Netgedichten

netgedicht (nr. 7.407):

Tijger

De schaduw lengt haar lange tong
likt gretig naar het vluchtend licht
dat voor het gulzig donker dicht
behoedzaam kruipt langs roversjong

Het duister dat haar lijn verdrong
haalt vloeiend uit naar `t evenwicht
dat gloeiend groen een glooien richt
op smaragd bestreken horizon

Een schim schicht schaduw als een speer
klauwt krassen nacht als kalk in glas
-Doe open! Het is hondenweer!-

De tijger die er pas nog was
is afgedropen en kijkt scheel
spinnen krioelen uit haar keel