Alle inzendingen over glooien

Plooi mijzelf naar u Mijn lief, ik glooi, ik gloei In uw wezen wil ik zijn Ik ben uw tooi, ik groei Naar geurige bloesem mijn Van ego ontdaan trek ik u mij aan Heb u verstaan, schijn uw maan Ik ken geen grief, want Ik heb u lief.…

waar donker net het eerste rood gaat raken weet ik dat jij zo zal ontwaken nog glooi je heuvelend naast me in de warmte die de nacht ons heeft gebracht je was zo zacht in samen zoeken naar ons ideaal meegaand met alle voelhorens paraat omsloten door een duisternis die alles wist van privacy gingen wij voor volmaakt een rode…

na grauwheid zat van zwart zuig ik witte wolken leeg en pak kristallen donzig samen rollebollend over glooien in het snakkend kale land ondergaande zon deelt kleurig naar de nacht waar het achter stilte strandt…

Ik wil zachtjes vertrekken mijn gedachten uitstrooien niemandsland ontdekken waar duinen nog glooien Ik wil de parels stelen uit de tempels van de zee zonder angst voor zovelen vecht ik voor ons twee Ik wil in het reine komen elk greintje moed oprapen maar hoe kan ik over iets dromen als ik daar niet van kan slapen?…

de zonnestralen schijnen het verwarmt je lichaam niet zal ooit de kou in jou verdwijnen of bereiken de stralen je niet je lijkt wel bevroren koud als een blok graniet niks kan je nog bekoren je ogen donker als antraciet ooit zal de warmte je ontdooien de stralen om je lichaam glooien…

En vanuit die chique wagen ziet ze heuvels die oneindig glooien in de ongestreken plooien van de jeans die ze zelf nooit zal dragen. Kleine meisjesromantiek werkt ook in een textielfabriek.…

handen klauwen naar houvast groevenloos voelt steen nog zachter dan de dood in uitzichtloos verglijden het blauw dat gele koren zingt in het glooien van de hellingen verblinkt als stilte in de samenkomst van dalen is wit het graf dat sterven heeft gebaard rust die neerdaalt in de laatste strohalm die als roos geworpen is…

ik heb mijn verfresten bij elkaar geschraapt in cypressengroen mes ik gemis maar in de verre heuvels zonnebloem je toch het licht dat er ook is het glooien weidt zich uit in geel warmte zindert traag en langs een schaduwhaag spelen vlinders fladderend het spel ik wil je wel een klein penseel is toch te veel om alle kleuren te beschrijven…

jij gaf mij de wereld met beide handen aan ik kon slechts staren liet schoonheid door mijn vingers gaan jouw zeegezicht met strand was mijn eindeloze strijden van water met het land in lieflijk glooien zag ik aan daalse kant de snelle stromen verwoestend over dijken komen jij lachte om de regen ik voelde nattigheid en keek…

De sluier van je haren en de heuvels Die glooien. Een ode aan alles wat langzaam verdwijnt. ------------------------------ uit: 'Schaduwgrens', 2012.…

Hoe blijft de zomer blinken in haar ogen terwijl haar zacht gezonken geur al slaapt in 't gele glooien van een herfst verloren rimpels in de huid van hoge bomen. Ze is er niet. Ik zie haar wel. Ik luister diep en hoor ze praten. Zonder ogen. Zonder oren. Zij danst roerloos door mijn leven. In de stilte van de dagen.…

water van hogerop jij hebt mij meegenomen op een van jouw dromen waar we altijd riviertjes zomen met hellingen die glooien op zuid overweldigend is het veelvoud aan kleur in een natuurlijk palet dat zonder ingreep van de mens op aarde is gelegd bevriezend koud heldert kabbelend water van hogerop dat door zonnewarmte beroerd…

ben weer teruggegaan heb eeuwen van vooruitgang van de hand gedaan uit de gouden driehoek mayaat de cultuur in het zacht glooien van hun heuvels helaas nog maar van korte duur ik azteek hun geniale bouw in schitterende tempels daar waar wij middeleeuwden bleven zij beschavingstrouw matte riet tot boten met hun ronde neuzen paasde…

je voordeur dicht doofden de kaarsen in de gang ik hou de verkeerde sleutel het verlangen naar een kind dat altijd weer geboren wordt er waait een raam open het gordijn gelig en rafelig als het kleed van een oude bruid ergens klinken de eerste tonen van Morricone's 'Once Upon a Time in the West' de plooien dansen gracieus met het glooien…

De schaduw lengt haar lange tong likt gretig naar het vluchtend licht dat voor het gulzig donker dicht behoedzaam kruipt langs roversjong Het duister dat haar lijn verdrong haalt vloeiend uit naar `t evenwicht dat gloeiend groen een glooien richt op smaragd bestreken horizon Een schim schicht schaduw als een speer klauwt krassen nacht als…

verloren wegen glooien. ze plooien naar paarse stilte tot ze dwalen. en kijk, ginds, in het laatste huis de ongeschonden winterochtend, de geur van spek en koffie. daar trekt de kachel aan het langste eind, daar soezel ik de dagen door, daar ben ik de hermelijnen koning.…

weer loop ik op het maagdelijk groen de dodenakkers bloeien verliezen in roodwit hun bloem op de uitgestrekte velden ze glooien in de ochtendzon de naam op marmeren stenen gebeiteld is hun laatste woord niemand weet meer van de moord op deze vaderlandse helden in het fluisteren van de wind hoor ik vaag nog de sirenes angst en pijn zijn…

Niet betreden, te zacht, te glad, te gaaf, laat nog dit zand laat nog zijn dit onbelopen stuk zand zijn voor ’t zand, voor de rommel, de keitjes, ’t aangespoelde, voor vogelspoortjes, geen harde voetstap, zelfs geen blote voet, nu niet, laat de heuvels heuvelen, de glooisels glooien en plooien door de wind, het helm wuiven en laat het stuiven…

Bedaard glooien. Gloeien vermijden. Vrouwelijke heuvels, appels en ballen rimpelig laten worden in de herfstzon. Niet aankomen, je alleen nog een beetje laten aaien door het bestaan. Mijn dochter heeft Assepoester op fido gezien.…

dooraderd zwaar fluweel dat te luchten werd gelegd een oude boer die peinzende het land bekijkt dat hij bewerkte liefdevol in ’t spoor van voorouders de toekomst van zijn zoon of de kastanjebomen rijk gekroond langs lanen prijken waar een wandelaar zijn hond fluit omdat er een tractor snort de uiterwaarden zacht vanaf de bosrand glooien…

ik zag je bergen kleurig landschap glooien je rots onzichtbaar in ver perspectief ik voelde het verborgene in plooien maar had het zonlicht en je geuren lief ik zag je water vallen langs de breuken het zwart van de ravijnen donker diep golven moesten vaak een uitweg beuken als jouw rivier haar stroomgebied verliet je passie moest ik los…

‘k Heb u lief, zo lief, mijn lief Met al mijn ledematen U te kussen, strelen, tasten Is wat ik maar niet kan laten Al uw glooien, al uw plooien uw spelonken heb ik verkend Niets is vreemd meer, onbevlekt Van top tot teen zijt gij gekend Gij slaagt erin mij frank en vrij Extatisch te vervoeren Uw beetjes, kreetjes oh mijn lief Kunnen mij…

Veel koude ochtendnevel; adem van de zee het zoute gras belooft weer goede boter heuvels glooien nu nog tarwegeel maar avond kleurt al afscheid van de zomer Hij heeft de eend zijn nek gebroken gevild versterft hij in de vliegenkast niemand komt nu nog cider kopen appels liggen in de schuur te drogen Rook komt van brandend kreupelhout…

Glooi in het land plooi in het tafelkleed boven mijn verstand langs de akkerrand loop ik erheen. Het bosje in, stobben liggen te tobben hoe dat nou moet die paradijsgedachte komt dat wel goed. Jachthut op vier palen bewaakt het paradijs ik ben niet goed wijs die is om reeen af te knallen.…

zuig mij in je armen redder van de nacht vertraag het doodse malen over het vermaledijde aardse dwalen zing met mij over jeugdige frêle velden die glooien in de einder van mijn dromen zij zoeken warmte met liefde te omzomen zodat engelen de tederen maken tot helden zuig mij in je armen redder van de nacht vertraag het doodse malen over…

bemin het en het wordt verrijzenis. lees het, rol de steen weg van het graf, en zie wat het doet: “een vinger glipt uit haar mond, glijdt langs haar hals, volgt het glooien langzaam tot de navel, stopt en tikt de knieën weg: tikje links, takje rechts. het legt haar klaar voor davering.”.…

De schouders glooien op. De hals, een blanke zuil, gaat in ’t gedreven licht der tedere lokken schuil die, fel doorschitterd, er de matte glans van doven: Zo smelt voor ’t middagvuur de witte wolk. Zo laat, wanneer de morgenbleekte in ’t eerste goud vergaat, de lucht haar vochtig waas zich van de zon ontroven.…

Het is vroeg of laat tijd de cyclus te voltooien, de vallei van vreemde vogels binnen te gaan, waar in weerwil van schaduwrijk glooien, al eeuwen weerbarstige bomen staan.…

sprankelende druppels dauw de vogels kwetteren luidkeels een samenzang als vederzachte stralen warmte spreiden bloembladeren zich aarzelend ontplooien blozend de diepte van hun harten tooien om zoet het voortbestaan te begeleiden zelfs het water jubelt in gestaagde gang golft minnekozend langs de oeverzijden waar zomen van de weidse velden glooien…

Hij volgde het glooien van de nerf van voet tot la più bella kruin en zo ontstond Pinokkia en zij beërfde naast Pinokkio de paradijselijke tuin.’ Tracht de schrijver hier met mij te spotten? Krijgt zíjn neus nu soms een flinke boost? Tref ik mijn gelijke in bedotten of biedt hij mij waarachtig troost?…