Alle inzendingen, met trefwoord dichten

‘t Gordijntje wordt daarboven Van ’t venster weggeschoven, En door de heldre ruit Blinkt Miekes hoofdje uit. Ze heeft me in ’t oog gekregen, En lacht en knikt me tegen… Zo slaat dan op den duur Toch eens het liefdesuur! Maar neen! Mij geldt haar blikje, Haar lachje noch haar knikje! Ginds kuiert hare nicht… Ach! doe ’t gordijntje…

een kloof dichten is iets anders dan een gedicht schrijven beide gevallen zijn niet geheel zonder risico bij de één moet je waakzaam zijn voor een val terwijl je bij het andere onderwerp verdacht moet zijn om niet alsnog op je bek te gaan omdat ook kritiek nog wel eens meedogenloos kan zijn...…

Daar weet geen één de stille troost, Die door m'n kale kamer bloost, ‘t En is geen zonlicht van de Oost, ‘t En is geen lief dat kust en koost... Het is een oude beeltenis Van hem, die schoon van eenvoud is en prachtig droeg z'n droefenis... Gezelle... m'n goede Gezelle! Daar, op uw voorhoofd staat geprint Het lijden van een mensenkind,…

Elk woord is zwanger van een nieuw gedicht. Wanneer je in de verte kijkt druppelen woorden uit jouw ogen. Als je verliefde gedichten wilt nodig mij dan uit in je bronnen. ----------------------- Noachs Kat, 2000.…

Het centrale zenuwstelsel van de dichteres wordt doorgaans 's ochtends op gezette tijden na de wekker of radio op smartphone of bij volle maan de rode haan geactiveerd en non-verbaal naar buiten toe gekeerd reeds voor de bel van deur of school danwel de telefoon licht heel de onderhaarse binnenwereld in haar op haar brein loopt…

Daar zit je dan Pen in 't knuistje Nu komt het er van Fijn gezellig in 't huisje Maar vlotten Wil het niet Even nog wat ravotten Dan forceren dat verdriet Op de bank achter de ruit Half in de lig half in de zit Pers er wat woordjes uit En dan krijg je dit…

O, wat is het dichten zoet! Altijd... als men dichten moet,- Dichten is niet ieders zaak, Geen ontspanning over vermaak. Dichten is: uit vol gemoed Storten zijn gedachtenvloed, Als een brede waterval, In zoetvloeiend woordgeschal. Moest ik zoeken naar een woord - 'k Zou niet dichten, zooals 't hoort; Moest ik denken bij mijn lied -…

de opdracht was: schrijf ‘n klein gedicht ik begin net pas en doe de deur al dicht…

------------------------------------ Als ik talent voor bijv. schilderen had gehad, zou ik elke dag jou schilderen, slechts in je schoonheid gekleed. Als ik kon schrijven, schreef ik elke dag een zinderend gedicht dat zingt als een sonnet. Als ik maat kon houden, zou ik elke dag, op je bronzen billen trommelen. Was ik een morsige…

Ik heb een chronisch dichtend brein En dat is echt niet altijd even fijn Want net als ik graag wil gaan slapen begint mijn brein weer woorden bij elkaar te rapen Ik wens dan toch wel eens wat rust daar bovenin Maar dat brein dat doet gewoon zijn eigen zin En niet één, maar wel duizend zinnen laat het rollen Die ik ook niet zomaar weg kan scrollen…

ik wilde woorden schrijven tekens van de taal eenvoudig als gras lichte woorden hebben hun eigen leven zijn uit de ziel ontsnapt sober en sereen ingetogen kleuren op het schrijverspalet lagen strijken fragiel penselen op wit papier schitterend transparant jij pakte het schildersmes zei dat eenvoudig als gras onhaalbaar maar…

Toen kinderboekenschrijfster Dumon Tak Zich plotseling tot Theo Maassen richtte En aan hem vroeg of hij misschien ook dichtte Gevoelde het of er bij mij iets brak. Nog zie ik hem in Amersfoort daar staan, Maar: “Dichten?....nee.….daar deed Theo niet aan.”…

Er wordt mij zoveel toegedicht en met name negatief Ik vind dat prima maar dan wel graag in dichtvorm klinkt licht positiever…

Heer Muzeman, ge zegt het goed Uw klankdicht klinkt heel licht en zoet Ik dicht nooit echt omdat het moet Maar 't zit nu eenmaal in het bloed Al doen ze soms oubollig aan De nescio'tjes van titaan Of omgekeerd, vergeet dik trom Dat is passé, komt nooit weerom Tenzij de helden van weleer De nooit vermoede wederkeer Beleven in een sprookjesland…

onder wolken van lood tekende ik sporen in het zand in smeltende hitte schreef ik een goddelijk woord ik vluchtte voor beelden van de krokodil doofde de vlam verbrandde mijn ziel vouwde een zingende vogel van papier fluisterde mijn traagste gedicht ik spelde mijn naam op de schutting uit de binnenste muren kwam geen enkel geluid…

Wie schrijft, die blijft! en 'k zou graag nog een beetje blijven daarom begin ik maar te schrijven ik brei wat woorden aan elkaar die vormen dan spontaan een paar ik denk whoopy ik ben een dichter dat maakt het aards bestaan wat lichter ik brei desnoods een woordenboek puur om te weten wat ik zoek en ja... wat zoek ik? ik zoek…

Ik voel mij somber. Ei, wat zal ik doen? Een platte geest dronk nu een glaasje. Maar ik ben een poëtisch baasje en ga mijn weemoed in een versje doen. Dat is het voordeel van mijn gave. De burger kan zijn ei niet kwijt, terwijl ik, rustig mijn neerslachtigheid gelijk een paardje voor mijn kar laat draven. Is het volbracht, dan ben ik opgelucht…

Ik schrijf, en deel rond: vrouwenarmen versperren haast mijn luchtwegen.…

gespeend van enig talent werpt hij zich op het schrijven van een gedicht in chaotische gedrevenheid maar met weinig inzicht plaatst hij de ene frase onder de andere en is totaal niet verbaasd dat iedere samenhang ontbreekt…

Het is bij ons thuis aan en uit open en dicht en dat geldt niet tot onze relatie maar de relatie tot de energie lichtje aan lichtje uit deur open deur dicht en de ramen de ramen potdicht!! Het houdt ons energiek het behoudt van energie!!…

Dichten is geen kunste kom, geen kunste dichten is een gunste Gods een gunste!…

(melodie: ‘Sì dolce è’l tormento’ Claudio Monteverdi) De mistige morgen verhult het gezicht De grauwgrijze nevels verstrooien het licht Je staart naar het water Het zinloos geklater Is zonder gewicht Niets komt bij je binnen Niets prikkelt je zinnen Het venster is dicht Je vragen en wensen zijn wijd als de zee Maar golven vol…

ik heb jou altijd mijn eerste woorden gestuurd uit de zomer van mijn hart verpakt in de mooiste lentekleuren zongen zij al voorjaar toen de laatste sneeuw nog niet gesmolten was wij die altijd samen spelden in diepgang ons gedicht opstelden om zo de warme empathie te leren van samen leven in proberen onze liefde op wit papier…

Ik ga mijzelf eens uitgebreid trakteren Op ‘aangeklede’ koffie met gebak. Geloof maar, dat ik ook een ‘glaasje’ pak, Vanwege tien jaar vormvast badineren. Van sleet op al mijn rijmsels nog geen spoor, Voorlopig ga ik dus nog even door.…

Ik beklim de hoogste ladder om de mooiste bloem te plukken speciaal voor vandaag ik kleur de hemel kobalt blauw en schilder een zon, die naar je knipoogt speciaal voor vandaag ik reik je de hand voor een dans tussen de sterren speciaal voor vandaag ook al heb je twee linker benen weet dan, dat je even daar was daar waar de mooiste…

Spreek je over dichten, Dan wordt iets dichtgestopt. Er wordt iets toegesloten, het deksel gaat erop. Dichter zijn is iets heel anders. Een dichter houdt van openheid, zijn hart voor schoonheid openstellen, Een heel groot onderscheid. Hij moet aan anderen overbrengen, de schoonheid die hij voelt en ziet. Geen geluk ligt er in zwijgen.…

De goede verstaander heeft mij niet nodig maar jongleert met zijn eigen toverballen in het kunstlicht van zijn kale stad. In dezelfde krant waar men deze gedichten zal bespreken, zullen moordenaars toeslaan, koersen schommelen, ettert een wereldzweer. O moeder der wateren, natuurlijk, ik blijf het proberen, maar het Grote Gedicht, dat handel…

Ik voel Een sterk Verlangen Jij maakt Veel los In mij Ik voel Een sterk Verlangen Naar jou Hier heel Dichtbij Mij Ik voel een Sterk verlangen Het laat Me niet Meer los Ik voel Een sterk Verlangen Wil jij Ook dicht Bij mij…

In een ideaal gedicht, wordt gezwegen. Weinig gezegd. Veel gevoeld.…

Steeds dichter worden. Steeds nader komen, tot wie we zijn. Mensen van geesten en bloed, herkennen elkaar blindelings. Treffen elkaar stilstaand, voor gesloten deuren. Daarachter stromen wilde rivieren. Ooit zullen ze samenstromen, op weg naar open wateren. Zeeën en oceanen. Voorbij de horizon. Droom! Zie! Luister! Naar hemelse muziek…