Alle inzendingen over kapstok

Hangt je jas aan de kapstok, iets van niets, maar morgen ontbreekt het misschien. Of schudt de dag uit je haar. Wat ik dan daarin zie, is het begin. Het huis ontstaat, de tafel neemt plaats, wij veroorzaken elkaar.…

dit is de ultieme romantische toespraak ik heb geen verlangen om te worden zoals jullie je bent als een wortelstok in de lucht als je gaat zal ik je niet missen ook niet als kiespijn hang je geloof maar aan de kapstok kom je dan zal ik niet opkijken – je aanwezigheid brengt me niet in beroering merk ik je niet op blij – daaromtrent…

Dames hebben net langere benen, hun broeken hangen aan de kapstok. Mooi opgemaakte ogen vrolijk als het zonlicht. De meisjes dragen kortere rokjes, zelfs enkelen shortjes. De zomerkleuren doen hun best hun goed gevormd lichaam te ontdoen van alle blaam.…

De geur bij mensen thuis die aan vroeger herinnert Geurige halletjes Die geur herken ik altijd weer Die hangt in hun jas, in alles En allen hebben die mensen het een of ander voorwerp dat daar al eeuwen hangt Een barometer Een souvenir uit Nederlands-Indië Een hoedenstand of kapstok tafeltje om tas en handschoenen op te leggen Paraplubak…

De zonnebril hangt weer aan de kapstok, de wolken uit mijn dekbed zijn gewassen. Op de rand van een middag lag nog een restant vlekkend verlangen dat samen met een bundeltje oud zeer - in een hoekje van de kamer gevonden - met het vuil is meegegaan. Nu de ruiten weer doorzien ogen zoals ze horen mag de week weer beginnen.…

Een kapstok, zo ging hij heen. Alleen en alleen en alleen. Allang toen hij was heen - Gegaan, ging plotseling de bel. De buren riepen: Zie je wel, Hij doet het toch, de bel! En nu is hij niet thuis. Of wel? ---------------------------------- uit: Maatstaf, december 1979…

wie nog droomt in avontuur wollen zoetigheden en het zekerheidssyndroom ontwaakt met stille wensen en vluchtige kijkers gaan van klok naar deur voorspoed in het lied raakt het lijden het schalmt de wereld rond het nestelt zich in duurzaamheid maar vergeet de gulle lach de kapstok volgehangen met beelden van krijsende oorden haakt het…

Zo stil als een eenzame ui in een godverlaten bos zo stil als een polderlandschap boven zee zo stil als dooie mus in de dakgoot zo stil als een kloostertuin in Egmond Zo stil dat ik je nachtjapon kon horen ritselen zo stil als een regenjas aan een kapstok zo stil als een paradijs van steen zo stil als een roerloos blad Zo stil als een verliefde…

Aan de kapstok hangt de jas even later in de tuin kijkt zij mij aan bladeren opengevouwen haar stem klinkt bij het ritselen van plant en struik In bed ligt zij, de wangen rood en opgezwollen van de koorts in haar ogen een waterige blik Uit de keuken fluit de ketel een waarschuwend lied er moet nog thee gezet Bij het naar…

Nu hangt hij aan de kapstok, binnenkort wordt hij verbannen naar het hok. En eerst is er een avond waarop ik aarzel naar buiten te gaan. Buiten is het koud In gedachten trek ik voor het eerst die oude jas aan. Ik ben alleen op straat. Wie had dat durven hopen.…

ooit verblijven zal hij vertelde mij over het vredig mooi zodat ik straks met een gerust hart ongemerkt als de zon op haar hoogste punt is mijn schaduw in alle rust kan verlaten gewichtloos laat ik me als de tijd daar is na een mooie warme avond uit het leven glijden en hang na zonsondergang mijn aardse jas naakter dan naakt aan de kapstok…

ooit verblijven zal hij vertelde mij over het vredig mooi zodat ik straks met een gerust hart ongemerkt als de zon op haar hoogste punt is mijn schaduw in alle rust kan verlaten gewichtloos laat ik me als de tijd daar is na een mooie warme avond uit het leven glijden en hang na zonsondergang mijn aardse jas naakter dan naakt aan de kapstok…

mij 't gebroken licht aan mijn voeten dat voorbij trekt, wegkruipt in dicht geboomte en gedaalde dagen de vragen die ik waag, vanzelf weer overgaan als gerafelde schaduwen en gescheurde deuren is het zo bedoeld dat ik moet wachten op wat verder komt uitgeknipt en vastgeplakt de muur aan de andere kant en in diezelfde verte de kapstok…

Een lege kapstok het bed is te groot Bobje 1, 2 en 3 zijn ook al weer dood. Een tweezitsbank alleen voor mij buiten het raam gaat de wereld voorbij. Dit is het lied van had kunnen zijn van zoetzachte dromen van marsepein.…

vastgeketend in een hoofd met dons en een kapstok vol herinnering vlieg je door een heg met doornen je laatste pak zo linnengrauw - de schering los van inslag - en aderen als rood koraal het hoofd nog trots geheven maar geen poot om op te staan bewoon je nu het laatste huis de hoge rots, zo hard, zo kaal, zo koud oh lief, je weet niet meer…

vastgeketend in een hoofd met dons en een kapstok vol herinnering vlieg je door een heg met doornen je laatste pak zo linnengrauw -de schering los van inslag- en aderen als rood koraal het hoofd nog trots geheven maar geen poot om op te staan bewoon je nu het laatste huis de hoge rots, zo hard, zo kaal, zo koud oh lief, je weet niet meer…

Met sperwers in mijn ogen slecht ik de breuken en de deuken in de kamer, hang de schaduwen aan de kapstok en hijs hem in zijn gewone broek. Sporen van oude strijd zitten nog in de hoed, maar teruggebracht tot de laatste, op onvaste voeten. Zijn ogen dwalen door zijn lentetuin, de hele tafel staat in bloei.…

tussen avond en morgen krijgt de fantasie weer kans in houdingen en standjes, worden de oude gewaden afgelegd en maskers aan de kapstok gehangen. tussen avond en morgen doen die kerels bij hotsende, botsende rockmuziek energie op om het , om de brode, van negen tot vijf toch te kunnen volhouden.…

In de hal van mijn moeder stond een grote, bruine, aardenwerken pot met mutsen erin Schuin onder de kapstok in een kleine inham tegen een muurtje prikkend in je kinderzin van achter de streep, de scheur in de groene tegel mikte ik op de spleet van muur en pot en als de stuiter ertussen bleef weerklonk de overwinningskreet Ik was altijd…

We aten thuis altijd aardappelen uit diepe borden Ik verveel me en in gedachten zie ik bij de trap in de gang, vlák voor de kapstok weer mijn Moeder staan Ze lacht vriendelijk naar me, zoals ze altijd deed maar nu is alles anders, alles is verleden tijd geworden wég Vader, wég Moeder wég geborgenheid Mijn computer…

ik voelde nog de warmte van je jas die ik voorzichtig aan de kapstok had gehangen vleugjes jij waren in de hal gebleven als eilandjes leven van jouw spirituele aanwezigheid je dirigeerde ongedwongen de heerlijke sfeer die jou vanzelfsprekend eigen was je nam altijd de grote wereld mee zoals jij die kende en voelde vol spirit…

Er is een trap, een kapstok in een kast, wat deuren. Als een landweg zo toevallig ligt het, doel en startpunt bij de weg gezocht in plaats van omgekeerd, zo lijkt het. Als je brood haalt en weer terugkomt zul je zien dat we een picknick kunnen houden. Snel, ga nu!…

Nee, vrolijk word ik er niet van maar bedenk me wel dat ik er aan mee moet doen -ik geloof niet in onthechting- soms sta ik pardoes voor 'n dierenwinkel waarin een verkoopster zo lief lacht dat ik ervan zou kunnen omvallen als een kapstok, net op dat moment waait 'n zachte wind de hoek om die ons beiden meeneemt, om daarnaar…

de zon schijnt vrolijk in de kamer beneden hangt je jas aan de kapstok Paddenstoelen zouden uit het washandje moeten schieten, je mok zou moeten splijten er zouden motten uit je jas moeten vliegen…

't Weten van het verliezen het terughalen van een gebaar het bekijken van een foto 't verdriet is weer daar 't Koesteren van een herinnering de glimlach bij een stukje muziek de herkenning bij een verteld verhaal al die gedachten maken me ziek Jouw jas, vergeten op de kapstok 'n paar schoenen nog in de gang een boek van je favoriete…

. --- Er word veel gepraat maar veel is nietszeggend Het rare hieraan is- jou nietszeggendheid spreekt boekdelen en, hoe wanhopig ik ook lees –ik vind geen happy ending Ik pak mijn jas van de kapstok en loop naar de deur Ik kijk nog een laatste keer om en zie een traan lopen over je wang Een traan Gevormd uit gevoelens Pijn, frustratie…

Het oninteressante is nieuwsgierig als een kapstok, Vrij als een zeem, schitterend als een tafel. Laten we de wereld van de dingen vergeten, en snel... Het oninteressante is magazijnchef, Loodgieter, demagoog, landmeter, Psychiater, laborant, vuilnisman, Hofnar, touwslager, empirist.…

Het is bijna sinterklaasavond de warmte van de moederhaard waarin vlammetjes kleurrijk spelen doet blozende wangen roder kleuren koude handen glijden vanuit wollen wanten de warmte tegemoet op de stoelleuning een dikke sjaal onder de kapstok staan de moonboots ze lieten een nat spoortje na op de treden van ‘t portiek op tafel geurt…

Uithuizig staarden we naar het raam verder dan de barst in de ruit kwamen we niet de schouders als kapstok voor onze dichtgeknoopte jassen de schuld van de tochtdeur hielden we onszelf voor want die klemde zullen we nog een ommetje doen zei jij toen je zag dat je benen overhoop lagen met die van mij en dat op de bank die ons vroeger…

eenmaal door de huisruimtes van verleden leven & dood soms voel ik iets of wat ook in mijn donder, ziel, hart mijn eigen ik, laat maar, huil maar mijn eigen ik is verworden tot nog maar weinig te vertellen de rollen zijn omgedraaid ik zorgde goed voor hen zij zorgen goed voor mij ik ben niet ziek, ik ben oud mijn mantel hangt aan de kapstok…