Terwijl het strand, veroverd door de eb, Natuurlijk door de vloed herwonnen wordt En allengs tot de helft wordt ingekort Ervaar ik weer wat ik ervaren heb: Een kleine jongen ben ik met een schep, Hardnekkig vechtend voor een wankel fort Totdat het weldra toch is ingestort - De zee geeft op het laatst de volle mep, Een klap die onafwendbaar…

Ik houd het meest van de halfland'lijkheid: Van vage weidewinden die met lijnen Vol wasgoed spelen; van fabrieksterreinen Waar tussen arm'lijk gras de lorrie rijdt, Bevracht met het geheim der dokspoorlijnen. Want 'k weet, er is waar men het leven slijt En toch niet leeft, zwervend meer eenzaamheid Te vinden dan in bergen of ravijnen.…

Het is er nog, het feest van dwaze elfen, de klopjacht op het evenbeeld, een zitplaats voor de haat. Het is er nog, de hardgekookte hongersnood, een zijweg aan de overkant, de hang naar het verraad. Het is er nu nog steeds, het werd een metgezel. ----------------------- uit: 'Stemmen', 2013.…

's Ochtends zie ik het leven naast mijn bed. Ik verwelkom haar. Ze zegt: ik ben geen bezoeker. Ik denk: in welke tijd praat ik met haar? Ik sta op, zij staat op. Ik loop, zij loopt. Wil ze uitgelaten worden? Ze zegt: ik ben geen hond. Niet om over mezelf te vertellen ben ik bij jou, maar om geleefd te worden. In de drukte raak ik haar kwijt…

Niet de wind, maar een boze mond doofde de kaars. De koningszoon verdronk. Wie op hem wachtte werd gek van verdriet en sprong in zee. Beiden werden een lied. Is het water te diep, koopt men een plaats op een boot. De afstand is niet zeer groot. De levens aan boord, zij wegen zo zwaar en de boot is licht. Ook brandt er geen kaars. Aan…

Liefde is het die mij in beweging zette en mij hier spreken doet. Er is geen terugweg en er is geen brug. De zee spoelt ongelezen door de fles, de zon verdringt zich in het avondland. Is deze tocht een vlucht, een woordeloos gevecht om lucht. Het noorden liet ik achter me. De andere hel doe jij mij aan, balorige balling. Leid jij me verder met…

Na al het nieuws haal ik de heilige boeken uit de kast en schud daar de leeswijzers en de vrome praatjes uit Van deze zuiverheid nastrevende stof kneed ik een sneeuwbal – haren en kruimels geen probleem – en steek daar een vulpen in tot de sneeuwbal zwart kleurt Dan zet ik het machteloos mooie ‘vogels in bos en duin’ op schenk jou een…

Geen rotterdam dan amsterdam geen moeder man dan vader jouw rok is boter dan de ham mijn hemd is altijd nader al jart je met je vrienden bil al jas je met hen klaver en speel je liever haaf dan spil, schmidt is toch altijd haver jij bent veel zeker dan ikzelf en toch leef ik veel sober jij droomt dat je eylders drinkt ik delf het spit…

Die zilveren deinende schoot, mijn liefste, dit maagdelijk gave net, dit gruwelijk schone huwelijksbed, dit vangzeil van de dood - ik heb het gesponnen tussen de bomen en tussen de zon en de aarde en al waar ik ontwaarde je zoet-zoemende dolersdromen. Ik vang je op in mijn wiegelend bed O wond in mijn maagdelijk net O liefste verloren in mijn…

1 Het kind is wijs. 2 Het kind weet weinig maar wel zeker. 3 De mantels glanzen dof, 4 van ouderdom en betekenis, 5 een purperen glans over het zwart. 6 Dan was jij de vijand. 7 Dan vochten we tot de avond. 8 Het kind brandt zich 9 aan de schoonheid van het speelgoed. 10 Het mompelt. Het is geen spel. 11…

Dagelijks denk ik aan de man hier in de buurt die als de brug geopend was wild begon te dansen langs de Kosterverlorenvaart en met zijn dans de schepen begeleidde die zand naar IJburg brachten hij sliep in een verloren hoekje naast het skatepark en het hondenveld in de beschutting van een elektriciteitshuisje onder een struik en zijn matras…

Mijn zoon stormt door het huis, een roffel op de trap. Hij is zichzelf een motor. Het lied dat in hem leeft ontsnapt hem soms. Ik hoor hem zingen op de gang en zwijg. 's Nachts is hij bang, hij twijfelt aan zichzelf, aan ons, de wereld. Ik neem hem in mijn arm en zonder spreken vaag ik de oorlog weg en kinderkanker, mijn eigen dood, het…

Je kon toen nog wel eens de telefoon opnemen en in een gesprek van anderen vallen: - je bent zenuwachtig, - dat ben ik altijd als ik net geland ben. - waarom? - het gevoel dat je in de lucht was, - zoveel lange uren. - en wat dan nog? - dat je denkt dat je uit het - land van de doden komt. En dat het gesprek dan wegviel…

Kijk. Kijk dan. Roerloos ben ik nu, als in een goed gedicht van iemand anders. Te grabbel gooit zich niet de looppas, nee, een daad is niet langer volzang vijftig de bevestiging. Als ding houd ik mijn mond en nagel alle grond gelijk. Ik ben er niet en kijk. --------------------------------------- Uit: 'Deus Ex Machina', jrg 11…

Het wrakke lijf, verziekt door de jenever, Vindt het gezond verstand als tegenstrever. Want enerzijds trekt naar de kroeg het hart, Doch naar het kerkhof anderzijds de lever.…

twee koeien lagen koei te wezen en aan de stilte te genezen ze zagen dat het leven goed was waar nergens hier een moet of spoed was ze dachten niets, dat was volkomen overbodig een koei heeft geen gedachten nodig 't gesprek ging enkel maar per staart zo'n staart is expressief veel waard het gras, de vliegen en de regen volkomen zeggen…

Zo bleek zo moe zo smalletjes zo opgegeven niet meer willen leven ligt ze in haar sterfbed moeder van mijn kinderen pijn strijdt zijn gevecht tegen haar laatste ademtocht even lichten haar ogen fel op in verzet tegen het leven dat ik eenmaal op straat daarentegen omhels zelfs de fietser die me op een haar na aanrijdt wens ik veel geluk…

Ze is zo groot. En, hoewel grijs in middels, Zo mooi in haar groenblauwe jurk nog. We mogen met z'n allen aan haar zitten, nog steeds. Vindt ze niet erg. We mogen er zelfs in, helemaal. Merkt ze niet eens. Ze is zo groot. Haar kou gooit ons terug als een visje. --------------------------- uit: 'Al fluitend', 2001.…

je houdt me met een stille blik gevangen en staart me met bevroren ogen aan betoverd blijf ik zwijgend voor je staan in twijfel tussen schaamte en verlangen het lijkt of je heim’lijk om me lacht plezier beleeft aan een hardvochtig spelen een minnaar die je nooit zal mogen strelen en die zo kansloos op een teken wacht je schepper is een kunstenaar…

Mijn verleden, vastgelegd in foto's met kartelrandjes heeft nooit kleur gekend, in grijstinten tonen zij een bestaan steeds verder van mij vandaan, ik kijk ernaar probeer de kleur te raden van het tuinhek waar ik toen tegen leunde. De lucht is blauw, dat weet ik zeker. Zou de kleurenblinde hebben gemerkt hoe technicolor de beelden in de bioscoop…