te hijgen in zijn warme zomerbed en hij haar dient met zijn fraaie liefde bij mij antwoordt hij alsof dat niet vanzelfsprekend is in bed, tussen de lakens voegt hij er aan toe nu ze naast hem ligt in haar onbewolkte schoonheid vol vragen, lachend en verbazend als een jonglerende liefdes schim blij…

rende het paard als een dolle door de wei het wou mee mee mee naar de wereld in haar wonder licht toen het winter werd wist de winterjuffer als geen ander de vorstschade te omzeilen haar wezen te transformeren naar een bevroren stilleven in de ruïnes van het winterpaleis wachtte de mens in duistere omstandigheden het leven liefde en schoonheid…

Zie hoe zij haar ronde loezen torst Die haar een dubbele schoonheid verordenen En ons gasten opzadelt met een dorst Waaraan ontgroeid wij van gespeend worden Nectarbronnen waar zuivel parelt Uit twee handvol blanke roomfontijnen Voorposten waardoor wij worden gesjareld Welke hotsend op haar torso deinen Weerstand bieden of zich verweren…

vanuit ‘t Eerbeeks Atelier de Scherpte van zijn Blik ’t Metier dat ik waardeer in gedetailleerd Sfeerbeeld de Precisie van ’n Droom in Werkelijkheid gevangen vaag Verlangen naar Lucht vrijwel zonder Hunkering ‘n dunne Vervulling van Zijn eerder Afvlakking van Pijn al tonen de fijne Twijgen de Levenskracht van de Hand die Kou tot Schoonheid…

Ik huil om mijzelf vergeefse tranen die niets veranderen Nergens tussen de gordijnen in de binnenvertrekken is mijn schoonheid veilig Mijn ziel zoekt onwetend wat waar is, naar de liefde van mijn man in mijn schoot Niet lastig gevallen door een oosterse prins die betoverend fluit speelt om mij op zijn paarden van de zee mee te nemen…

Alles is zo mooi Hoe de wolf verslindt zijn prooi De sneeuw net voor de dooi Een broek perfect in de plooi Schoonheid is wat ik droom De warmte van een grote oude boom De trein die rijdt op stoom De lente en mijn benen voelen loom Gaat alles gewoon weer rond Jij was het die daar stond Ik, volledig en geheel verstomd Ik wist…

Lang was de tijd dat ik, Van u gescheiden, Schoonheid die dort ondankbaar heb bemind. Maar 'k weet dat ik u weelden wedervind wanneer ik wil, Als in verleden tijden.…

jij hield niet zo van het onverwachte plotselinge geluiden en krachten die tevoorschijn kwamen op een niet bekend moment vaak vooraf gegaan door flitsend licht in alle kleuren glinsterend en sierlijk dansend op de wind in de ogen van ieder kind in versnellend tempo op naar de finale die met een grote klap alle schoonheden…

't Is niet de dood of scheiding, niet het kwaad, Dat anderen ons aandoen, of 't gemis Aan aardse liefde, niet, dat ons verlaat En jeugd én schoonheid, eer genoten is Het zoet van 't leven, niet de dwaze daad Die men beweent in rouw en droefenis; 't Is: als men leeft voor iets, dat niet bestaat En nimmer heeft bestaan, en als men 't weet…