- want ieder woord wordt weerwoord. Het zijn de vormen waarmee wij kampen. Voortaan mag niemand ontwapenen tot de tanden. --------------------------- uit: 'Witte adel', 1991.…

Soms denkt men dat de wereld van de kinderen nauw omlijnd is, niet verder reikt dan de horizon van de dagelijkse hemel. Maar die wereld is even ruim en wijd als die der volwassenen: een afstand voor het kind is niet gelijk aan de onze. Mijlen zijn nog ongeteld. Een zeilboot door kleine hand van de oever geduwd, reikhalst naar de overzij van…

Terwijl hij zijn schoenveter strikte keek ik uit het raam en zag hoe de zon al verdween achter het dak van de buren nu wij zo lang vruchteloos hadden zitten praten over een later dat ontbreekt in ons verschiet Kijk, het betrekt, zei ik Hij lachte, niet vrolijk, niet triest en we gingen tóch naar buiten omdat het binnen donker was…

God het jou, edelbeen van rib, uit Adam gegee vir : die wêreld vir Afrika vir ons Land Stad of dorp vir die Huis van Aanbidding waar jy liefde vir jou man jou kinders koester. God het jou, edelsteen van goud, gegee : uiterlike skoonheid daardie eie, aan jou pragtige postuur daardie eie, aan…

Anders dan dichters, die met zoveel zwier de deugden van hun vaderland beschreven, vind ik het enkel goed om er te leven. Mijn eigenlijke land is dit papier. Is immers dit papier - al om het even of ik in vreemde streken woon of hier -, en ik als vorst, mijn pen als valkenier jagen er op de vogels die daar zweven. En toch, hoe afgedwaald…

onder wolken vogels varen onder golven vliegen vissen maar daartussen rust de visser golven worden hoge wolken wolken worden hoge golven maar intussen rust de visser -------------------------------------------------------------------- uit 'Verzamelde Gedichten' van Lucebert (1924-1994)…

ik zal de gedachte nooit verliezen en altijd overwinnen ik zal de gedachte verliezen en overwonnen worden ik zal de gedachte altijd verliezen en niet overwonnen worden ik zal telkens overwonnen worden en de gedachte nooit verliezen dit is waar --------------------- uit: Doka (2008)…

het is daar een fluiten en gijgen ze smijten de trompetten erbij op een hoop de genodigden slopen de rieten en kleppen een select groepje poept fagotten vol een ander gezelschap spuit voor straf de celesta tussen de bellen men stampt er de bas in zijn kloten kontneukt de piano het podium af en dan ook ineens de hans in het bruiloftorkest…

Avonden lang zat hij dan in gedachten verzonken. November brokkelde af in winterse buien, waarbij een straf soort duisternis zich ophoopte tot nachten van slapeloosheid en eindeloos wachten op het onontkoombare oordeel: Laf! Zijn leven vervalsend tot aan het graf zo was het, niet langer zou hij nog trachten deze kwellende kennis te ontlopen…

Terwijl het laatste gedicht het tijdstip verteert staat de maker geledigd op van zijn tafel hij reinigt zijn vleesmes en kijkt uit het raam op de sierbestrating zieltogen de bladeren verlost van hun zomer, de windengel hurkt in het eeuwige onkruid en wacht tot er tijd is dus vredig de avond vol afscheid en oorlog wereld waarheid en liefde…

Onder het raam, in de aarde, die sporen die me dierbaar zijn Toen hij kwam, wie zond hem weg? Ik zond hem weg: het deed geen pijn. Het deed geen pijn; maar iets verdwenen of dood in mij; mijn gedachten staan als soldaten gehoorzaam, in rechte rij. Op een nacht valt de sneeuw, maakt de aarde wit, maakt de aarde rein. De randen van mijn…

Net als bij die onnatuurlijke stilte steun ik op het leenwoord, gewend aan lokale verdoving als ik ben. Ik vul. Net als. Mijn plaats. Maar waar? Op het strand laat ik mij deze eenmalige zomer niet zien, zelfs anoniem niet, gewend als ik ben. Het onweer blijft uit. Maar waar? Net als. Was ik maar weer plaatselijk verdoofd!…

Als regens waaien in de hoven en maaiers op de heuvels gaan, bundel ik mijn vreugde tot schoven. En het oog is hol en vol tranen. Bomen lozen bladeren, ik haar, schaduw en nagels. Kort ben ik op aarde, korter dan een sjaal. Steeds verlaat mij weer de ochtend. Steeds lokt mij weer de laan. Tot ik door het dwarse tuinhek ga. Dicht is het…

vanavond pluk ik bramen voor een dode vriend met zwaluwen, het vuur, de drie seizoenen draag ik geen wanten maar een kruis tegen de kou bevroren heuvels op mijn hart klopt zachter in het bos omdat het stilstaat bij de bomen ik heb het leren donkerrood te bloeden bij gevaar ------------------------------------- uit: 'Alles voor de vorm…

Op dijkjes langs de balkengaten stonden wij stil in de kou, en dan maar over kunst en toekomst praten als jij in elk geval een schilder wezen zou. Ik wist nou nooit eens wat ik worden wou en kon mezelf soms om die vaagheid haten. Maar onder mijn bewondering voor jou school toch dedain voor missers en hiaten bij iemand die te weinig boeken…

In het verhaal van mijn twee steden is het vooral in deze stad dat mij meteen weer is ontgleden wat ik het meest heb liefgehad. Mijn Amsterdamse perioden meet ik als vanzelfsprekend af aan onvergetelijke doden om wie ik onvergeeflijk gaf. En altijd loop ik in den blinde door de bekende buurten rond om iets van vroeger te hervinden wat…

De zee is Grieks en blauw, de passagiers turen zwijgend in drie talen: geen dolfijn te zien. Hagedis, kleine sauriër, met jou is het hollen of stilstaan als een dode tak. Beweegt je oog? Inslag! Daar spat de cipres omhoog. De olijfboom schiet vol uitroeptekens. Alles…

Pokdalig erf. De pomp, de dissel en de molm. Om de vlier de muggentros, van energie het nabeeld in de roestende coulissen. Oud is de zomer. Het oog over het rietland en het ongewisse, te traag voor iets anders dan stof. Rimpeling van water in de donkere, mosgroene vonten van de avond. ------------------------------ uit : Tirade…

Vanmorgen sloeg de poes ineens aan 't zingen. ’k Zat aan 't ontbijt en staarde radeloos in de thee. 0! 't Was een treurig lied vol jeugdherinneringen: van een geliefde en een wandeling aan zee. Plots viel de hond in met een diep neerslachtig janken: ach! van een setter stond zijn hartje zó in brand maar zij was doodgereden; van die kranke…

In de nachtwind, als ik niet slapen kan, hoor ik de toorn en het lijden van God. Maar boven de storm uit hoor ik de stemmen van miljoenen zielen, voor eeuwig verloren, die roepen om gerechtigheid. Wat hopen zij? Wat denken zij? Wat denken zij van Hem? Wat denkt Hij van Zichzelf?…