Alle inzendingen over geuren

Jouw adem in mijn nek Mijn tong in jouw mond Handen die heerlijk strelen Kleren liggen op de grond Jouw mooie lijf is ontbloot Mijn borsten tegen je aan Je bijt zachtjes in m'n billen In het schijnsel van de maan Jouw geur zo intens lekker Je ogen kijken heerlijk zwoel En wij…….we vinden elkaar In het allermooiste gevoel….…

het rechtstreeks contact was mij voor even verboden zag licht in vele stralen traag neerdalen in het schimmig koel bos ik zocht het donkere op verbaasd over de vele verschillen in flora en fauna waande ik mij al gauw in een totaal andere wereld waar duister zonlicht als standaard verving met poelen in dodelijk zwart waar de geur…

het bed nog warm van je lijf terwijl jij al vroeg de straat uit fietst en ik voordat de dag ontluikt nog even op je plekje lig je geur die stilaan vervliegt nog diep naar binnen snuif…

van op een afstand zijn alle roze rozen gelijk dichterbij :geur anders.…

De wankeling van dingen ligt als scheuren in het ijs vlak voor de voeten dicht onder het oppervlak van hoe het eigenlijk zou moeten zijn: een baan van gloeiend wit en schittering van licht solide woorden bloeiend als jasmijn die witte geur van trouw en hoop en droom en nooit teleur.…

verslagen coupeer ik ze bewerk de scherpe punten met mijn botte mes laat me niet langer misleiden door de zoete geur van beloften in de knop een doornenkroon verliest zijn kracht als er geen wil is om te snoeien ik laat de steel weer dragend zijn wat overblijft is rozenhout en toch ook een vleugje pijn…

Vierkant zoet Blikje bitter Vlieger zout Oud grijs Jong roze of blauw Brandende sneeuw Regenstralen kleurenbogen Ware leugen slechte goed.…

Allemaal vragen die kleven aan de geur van tabak aan het papier waarin de vorkjes zaten.…

stengelachtig en broos van natuur als het ware zacht neergevlijd maar zeker tot dragen bereid zo woel ik met mijn lippen wat kort geplukt maagdelijk groen en aanschouw de steltlopende snippen die door weinig wuivend riet aan het oog worden ontrukt zwalkend door de gebroken vliezen van mijn lage hemel heen gaat de jonge naamloze geur…

Het vers boeket op tafel vulde de ochtend met kater zomaar afscheid van een nacht die toch gemeenschap had gebracht Hadden je ogen dus gelogen toen je sprak over later over dat wat buiten van binnen verwacht Een boeket een tafel vol vragen en ik rook weer de geur van verlaten die zo penetrant ver kan dragen…

de lippen spannen zich nog een keer samen trachten achter mijn gesloten deur de aftocht te blazen ik wilde nog nog een laatste eer beramen maar de diepe klank, tergend langzaam klimmend, blijkt al zwart van kleur in de verte hoor ik jou op zijn echo azen met amen in zijn geur…

Heel ver van huis ontdek je weer die band, want na een aantal jaren gaat het wringen. Je mist vaak van die onverwachte dingen, die maken je weer trots op Nederland. Ik ken iemand - hij was ons land ontvlucht - die kon niet zonder zijn gebakken lucht.…

Als de geur van de seringen, de tuin doet ruiken zoet en fijn, komen bij mij de herinneringen, aan ons eerste samenzijn. En vaak denk ik met spijt, hoe ik onze liefde liet verbleken, door teveel te vaak te weinig tijd, tot haar liefde was geweken. Nu zit ik hier met teveel tijd, en denk aan haar in stilte en eenzaamheid.…

het was een ochtend in Godelieve ter Hoeve dat ik werd geraakt door de glans van jonge witte snaren het schitterde zeldzaam helder licht op die dag waar een wijle de zon meende te heersen en ik haar gratie in volheid mocht aanschouwen die mij optilde in hemels riekende geuren waar heur grote ogen diep baadden in jeugdig lentevocht…

Bleke zon, een woud van kleuren, Stilte, die je haast nergens vindt, gezonde lucht, bouquet van geuren, stil genieten, als een kind. ’t Vee, vredig grazend in de wei, In struiken, tonen van een merel, Een natuur, zo toomloos en vrij. Zo is de rust in een vrije wereld.…

Lemok hoorde de vrouwen die achter de omheining van het mannenhuis behoorden te blijven, zacht zingen. Hoeveel weken was hij hier nu al ? Duizend sneetjes in een volmaakte huid, hij en de andere jongens waren samen met hun Vaders, Ooms en Dorpsoudsten het mannen- huis binnengegaan. Als jongens wel te verstaan….Als man kwamen ze er vandaag…

Waar woont de geur van de schaduw, waar is het huis van de klank? Kinderen weten de wegen, kort is het geheugen van de trouw. Waar tuimelen de geluiden, waar schildert de zon? Vannacht droomde ik zonder beweging, zonder noten, maar vol muziek.…

de geur van vers gedraaid kleurpotlood bekruipt haar en langzaam sijpelt het door tot in 't diepst van haar ziel terwijl ze haar ogen sluit nemen gedachten haar mee naar vroeger tijden twee handjes die voor het eerst een potlood vasthouden waarmee ze de oorlog uit haar leven kleurt…

creatie als een schouder waarop ik uitgeput mag rusten de blauwe zee als geheelonthouder het bos als mijn tuin der lusten Lentebloesem in een koele bries verfrist mijn innerlijk vermogen de kant van natuur die ik kies streelt mijn betraande ogen Gefascineerd door de kleuren in een roes van zuiver verlangen in extase door de zoete geuren…

Blijft het hangen in een geur van schijn , houdt dat de deksel op de wensput van het verlangen op een kier of valt hij dicht, zonder dat te noemen is het de grootste pijn of straf, of lopen we voor beide weg al horen die eenduidig bij elkaar, worden we dan bestempeld als moedig of een beetje laf?…

Want de tijd is geen boodschap maar slechts een dankbare geur van elke belofte.…

Hoe verrukkelijk de geur van lindebloesems: kindertijd terug. Haiku…

doek lijkt grauw geworden door het helle wit van sneeuw uit reeds voorbije dagen maar als het zacht pastel de eerste krokus opent in het prille groen dan ruik je leven dansen kwasten weer in het warme licht van zon straalt linnen in een nieuw beginnen ik laat het voorjaar binnen door de open serredeuren wind vlaagt speels in duizend geuren…

Zij houdt het voor gezien dit seizoen heeft geen zin meer om te bloeien als regen drup voor drup dag na dag haar telkens komt vermoeien blaadjes slap verbleekt de kleur blijft enkel nog haar geur in onfatsoen…

Eigenlijk viel het me gisteren pas op, bij het openen van een raam, terloops, ofschoon ik stilstond. Mist kun je ruiken, alsof de druppeltjes iets meedragen. Ze hangen besluiteloos rond in een doorleefde nevel van verzwaarde hemel en gecondenseerde klei. Zo ruikt een grijze waas van koude huid en klamme steen, van onzichtbare koeien…

jij bloeide naast me in het gras het gele hart omkranst met witte blaadjes een wilde bloem vlak naast het pad waar toeval jou ontkiemend wortels gaf ik streelde je pas later heeft je zachte geur me naar je naam verwezen voor mij ben jij uniek gebleven nog kom ik graag jouw bloem is nu een weelderige haag…

Een vreemd soort Weemoedigheid hangt Langzaam in de lucht, Loom als was het een Vooruitgeschoven zomerdag Die net als mijn gevoel Te koud is voor de tijd Van het jaar - een lage, Verschroeide geur van Weemoed die overblijft Van alles verterend vuur En die tastbaar resultaat Lijkt van jouw sterven In dit lijdensuur…

Wat is dat toch met die geur van de linde die mij ieder jaar weer terugbrengt naar de tijd toen ik klein was en onbezorgd. Alsof ik iets gedronken heb wat ik niet kan beschrijven: iets wat bedwelmt en verrukt, dat euforisch stemt en diep opgeborgen herinneringen doet ontwaken.…

dan rusten we samen tot zolang zal ik je bezoeken me laven ons aan vertrouwde geuren zonder jou daar leven kon ik niet…

zij mee, daar de dag van morgen zich naar de lijnen van de dagen die nog moeten komen, schikt Obsceen gedesillusioneerd raapt zij gevallen naaktheid in stukjes weer als scherven opnieuw bijeen Zij koestert de warmte van een haar nauw omringend licht dat haar blijft omgeven in de krochten van de nacht op weg naar nieuwe morgen De geur…