Alle inzendingen over drenken

Ze hijgt uitgedroogd zoekt de plaats van opstijgen om zich te drenken.…

nog voor luide stormen hun ruisen en geraas drenken in stilte en naadloze zwijgzaamheid blijkt tegen het vallen van de avond het hart nog het meest gehavend…

terwijl de grijze morgen gedachten laat verzanden in negatief bedenken van wat vandaag niet kan houd ik mij stil verborgen mijn hoofd tussen mijn handen laat mij in woorden drenken totdat ik schrijf ... tot dan ...…

Verduveld anderhalvemetermoe Zijn zij en denken dat ze helder denken Ons land met Viruswaanzin moeten drenken Ze blijven ijlen, tot vervelens toe Want ja, van oudsher kennen wij ze al: Die stuurlui staan – goddank! – slechts aan de wal…

ondergraaf niet langer een leven dat verwoesting haalt uit zichzelf aanvaard niet meer de betrachting van een reikende hand die vruchteloos blijkt breek niet verder de vervoering die ontegensprekelijk aanwezig is en niets onderschrijft de emotie wanneer getrokken zwaarden drenken in bloed…

Spokende zomergnomen mengen de beker en breken het brood; haar drenken verre dromen, zij bloeit zo bleek, zo rood.…

blad verdwijnt in woorden letters druppelen de inkt blauw op de vlonder in een hoek op een pruimenpit liggen spatten als zinnen verfrommeld in te drenken ze zinderen na in een hoofd deinend in de strandstoel met een pen die uitliep door de zwoelte en de golven die zee schrijven om te vergeten…

alsof de nacht zwaait in het licht van de maan, het gejubel aanhoort; voor jou geplukt zwerfsterren, vol poëzie en de roep van de Kleine Beer hoe ze vanavond de wind vergezelt haar naar het noorden lokt klop zacht, mijn vriend en drenk me in het moedige duister…

heb ze geplant dichtbij en in het verre land zaden die voornemens dragen uit mijn rugzakje staken in het zand bij duinen en strand waar zee ze drenken kan in de zwarte aarde van het binnenland op heuvels zonnigste kant ik zal ze verzorgen mijn voornemens op rij bloei maar dan kan ik ze voorbij…

Het onaantastbare aan te raken en te ervaren hoe je vingertoppen wegvloeien in lauwe hemelbanen van kloppingen en ruizelingen in en uit, in en uit zo los je jezelf op: smelt je in een plas en drenk het omringende met levenslessen van vrieskou en wolken verzadiging van minpunten vlei de aarde open wijd je openingen en wacht hoe de koude…

overvleugel jouw zwakte met toonbare tranen laat bitsige woorden vernieling slaan koester het recht der schaamteloosheid laat de lach haar verhaal nooit drenken in spijt maar open de vuist die waarheden klemt verlos wat verholen onthulling miskend en trots zal jou raken vergevingsgezind vernietig de leugen die waarheid hervindt…

'k verlang ook naar bloemen al kan ik best zonder eisen doe ik allang niet meer ik wacht tot de bron van jouw liefde voor mij zal wellen als vroeger en drenken het gras opdat het weer groent dan bloeien de bloemen misschien als weleer...…

o Gij, in weedom neergebogen, Weerhoud geen tranen in hun loop: Zij drenken 't bloemetje der Hoop, En moest hun bron bij u verdrogen, Bid God, dat Hij uw leven sloop'.…

Maar zonder aarzlen of bedenken Beproefde hij haar in het vuur En smolt, die smachtenden moet drenken, Vast in een harnas van glazuur. Want geen kan liefdes laafnis brengen, Die zelf niet, dervend, durft verzengen.…

Laat me… wanneer kwijnende zonnestralen zich drenken in het bloed van de vergane dag de zee het wellen van haar golven langzaam laat vervagen in ‘n verstarde lach en als de wind haar wisp’ren niet meer door de blad’ren zingen kan omdat de nacht zijn deken heeft gespreid waardoor de wereld in ’t duister glijdt… leg ik mijn…

Laat me… wanneer kwijnende zonnestralen zich drenken in het bloed van de vergane dag de zee het wellen van haar golven langzaam laat vervagen in een verstarde lach als de wind haar wisp’ren niet meer door de blad’ren zingen kan omdat de nacht z’n deken heeft gespreid waardoor de wereld in ’t duister glijdt… leg ik mijn hoofd ter…

En toch, hoe stovend zwelt de druif, Hoe schijnt zich loof en ooft te drenken In 't glanzen van zijn gastgeschenken: Een korenhalm, een witte duif.…

o Gij, in weedom neergebogen, Weerhoud geen tranen in hun loop: Zij drenken 't bloemetje der Hoop, En moest hun bron bij u verdrogen, Bid God, dat Hij uw leven sloop'.…

mijn fantasie ik zag je daar waar ik niet meer wilde denken aan wat en wie doch mijn dromen werden wat ik wilde vol verlangen met gedachten die verstilden zonder woorden maar met beelden ik dacht aan toen aan ons leven en de vreugde die we deelden doch ophield te bestaan jij ging weg ik liet je gaan nu jaren later zie ik jou ik drenk…

Gelovigen geven aan God een deel van Zijn overvloed niet als offer, maar als mens die buren en dorpsgenoten helpt lastdieren ontziet en vlinders laat fladderen en niet alleen lief is voor knuffeldieren maar fonteinen bouwt om de edele paarden te drenken Ongelovigen beslissen zelf of ze hun opbrengst verkopen wat ze opeten en wat ze…

en kille stille zakelijkheid transparant maar nog altijd oorzaak nummer een van dodelijke kramp door affectief gemis bijna onder handbereik maar de groepen zijn hun leiders van vroeger kwijt het is de explosie uit jouw blik die in vuur en geluid aanslaat op ieders ik waar bloed warm mengt het koude hart zich eindelijk kan drenken…

tranen verdring ik niet meer als verloren takken prikken ik laat nu vrijelijk komen louter mijn geharde aard verzacht de geblakerde bomen tot groen herlevende gaarden waar duister zonder dreigen vocht en verkoeling brengt vallende druppels ruisen blaren en dorre korsten mos drenken de verdroogde gronden van mijn lege sprokkelbos op…

Bloed kleurt het hart scharlaken rood gerijpt om zichzelf te verschenken traag ademend haar ziel te drenken in de leegte die zijn blik haar bood.…

buitengewone knuffels bestaan wijselijk; ze zijn in de huid geschreven door die ene wijze uil die zijn blik op mijn schouders tikt en in zijn hoop mij in een potje yoghurt legt waarin ik kan drenken, mijn mond bijt minder; verdoezeld dat stekende.…

De zwaluwen vliegen laag zonnestralen rusten uit nachtregens drenken de aarde. Misschien heeft god genoeg van het scheppen het lijkt wel zondag vandaag Een stem ligt in de hangmat schommelend te rusten, onder een appelboom, te rijpen van bloesem naar vruchten. (foto: Irene Verkerke)…

tongenlont wordt er een lach verborgen vanwege mijn verfijnde grappen of bedekt zij de verveling om niet uit een ander, afwijzend, vaatje te hoeven tappen en mij niet wenst te tergen als ik haar, mateloos verblind, mijn zuigende ogen schenk onkundig mijn passie achter zwijgzaamheid te verbergen opdat ik mijn zucht slechts in speeksel drenk…

Die mij haten, honen, krenken, willen mij met edik drenken. Zal ik treuren vóór mijn wijn? Zie, zovele vreugden wenken. Ria mijn, aan u te denken jaagt de Schelde door de Rijn. Dromen zal ik vóór mijn wijn, drinkend aan uw kussen denken, neigend u mijn hart uitschenken, tot de grond, als jonge wijn. Jonge wijn, godenwijn!…

van de boom hij fluit op mijn vingers naar het meilicht droomt meer dan zijn kruin verwachten kan meer dan ooit voorbij het zachte weer beweegt zijn bloesems blijmoedig naar mijn bankje ik vraag hem niet naar zijn naam welke beelden hij ziet of zijn verdwenen in het lied van de zuidertoren blauw en wit boven de tuin ik drenk…

Geloof kan in ieders wezen opdagen als een beekje, dat verlangens wil drenken, de zoekende drinker soms zal krenken, daarna tot herboren hoop uitdagen. God zelf geeft dat aardse beeldengewoel de vrijheid eigenzinnig voort te gaan, oordeelt met neerbuigend minzaam gevoel: "Kunnen Mijn schoonste schepsels Me verstaan?…

onbarmhartig haar woorden laat veren slordig uit de bodem geschraapt zo denk ik, rechtop staand zonder bewegen onder de late lucht het is nu zomer en met vlinderfladderende armen snijd ik vogels en paarse wolkjes uit het licht omlaag vol gedragen bruidsvluchten die in stille verwachting het behoedzaam tasten in zachte kleuren drenken…