Alle inzendingen over ontkleden

met voorbedachte rade heeft de dood het schaduwnaakt van uitgebraakt bloed op de grond geworpen longen spuwen gal en gif op haar lijf haar minnaar breekt haar tong, ze is de schaamte voorbij hij snijdt het spreken uit haar mond martelt de woorden in haar schoot waar ze zwijgt in de kelder ontkleed en beroofd ik schreeuw barsten…

tussen ons ligt de leugen te slapen nog lauw onder de geur van het laken je ogen vertellen een ander verhaal dan de weifelende woorden van je ontklede taal ze verschuilen zich in haperend huilen getemde tranen als zachte wapens van pruilen maar je vingers verlieten reeds lang als vreemdelingen mijn oevers van verlangen vragen onder een…

ik ben naakt geraakt een blakend wonder weliswaar gelaakt met veel gedonder maar teneinde mijn uiterlijk geenszins verzaakt het was ook niet erop of eronder ontkleed liep ik door de stad de ogen omhoog het regende niet, gelukkig, ik werd dan niet nat alhoewel wat zouden de druppels doen hun weg zoekend langs het behaarde…

Te luid lach ik mijn witte indiaan zal het proberen Briefopener van het bureau op mijn wang rustig wacht hij tot ik helemaal ontkleed roze lappen op de grond ‘Hier’ om te beginnen en ik wrijf Overal Ach, dat is zo verholpen geurt hij vertrouwd maar dit hier is flink ontstoken ontblote borstkas, hij rommelt wat er in pakt met duim en…

Er kwam echter helemaal niemand binnen, alleen hun hond jankte zachtjes aan de andere kant, dus het ontkleden kon wel weer beginnen. Maar het was gebeurd met onze liefdesbrand, er was totaal geen leven meer in onze zinnen, ik vertrok door het raam maar weer naar de overkant.…

zijn lach klonk door de zaal en ook voorbij de laatste rij lichtten de ogen op de zoveelste dacht zij ze was een deel van hem zijn podium en coulissen zij souffleerde zijn verliezen de tekst was haar bekend hij was haar wettelijke vent ze zag gebaren achter glas en kon uit zijn mimiek begrijpen hoe tragisch alles was hoe mensen hem ontkleedden…

Voordat ik in het boek kruip en in een adem zal uitlezen wil ik mijn hart laten kreten en dit opschrijven en de wereld toevertrouwen Eerwaarde Pierre Valkering Gij zijt mij; mij zijt gij! Meeraardige Jan Jacob Krediet van den Bos…

niet getrouwd er is geen jonge minnaar je bent wel jarig vandaag dat vrije huwelijk komt uit je duim elke dag in alle standen ik vergeet het maar ze schreide gister blinkende traantjes van kleine leugentjes die druppelen ook nu nog binnen hier ergens van ver bij de oude rivier ze zit daar nog steeds droef op het tapijt geheel ontkleed…

Te vaak en te vergeefs heb ik getracht de dialoog naar mijn hand te zetten, in ontgoocheling bleef ik achter ter zelfde spijt wat niet vermijdt dat spektakel in andere zetting uit te drukken in treurig leed omgeeft, van eigenwaarde ontkleed, zodat ik terug kon vallen uit het mirakel dat in mijzelf geboren was en bij tegen beter weten…

Een hoofd zo woest en ledig als het gruis van 't pad, dat blind omhoog kruipt naar het huis, waar in de holle en verschrikte kamer 't onnozel bloed kleeft aan de bitse hamer; waar het hooghartig voorhoofd van de deur en 't stuurs gordijn met de verbeten scheur zien naar 't onthutst en half ontklede bed, de houten stoel, gebroken in 't verzet…

eindeloze stroom de zinnen vullen ongewild de breedte van het papier het einde van de bladzijde staat gelijk aan leven vastgelegd maar hoeveel tijd voor verbeteringen nog voor de pen slap uit de hand valt en alle plannen weer chaos vrijheid krijgen onder vreemde ogen de vorm van een verwordend lichaam een sonnetskelet door tijd blootgelegd en ontkleed…

o jij jongen, - zwicht voor de roes van jouw engel, die figuur in het kleed van het landschap blijft ontkleed zolang jouw hartstocht niet roest. ------------------------------------------------------------------- *Het gedicht dat de na zijn dood verschenen gedichtenbundel 'Vuur en Bloed' van Jaap Pijper zijn naam gaf.…

Maar hoe kon ze dit beschrijven, iets wat niet ontleed, ontkleed, geanalyseerd kon. Zoals de ingang van een spechtenest zichtbaar, maar nooit de holte zelf.…

Hij stierf in de nachtvorst van een te jong seizoen Daar het ritme van de dag geen pas meer gaf vroeg hij de dood ten dans in de salon van zijn onvermogen Zijn talent spon zich als een strop om zijn nek Dronken van verdriet maakte hij de knieval voor het kille doodsbed toen zijn lichaam er ontheemd lag en zijn ziel werd ontkleed…

Wat ze begeert is niet mijn lijf Dat is al hier, ze speelt ermee Het eet met haar het weet Van al haar voelen hoe het voelt En is al duizend maal door haar ontkleed Wat ze begeert is niet mijn oog Dat rust op haar en ziet De blik gespiegeld anders niet Haar huid heur haar als mild geel oeverriet Wat ze begeert bestaat Het is wel mij…

En wanneer jij aan hem wilt denken denk dan aan maart aan het ontroerende van leven aan de zomerse dagen aan geeuwen en kleden aan ontkleden en beleden tijd. Denk aan niet besluiteloos staan en aan gaan. Want gaan is het voorrecht in leven om iets aan te geven. Vandaag legt hij een waterkruik tegen zich aan is enkel even sidderend mens.…

Rondborstig slank en hoog in de heupen Haar billen zichtbaar onder satijnen rokken Bewoog zij ritmisch om menigeen te lokken Maar daar was Serge een jong robuust talent Met blozende kaken driften passie ongeremd Zij moest hem hebben gooide alles in de strijd Beestachtig wilde zij beminnen zonder beleid Dan klemde zij het lam zwoel in haar armen Ontkleed…

aan den drentel in Den Haag tijg ik altijd naar de Boterwaag weet u wat ik daar dan zie de meisjes van de Haagse Academie met van die appetijt'lijke billekes in compagnie met kantelbare willekes soms wordt de hunker mij te veel ook al heb ik al veel liefs geleden steeds neigen mijn ogen te ontkleden bij de schatting geen of lauw kans dan…

Midzomernacht, de zwoelste nacht: geliefden liggen, ontkleed in maneschijn en rozengeur; ze dansen een minnedans, de levensdans Lichamen verlangen, naken, raken; monden zoenen, kussen halzen, oren; fluisteren ondeugend lieve stoute woordjes Handen kroelen, strelen, voelen; tongen likken plagend, tintelend verstijven tepels, zinderend kippenvel…

Zwaarmoedig, met niets anders om over te dichten dan de ondergaande zon begaf ik mij gedeeltelijk ontkleed naar de oevers van een meer enkele kilometers buiten een stad gelegen bij het stille water aangekomen zag ik werkelijk de ondergaande zon en ook dat hij langzaam onderging waar ik zo naar verlangd had met de intensiviteit van mijn…

Ontkleed me van angsten als menselijk wezen en leg mij in het oude ledikant , waarin ook jij geboren werd, vertel me je verhalen als ik eens weer wakker word, zodat ik weer kan waken en zo het tijdstip van de dood wordt opgeschort.…

De arm met opgerolde mouw ligt als een ontklede vrouw te wachten op de leren achterbank. De hoek om waar zwervers met handen boven een vuurton. De vlammen likken begerig naar groeven met aangekoekt vuil. Een landkaart vol modderpaden voor als je verdwaalt en de weg niet wil weten.…

Het bomenrijk zit in een overgangsperiode, de ontkleding is volop aan de gang terwijl parken en tuinen geuren naar vochtige grond, runderfamilies genieten nog even van de laatste buitenlucht, herfstvlinders vermomd als dorre bladeren.…

Haar pyjama zag als bloed zo rood een kleur die zij zelf had uitgezocht Op die wijze bedekte zij haar bloot en de strijd die ze zo alleen uitvocht Haar strijd, die ze ’s avonds streed werd door totaal niemand vermoed Nadat zij zich amper had ontkleed kwam het verlangen naar het bloed Haar blik zocht, als vanzelf, zowat naar het gister weer…

Die droom van haar heb ik op aarde niet weergevonden, ik begroef mijn tranen in die Russische kerkhofdrek en door de lens van haar gedichten bemin ik haar ontklede hemel. Tussen ons bestaat geen breuk. Lichaam van God, leer mij extase en verleer het niet. Dappere vrouw, ik zocht naar de ochtend van Geest in Geest in Geest te Jebaloega.…

Vrijwillig was zij: ze ontkleedde zich blij en verlangde al naar z'n erectie. Ze wou soixante-neuf en ze hapte, maar baalde vanwege z'n slapte: hij hing aan d'r lippen. Ze konden niet wippen, zodat z' er ten slotte mee kapten. Geen reden was dit tot verblijding. Hij bracht 'r niet meer in verleiding.…

Nog nimmer had-ie zich zo gauw met 't oog op minnespel ontkleed. Verdomd, wat mooi was deze vrouw! Hij had zich bij de stoot gevoegd. Ze voelden reeds elkanders monden. Op dat moment riep zij misnoegd: 'Zeg viezerik, verlaat m'n sponde!' Hoe gaarne was-ie toch verwend door die verduiveld mooie slet.…