Alle inzendingen over panne

De pannen staan op tafel, een orkest breekt los, bestek dat slaat op melaminebordjes, zo hard, dat ik mijzelf niet meer kan horen schreeuwen. Ik haat toetjes, kan me geen hapje zelfs herinneren, maar als de pakken vla op tafel komen breek ik, tot hun verbazing, een niet te stuiten stroom van tranen.…

alle daeghen woorden zinnen vaerzen draeghen sorgh voor den staet ener innerlijcken springvloed tapschgewijsch volgt ontlasting door uitstoot soms spuwing uit het vaeck onttande gat in 't hoofd van grijschgroene letterbrij een krijsch het was een hele heisch den Heere en syne Moeder zijn geloofd met sprokkelhout komt nu den brand uit panne…

staat het witte huis waarin ik vroeger woonde met gesloten ogen zie ik nog de granieten keukenvloer geëmailleerde pannen op het vuur het bleekveld en de moestuin een houten schuur op 't oude erf die mijn vader zelf ooit bouwde tussen overpad en achterbuur er wonen andere mensen nu achter de strak gevoegde muren die elegante tuin en dubbel…

Alles er- varen zonder verdoving, pannen klaarzetten en suiker, archieven beheren, scherven bewaren. ------------------------------- uit: Gedichten 1991-2000.…

gade, haar snelle handen haar gebaren, haar liefdevolle zorgzaamheid Soms kijkt ze met een glimlach om en babbelt wat met mij ik vat haar met verliefde blik en zeg haar van mijn diepste vragen als antwoord wordt ze stil haar blik gaat in de verte staren veel verder dan de keukenmuur ze schudt haar hoofd, laat gas opploffen, en zet de pannen…

Ook hoorde ik zacht wat gepiep op de daken van onder de pannen, daar wonen ze dus. Mijn dag is niet mooier of beter te maken want niets klinkt zo blij als een tjilpende mus.…

hoe mijn huis ons laat wonen en jouw huis de mijne is wie o wie glazuurt de pannen poetst de vensters babyblauw ik leef in samen, met jouw verhaal verlichten slechte tijden met wat schraal gepraat, ach laat toch de stemmen zwijgen waar liefde lichter is als steen, zwaarder dan welke nacht dan ook drink ik mijn bittere uren aan het gelag…

scherm is kant en klaar - ecru gordijnen De zon is lamp en niet te dimmen, fel Belicht hij wat ik zoal voel verschijnen Intense liefde voor het fundament Waarop hij rust, mijn meesterlijke woning Aan mij nu vijfentwintig jaar bekend We zochten lang en dit was de beloning Het pand lag lonkend aan de waterkant Ik viel voor de oranjerode pannen…

kleine zekerheid en staart zij naar de TV, denkend aan niets achterover op de bank, niet slapend, maar met de ogen dicht voelt zij hoe de uren van de middag wegglijden in trage strepen licht klein geluk komt met het avondeten, dat zij bereidt voor haar 3 mannen; maar is het wel genoeg, blijft er nog iets over na het wassen van de pannen…

Mijn moeder die je verder met geen stok het ijs op kreeg kookte in het schaatsseizoen enorme pannen erwtensoep en deelde deze uit vanaf de steiger voor ons zomerhuisje de soep genoot een faam tot ver achter de dijken men reed er graag een plas voor om of kluunde zich de bramen een enkeling trotseerde een nat pak onder de brug slechts éénmaal…

ramen lieten de zeewind met wapperend gelaat binnen, het zout aan de kozijnen zij las tegen het licht in, haar ogen weerkaatsten in de bladwijzer en haar rechterarm stak in het haar, ik omhelsde ze onder haar borsten fluisterde achter haar oor,- heerlijk om even aan het lelleke te proeven- de duinreep zwaaide uitbundig, helm maakte de pannen…

eenduidige taal, Vermengd in het land van zotte kolder Met de regen, het water en een weerbarstige wind, Zich immer in één richting bewegen, Rollen door de altijd groene polder, Tegendraads, toch zichtbaar verlegen, Bepleisterd door het licht van z'n schoonheid, Het kleine huisje onder aan de dijk, In verandering niet onderhevig aan de tijd, Pannen…

Daar zoende hij zijn kussen zacht en dronk hij ganzenveren, tot klokslag en lepels krom gebogen op de pannen stukgeslagen. Dit soort regendagen is niet snel tot vergiffenis bereid. Zwetende voeten, dansende druppels van kruis tot appelkruin en kruimels in de schoot verloren.…

In aankomend duister glanzen de Kerstdagen al vol aansporing en belofte roepen alle mensen die gezegend werken in 't Olterterper Witte Huis tot eensgezind denken en doen geurige dampen zingen over warme spijzen welke binnen grote pannen wachten op hun geboortes om zich eervol te mogen geven aan smaakvol genot keurende ogen en handen…

Als je een eind wilt rijden langs de kust op je motor prima voor mij – ik blijf als altijd thuis, rammel alvast met de potten en pannen voor groentesoep want eenvoudig zal het zijn en blijven geen luxe geen spa geen kaviaar geen kreeft.…

als een verlaten open zee golft de nacht een koude rimpel op het dak de maan speelt een lichte vlek tegen de zware schoorsteen, hoge steven in een donkere vloed van pannen opgeheven. bleke schijn zoekt ruimte op de kap en zakt dan traag in golvende slagen zonder omkeer gewichtloos strak over het kort hellend vlak.…

bosranden van landgoed Olterterp bestuurders werpen wellicht een vluchtige blik op de rossige gloed die hun hart voor een ogenblik wil opwarmen dat glanzende raam bedekt vriendelijk eervol zwoegen en zweten aangenaam samenzijn vingers vol fijne tastzin kneden en persen gerechten om deze te verwijzen naar warm ovenduister dampzuchtige pannen…

Vanavond is het feest Want jij bent in mijn woordenboek geweest Je hebt je daar lekker genesteld alle woorden door de jouwe vervangen want van die van jouw hou ik het meest Vanavond ga ik uit m'n dak Want jij hebt met het grootste gemak alle pannen eraf gegooid Jouw zonnetje scheen naar binnen en alle ruimtes waren binnen no time…

Ik zwaai hem in gedachten na en denk als hij is opgevlogen: tot straks als ik boven de pannen sta, dan stijg je weer in dampen voor mijn ogen. Tussen de dampen vliegt een vest met gaatjes rakelings langs het vergiet, de mooie gemêleerde draadjes, die zie je in zo’n toestand niet……

dreigende ijlboden door westenwinden vooruit gestuurd brengen dreigbrieven en vage waarschuwingen de herfstwereld verkleurt van schrik maar verbleekt niet ze tooit zich in de mooiste tinten van het jaar de samenhang, van wat hoog boven maaiveld en watergang eensgezind openvouwde, verbreekt het solide bladerdak sterft gestaag naar loszittende pannen…

traag glijdt de dood over de dorre daken die met pannen zijn geëerd, de glans is verstreken wat rest zijn de nagels van dit seizoen gisteren sprak de wind nog zacht, breekbaar teder, tot de nacht brutaal zijn kussens ging verleggen, nu snurkt de wind met vlagen storm tegen de reinheid van deze dag grijze nissen die zich verschuilen tegen…

vele vrijbrieven, het midden gesteund op vier pilaren; het weekend daargelaten - iets van door midden zagen ter twaalde ure maar wie is die man met die grote zaag die ingeluid wordt door het gehamer op die immense grote bel die hoog boven het kerkgestoelte hangt vluchtende roeken en mussen die hun heenkomen zoeken in de nissen van de pannen…

Hier geen snelverkeer geen hoog staal en beton in de straten, maar beloopbare ruimte De zon trekt de aandacht weg van ons, naar het licht op de zwarte gevels aan de haven de witte daklijsten en rode pannen: het plaatje voor de foto's van de roodbruine toeristen op het terras van het taanhuis die onze tuinen inlopen alsof wij hier…

ik dacht aan een hardnekkig misverstand zoiets als korsten van honger achtergebleven in vette pannen; onaanraakbaar voor schurende ogen langs hemelgewelven men zei mij met beide benen te dansen in een soort luchtledig dan hoewel met gesloten beurs beklonken hoef ik niet meer zo nodig onder valse hoop te bedelven ach, ik leef door ogen,…

dat was al snel gebleken En staan hun mannetje aan ‘t wiel, zowel van truck als bus Terwijl in ’t bronsgroen eikenhout, zo rijk aan kalk en löss Hun spierkracht heel goed bruikbaar blijkt bij het asperges steken En heeft men in de bouw weer eens gebrek aan opperlieden Niets aan de hand, de Polen zijn bedreven in dit vak Ze sjouwen steen en pannen…

Het dak bedekt met pannen van gedichten daaronder spatten letters op papier de rijmen stroomden langs de ramen de deur van het gedicht staat op een kier De brievenbus nog bomvol dichterswoorden gelezen als het moet, op het toilet maar nu gestopt met denken en verzinnen geplaatst in vakje "leesverlet" De kelder vol met hersenkraaksels…

De zeepbel van het dagelijks bestaan: de afwas als de pannen leeg zijn. Allé, een schort voor, dit is zo gedaan, de avond is alleen voor haar, da's fijn. Ze trekt haar slobbertrui en sokken aan reken maar dat het echt haar avond wordt. Hij heeft weer een vergadering op de zaak vanavond dus geen sex-gedoe of sport.…

Wanneer je jong bent heb je vijfenveertighonderd plannen, je komt alleen nooit verder dan de potten en de pannen, je wordt je hele leven al bedisseld en bedild en als je eind'lijk tijd hebt om te doen wat je graag wilt, dan wil je het niet meer.…

Waar zwaluwen schier onvermoeibaar in en uit scheren en geen moment de grond raken rakelings langs de smalle ladder omhoog schieten en weer terug vallen door het vervallen raam Waar onkruid onder de pannen groeit nog authentiek nog niet bedorven Waar insecten oor verdoven duiven koeren op de cour Geraniums de potten kleuren…

Als stomend stoofvlees hang ik slovend boven pannen. Dit is het dus geweest. Al jarenlang. Maar nee, genoeg! Meer dan genoeg jouw polonaise aan mijn lijf. Ik zing mijn liedje van verlangen elders, wacht mijn kansen en ontdek de tafel. Voor je het weet ben ik alweer broodnodig in de keuken.…